Rozdział Sześćdziesiąty Szósty

Po chwili zaczęły się gromadzić fanki. Stanęłam sobie z boczku i zaczęłam obserwować. Harry się za chwilę zjawił i zaatakowały go fanki. Widziałam, że był wściekły, ale nie tak jak ja. Taki mi numer wywinąć?! - cała się gotowałam.   W pewnym momencie mnie zobaczył.  Takiej mnie jeszcze nie widział. Chyba go to zaskoczyło.  Przedzierał się w moją stronę,  ale fanki go zaczęły po trochu rozbierać.

- Megan! Zlituj się!

Odwróciłam się do niego plecami. Zerknęłam w jego kierunku. Dawał mi rozpaczliwe znaki. Był już bez marynarki. Usiadłam sobie na krzesełku i czekałam, co będzie dalej. Harry chyba zrozumiał, że mu nie pomogę. Przedarł się przez fanki i podszedł do mnie.

- Co ty wyprawiasz?!

- A ty co?!

- Czemu mnie wzywałaś przez megafon?

- A ty gdzie się podziewałeś? - powiedziałam nadal wściekłym głosem.

- Musiałem iść do łazienki. Mówiłem Zaynowi.

- Zayn powiedział, że idziesz do samolotu, bo coś tam zostawiłeś.

- To źle mnie zrozumiał. Wychodźmy stąd.

- Jesteś tego pewny? Niczego nie zostawiłeś?

- Nie, już niczego, a gdzie jest Darcy?

- Z Niallem - odparłam krótko - jesteś gotowy do wyjścia?!

- Jestem.

- Paniom już dziękujemy – powiedziałam - zapraszamy na koncert.

Ruszyliśmy w kierunku wyjścia. Fanki biegły za nami, więc powiedziałam:

- Szybciej. Przebieraj tymi kopytami.

- Co ci jest?

-  Jestem zła na ciebie.

- Za co?

- Jak się zachowywałeś na lotnisku w Brukseli i w samolocie?!

- Nie chcę, żeby mi ciebie odbił.

- Przecież on ma swoją dziewczynę. Poza tym, żeśmy rozmawiali o zaufaniu. Znowu mi nie ufasz?!

Dopadliśmy do samochodu. Drzwi się otworzyły. Wsiedliśmy szybko, a ja krzyknęłam:

- Odjeżdżaj!

Geff ruszył z piskiem opon.

- No i znalazła zgubę - powiedział nieświadomy Jay.

Przez całą podróż do domu patrzyłam przez okno i unikałam wzroku Harryego. Chyba wszyscy poza Niallem nie zorientowali się, że żeśmy się pokłócili. Niall siedział z Darcy na ręku i w pewnym momencie jak na niego popatrzyłam, mrugnął do mnie.

- Wszystko będzie okej - szepnął do mnie.

Harry siedział w drugim końcu samochodu, bo tam było dla niego miejsce. Przyglądałam się, gdzie jedziemy i zauważyłam, że wyjeżdżamy z Paryża.

- Gdzie wy nas wieziecie?!

- Do nas do domu.

- To kupiliście dom?

- Taką małą chatkę… - zaśmiała się Dominika.

- Chyba nie taką małą – skomentowałam - jeżeli chcecie nas wszystkich ugościć.

Popatrzyłam w lusterko. Geff do mnie mrugnął porozumiewawczo. Dominika  zapytała mnie tylko szeptem:

- Czy mam wam dać osobne pokoje?

- Daj spokój. Poradzę sobie. To aż tak widać, że żeśmy się pożarli?

- No, jak się nie odzywasz to słychać…

- Musi mi przejść - odpowiedziałam, wymuszając uśmiech na twarzy.

Dojechaliśmy po krótkim czasie. Wzięłam Darcy i poszłam za Domą.  Dom był olbrzymi.

- Piękny macie dom! - powiedziałam.

- Udało nam się załatwić dom za śmieszne pieniądze,  ale jest warunek, że musimy go utrzymywać w stanie odpowiednim i jeżeli będą goście, to musimy ich przyjmować.

- To jesteście rezydentami?

- Coś w tym rodzaju - odpowiedziała.

Dominika zaczęła przydzielać pokoje.

- Jeżeli chcesz, mogę ci dać pokój osobny.

- Może będzie tak lepiej, bo jeszcze dojdzie do rozwodu. Musi mi przejść.

Przydzieliła mi jeden z pokoi i weszłam tam z Darcy, zamykając za sobą drzwi na klucz. Pokój był przytulnie urządzony w stylu Ludwika Słońce.  Po pewnym czasie usłyszałam pukanie do drzwi. Zapytałam:

- Kto tam?

- To ja - usłyszałam głos Harryego.

- Lepiej sobie idź - odpowiedziałam.

Harry się chyba tego nie spodziewał, bo zaczął stukać do drzwi. Usłyszałam jakieś szepty pod drzwiami,  ale nie mogłam rozpoznać drugiego głosu. Pukanie ustało. Położyłam Darcy na łóżku i usłyszałam ponowne pukanie.

- Megan, to tylko ja - zawołała Dominika

- Jesteś sama?

- Tak. Jestem sama.

Otworzyłam jej drzwi.

- Geff zaraz przyniesie twoje bagaże.

- Będę wdzięczna, bo muszę przewinąć Darcy.

- Nie złość się tak na niego.

- On to zrobił specjalnie. Takich numerów nie będę tolerowała - powiedziałam poważnie.

- Zdaje się, że ty też mu niezły numer odwaliłaś na lotnisku…

- A skąd wiesz?

- Pewien osobnik mi o tym powiedział, który też jest zły….

- To niech przemyśli dlaczego ja jestem na niego zła.

- Kiedy on tego nie rozumie…. Wiesz, jak jest z chłopami… Trzeba im walić prosto z mostu…

- Wiem. Już mi mama o tym mówiła.

- Mamy trzeba słuchać - powiedziała dowcipnie Dominika - co ja mam z wami zrobić?

- Nic. Samo przejdzie.

Geoffrey przyniósł bagaże.

- Jak będziesz chciała pogadać, to zawsze możesz.

- A gdzie cię znaleźć?

- Tam jest telefon. Możesz zadzwonić, to przyjdę - uśmiechnęła się współczująco.

Przewinęłam Darcy, przebrałam ją, nakarmiłam i zaczęłam zwiedzać pokój. Przy pokoju była super łazienka. Bardzo nowoczesna i zaczęłam się zastanawiać jak to się ma do króla Słońca… Rozpakowałam najpotrzebniejsze rzeczy, a reszta została w walizie.

