Rozdział dwudziesty drugi

   Ellie wyjęła z czerwonej teczki papierzyska i każdemu wręczyła komplet dokumentów. Chłopcy zaczęli czytać i zapanowała cisza. Pojawił się Zayn.

- Nie wiem, czy ci wybaczę - powiedział do mnie.

- No chyba sam wiesz, że ta piosenka, nie była najlepsza - poparł mnie Harry.

 Zayn przełknął gorzką pigułkę i powiedział:

- Popracuję jeszcze nad tym.

- Masz tu kontrakt i czytaj - zarządziła Ellie.

 Gdy wszyscy zapoznali się z warunkami kontraktu, zaczęliśmy podpisywać papiery.

- Żeby każdy podpisał wszystkie kontrakty, przekazujemy je w prawą stronę.

  Po podpisaniu kontraktów, rozeszliśmy się. Poszłam do Ellie, żeby zapytać co z rejestracją spółki.

- Już wszystko załatwione – odpowiedziała - Możemy już działać. Dzisiaj jak się obudziłam, zarejestrowałam spółkę i już dostałam potwierdzenie.

- No to super! To jest moja pierwsza praca! I to jaka!

- Tylko wiesz, że będziesz się musiała przenieść do Londynu?

-  Wiem - szepnęłam.

  Wyszłam i wróciłam do siebie do pokoju. Otworzyłam drzwi na taras i wyszłam. Kiedy popatrzyłam na basen, zachciało mi się pływać. Ale przypomniałam sobie, że mam rękę w gipsie i nie mogę. Zajrzałam do pokoju Harry’ ego, ale go tam nie było.

Gdzie on się podział? - pomyślałam.

Poszłam do siebie, założyłam bikini i zeszłam do ogrodu. Położyłam się na leżaku i zaczęłam się opalać.

- Myślałem, że nie będziesz chciała już zejść do ogrodu - usłyszałam głos nad sobą.

- Postanowiłam się poopalać. Chcesz, to przyłącz się do mnie. Mam nadzieję, że kontrakt nie zmieni  naszych stosunków.

- Poszedłem do Zayn’ a, aby poprawić troszkę, jego piosenkę. Ciekawy jestem co powiesz na ulepszoną wersję. Dzwonił też Jay i mówił, że rozmawiali ze swoim menadżerem, który stwierdził, że to świetny pomysł. Podobno ma załatwić jakieś studio, ale Jay to jeszcze potwierdzi.

- Płyta może być fajna. W  każdym bądź razie ja bym ją kupiła...Zanim was poznałam i zakochałam się w jednym z was lubiłam bardziej The Wanted, potem przyjaciółka powiedziała mi o was. Wysłuchałam parę waszych piosenek i stwierdziłam, że jesteście świetni - wyznałam szczerze.

  Harry na początku mojego przemówienia, stracił humor, ale potem rozchmurzył się.

- To wolałaś The Wanted od nas?

 Roześmiałam się.

- Głuptasie ja was przecież nie znałam. Obydwa zespoły bardzo lubię… no może z lekką przewagą was - powiedziałam śmiejąc się.

- Zaraz cię wezmę i wrzucę do tego basenu - powiedział Hazzie.

- Tylko nie to! Bo się jeszcze utopię!

- Już mnie raz nabrałaś. Więcej razy mnie nie nabierzesz.

- O czym tak gołąbeczki gruchacie? - usłyszałam głos Niall’ a.

- Próbuję przekonać Megan, że jednak jesteśmy lepsi od The Wanted.

- Zdrajczyni… i ona ma być naszym menago? - zakpił szyderczo Niall.

 Roześmieliśmy się głośno wszyscy.

- To nie poszliście spać? - zapytał Zayn podchodząc do nas.

- Nie. Wyszliśmy na świeże powietrze. Dzisiaj jest tak cudownie ciepło, że szkoda siedzieć w domu - powiedziałam.

- Czy chcesz usłyszeć moją nową piosenkę? Poprawiłem ją.

 Zayn odśpiewał piosenkę, ale tym razem brzmiała świetnie.

