Rozdział siedemdziesiąty pierwszy

* ZAPRASZAM DO UDZIAŁU W SONDACH, KTÓRE ZNAJDUJĄ SIĘ PO PRAWEJ STRONIE :)

- Ty też to słyszałaś?- zapytał Harry.

Kiwnęłam głową. Harry poszedł do łazienki i wyszedł w szlafroku. Otworzył energicznie drzwi, ale za drzwiami nikogo nie było. Zamknął je z powrotem na klucz i czym prędzej wskoczył do łóżka.

- Chyba mamy jakieś omamy słuchowe- powiedział.

- Wiesz, nie wiem, czy bym stała długo pod drzwiami, gdyby mi ktoś przed nosem je zamknął- powiedziałam- raczej bym się starała wycofać dyskretnie.

- Ciekawy jestem, kto to był…

Za chwilę usłyszeliśmy znów, że coś się dzieje na korytarzu i usłyszeliśmy Nialla i Simona. Pewnie szli na śniadanie.

- To trzeba wstawać- powiedziałam- jak już goście wstali, to my też musimy wstawać.

- A tak się miło zapowiadało- powiedział Harry.

Ubraliśmy się  i poszliśmy na śniadanie. Zajrzałam wcześniej do mamy, ale nikogo nie było. Widocznie też poszli na dół. Byliśmy ostatni.

- O! Śpiąca para się obudziła- powiedział Louis.

Tommie i Jim jedli śniadanie i chyba im nawet smakowało, bo nic nie gadali i byli wyjątkowo grzeczni. Darcy siedziała obok mamy i wyglądała na bardzo szczęśliwą. Kończyła kanapkę i popijała kakao.

- Baba mi przeczyta książeczki- powiedziała.

- Pewnie nie tylko baba- powiedział Niall- a dasz mi przeczytać?

- Tak. Pozicie. Wujek sie psiecita.

Wszyscy ryknęli śmiechem.

- Se przeczytasz wujek- powiedział Zayn.

Okazało się, że chłopcy też dostali bajeczki i siedzieli dlatego tak grzecznie, bo obiecano im, że jak będą grzeczni przy śniadaniu, to Lou im przeczyta część z bajek. Widać było, że przekupstwo musiało być stosowane częściej, bo chłopcy jak tylko zjedli śniadanie podziękowali grzecznie i pobiegli na górę.

- Zdaje się, że musisz lecieć na górę- powiedziałam do Lou.

- Wiem- odpowiedział-a pozwolisz, że zjem?

- Co ja mam pozwalać? Twoi synowie polecieli na górę.

- To poczekają chwilę.

Długo nie trzeba było czekać, gdy z góry schodów dobiegł wrzask:

- TATA!!! OBIECIAŁEŚ!!!

- To jednak pójdę już- powiedział Louis i wstał od stołu.

Ellie była w świetnym humorze  i żartowała z Simonem. Niall zajadał się jajecznicą, a reszta piła już kawę, albo sok pomarańczowy. Simon miał się dzisiaj spotkać z jakimś znajomym, a Harry miał go podwieźć do niego. Usiadłam obok mamy i zaczęłyśmy rozmawiać o różnych rzeczach.

- Chcę zrobić na ciebie zamach- powiedziałam.

- Jak to?- zdziwiła się mama.

- Widziałaś, co Darcy zrobiła ze swoim pokojem?- zapytałam.

- Tak, widziałam.

- Postanowiliśmy z Harrym, że pomalujemy jej pokój. Nie na biało, ani inny kolor, ale coś jej wymalujemy. Sęk w tym, że musi się ktoś zająć Darcy.

- Oczywiście nie ma sprawy. My się świetnie dogadujemy. Prawda Darcy?

- Tak- powiedziała poważnie.

- A kiedy chcecie to zrobić?

- No jak najszybciej, zanim się przyzwyczaimy do tych malunków.

- Nie ma sprawy. Jak będziecie chcieli, powiedzcie to zabierzemy Darcy gdzieś na spacer, żeby nie siedziała w oparach farby.

- Jesteś świetna mamo. Musimy pojechać kupić farbę, ale zrobimy to wtedy, kiedy Harry zawiezie Simona. Jak wam się podoba nasz nowy dom?

- Jest naprawdę świetny.

- Darcy się też podobać.

- Komu się Darcy podoba?