- No Darcy, kochanie chyba pójdziemy spać, bo ja nie mam zamiaru stąd na razie wychodzić… Mamusia pewne rzeczy musi przemyśleć. Może wtedy będzie miała na coś ochotę…

Położyłam Darcy do wózka, a sama położyłam się na łóżku. Darcy musiała być bardzo zmęczona, bo zaraz zasnęła, a ja sobie trochę popłakałam. Zaczęłam się nad sobą użalać. Głupie żarty… Dlaczego on jest taki głupi? Czemu nie zmądrzeje? Przecież na pewno by nas zabrali, jakbyśmy się spóźnili na samolot i w ogóle jakbyśmy byli w ich sytuacji… Czy on musi być taki zazdrosny? Tak głupio zazdrosny?!  To wcale nie było śmieszne! Po prostu było głupie.  Byłam jeszcze cały czas zła na Harryego. Kiedy on mi zacznie ufać?  Głupek - wyżalałam się w poduszkę, żeby nikt nie słyszał. Darcy zaczęła płakać.

- Co się stało kochanie? Nie martw się. Mamusia się zaraz pogodzi z tatusiem,  ale musi niektóre rzeczy przemyśleć - mówiłam przez płacz. 

- Megan! - usłyszałam za drzwiami - otwórz. Musimy pogadać.

- Nie wiem, czy jestem na to gotowa - powiedziałam.

- Proszę. Musimy pogadać.

- Już żeśmy na ten temat rozmawiali. Nie wiem, czy sobie przypominasz?

- Wiem. Zachowałem się jak głupek. Otwórz. Proszę.

Poddałam się. Otworzyłam drzwi i Harry wszedł do mnie do pokoju.

- Nie wiem, jak z tym walczyć. Jestem o ciebie nieziemsko zazdrosny! A ty się tak dobrze bawisz w jego towarzystwie…

- Przecież ci powiedziałam. Jest chłopakiem mojej najlepszej przyjaciółki i uważasz, żebym go jej odbijała, abstrahując od tego, że jestem twoją żoną?! - wrzasnęłam.

- Wiem.

- Co wiesz?! Nic nie wiesz!

- Wiem, że jestem głupkiem.

- Przez grzeczność nie zaprzeczam - powiedziałam.

- Wybacz mi. Proszę cię.

- Będziesz to znowu robił…

- Pomóż mi z tym walczyć.

- W jaki sposób mam ci pomóc?! Co mam się trzymać od ludzi z daleka?! Zamkniesz mnie w pokoju bez klamek i okien?!

- Tego bym nie zrobił. Przecież wiesz.

- No nie wiem. Najpierw było z Lou, a teraz sobie ubzdurałeś z Jay’ em. Ja tak nie mogę żyć. Może powinniśmy się rozstać.

- Tylko nie to! Błagam cię! Nie rób mi tego! Mnie i Darcy!

- Jeszcze raz zrobisz taki numer, to cię ostrzegam, że odejdę. Lojalnie ci teraz to mówię. Masz być świadomy tego.

Darcy zanosiła się płaczem. Wzięłam ją na ręce i zaczęłam tulić.

- Przepraszam cię kochanie - powiedziałam do niej - Ale mamusia musi uzmysłowić parę rzeczy tatusiowi…

Mała zaczęła się trochę uspokajać. Obiecałam sobie, że więcej nie będę rozmawiała na tematy mogące wywołać awanturę, przy Darcy. Ewidentnie było widać, że się zdenerwowała naszymi podniesionymi głosami.  Harry stał na środku pokoju, nie wiedząc co zrobić.

- Co tak stoisz? - powiedziałam.

- Mogę się do was wprowadzić? - zapytał błagalnie.

- Przyrzeknij mi, że więcej nie będziesz odwalać takich numerów.

- Przyrzekam. Na szczęście Darcy.

- To przynieś swoje bagaże.

Wybiegł z pokoju.  Po chwili pojawił się ze swoimi walizkami i zaczęliśmy je rozpakowywać. Zadzwonił telefon. Odebrałam. Była to Dominika.

- Wszystko w porządku? – zapytała - Bo wszyscy się zamartwiają.

- Myślę, że tak - odpowiedziałam.

- To chodźcie na obiad. Będę czekała przy schodach.

Okazało się,  że naszą awanturę słychać było chyba w całym domu. Wszyscy udawali, że nic się nie stało.

- Wspaniały masz dom Dominiko - powiedziałam na głos.

- Mamy - poprawiła mnie.

- O, przepraszam. Geff, nie chciałam cię urazić.

- Nic się nie stało – powiedział - faktycznie urządzała go Dominika.

- Geff, wygrałeś na loterii, czy co?

- Żebyście wiedzieli. Razem skreślaliśmy kupon na „chybił trafił”  i wygraliśmy pięćdziesiąt milionów euro - wszystkich zatkało.

- To cudownie mieć milionerów w rodzinie - powiedziałam i zaczęłam się śmiać.

Atmosfera się rozluźniła. Widać było, że wszyscy czekali, jak się będę zachowywała… Ponieważ zaczęłam się śmiać, podchwycili mój ton i za chwilę przy stole panowała miła atmosfera.  Po obiedzie Geff oprowadził nas po domu. Była to olbrzymia chałupa, w której znajdowało się  dwanaście pokoi na dwóch piętrach. Na dole znajdowała się jadalnia, kuchnia i salon. Jeszcze było poddasze,  ale nie było zagospodarowane. Jak to powiedziała Dominika: „Na razie”.

- Fantastycznie żeś to urządziła! - powiedziałam.

Każdy pokój miał łazienkę.

- Myśleliśmy jeszcze o sali kinowej,  ale myślę, że zrobimy to na poddaszu.

- Super pomysł! - powiedziałam.

Zeszliśmy na dół do salonu. Wino podane do obiadu, już zaczęło działać, więc chłopaki zaczęli się wygłupiać. Zrobiło się bardzo wesoło. Widziałam, że Harry w pewnym momencie podszedł do Jay’ a i z nim rozmawiał. Dzięki Bogu stała tam Gabriela, więc na pewno dowiem się o czym rozmawiali. Uśmiechnęłam się pod nosem. Darcy siedziała na kolanach wujka Liama, a Niall klęczał przed nią i robił głupie miny.

- Macie jakiś koncert w Paryżu? - zapytała Dominika.

- Tak. Dzisiaj o dziewiętnastej.

- A gdzie?

- W centrum Pompidou - powiedział Max.

- Popatrz! A my mamy jutro!

- Też tam?

- No.

- Szkoda, że nas nie połączyli, bo byśmy zaśpiewali wspólną piosenkę.

- A wy na jak długo jesteście?

- Jutro lecimy do Berlina.

- To myśmy już byli, więc się nie spotkamy. Teraz lecimy do Glasgow.