- I trzeba było się obrażać? - zapytałam, po chwili - Teraz piosenka jest super!

 Popatrzyłam na Harry’ ego, który uśmiechnął się niewinnie.

- Musimy ją rozpisać na głosy - powiedział Zayn - Ale to najlepiej wychodzi Harry’ emu.

- Masz robotę Harry - powiedział Lou, który stanął na przeciwko mnie.

 Chłopcy wskoczyli do basenu i zaczęli się wygłupiać. Zachciało mi się pić, więc wstałam i ruszyłam w stronę domu.

- Megan, gdzie idziesz? - zawołał Harry.

- Do domu, po coś do picia.

- No jak przyniesiesz, z tą łapą? Poczekaj już idę.

- Nie przejmuj się. Na pewno Chudy Su mi pomoże.

 Gdy weszłam do kuchni, Chudy Su kończył zmywanie naczyń.

- Dzisiaj będą nóżki w galajecie – oznajmił - wszystko dla ciebie Megan.

 Zaczęłam się  śmiać i poprosiłam go o coś do picia.

- Zajaz wam przyniosę - powiedział i zaczął się kręcić w kuchni.

Wróciłam na leżak. Położyłam się i zamknęłam oczy. Eleanor została jeszcze u siebie, żeby założyć konto dla naszej spółki, a Danielle i Liam nie mieli ochoty wychodzić. Zamknęłam oczy i wystawiłam twarz do słońca. W pewnym momencie poczułam, że coś zimnego na mnie kapie. Wrzasnęłam, jakby mnie ktoś oparzył, a to tylko Harry, który otrząsał swoją grzywę nade mną.

-  Co? Panienka boi się wody? - zapytał.

- Uważaj, bo ty się zaczniesz bać - odpowiedziałam wstając z leżaka.

   Harry stał na skraju basenu, więc go popchnęłam, a on złapał mnie i polecieliśmy razem. Poszłam jak kamień pod wodę na dno. Próbowałam się wynurzyć, ale jednak gips troszkę mi przeszkadzał. Zaczęłam się szamotać, ale nic. W płucach miałam już resztkę powietrza. W tym momencie podpłynął do mnie Harry, złapał mnie i zaczął wyciągać na powierzchnię.

- No o mało się nie utopiłaś - powiedział, gdy byliśmy już na brzegu. Był lekko wystraszony - Czemu nie wypływałaś?

- Gips mi przeszkadzał i nie mogłam dać sobie rady - powiedziałam kaszląc.

- Zorientowałem się, że masz kłopoty. Podpłynąłem po ciebie. Ale mnie wystraszyłaś. Serce mi bije jak oszalałe.

- A co ja mam powiedzieć? - powiedziałam żałośnie, siedząc nadal na brzegu.

Narzucił na mnie fioletowy ręcznik i zapytał:

- Nic ci nie jest?

- Masz szczęście, że kiedyś trenowałam pływanie.

- No… tak w ogóle mam szczęście. Czy moja menadżerka będzie mi mogła zrobić jakieś ładne zdjęcie?

- Oczywiście, tylko zapomniałam wziąć aparatu z Polski. Ale jak przyjedziesz do Polski, to na pewno ci zrobię.

  Harry uśmiechnął się pod nosem.

- Co cię tak śmieszy? - zapytałam.

- Nic - powiedział niewinnie.

- Mów, bo cię zaraz połaskoczę.

- Nie powiem.

- Mów - wstałam na nogi, a Harry zaczął uciekać.

- Chłopaki, Harry’ ego biją!!! - krzyknął Niall.

- Nie biją. Chcą tylko połaskotać.

Niall stanął mi na drodze, więc nie wiele myśląc wepchnęłam go do basenu i pobiegłam za Harry’ m. Harry zaczął piszczeć, jak mała dziewczynka. Zapędziłam go w narożnik ogrodu, ale usłyszałam, że odsiecz nadchodzi. Odwróciłam się i zobaczyłam chłopaków, którzy biegli w moją stronę. Podeszłam do Harry’ ego i go pocałowałam. Chłopaków zastopowało w połowie drogi, a ja połaskotałam Hazzie’ ego w jego czułe miejsce.