- Wam się Darcy podobać, a ściególnie Darcy pokój.

Roześmiałyśmy się.

- Tak pięknie przyozdobiłaś ten pokój, że trzeba teraz pomalować.

- Nie malować! Darcy siama pomalowała.

- Nie sama, ale z wujkiem Niallem- poprawiłam ją- a druga sprawa to, że będziesz miała jeszcze ładniejszy pokój, dobrze?

- Nie. Darcy siama.

- Nie Darcy, nie sama. Pomalujemy ci z tatusiem pokój. Będziesz miała taki śliczny pokój.

- NIE.

- No to sprawa załatwiona- skwitowała mama- chce mieć koniecznie to, co sama namalowała.

- No ale jak to wygląda mamo?!

- Piknie- powiedziała Darcy.

- Przemyśl to- powiedziała mama- będzie nieszczęśliwa, jak jej to zamalujecie.

Harry pojechał z Simonem. Ja z mamą i Michałem oraz Darcy pojechaliśmy zwiedzać miasto. Żeby dla każdego było coś miłego pojechaliśmy do zoo. Darcy była zafascynowana zwierzaczkami. Małymi i dużymi. Najbardziej wystraszył ją słoń, który akurat zaczął wydawać przeraźliwe dźwięki, gdy byliśmy przy jego wybiegu. Tygrys nie zrobił na niej wrażenia, tylko powiedziała: „Duzi kotek”, co nas bardzo rozbawiło.  Potem była już tak zmęczona oglądaniem zwierzątek, że posadziłam ją do wózka, w którym szybko zasnęła. Usiedliśmy w kawiarni i zamówiliśmy coś do picia i lody. W pewnym momencie zadzwonił Harry z pytaniem gdzie jesteśmy.

- W zoo- odpowiedziałam mu.

- Gdzie?

-  W zoo- odpowiedziałam zupełnie jak Darcy.

- A gdzie to jest?

- To popatrz sobie na mapę.

- Kiedy nie mam mapy, bo wy ją macie?!

- Od czego jest nawigacja?! Wpisujesz zoo i kierujesz się tymi informacjami, jakie ci wyskoczą i jesteś w zoo. Rozumiesz?

- To mam przyjechać?

- Jeśli masz ochotę to bardzo proszę.

- A z kim jesteś?

- Z rodzicami.

- A Darcy?

- Śpi.

- Gdzie? W domu?

- Tumanie! PRZECIEŻ DO ZOO NIE PRZYJECHALIŚMY DLA SIEBIE.

- A gdzie ona śpi?

- Tak… W objęciach tygrysa.

- Dobra. Zaraz przyjeżdżam.

Usłyszałam, że coś wpisuje w nawigację. Jeszcze będzie musiał nas znaleźć- pomyślałam- ciekawe za ile będzie… Po piętnastu minutach zadzwonił mój telefon.

- Gdzie jesteście?!

- No w zoo. Przecież ci mówiłam.

- No wiem. Jestem pod zoo. Gdzie jesteście.

- W środku.

- No już wszedłem do zoo, ale gdzie was szukać?

- Idziesz prosto. Przechodzisz koło słonia,  potem kierujesz się na tygrysa. Przechodzisz obok tygrysa i jest taka kawiarenka. My siedzimy w ogródku. Pewnie nas zobaczysz.

Wyciszyłam telefon, żeby nie budził Darcy. Wiedziałam, że zadzwoni co najmniej dwa razy. Jak się domyślałam za chwilę zadzwonił telefon.

- Kochanie jestem przy słoniu. Gdzie ten tygrys?

- Pójdziesz prosto.

- Prosto to mam słonia.

- No nie. Przez słonia to nie przechodź.

Mama popatrzyła lekko zdziwiona.

- Widzisz budynek dla słoni?

- No stoję przy wybiegu dla słoni.

- Dobrze. Przed sobą masz słonie na wybiegu?

- Tak.

- To popatrz w lewą stronę. Jest budynek?

- Jest.

- To jest słoniarnia. To teraz musisz przejść obok słoniarnii i pójść przed siebie. Tam będzie tygrys. To znaczy inne zwierzęta też będą, ale też będzie tam tygrys.

- Okej- powiedział zirytowany i się rozłączył.

Po chwili znowu zadzwonił telefon.

- Kochanie jestem przy tygrysie. Gdzie wy do cholery jesteście?!