- A  kiedy? - zapytał Tom.

- Za dwa dni - odpowiedział Zayn.

- A potem? - zapytał Nathan.

- Do Chicago.

- A do Londynu to nie lecicie? - zdziwił się Nath.

- Może potem,  ale to prywatnie. Musimy jeszcze zobaczyć, co się dzieje w naszej knajpie.

- Byliśmy. Świetna knajpa! Bardzo dobrze dają jeść - powiedział Siva.

- I szalenie romantyczna - dodał Tom.

Darcy zaczęła mocno ziewać  i pomyślałam, że  będę musiała ją zaraz zanieść na górę. Krótko potem zasnęła na rękach wujka Liama.

- Już ją zabieram - powiedziałam.

- Może tu spać.

- Daj spokój. Zaniosę ją do wózka - odparłam.

Wzięłam Darcy i poszłam na górę. Położyłam ją do wózka. Po chwili ktoś zapukał do drzwi. Podeszłam, otworzyłam drzwi. W drzwiach stała Gabrysia.

- Strasznie cię przepraszam, za tą awanturę. Nie spodziewałam się, że będzie ją słychać w całym domu…

- To jest wada tego budynku - powiedziała Gabriela - Byliśmy w salonie. Prawie wszyscy, jak zaczęła się u was awantura…, ale miałaś rację.

- A o czym rozmawiał Harry z Jay’ em?

- Przyszedł go przeprosić. Jay mu obiecał, że nie będzie go już więcej denerwował. Podobało mi się, że całą winę wziął na siebie - powiedziała Gabi.

- Bo to była jego wina – odparłam - To, że on zniknął na lotnisku, to była zemsta na mnie, że się dobrze bawiłam w trakcie lotu.

- Taki zazdrośnik z niego?

- No jak widać… Zdaje się, że mu wybiłam to z głowy…

- No zobaczymy… Nigdy bym nie przypuszczała, że będziesz mi odbijać Jay’ a, wiedząc jak bardzo jesteś zakochana w Harrym.

- Daj spokój. Przecież wiesz, że bym ci tego nie zrobiła. Wszystko zaczęło się po moim pierwszym locie do Chicago. Chłopaki wsiedli do nas do samolotu w Berlinie i tam się poznaliśmy. Harry od początku był zazdrosny o Jay’ a. Podobno Jay powiedział, że mu mnie odbije… Od tamtego czasu Harry w towarzystwie Jay’ a jest bardzo spięty. Nie mam pojęcia, co by się działo, gdyby był Jay wolny…. Do pokoju ktoś znowu zapukał. Gdy otworzyłam drzwi, stała tam Dominika.

- Gdzie wy się podziewacie?! Wszyscy się zastanawiają, gdzie wy się podziewacie. Wiedziałam, że was tu znajdę. Pewnie zaraz przyjdzie Jay, albo Harry. Jay już poszedł do waszego pokoju, żeby sprawdzić, czy cię tam nie ma Gabrielo - powiedziała Dominika.

Drzwi były lekko uchylone, bo Dominika za sobą ich nie zamknęła.

- Musiałam położyć Darcy do wózka, bo już zasnęła.

- Ellie też poszła z chłopcami na górę- wtrąciła Doma.

 Do pokoju wszedł Harry.

- O, przepraszam. Nie będę przeszkadzał w plotkach – powiedział - Znalazły się zguby! - powiedział do tyłu.

Okazało się, że w drzwiach stoi Jay.

- Chodźcie wszyscy na dół.

- Ktoś musi zostać z małą – powiedziałam - idźcie na dół.

- Poczekaj, wyciągnę „krzykacza”, postawimy przy wózku, weźmiemy go ze sobą i pójdziemy na dół.

Wszyscy z zainteresowaniem popatrzyli o co chodzi. Harry wyciągnął z torby walky talky, nastawił i postawił przy wózku. Głośnik wsadził sobie do kieszeni i powiedział:

- Idziemy.

- Sprytne urządzenie - powiedział Jay.

- Jak zacznie płakać, to usłyszymy - odparłam.

Zeszliśmy na dół, gdzie byli już sami „dorośli”. Siedzieliśmy, opowiadaliśmy sobie różne rzeczy, popijając wino. Okazało się, że to wino z winnicy Dominiki i Geffa. Było wyśmienite. Jeszcze nie zdążyli zrobić własnego wina,  ale jak kupili dom, okazało się, że winnica jest pełna wina. Po półtorej godzinie, kieszeń Harryego się odezwała. Popatrzyłam na zegarek i wiedziałam, że muszę nakarmić Darcy.

- Ja pójdę - powiedział Harry.

- Nie, ja już pójdę - odpowiedziałam. Pobiegłam na górę i wyciągnęłam Darcy z wózka. Nakarmiłam ją i sprawdziłam, czy ma sucho. Trzeba było ją niestety  przewinąć. Wyciągnęłam pieluchy, przewinęłam i zaczęłam się z nią bawić. Po niedługim czasie przyszedł Harry.

- Jak tam moje dziewczyny? - zapytał Harry.

- Czujemy się świetnie - powiedziałam.

Harry zaczął się też bawić z Darcy, która zaśmiewała się. Harry „krzykacza” wyciągnął z kieszeni i postawił na szafce. Położyłam się na łóżku, żeby się wyprostować. Do pokoju znowu ktoś zapukał,  ale bardziej energicznie. Wiedziałam, że to jakiś chłopak. Usiadłam na łóżku i powiedziałam:

- Proszę!

Do pokoju wszedł Niall.

- Słyszę, że Darcy już nie śpi. Mogę ją zabrać, żeby się z nią pobawić? - zrobił minę szczeniaczka.

- No, dobrze. Zabierz - odpowiedziałam - Jeżeli Harry nie ma nic przeciwko.

Harry nie miał nic przeciwko, więc oddał Darcy w ręce wujka i wujek z Darcy zniknęli za drzwiami. Zostaliśmy sami. Położyłam się z powrotem na łóżku, a Harry poszedł do łazienki. Popatrzyłam na zegarek. Mieliśmy dwie godziny do kolacji. Nerwy mi widocznie zaczęły puszczać, bo poczułam się strasznie zmęczona. Usłyszałam, że Harry bierze prysznic,  ale nawet nie usłyszałam, kiedy wyszedł.  Obudziłam się po godzinie, czując, że ktoś mi się przygląda. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Harry leży koło mnie i patrzy na mnie.

- Czy mogę cię pocałować? - zapytał.

Ponieważ nie odpowiedziałam, zrobił to.

- Wiesz, że dzisiaj mają być tańce? Może być dyskoteka, albo bal w stylu Króla Słońce. Co byś wolała?

- Ciekawa jestem balu w stylu Króla Ludwika. Przecież nie znamy tych zwyczajów.