- Czekaj… Ja się zaraz zemszczę - odpowiedział figlarnie Hazzie.

Wróciliśmy na fotele. Na stole stała zimna lemoniada. Harry złapał dzbanek i rozlał ją do szklanek. Lemoniada była przepyszna. Gdy odstawiłam szklankę, Niall który stal niedaleko, podbiegł i złapał mnie za nogi. Z drugiej strony za ręce złapał mnie Zayn. Zaczęłam się wyrywać.

- Louis, jak myślisz, gdzie ona ma łaskotki? - zapytał Harry, Lou.

- Spróbuj tam, gdzie ty masz.

 Harry przejechał po moim boku, ale nic.

- A może w stópce? - zapytał Louis - Niall połaskocz ją- dodał.

- Nie mogę, bo wierzga.

  Harry poszedł w kierunku moich stóp.

- Harry, przestań! - krzyknęłam.

Gdy szedł, zerwał z krzaka gałązkę.

- No to zobaczymy.

- Harry przestań!

 Połaskotał mnie w nogę. Zaczęłam dusić się ze śmiechu.

 Louis powiedział:

- A może ma pod pachą?!

- Zaraz się przekonamy - powiedział Harry.

Połaskotał mnie pod pachami.

- Tutaj też nie ma?

- Puśćcie mnie! Litości! - zaczęłam ich błagać.

- Nic z tego. Musimy rozpracować cię - powiedział Zayn.

- Wiem, gdzie masz łaskotki - powiedział Harry i zaczął mnie łaskotać po brzuchu. Zaczęłam piszczeć i się wyrywać.

- Co tu się dzieje?! - wrzasnęła nad nami Eleanor.

- Nadal negocjujemy kontrakt, nie widzisz? - zapytał Lou.

- Nie ma żadnych negocjacji - powiedziała Ellie.

- Chłopaki! Brać ją! - zawołał Louis - U jednej wiemy, gdzie są jej czułe miejsca. Czas na drugą. Ellie zaczęła uciekać i wskoczyła do basenu. Louis wskoczył za nią , a Niall się do niego przyłączył. We dwóch wyciągnęli Eleanor z basenu, gdzie na brzegu czekali już Harry i Zayn. Ellie kwiczała jak prosiaczek. Chłopcy nie mieli nad nią litośći.  W pewnym momencie na taras wyszła Danielle.

- Danielle, nie wychodź przypadkiem z pokoju! - krzyknęłam do niej.

- A co się dzieje? - odkrzyknęła.

Niall zawołał:

- Renegocjujemy kontrakt! Jeszcze musimy ciebie dopaść. Liam! Dawaj ją tu!

Zanim chłopcy się zorientowali pobiegłam w kierunku domu.

- Ucieka!!! - słyszałam głos Harry’ ego.

 Dobiegłam najszybciej jak mogłam do pokoju, ale usłyszałam za sobą kroki dwóch osób. Złapałam pilota i zamknęłam za sobą drzwi. Ktoś złapał za klamkę, usłyszałam trzaśnięcie drzwi w sąsiednim pokoju. Czym prędzej zamknęłam drzwi na taras. Otworzyłam barek, nalałam sobie tego co zawsze, wrzuciłam lód i usiadłam w wiszącym fotelu, który znajdował się naprzeciwko drzwi tarasowych. Pilota miałam pod ręką. Po niedługiej chwili zobaczyłam Niall’ a i Harry’ ego z gałązką na tarasie. Pomachałam im i podniosłam szklankę do góry w geście toastu.  Upiłam trochę whiskey. Usłyszałam głos Harry’ ego:

- Natychmiast nas wpuść.