- No przecież ci mówiłam, że w kawiarni. Popatrz do tyłu. Widzisz nas? Macham ci.

- Nic nie widzę!

- Odwróć się do tyłu, do cholery.

- Megan nie przeklinaj- powiedziała mama.

- Oj, mamo.

Harry się odwrócił. Pomachałam mu. Nawet mi odmachnął.

- O widzę cię!

- No wreszcie.

Rozłączyłam się. Telefon zadzwonił jeszcze raz.

- Kto ci się pozwolił rozłączyć?

- Sama sobie pozwoliłam.

Harry podchodził do naszego stolika i powiedział do słuchawki:

- Policzymy się.

Zapytałam:

- Kiedy?

- W domu. Witam państwa- powiedział Harry rozłączając się.

- Czy mogę się rozłączyć?- zapytałam.

- A z kim rozmawiasz?

- Z moim mężem.

- Co Darcy śpi?

- Śpi. To mogę się rozłączyć?

- A co? Jeszcze się nie rozłączyłaś?

- No przecież zabroniłeś mi.

Michał zaczął się śmiać.

- Dobrana z was para- powiedział.

- Czegoś się napijesz?- zapytałam- a może zjesz lody? Acha. Muszę zamówić dla siebie.

- Pyszne lody- na to odpowiedział Harry.

- Coś jeszcze chcecie?- zapytałam Michała i mamy.

- Ja się chętnie napiję może piwa? Nie muszę jeździć.

- Mamo, a ty?

- Może wodę.

Podeszła do nas kelnerka i złożyłam nasze zamówienie.  Po pewnym czasie przyniosła zamówione rzeczy i rozstawiła na stole. Harry skończył swoje lody, a ja trzymałam  mocno swój puchar i z dala od niego.

- Daj spróbować- usłyszałam.

- Trzeba było se zamówić.

- Ale harda- odburknął i próbował zrobić zamach na mój deser, ale pacnęłam go łyżeczką w rękę.

- Zamów sobie- rzuciłam- są naprawdę pyszne. Może wy zjecie. Mamo, spróbujesz?- zaproponowałam- Michał, a może ty?

Harry nie wytrzymał i zamówił jeszcze trzy porcje.

- A tobie się należy lanie- powiedział Harry i popatrzył na mnie.

- Znowu ją będziesz bić?- zapytał Michał.

- A takie małżeńskie porachunki- odparł mu Harry.

- Pamiętaj. U nas w Polsce się mówi: kobiety się nie bije nawet kwiatem- powiedział Michał.

- To są takie specjalne klapsy.

- A chyba że…

Zarumieniłam się.

- To co? Idziemy dalej?- zapytałam, gdy skończyliśmy jeść lody.

Darcy spała jak zabita.

- Idziemy. Obejrzymy co tu mają. Pamiętasz, jak chodziłyśmy do zoo w Warszawie?- zapytała mama.

- Najlepiej to pamiętam knajpę na drzewie- odpowiedziałam- jaka tam była kiełbasa!

Obeszliśmy jeszcze sporą część zoo. Gdy wyszliśmy z zoo Darcy się obudziła.

- Tatuś!- krzyknęła.

- Tak, tatuś. Ładnie to tak spać, podczas wycieczki do zoo?

- Darcy była zmęciona- odpowiedziała mu.

- A teraz się wyspałaś?

- Tak. A gdzie zwieziaćki?

- Już żeśmy obeszli całe zoo, a teraz jedziemy do domku na obiadek.

- Dlaciego?

- Bo Kazik przygotował obiad.

- A dlaciego?

- Bo Kazik jest od przygotowywania obiadu- powiedział Harry.

Harry spakował do swojego samochodu wózek.

- Zapraszam do siebie- powiedział Harry do mamy i Michała.

- A czy ja mogę jechać z Megan?- zapytała mama.

- To jedziemy w damski i męski samochód. Chyba, że chcesz zabrać Darcy- powiedziałam do Hazzy.

- Nie,  niech jedzie z tobą- odparł Hazzie z iskierką w oku.

Co on kombinuje?- pomyślałam.

- Jedziecie za nami- rzucił wsiadając do samochodu.