- Podobno mają stroje z epoki i można taki bal urządzić.

- Byłoby śmiesznie. Może byśmy się nauczyli tańczyć w stylu króla Ludwika…

- To może być interesujące. Powiem Geoffrey’ owi, że jesteśmy za wieczorem Ludwika.

Wziął telefon i zadzwonił.

- Tak. Jesteśmy za Słońcem - powiedział do słuchawki - To super! Dobrze. Stawimy się przed kolacją. Teraz? Dobrze, to przyślę Megan. Tak.

- Gdzie mam iść?

- Na dół do Dominiki. Da ci stroje.

Wyskoczyłam z łóżka, ubrałam się  i pobiegłam na dół. Na dole czekała Doma, która zaprowadziła mnie do jednego z pokoi. Okazało się, że jest to garderoba. Olbrzymia. W stylu retro. W jednej części wisiały stroje z epoki.

- Zobacz, jakie są super suknie – rzuciła - wybierz sobie coś.

- Skąd to wszystko masz?

- Geff ma hopla na punkcie króla Słońce i kolekcjonował różne bibeloty z tamtego okresu. Jak wygraliśmy na loterii, to wszystko co było na allegro, dotyczące epoki, kupował. Stroje również. Tu są peruki. Wybierz sobie jakąś.

- To poczekaj, może sobie najpierw jakąś suknie wybiorę – powiedziałam. Rzuciła mi się fioletowa suknia w oczy - ta jest ciekawa. Podoba mi się.

- Przymierz - powiedziała Doma.

Założyłam ją. Była jakby na mnie szyta.

- A którą chcesz perukę do tego?

Wybrałam sobie jedną z peruk. Wyglądałam świetnie. Zaczęłyśmy się śmiać.

- Jakbyś się przeniosła do tamtej epoki. To dla Harryego do tej sukni musi być to.

Podała mi strój.

-Tu są rajstopy, chyba, że chcesz podkolanówki. Masz jakieś pantofle, bo tu są buty.

Obejrzałam buty. Przymierzyłam,  ale były niewygodne…

- Nie wiem, czy w tym można w ogóle tańczyć… - stwierdziłam.

- Dlatego się pytam, czy masz pantofle, bo te nie są najlepsze…

- Widzę, że je już wypróbowałaś.

- Prawie we wszystko musiałam się ubrać… Byłam ciekawa, jak będą te stroje wyglądały na innych.

- Bardzo się cieszę, że został wybrany wieczór Ludwika Słońce - powiedziałam do Domy.

- Tylko dziewczyny z The Wanted nie chciały… No poza Gabrielą,  ale zostały przegłosowane. Sama się cieszę. Przymusu nie ma, więc nie muszą przychodzić, chociaż chłopaków jest więcej.

- No to będzie branko…

- Nie wiadomo, czy wszyscy chłopcy przyjdą.

- Na pewno Harry przyjdzie, tylko nie wiem, czy będzie  chciał się w to ubrać…

- Wstęp jest tylko w strojach.

- No to będzie miał problem.

- Jay powiedział, że będzie. Tu masz perukę dla Harryego.

Obładowana strojami poszłam na górę. Po drodze minęłam się z Ellie, która właśnie schodziła do garderoby.

- Super pomysł, nie? - powiedziała do mnie.

- No. Też będziesz miała kupę tych rzeczy jak ja…

- A jest z czego wybierać?

- Jest, nie przejmuj się.

Dominika krzyknęła z dołu.

- Przyjdźcie na kolacje w strojach!

- Dobrze! - odkrzyknęłam.

Wtoczyłam się do pokoju. Harry popatrzył na mnie zdziwiony.

- Trzeba było mnie zawołać - rzucił, podchodząc do mnie.

Rozłożyliśmy stroje.

- Ja mam się w to ubrać?

- Tak i tą perukę jeszcze włożyć.

- To jest nie możliwe. Gdzie ja włożę tą perukę?!

- Zaraz coś wykombinujemy. Wiem. Upnie ci się włosy i będziesz piękny Ludwik Słońce - odrzekłam i zaczęłam się śmiać.

 Zaczęliśmy się przebierać. Poszłam do łazienki.

- Czy mógłbyś mi tutaj pomóc? - krzyknęłam z łazienki.

- Już idę - usłyszałam w odpowiedzi - co się stało? - zapytał, gdy przyszedł.

- Czy mógłbyś mnie zasznurować?

- A jak to się robi?

- Od góry. Pociągnij za sznurówki, ale mocniej, bo materiał musi się zejść.

- A ty będziesz mogła w tym oddychać?  - zapytał lekko przerażony.

- Mocniej - zażądałam - i teraz do dołu ściągaj.

- No nie wiem… Nie jestem do końca przekonany, czy ty możesz w tym być. Jeszcze mi zemdlejesz i co będzie?

- Nie przejmuj się. Na dole zawiąż dobrze. Na  kokardkę. Nie na supeł, bo później nie rozwiążesz.

Stałam w bieliźnie od stroju, to znaczy miałam pantalony. Na górze miałam gorset, który wiązał mi Harry. Musiałam jeszcze założyć spódnicę. Spódnicę zostawiłam w pokoju. Była na drutach. Bardzo szeroka na boki. Z przodu i z tyłu nie była tak bardzo szeroka. Zastanawiałam się, czy wyjdę z pokoju przez drzwi. Harry popatrzył na mnie i stwierdził:

- Nie wiem, czy ty możesz w tym iść…

- Dlaczego?!

- Biust ci za bardzo widać!

- Nie wygłupiaj się, dobrze?! Znowu zaczynasz?

- Nie.

- No to dobrze. Ubieraj się.

- Ale przecież muszę ci pomóc z tą spódnicą.

Wyszliśmy z łazienki.

- Wyglądasz bardzo podniecająco - powiedział, ściszonym głosem, patrząc na mnie - chyba będę musiał kupić ci takie pantalony…

- Tak i będę chodzić w nich codziennie.

- No, wtedy to będę przeszczęśliwy.

Założyłam spódnicę. Harry mi ją zawiązał i stwierdziłam, że nie wyjęłam sobie butów.

- Hazziątko, możesz mi wyjąć buty?

- Które?

- Te fioletowe szpilki.

Założyłam perukę, pantofle, które podał mi Harry i stałam się o pół metra wyższa.

- No, nie wiem jak to będzie - powiedział Harry.

- Nie przesadzaj. Lepiej się ubieraj. Najpierw rajstopki.

- RAJSTOPKI?!?!

- No przecież musisz. Podkolanówki, by cię uwierały, dlatego wybrałam właśnie rajstopki. To dla twojej wygody. No chyba, że chcesz podkolanówki…

Harry zrobił kwaśną minę.