Pokiwałam głową na nie. Zobaczyłam, że Harry wyciąga z kieszeni pilota i próbuje otworzyć drzwi. Niestety. Pilot nie był do tych drzwi. Wybuchłam śmiechem, ale po chwili uśmiech zniknął mi z ust, gdy Niall wyciągnął swojego pilota. Dzięki Bogu też nie zadziałał. Zaczęli coś kombinować przy pilocie Harry’ ego. Dopiłam szklaneczkę i udałam się do łazienki. Na wszelki wypadek zamknęłam za sobą drzwi. Usłyszałam pukanie do drzwi.

- Wyłaź  stamtąd! - usłyszałam głos Hazzy.

- Nie wyjdę - powiedziałam.

- Bo wyważymy drzwi! - krzyknął ostrzegawczo Niall.

Usłyszałam jakieś szepty pod drzwiami. Stwierdziłam, że wezmę sobie kąpiel. Weszłam do wanny  i zaczęłam się zastanawiać, który to był ten przycisk od bąbelków. Nacisnęłam na jeden z przycisków i wanna zaczęła wydawać dziwne dźwięki i zaczęło wszystko wibrować. Wyskoczyłam z wanny wystraszona, że coś się popsuło. Postanowiłam wcisnąć jeszcze raz ten sam guzik. Weszłam z powrotem i nacisnęłam drugi przycisk. Woda zaczęła  zmieniać zabarwienie. Raz na żółto raz na czerwono, potem na niebiesko i fioletowo.

- UUU!!! Fajna dyskoteka!!! - powiedziałam.

Przyjrzałam się dokładniej i okazało się, że w wannie są zamontowane diody, które zmieniają zabarwienie wody. Wcisnęłam trzeci przycisk i pojawiły się bąbelki. Siedziałam tak i rozmyślałam co mam robić dalej, gdy usłyszałam:

- Nie smutno ci tam? - zapytał Harry - Wpuść mnie.

- Nie.

- I tak i tak będziesz musiała kiedyś stamtąd wyjść.

- Na razie jest mi dobrze - odpowiedziałam.

- No wpuść mnie! Też chcę posiedzieć z tobą w wannie - usłyszałam skrobanie - Wpuść mnie. Proszę.

- Jesteś sam?

- Tak, Niall już poszedł… Cicho siedź Niall. Mam nadzieję, że nieusłyszana.

- Jesteś tego pewien?

- Proszę, cię wpuść mnie.

- Nie ma mowy. Chyba, że będziesz grzeczny i będziesz sam, bo na razie to zasługujesz na wielkie lanie. Dwóch na jedną to niesprawiedliwe i nie fair.

- No dobra, już idę - usłyszałam głos Niall’ a , ale nie usłyszałam trzaśnięcia drzwi.

- Wy kłamczuchy!

- Naprawdę jestem sam. Niall poszedł przez taras.

- A jak żeście się dostali do mojego pokoju?

- Niall przeprogramował pilota.

- I nie boisz się, że Niall przyjdzie do mnie, kiedy cię nie będzie?

- Cholera. Faktycznie. Nie pomyślałem o tym. Wpuść mnie. Musimy pogadać.

- Czy na pewno jesteś sam? Bo jak mnie okłamujesz to konsekwencje będą straszne.

  Wyobraziłam sobie jak golę głowę Harry’ ego i robię mu upragnione zdjęcie.

- To jak. Jesteś sam?

- Tak. Jestem sam. Niall już poszedł.

- Czy na pewno Niall’ a nie ma? Bo jestem nago - powiedziałam lekko mijając się z prawdą.

- No jestem sam.

- A masz  w ręce tą gałązkę?

- Nie już nie mam.

Otworzyłam drzwi. Do łazienki wszedł Harry.

- Oszukałaś mnie - powiedział.

- To było niewinne kłamstewko - odpowiedziałam.

- Widzę, że rozpracowałaś już jacuzzi?

- No właź do wanny - odparłam.

Hazzie wskoczył do wanny i  usiadł koło mnie.

- Dlaczego się tak zachowywałeś?

- Obiecałem ci zemstę - zaśmiał się - zemsta była słodka.

- A co z Ellie?

- Nie wiem. Pobiegliśmy za tobą. Pewnie chłopaki troszkę ją tam połaskotali, sądząc z okrzyków, które wydawała z siebie.