Załadowałyśmy się do samochodu i jak byłyśmy już gotowe, Harry ruszył zupełnie nie w tą stronę, co trzeba. Zaczęłam na niego trąbić. Harry  machnął mi coś ręką, tak, jakbym miała jechać za nim, a ja nadal trąbiłam.

- Mamo połącz się z Harrym i powiedz mu, że jedzie nie w tą stronę co trzeba. Sierota boża z niego! Jak on może mieć prawo jazdy?!

Mama wykręciła numer do Harrego. Usłyszałyśmy:

- Jedziemy dobrze.

- My musimy jechać w drugą stronę.

- Jedziemy dobrze.

- To gdzie my jedziemy do jasnej Anielki?!

- Żadnej jasnej i ciemnej Anielki. Jedziemy dobrze. Jedźcie za nami.

- Czy możesz mi powiedzieć, co ty kombinujesz?

- To jest niespodzianka.

- Nie denerwuj mnie! Co to za niespodzianka?! Gadaj natychmiast!

- To nie będzie niespodzianki.

- Gadaj natychmiast! Mam nadzieję, że nas nie wywieziesz na żadne manowce.

- Jest to kusząca propozycja.

Mama wybuchła śmiechem. Wjechaliśmy w jakąś dzielnicę willową. W pewnym momencie Harry skręcił w prawo. Skręciłam za nim. Zatrzymał się przy dosyć ładnym domu i wysiadł z samochodu. Michał też się wygramolił.

- Co to ma być?! Nie wiesz, co jest grane?- zapytałam mamy.

- Wysiadaj zobaczymy- rzuciła łapiąc za klamkę- zaraz się wszystkiego dowiesz.

- Ty jak zwykle coś wiesz i nie chcesz mi powiedzieć!- zaatakowałam.

- Nic nie wiem! Sama się dowiem. Wysiadaj.

Harry podszedł do naszego samochodu i powiedział:

- Wysiadajcie.

- Kto tu mieszka?- zaatakowałam Harrego, kiedy wysiadłam.

- Nikt.

- Gdzieś ty nas przywiózł?!

Podszedł do drzwi. Wyciągnął klucze i otworzył drzwi.

- Co to ma być?- trochę mnie zatkało. Złapał mnie na ręce i przeniósł przez próg. Weszliśmy do holu.

- Harry, co to jest?- zapytałam.

- Kupiłem nam dom.

Zatkało mnie.

- Nie mów nic. Najpierw obejrzyj wszystko.

Mama była też zaskoczona. Nie mogłam nic powiedzieć. Zabrakło mi słów w gębie. Harry zaczął nas oprowadzać po domu. Pokazał nam kuchnię. Była olbrzymia. Obok był salon, łazienka, gabinet. Weszliśmy na górę. Były tam cztery sypialnie z łazienkami. Piętro wyżej znajdowało się studio nagrań.

- Nie zdążyłem ci dać prezentu na rocznicę ślubu i postanowiłem ci go dać teraz…

Dom był wspaniały. Zaczęłam płakać.

- Dlaczego płaczesz?

- To ze szczęścia- wyłkałam.

- Głuptasie. Nie płacz- przytulił mnie do siebie- ponieważ nie będziemy mogli mieszkać z dwójką dzieci razem z pozostałymi. Poza tym wystarczą chłopcy Lou i Ellie. Postanowiłem, że kupię dom dla nas, gdzie będziemy tylko my i nasi zaproszeni goście. Oczywiście was traktuje jako domowników i jak będziecie chcieli to przyjeżdżajcie- powiedział do mamy i Michała

- Jak Niall się ożeni to zrobi się w tej chałupie jednak ciasno.

- A gdzie jeśt mój pokój- zapytała Darcy.

- Twój pokój będzie tutaj- powiedział Harry.

Zeszliśmy na pierwsze piętro i Harry otworzył drzwi do jednego z pokoi. Stało tam już normalne łóżko.

- Tatuś z mamusią muszą ci jeszcze urządzić pokój do końca, ale będziesz już miała normalne łóżko.

Darcy się ucieszyła.

- Tu znikałeś, jak cię nie było…

- Dom był remontowany. Właściwie był budowany od podstaw. Studio jest wytłumione i nie będzie nikomu przeszkadzać.

Otworzył następne drzwi.

- A tu będzie nasza sypialnia- powiedział. Na środku stało wielkie, wodne łóżko.

- Widzę, że łóżko już załatwiłeś- zaczęłam się śmiać.