- Ale ja nie wiem, jak to zakładać!

- Zdaje się, że powinniśmy się na odwrót ubierać.

Wzięłam od niego rajstopy, ściągnęłam na palce jedną nogawkę i chciałam podać Harryemu.

- Ale ja nie wiem… Nie  umiem!

- Siadaj i noga do góry!

Okazało się, że ma skarpetki na nogach.

- Zdejmij te skarpetki do cholery! - powiedziałam. Było mi co nie co ciasno. Ruchy miałam ograniczone i w dodatku musiałam mu zakładać rajstopy.

- Nie nachylę się, żebym nie wiem co.

Harry zdjął skarpetki.

- Podnieś tą nogę. JUŻ!

Gdy podniósł, wsadziłam mu ją na nogę  i powiedziałam:

- Drugą musisz założyć sobie sam. Widziałeś jak zakładałam, więc teraz załóż sam.

- Nie wiem, czy nie powinienem mieć wydepilowanych nóg…

- Nie wygłupiaj się. Pod rajstopami nie będzie widać - odpowiedziałam z przekąsem - teraz zakładaj spodnie.

- A mogę założyć rurki?

- NIE.

- No dobra…

Spodnie były tuż za kolano.

- Ładne masz majtki - stwierdziłam - zakładaj teraz buty.

- Mogę trampki?

- NIE.

Założył buty i stwierdził:

- Nawet wygodne…

- Teraz koszulę.

Koszula miała żabot.

- Teraz zakładaj marynarę.

- Wreszcie coś, co lubię.

- Teraz peruka.

- CO?!

-  Peruka.

- Ty mówisz poważnie?!

- Poważnie. Zaraz ci zepnę włosy. Siadaj tu na krześle.

Wzięłam wsuwki i zaczęłam spinać mu włosy. Szybko nałożyłam perukę i obejrzałam swoje dzieło.

- Całkiem nieźle - powiedziałam.

Harry podszedł do lustra i obejrzał się.

- Już nie jestem taki pociągający...

- W samych rajstopkach, byłeś bardziej.

Poszłam do łazienki się umalować i zrobiłam sobie pieprzyk po prawej stronie nad wargą.

Wyszłam z łazienki i w tym momencie ktoś zapukał do drzwi.

Harry wbiegł do łazienki, a ja otworzyłam drzwi.

Do pokoju wszedł Niall, niosąc Darcy. Stanął jak wryty.

- Co cię tak dziwi?

- Prawie cię nie poznałem.

- Byłeś już wybrać sobie strój?

- No właśnie idę i oddaję wam Darcy.

Położył ją do wózka i poszedł. Po pewnym czasie przybiegł i pokazał.

- Zobacz! To dla Darcy!

- Nie, Darcy się nie będzie przebierać – powiedziałam - będzie na pewno spała.

- No, trudno… Idę się przebierać.

- Idź - odpowiedziałam.

Kiedy wyszedł, Harry wyszedł z łazienki.

- Jeszcze nie przebrany? - zapytał.

- Dopiero poszedł po strój.

- A jak ty nakarmisz Darcy? - zapytał.

- O tym nie pomyślałam… Najwyżej dostanie butelkę.

Zadzwoniłam do Ellie i zapytałam:

- Jesteś już przebrana?

- No…

- A zdążyłaś już nakarmić chłopców?!

- JEZUS MARIA!!!

- No właśnie. Trzeba chyba będzie zadzwonić po Dominikę, żeby zrobiła…

- Wiesz co? Ja zejdę i zrobię. Dla ciebie też?

- No, jakbyś mogła - odpowiedziałam.

- Dobrze, to za jakiś czas przyniosę.

Po dziesięciu minutach, ktoś zapukał do drzwi. Harry znów schował się w łazience, ja otworzyłam. Za drzwiami stała Ellie z trzema butelkami.

- Pięknie wyglądasz - powiedziałam do niej.

Jej suknia była troszkę węższa od mojej,  ale też wyglądała świetnie.

- A jak Harry? Bo Lou powiedział, że nie zejdzie.

- To powiedz mu, że marchewki będą na kolację - powiedziałam śmiejąc się.

- Wiesz, to jest pomysł - powiedziała Ellie - Dominika powiedziała, że jedna z pomocy kuchennych zajmie się dziećmi, tylko, żebyśmy się zdecydowali gdzie. Ponieważ my mamy dwójkę, proponuję, żebyście dali Darcy do nas.

- No, dobrze. Okej. To przywieziemy Darcy. Na którą jest kolacja?

- Za piętnaście minut.

- Mam nadzieję, że Niall zdąży do tej pory - zaśmiałam się - Ciekawa jestem, czy umie zakładać podkolanówki.

- No przecież nie jest to żaden problem.

- Nie wiem na co trafił. Czy na podkolanówki, czy na rajstopy…

Ellie zaczęła się śmiać.

- Muszę lecieć z tym mlekiem, żeby chłopców nakarmić. Masz swoją butelkę - podała mi ją i podreptała do siebie.

- Możesz wyjść - krzyknęłam, gdy zamknęłam drzwi.

- Ja nie idę na kolację - zbuntował się - a w tym na pewno.

- Pójdziesz.

- Nie.

- Wszyscy będą przebrani.

- A ci z The Wanted też?

- Wszyscy.

- I tak nie idę. Louisa nie będzie, to ja też nie będę.

- Będzie. Wszyscy będą. Pokaż, że masz poczucie humoru do cholery!

- No, dobrze, no…

- I nie marudź. Wyglądasz naprawdę świetnie. Jeżeli będą wybory MISTERA, to będę na ciebie głosować.

- A mogłabyś na kogo innego? - zapytał.

Chrząknęłam.

- No już dobrze. Nawet nie jest tak tragicznie. Nie są takie nie wygodne te ciuchy, jak myślałem…

- No to idziemy w takim razie. Musimy zanieść Darcy do Ellie, a stamtąd idziemy na kolację. Zabieramy Lou i idziemy.

- A Ellie?

- Ellie też pójdzie.

Zabraliśmy Darcy, wzięliśmy wózek i wyszliśmy z pokoju. Miałam trudności z przeciśnięciem przez drzwi,  ale jakoś udało mi się przejść bokiem. Stwierdziłam, że nie będę wchodziła do pokoju Ellie, tylko zostanę na korytarzu. Harry wniósł wózek i po chwili usłyszałam śmiechy obu chłopaków.

- No chodźcie już! - krzyknęłam z korytarza. Przez drzwi zaczęła się przebijać Ellie… - Bokiem - poradziłam.

- Wiesz, to jest pomysł - odpowiedziała.