  Harry przytulił mnie do siebie i zaczął mocno całować.

- Harry? Jesteś tam? - usłyszeliśmy głos Niall’ a - widzę, że udało ci się otworzyć drzwi - wpadł do łazienki. Popatrzył na nas i powiedział :

- Ups… Nie będę wam przeszkadzać. Mogę się wykąpać z wami?

  Harry posłał mu mordercze spojrzenie. Niall się wycofał i nawet zamknął drzwi.

- To na czym przerwaliśmy? - zapytał Harry.

  Coś przewróciło się w pokoju. Zerwaliśmy się na równe nogi i wyskoczyliśmy z wanny.  Harry wypadł pierwszy, a ja za nim.

- Co ty tu robisz? - zapytał zły Hazzie.

- Chciałem się napić whiskey. Bo Megan mi takiego smaku narobiła. To co łapiemy ją?

- Oddaj mi pilota - powiedział Harry.

- Ale przecież to jest mój pilot.

- Dostaniesz inny i ani mi się waż przeprogramowywać go. Wiesz, chyba mi się zdawało, że Louis ciebie wołał. Idź na dół i zobacz co chciał.

Niall posłusznie wyszedł i pobiegł w stronę schodów. Zadzwoniła moja komórka

- Słoneczko miałam przed chwilą telefon z PZPN’ u! - krzyczała zdenerwowana mama - Dzwoniła pani Kasia, że jak do jutra niedostanie jakiś papierów, to chłopcy nie wystąpią na Euro.

Zrobiło mi się gorąco.

- Jak to?

- Peter miał dosłać jakieś papiery, ale ich nie dosłał.

- Daj mi numer do pani Kasi - krzyknęłam.

- Zaraz do niej zadzwonię i się dowiem, o co chodzi.

  Harry przyglądał mi się i nie bardzo wiedział o co chodzi. Pobiegłam do Eleanor. Hazzie jak zawsze udał się za mną.

- Co się stało?! - krzyczał. Byłam tak zdenerwowana, że nie mogłam wydusić z siebie żadnego słowa. Wpadłam do Ellie i wydusiłam z siebie:

- EURO JEST ZAGROŻONE!!!

Louis popatrzył zdziwiony na Hazzie’ ego:

- Jak to? Nie odbędzie się Euro?

Ellie popatrzyła na mnie i powiedziała:

- Dajcie jej whiskey.

Lou podał mi szklaneczkę, którą wychyliłam całą za jednym zamachem. Gdy odzyskałam możliwość oddychania powiedziałam:

- Peter nie dopełnił jakiś obowiązków, nie dosłał papierów i teraz występ chłopaków jest zagrożony.

Chłopcy wybiegli z impetem z pokoju.

- Mam telefon do pani Kasi i trzeba do niej zadzwonić.

- To dzwoń, bo ty najszybciej się z nią dogadasz.

Wybrałam numer i usłyszałam kobiecy, mało sympatyczny głos.

- Dzień dobry. Ja dzwonię w sprawie występu grupy One Direction na Euro 2012.  Czy rozmawiam z panią Kasią?

- Tak proszę pani - odpowiedziała.

- Właśnie się dowiedziałam, że poprzedni menadżer zespołu nie dopełnił wszystkich formalności.

- A z kim mówię? - powiedziała zdenerwowana pani Kasia.

- Jestem obecną menadżerką zespołu i chciałam się dowiedzieć, co mamy do pani przesłać.

- Pan Peter miał mi przesłać zgodę zespołu na występ, ale jeżeli zmienił się menadżer to proszę o przesłanie mi jakiś listów uwierzytelniających.

- Czy może być mailem? - zapytałam.

W pokoju byli już wszyscy chłopcy.

- Tak, ale zeskanowane. Tak, aby były widoczne podpisy. Oryginały muszą do mnie dotrzeć najpóźniej za dwa dni. Nie wiem jak to zrobicie.

- Postaramy się, jak najszybciej wszystko załatwić i jak pani dostanie oryginalne papiery to prosiłabym o maila zwrotnego.