- Dostałem w promocji. W każdym pokoju stoją już łóżka.

W następnym pokoju miał być pokój jeszcze nienarodzonego dzidziusia. Stała kołyska Darcy, którą nawet nie wiem kiedy przywiózł.

- Niektóre meble będziemy mogli zabrać od siebie, a resztę trzeba będzie kupić.

- A co na to chłopaki powiedzą?- zapytałam.

- Rozmawialiśmy już na ten temat i są zachwyceni lokalizacją.

Coś mi tu nie grało…

- Chodźcie. Zejdźmy jeszcze na dół- powiedział Harry.

Zeszliśmy na dół, a w piwnicy okazało się, że jest basen oraz pralnia  i  sauna.

- To na wzór Simona, bym powiedziała.

- Podobało mi się to rozwiązanie- powiedział Harry.

Za domem był olbrzymi ogród do którego było wyjście z salonu oraz z kuchni.  Oczywiście przy domu był garaż na dwa samochody. Wszystko było świetnie przemyślane.

- A jak z sąsiadami? Poznałeś już sąsiadów?

- Są bardzo mili. Myślę, że ich polubisz.

- To kiedy się będziemy przeprowadzać?

- Trzeba na razie wykończyć.

- To muszę iść poznać sąsiadów.

- Chyba ich nie ma w domu…

- Skąd wiesz?!

- Bo też mają remonty.

- Hazzie, coś tu ukrywasz. Widzę to po twojej minie.

Wyszłam przed dom na ulicę i zaczęłam się przyglądać sąsiadującym domom. Były wszystkie identyczne, ale pewnie inaczej urządzone w środku. Przy naszej ulicy stało siedem domów. Ten siódmy był największy. Przed jednym z domów zauważyłam samochód podobny do jednego z naszych. Podeszłam do tego domu. W tym  momencie drzwi się otworzyły i na progu zobaczyłam Nialla.

- Niall, co ty tu robisz?!- krzyknęłam.

- Y….

Zatkało go.

- A ty co tu robisz?

- Y… Harry mnie tu przywiózł.

- A ja przyjechałem sam.

- No więc, co tu robisz?

- To jest mój dom.

- Czy wyście powariowali?!- wykrzyknęłam.

- Nie. Kupiliśmy tą ulicę- powiedział.

O mało nie zemdlałam.

-Wy jesteście szaleńcy! Dopiero co kupiliśmy ten dom!

- To się wynajmie- powiedział Niall trzymając mnie- albo zrobi się biuro.

- Czy każdy zrobił sobie studio?!

- Tak.

- Ale przy tej ulicy jest siedem domów, a was jest pięciu. To kto tu jeszcze będzie mieszkał?!

- To niespodzianka. Niech ci powie Harry. Ja ci nic nie powiem.

- A mnie?- zapytała Darcy, która przydreptała z mamą.

Niall trzymał mnie kurczowo za ramię.

- Trzymaj się. Nie upadaj.

Nagle świat mi zawirował i nie wiem, co się działo dalej. Nagle się ocknęłam. Nie otwierałam oczu, tylko słyszałam rozmowę.

- Za dużo wrażeń na dzisiaj- usłyszałam głos Michała.

Po woli zaczęło do mnie docierać, co się wydarzyło.

- Nie powinienem. Nie powinienem  jej tu przywozić- usłyszałam Harrego.

- Kiedyś musiałeś- powiedziała mama.

- Ci mamusi coś się śtało?

- Darcy. Chodź ze mną- usłyszałam głos mamy i chyba wyszły z pokoju.

- Całe szczęście, że Niall ją złapał- usłyszałam głos Hazzy- bo jakby rąbnęła głową, to by było…

- No mogłoby się skończyć wstrząśnieniem mózgu- powiedział Michał.

Otworzyłam oczy.

- Jak się czujesz?- zapytał Michał.

- Gdzie ja jestem?- zapytałam na jego pytanie.

- W domu Nialla- odpowiedział Michał.

- To jednak prawda…

- Tylko nie mdlej- powiedział Harry- mam nadzieję, że pozostałe dziewczyny nie będą tak reagować.

- Mogą jeszcze gorzej- zaśmiał się Michał.

- Co się stało?- zapytałam.

- Zemdlałaś- wyjaśnił rzeczowo Michał.

Za chwilę do pokoju wpadł Niall.