Udało jej się przecisnąć i za chwilę zobaczyłam Louisa. Wyglądał świetnie. Strój miał podobny do Harryego. Na korytarzu z daleka zobaczyłam wychodzącego Maxa. Też był ubrany.

- O! Widzę, że nie tylko my jesteśmy ubrani - krzyknął do mnie.

- No wszyscy się przebierali - odkrzyknęłam do niego.

- Dzięki Bogu…

Wesołą gromadką zeszliśmy na dół. Okazało się, że dziewczyna, która została z dzieciakami jest Polką i bardzo lubi dzieci.  Miała wszystkie telefony, więc jeżeli coś by się działo, miała dzwonić. Na dole były szerokie, otwarte drzwi, więc nie miałyśmy problemów z przejściem.  W sali była już Danielle z Liamem, oraz Jay z Gabrielą.  Wszyscy wyglądali naprawdę super.

- Cześć piękna! Wyglądasz ekstra! A ta peruka! - usłyszałam.

- Twojej też nie można nic zarzucić, a te łydki!

Wszyscy ryknęli śmiechem.

- Wreszcie będziemy mogły zobaczyć, jakie macie łydki. Czy zgrabne?

Za chwilę na dół zeszli Niall i Zayn. Niall był przebrany w podobny strój jak Harry, a Zayn się nie przebrał. Geff od razu wyprosił Zayna i powiedział:

- Chcesz być na kolacji, musisz się przebrać.

 - To co nie dostanę kolacji?! - zbuntował się.

- Jak się nie przebierzesz, to nie dostaniesz. Proste.

Zayn zniknął na schodach. Byłam ciekawa, czy przyjdzie przebrany, czy pójdzie głodny spać.  Po nim do sali weszli Siva, Tom i Nathan. Wszyscy byli przebrani. Czekaliśmy na Zayna,  ale po piętnastu minutach Dominika zdecydowała, że siadamy do stołu. Zasiedliśmy do wspaniale przybranego stołu. Przyjęcie było bardzo wystawne. Jedzenie było wyśmienite i wszyscy się świetnie bawili.  Po deserze przeszliśmy do salonu, gdzie została puszczona barokowa muzyka i Geff zaprosił nas, byśmy potańczyli. Wszyscy stali i zastanawiali się, jak mamy to tańczyć.

- Poprosimy, aby ktoś nas nauczył, jak to tańczyć - powiedziałam do Geffa.

Geff zaprosił Dominikę i wyszli na środek salonu. Wszyscy przyglądali się im bardzo uważnie i próbowali zapamiętać kroki.

- Nie gapcie się tak, tylko chodźcie tutaj tańczyć - powiedział Geoffrey.

Pary wyszły na środek i zaczęliśmy naśladować nieudolnie Geffa z Domą. Geoffrey zaczął mówić, co trzeba robić.

- Krok do przodu, kłaniamy się. Krok do tyłu, kłaniamy się.  Teraz kółeczko. Obchodzimy się nawzajem. Panie obchodzą panów. Teraz panowie, obchodzą panie i wdzięcznie się kłaniamy. O właśnie tak.  Megan, świetnie. Harry też. Louis, trochę więcej powagi! Liam, przestań deptać Danielle po nogach. Na paluszkach, na paluszkach, panie!  Wszyscy się zaśmiewali, a najbardziej ci, którzy stali bez drugiej połówki. Utwór się skończył.

- I zmiana partnerów. Ci którzy nie tańczyli, będą tańczyć z paniami.

Harry niechętnie odszedł na bok. Na jego miejsce przyszedł Nathan.

- Zobaczymy jak ty tańczysz - zakpiłam sobie.

- Wychodzi na to, że jesteś wyższa ode mnie - rzucił.

Posypały się komentarze spod ściany, kiedy zaczęliśmy tańczyć.

- Tylko nie zdepcz mi małżonki! - rzucił Louis podpierający ścianę - Haroldzie, zatańczysz?

Wyszli na środek i zaczęli tańczyć. Louis robił za kobietę.

- Nie podszczypuj mnie! I nie depcz moich dopiero co wydepilowanych nóżek! Pamiętaj, że mam ubezpieczone pośladki!

Wszyscy płakali już ze śmiechu. Starałam się nie deptać Nathanowi po nóżkach. Nawet mi to wychodziło, więc byłam z siebie dumna. Do salonu zajrzały dziewczyny. Widocznie było im nudno,  ale Geff powiedział:

- To jest tylko zabawa dla ludzi przebranych. Chcecie się przebrać?

- A gdzie te stroje? - zapytała jedna.

Doma poszła i zaprowadziła je do garderoby.

- Następny taniec tańczę z tobą - rzucił Niall.

- No, nie wiem - powiedział Jay, który stał za nim.

- Czy ja będę mógł zatańczyć z własną żoną? - usłyszałam Harryego.

- Ty już tańczyłeś. Teraz nasza kolej! - krzyknął Niall.

- No właśnie. Zapomnieliśmy o karnecikach - powiedział Geff i podał wszystkim dziewczynom przygotowane wcześniej karneciki. Do tego były dołączone malutkie ołówki.

- No to od początku! - rzucił Niall - Ja pierwszy!

- Od początku, to ja pierwszy - powiedział poważnie Harry.

Zaczęłam wpisywać do karneciku:

·         Harry

·         Niall

·         Jay

·         Nathan

- Mnie też proszę uwzględnić - powiedział  Liam.

- I mnie! - krzyknęli równocześnie Siva, Tom, Lou i Max.

- Spokojnie. Dla każdego znajdzie się miejsce - powiedziałam, dalej wpisując:

·         Louis

·         Geff

·         Liam

·         Siva

·         Max

·         Tom

·         Harry

Ten ostatni zażądał, że ostatni taniec jest jego.

Zaczęły się tańce.  Dziewczyny miały wielkie powodzenie, a niektórzy panowie musieli sobie odpocząć. Geff pokazał nam jeszcze jakieś inne tańce. Wszyscy się świetnie bawili. Okazało się, że osobom, które  nie przyszły na kolację, zaniesiono ją do pokoju, więc przestałam się martwić o Zayna, który pewnie był głodny… I pomyślałam: Jak jest frajer, to jego sprawa… Zatańczyłam z Harrym. Teraz przyszła pora na Nialla.

- Niall, uważaj, żebyś nie uszkodził mojej małżonki, bo będziesz miał ze mną do czynienia - powiedział Harry.

- E, tam… Walisz jak baba… - odparł Niall.

- Nie kłóćcie się - powiedziałam.

Harry poszedł do Danielle i zaczął z nią tańczyć. Tańczyli jakoś blisko nas. Pomyślałam sobie: Co to będzie, jak będę tańczyć z Jay’ em?! Już się boję… W pewnym momencie podszedł do nas Jay. Stuknął Nialla w ramię i powiedział:

- Odbijany.