 Skończyłam rozmowę i powtórzyłam, o czym rozmawiałam z panią Kasią. Popatrzyłam na chłopaków. Byli strasznie zdenerwowani. Niall pobiegł na dół do kuchni. Za chwilę wrócił z wielką bułą.  Ellie odpaliła komputer i zaczęła coś pisać. Było to upoważnienie dla spółki „Dameel” na załatwianie występów.

- Siadać i podpisywać się. Ale to już! - krzyknęła zdenerwowana.

Chłopcy potulnie usiedli i po kolei podpisali dokument. Ellie stukała coś dalej na komputerze.

- Masz maila do pani Kasi?

- O cholera - powiedziałam i zaczęłam ponownie wybierać numer.

- Halo? - usłyszałam w słuchawce.

- Pani Kasiu, nie zapisałam sobie pani maila.

- A z kim rozmawiam?

- Przed chwilą rozmawiałyśmy o występie na Euro.

- A! One Direction?

- Tak - odpowiedziałam.

Podała mi maila, którego zapisałam na skrawku papieru.

- Zaraz prześlemy pani wszystko - krzyknęłam do słuchawki i rozłączyłam się.

Podałam maila Ellie. W między czasie, Eleanor zdążyła wydrukować drugi dokument, który chłopcy już podpisywali. Wrzuciła podpisaną kartkę do skanera. Zeskanowała i czekała, aż chłopaki podpiszą następną.

  Gdy chłopcy podpisali zgodę na występ na Euro, została też zeskanowana i obydwa dokumenty zostały wysłane na adres pani Kasi.

Zadzwoniłam ponownie.

- Wysłałyśmy do pani scany dokumentów. Czy dotarły? - zapytałam.

- Zaraz sprawdzę - odparła pani Kasia.

- Tak są, ale one są po angielsku. Muszą być przetłumaczone przez biegłego.

- Pani Kasiu, czy pani ma inny zespół na nasze miejsce? - zapytałam zdenerwowana - Doskonale wiem, że PZPN ma tłumaczy i mogą to przetłumaczyć.

 Usłyszałam, że panią Kasię zatkało.

- Mogę przesłać pani tłumaczenie, gdzie się podpiszę za zgodność, a sprawdzi pani sobie przez swoich tłumaczy - powiedziałam twardo.

- To nie może pani pójść do tłumacza przysięgłego?

- No, będzie to trudne, bo właśnie jestem w Chicago razem z zespołem. Ma pani jeszcze jakieś wymagania? - zapytałam.

 Panią Kasię znów zatkało.

- Jutro powinna mieć pani na biurku oryginalne dokumenty, tylko proszę mi podać jeszcze adres, na który je mamy wysłać. Dziękuje pani za współpracę i jak dostanie pani dokumenty to proszę o skontaktowanie się ze mną. Mogę pani podać numer telefonu, bo maila pani już ma - Podałam numer telefonu i pożegnałam się.  

- I co ? - zapytał Harry.

- Trzeba ściągnąć DHL, żeby na jutro pani Kasia dostała dokumenty.

Danielle złapała telefon do ręki.

- Chciałam zamówić przesyłkę na jutro do Polski. Płatne przy nadaniu. Na adres (i tu podała nasz adres).  O której będzie kurier? Za półgodziny? Dobrze. Dziękuje.

- Okazało się, że nie mamy żadnej koperty. Ellie założyła snikersy i czym prędzej pobiegła do sklepu.

   Za piętnaście minut była powrotem. Zaadresowałam kopertę, włożyłam dokumenty i gdy zaklejałam ją zadzwonił dzwonek do drzwi.

  Zayn pobiegł na dół.

- Dajcie tą kopertę! - zawołał z dołu.

Przy stoliku siedział kurier i czekał na przesyłkę

- O! Do Polski! - powiedział.

Zdenerwowana powiedziałam po Polsku:

- Tak. Do Polski do PZPN’ u .

- Do PZPN’ u? - zapytał po polsku kurier.