- A, spadaj. Teraz moja kolej. Następny taniec jest twój.

- Bo cię wyzwę na pojedynek! Na jaki taniec?!

- Na moonwalka!

- Ja jestem bardzo ciekawa, jak wy zatańczycie to w tych strojach - powiedziałam.

- Panowie, uspokójcie się - powiedział Geff - nie wypada tak przy damach się kłócić…

Chłopcy się uspokoili.

- Elegancko trzeba się zachowywać - powiedział Geff.

Wszystkie dziewczyny tańczyły. Stroje nie były lekkie, więc w pewnym momencie poczułam się zmęczona. Poczułam, że pot płynie mi ciurkiem spod peruki i kiedy skończył się ten taniec, postanowiłam pójść do łazienki. Jay był zawiedziony, że nie mógł w tej chwili ze mną zatańczyć,  ale powiedziałam:

- Przepraszam,  ale muszę pójść do toalety.

- Wracaj szybko - powiedział - bo muszę z tobą zatańczyć.

Poszłam do łazienki i zdjęłam perukę. Boże! Jak mi było w niej gorąco! Jak te kobiety mogły wytrzymać! Popatrzyłam w lustro. Trochę byłam rozmazana… Pieprzyk prawie cały mi zszedł i byłam niepocieszona. Postanowiłam, że pójdę na górę. Na schodach spotkałam wściekłego Zayna.

- Dobrze się bawicie? - zapytał.

- Świetnie!

- Nie będę robił z siebie kretyna!

- Twoja sprawa - odpowiedziałam.

Wiedział, że przeholował. Sam jeden został na górze. Cała reszta bawiła się na dole.

- A nie można się jakoś ubrać?

- Porozmawiaj z Dominiką.

- Nudzę się w tym pokoju…

- To idź do Dominiki.

Poszedł na dół. Ja poszłam do pokoju. Zrobiłam sobie nowy pieprzyk. Z drugiej strony niż poprzednio i poprawiłam makijaż. Poczesałam  włosy. Pobiegłam do pokoju Louisa i Ellie, aby zobaczyć, jak tam dzieciaki. Dzieciaki spały i było wszystko w porządku. Wróciłam po perukę do pokoju i za chwilę do pokoju wszedł Harry.

- Zastanawiałem się, gdzie się podziałaś…

- Musiałam zdjąć tą perukę, bo jest mi za gorąco…

- Tobie też?

- Zapytaj Dominiki, czy my musimy być do końca wieczora w tych perukach.

- Jeszcze trochę musimy się pomęczyć.

- To co? Idziemy pląsać dalej? – zapytałam - A Zayn już się przebrał, czy jeszcze nie?

- Widziałem jak wywoływał Dominikę,  ale nie wiedziałem, o co chodziło.

- No to musimy iść zobaczyć, jak wygląda.

- Czy ja o czymś nie wiem? - zapytał.

- Spotkałam Zayna na schodach. Ponieważ strasznie się nudził w pokoju, doszedł do wniosku, że chyba się przebierze.  Muszę zobaczyć jak wygląda w tym przebraniu.

- No to idziemy - zdecydował Harry - Jak wszyscy to wszyscy.

Gdy weszliśmy do sali, Zayna jeszcze nie było,  ale po chwili wszyscy ryknęli śmiechem. Popatrzyłam za siebie, a tam stał Zayn przebrany za kardynała Richelieu.

- No proszę… Z kardynałem jeszcze nie tańczyłam… - szepnęłam do Harryego.

- Zaraz was tutaj wszystkich powycinam - powiedział urażony Zayn.

Ponieważ byłam najbliżej Zayna, podszedł do mnie i chciał mnie zaprosić do tańca.

- Brodaczu! Nie tak prędko! Tu trzeba się zapisywać! Lepiej zapisz się do karnecika, księżulu…- zakpił Jay, podchodząc do mnie - teraz moja kolej.

- Skąd mam wiedzieć, że nie oszukujesz?  -  zapytał kardynał.

Wyciągnęłam karnecik i pokazałam. Wąs mu się odkleił…

- Lepiej przyklej sobie tego wąsa, bo ci się odkleja… - zażartował Harry.

- Czy mam cię dopisać kardynale do swojego karneciku? - zapytałam.

- Nie będę tańczył… - odburknął.

- Chyba się już mocno wymodliłeś, co? - zapytał stojący obok mnie Harry - Przepraszam,  ale moja następna tancerka jest wolna i czeka na mnie - rzucił i poszedł w stronę Gabrysi.

- Czy wy musicie bez przerwy tak gadać? - zapytał Zayn-kardynał.

- Podopisuj się, tam gdzie możesz. Może nad ranem zatańczysz - krzyknął Lou z końca sali.

Jay poprowadził mnie na parkiet, ukłoniliśmy się sobie i zaczęliśmy tańczyć. Czułam czyjś wzrok na sobie i zastanawiałam się, czy to Zayna, czy Harryego.

- Czemu cię tak długo nie było, piękna?

- Musiałam poprawić makijaż…

- Ta… Razem z Harrym - prychnął Jay.

Ścięłam  go wzrokiem.

- Nie zaczynaj, bo pójdę do kardynała.

- I poślesz mnie na śmierć?!

- Zastanowię się.

- Co tam tak szepczecie sobie? - padło z boku pytanie.

- Mamy swoje porachunki - odpowiedziałam Harryemu.

- Interesujące. Ciekawe, co to za porachunki… - zaczął się zastanawiać Harry.

- Haroldzie, lepiej się zajmij swoją partnerką - mrugnęłam do Gabrieli.

- Markizie Jay’ u, czy możemy przejść na drugą stronę sali balowej, bo tu straszny ścisk się zrobił - powiedziałam.

Jay drobnymi kroczkami zaprowadził mnie na drugą stronę sali balowej. Zauważyłam, że Harry z Gabrielą sadzą wielkie kroki w naszym kierunku. Co prawda Harold sadził większe kroki, niż Gabriela, która nie mogła za nim nadążyć. Biedna Gabriela… Tak bardzo jej teraz współczułam… Dzięki Bogu skończył się taniec i panowie odprowadzili nas na nasze miejsca. Następny taniec tańczyłam z Nathanem. Harry chyba miał wolne, bo stał pod ścianą razem z Louisem.

- Może znowu zatańczycie? - zaproponowałam.

Louisowi przekrzywiła się peruka i wyglądał bardzo pociesznie. Lou uważnie obserwował Ellie, która tańczyła z Jay’ em.

- Co wam jest? Bawcie się.

- Brakuje nam partnerek…- skarżył się Lou.