- Ta przesyłka musi być jutro w PZPN’ ie. Najlepiej przed południem. To jest sprawa mojego życia i śmierci.

- Niech pani się nie martwi, ale to będzie kosztowało.

- Trudno. Ile? - zapytałam.

-  100 $.

- Strasznie drogo - powiedziałam.

- No tak, ale pani zależy na czasie.

- No zależy - westchnęłam.

 - Co się stało? - zapytała Ellie.

- Pan powiedział, że przesyłka będzie kosztowała sto dolarów.

Ellie pomyślała chwilę i powiedziała:

- Nie ma problemu.

 Wyciągnęła pieniądze  i zapłaciła kurierowi. Zobaczyłam w oczach chłopaków zdziwienie. Kurier zapakował kopertę i wyszedł.

- To będziemy na tym Euro? - zapytał Niall pożerając kolejną dużą kanapkę.

- Do jutra nic nie wiadomo - odparłam.

W salonie byli wszyscy. Chudy Su też.

- To do jutra żyjemy w niepewności? - powiedział Liam.

- Od tej przesyłki wszystko zależy - powiedziałam.

Widać było, że wszyscy są zdenerwowani. Chudy Su pobiegł do kuchni.  Gdy był zdenerwowany, to gotował jakby był w transie. Niall pobiegł za nim. Okazało  się, że już ma puste ręce. Zadzwonił telefon. Zayn odebrał i usłyszeliśmy:

- Hej Jay!

Jay coś mówił, a Zayn’ owi coraz bardziej rzedła mina.

- To pewnie się spotkamy - odpowiedział.

- To do zobaczenia. Cześć.

 Rzucił słuchawkę na stolik.

- The Wanted będą śpiewać na Euro. Prowadzą rozmowy z jakąś babą z Polski. Powiedziałem, że się pewnie spotkamy. Mam nadzieję, że nie wskoczą na nasze miejsce.

 Atmosfera była tak gęsta, że można było zawiesić siekierę.

- Nic nam nie zostaje, jak czekać do jutra. Jak nam nie wypali Euro, to zabiję własnoręcznie Petera - powiedział Harry.

 Wszyscy rozeszli się wściekli do pokojów. Przez resztę wieczoru, w całym domu panowała cisza. Zadzwoniłam do mamy i opowiedziałam, co się wydarzyło.

- Poczekaj. Zadzwonię do pani Kasi i wytłumaczę jej zaistniałą sytuację.

Po piętnastu minutach mama odzwoniła.

- Jeżeli papiery do jutra dojdą, to macie Euro jak w banku. The Wanted też będą występować. Przecież Euro będzie się odbywać w pięciu miastach. Prawdopodobnie obydwa zespoły wystąpią w Warszawie. Czekajcie na potwierdzenie od pani Kasi.

Poczułam się troszkę lepiej i zaczęłam się  zastanawiać, gdzie jest Harry. Właśnie sobie uświadomiłam, że go nie ma przy mnie.  Poszłam do niego do pokoju. Drzwi były zamknięte. Wróciłam do siebie i wyszłam na taras. Drzwi tarasowe, były lekko uchylone. Weszłam po cichu do pokoju i zobaczyłam Harry’ ego leżącego na łóżku i płaczącego w poduszkę. Doszłam do łóżka i usiadłam na skrawku.

- Harry nie denerwuj się tak - powiedziałam łagodnie - Musimy się wstrzymać do jutra.

- A jak The Wanted będzie za miast nas występować? Wiesz jaki to będzie rozgłos na świecie?

Powtórzyłam to, co mówiła mi mama. Jego zdenerwowanie,  troszeczkę się zmniejszyło.

- Ale do jutra nie będzie jeszcze nic pewnego.

Przytuliłam go do siebie i potargałam jego włosy.

- Dobrze, że to wyszło teraz, a nie jakbyśmy przyjechali do Polski - powiedziałam.

* Hej ;) Wybaczcie, ale ostatnio nie miałam kompletnie czasu... W końcu wrzuciłam rozdział ;) Jak Wam się podobał? Co może być dalej?
                                                                      ~Meg