- To idźcie, porozmawiajcie z kardynałem, bo jest niepocieszony…

- Czy on tak zawsze ma? - zapytał Nath.

- Nie rozumiem, o co ci chodzi…- powiedziałam.

- No, że jest taki zazdrosny o ciebie.

Trochę mi to popsuło humor. Zaczęliśmy rozmawiać o ich trasie koncertowej. Taniec się skończył i zdecydowałam, że muszę usiąść i się napić czegoś. Gdy usiadłam, przy moim boku znalazł się Louis.

- Czy mogę panią prosić do tańca?

- A czy mogę pana prosić o coś do picia?

- Z całą przyjemnością - odpowiedział Louis i poszedł w stronę barku.

Za chwilę przyniósł mi szkocką.

- Czy mam cię oblać tą szkocką? – zapytałam - Robisz to złośliwie…

- A co miałem ci przynieść?! Przecież nie mówiłaś co…

- Przynieś mi trochę wina, albo wody.

Louis przybiegł z powrotem z kieliszkiem wina białego. Wzięłam kieliszek i duszkiem wypiłam.

- U…, ale ci się chce pić… Jeszcze? - zapytał.

- Jeszcze - odpowiedziałam.

Znów zniknął i po chwili przyniósł szklankę wody.

- Co to ma być? - powiedziałam.

Zobaczyłam, że obok mnie stoi szklanka whiskey, więc powiedziałam:

- To, to sobie wypij.

Sięgnęłam po szklankę i zaczęłam pić whiskey. Była to ta whiskey, którą lubiłam. Orzechowa…

- To co? Idziemy tańczyć, czy nie?

- Muszę chwilę odpocząć.

Peruka chyba mi się też przekrzywiła, bo jakoś ciążyła mi w jedną stronę.  Akurat koło nas tańczyła Dominika z Sivą, więc zapytałam Dominiki:

- Słuchaj, czy to można zdjąć z głowy?

- Jak musisz, to zdejmij.

- Muszę, bo już mi się mózg zagotował…

- Pokaż! - usłyszałam głos Nialla.

Zdjęłam perukę i położyłam obok siebie na sofie.

- Czy ja mogę usiąść? - zapytał Lou i chciał usiąść na peruce.

- Uważaj, bo później będzie na mnie, że to ja zrobiłam…

Taniec się skończył i Dominika podeszła i zapytała:

- To co? Zabrać ci tą perukę?

- Oj błagam, zabierz.

Wzięła, zabrała perukę, a za nią pobiegł Harry.  Po chwili wrócił bez peruki:

- WYZWOLENIE! - krzyknął.

Wszyscy rzucili się do drzwi wejściowych. Okazało się, że peruki nie były najlepszym pomysłem. Większość wróciła bez peruk, tylko kardynał został zmuszony do pozostania w peruce. Nie był z tego zadowolony… Wino schodziło dużymi  ilościami. Alkohol mi zaszumiał w głowie. Następny taniec zatańczyłam z Louisem, a potem nie wiem, co się ze mną działo. Obudziłam się na następny dzień, koło południa ze strasznym bólem głowy. Nie mogłam otworzyć oczu. Znowu mi się to przytrafiło- pomyślałam. Usłyszałam jakiś ruch w pokoju i uchyliłam ledwo co oczy. Zobaczyłam Harryego, który coś robił przy Darcy.

O matko… Jeszcze dziecko…- pomyślałam.

Gdy Harry się odwrócił, zapytałam szeptem:

- Czy mamy jakąś tabletkę przeciw bólową?

 Dostałam tabletkę, popiłam ją dużą ilością wody i zaczęłam się zastanawiać:

Jestem w piżamie. To kto mnie rozebrał? Przypuszczam, że nie sam Harry…

- Co się stało? - zapytałam jeszcze szeptem.

- Spiłaś się… I to mocno.

- Nic nie pamiętam.

- Osunęłaś się na ziemię, kiedy tańczyłaś z Louisem.

- Nic nie pamiętam…

- Przynieśliśmy cię z Lou na górę i położyliśmy do łóżka.

- Zaraz… To… To kto mnie rozbierał?

- A jak myślisz?!

- No chyba nie Louis…

- Obydwaj. Musiał mi ktoś pomóc, bo przecież sam nie dałbym sobie rady!

Zrobiło mi się gorąco i coraz bardziej bolała mnie głowa.

- Nie znęcaj się na de mną. Naprawdę mnie boli głowa… Naprawdę poprosiłeś Louisa o pomoc?

- A dlaczego nie? Przecież też jest żonaty.

- A ja cię musiałam sama rozbierać. Nie prosiłam żadnej dziewczyny, aby mi pomogła w rozbieraniu Harryego Stylesa…

Tabletka zaczęła działać, więc mogłam zacząć zbierać myśli. Wiem, że tańczyłam z Louisem, ale dalej? Nic. Czarna dziura.

- A jaka potem namiętna byłaś…

- Coś ty powiedział?!

- Możesz mi wyjaśnić parę rzeczy?

- Nic ci nie powiem.

-Harry, nie zaczynaj. Nie denerwuj mnie. Powiedz mi, co się później działo.

- Niech ci Lou opowie.

- Nie. Masz mi ty powiedzieć.

- No dobrze. Lou przyniósł ciebie ze mną tu do pokoju i poszedł.  A resztę robiłem ja.

- Co znaczy resztę?

- No musiałem cię rozebrać z tego kostiumu… Była to ciężka praca.

- No… Wyobrażam sobie.

- Zastanawiałem się, czy nie zostawić cię w tych pantalonach,  ale doszedłem do wniosku, że może być ci niewygodnie.

- No i do słusznego wniosku doszedłeś. A co z tą namiętnością?

 Harry zaczął się śmiać.

- Przecież byłaś prawie nie przytomna.

- No i?

- Jak cię położyłem do łóżka, to zasnęłaś od razu. Nawet nie zdążyłem odwiesić sukni do szafy, a ty już smacznie spałaś.

Uśmiechnęłam się.

- A kiedy Darcy wróciła do nas?

- Dzisiaj.

- Spała całą noc u Ellie?

- Nie, u opiekunki.

- A byłeś na śniadaniu? - zapytałam.

- Nie, też nie dawno się obudziłem. Poszedłem po Darcy i przyniosłem ją tu.

- Czy ona coś jadła?

- Zapewne, bo gdyby nic nie jadła, to nie dałaby nam żyć.

* Oto bonusowy rozdział ;) Mam do Was pytanie, czy gdybym skończyła to opowiadanie i  jakbym chciała zacząć pisać kolejne, czytałybyście? :) Tak po prostu pytam z ciekawości :D

                                                                                                                                   ~Meg