- Tu jest woda. Chcesz się napić wody?

- Masz tu tabletkę, którą masz wziąć- powiedział Michał- musisz połknąć tą tabletkę i wypić całą szklankę wody.

Usiadłam na łóżku i zrobiłam, tak jak kazał Michał.

- Za mało moja droga pijesz-  powiedział.

- Cały czas jej to mówię!

- Chcesz, żeby to się źle skończyło? Normalnie dwa i pół litra dziennie musisz wypijać. W upał do czterech.

- Słuchaj doktora -powiedział Harry.

- To co? Możemy już iść?- zapytałam- Mamy strasznie dużo do roboty.

- Dzisiaj wszystkiego nie zrobisz- powiedział Michał- dzisiaj nic nie zrobisz- poprawił się.

- Jak to nic nie zrobię?!

- Tak. Bo dzisiaj będziesz leżeć do końca dnia.

- No chyba żartujesz!

- Pamiętaj, że jesteś w ciąży.

- No i co z tego?!

- Chcesz poronić?

Tego nie chciałam.

- Jeśli nie, to będziesz leżeć do końca dnia. Do momentu, kiedy nie przyjdzie doktor Jan i cię nie zbada, i nie pozwoli wstać.  Ja nie jestem ginekologiem.

- Ale…

- Żadne ale.

- A kto poprowadzi samochód?

- Michał- odpowiedział Harry.

- Ja nie mogę, bo piłem piwo.

- Już dzwoniłem po Dużego Bo, który przyjedzie- powiedział Niall- załatwiłem mu taksówkę.

- Harry weźmiemy Megan i chyba położymy ją u ciebie w samochodzie, bo jest największy- powiedział Michał.

- Załatwione- odparł Harry, który był ciężko przerażony.

- Nie bądź taki przerażony, przecież żyję- powiedziałam do niego.

Za oknem usłyszeliśmy parkujący samochód.

- O, chyba Duży Bo przyjechał- powiedział Niall i wybiegł z pokoju.

Za chwilę Niall przyszedł z Dużym Bo.

- Co kruszynko?- zwrócił się do mnie- co ty wyprawiasz?

- A nic, tak sobie mdleję- odpowiedziałam.

- Widzę, że doszłaś do siebie- powiedział Michał- to się pakujemy w samochody i jedziemy do domu.

Duży Bo wziął mnie na ręce i zaniósł do samochodu Hazzy. Harry biegł przed nim. Otworzył drzwi, położył przednie siedzenie do tyłu Duży Bo mnie posadził w samochodzie. Właściwie położył. Za chwilę Harry siedział koło mnie. Zapiął mnie w pasy. Duży Bo zamknął drzwi. Otworzył tylne i zaczął wymontowywać fotelik dla Darcy. Gdy wymontował powiedział:

- Możecie jechać. Harry poczekaj na mnie tylko po domem- powiedział.

Ruszyliśmy. Jechaliśmy około czterdziestu minut. Myśli galopowały mi po głowie. Już miałam się prawie na Harrego obrazić. Jak to. Nic mi nie powiedział. Sam to wszystko zrobił i nic mi nie powiedział! Dlaczego?! Jak on tak mógł?! Przypomniałam sobie remont Darcy pokoju. Tak, ale to był tylko Darcy pokój, a nie cała chałupa- pomyślałam. Chociaż dobrze, że będę miała znanych mi sąsiadów. Co by było, gdyby wyprowadził mnie w byle jakie otoczenie!

- Harry, a kto będzie mieszkał w tym domu na końcu?

- Simon.

- To dlatego  przyjechał?

- Tak. Tylko nie mów nic dziewczynom. Ma to być niespodzianka dla nich. Bardzo cię proszę, nie mów im tego, bo nie będzie niespodzianki.

- Ellie pewnie będzie wściekła- powiedziałam.

- A może i nie?

-A jak tam w ogóle ze sklepami?

- Na sąsiedniej ulicy jest sklep spożywczy, w którym jest wszystko obok jest apteka. Szkoła jest też niedaleko, więc miejsce jest naprawdę super.

- Już wiem, co mnie zastanowiło, gdy wyszliśmy do  ogrodu.

- Co?

- Że ten ogród jest strasznie duży… On jest wspólny dla tych trzech domków?

- Nie chcieliśmy stawiać płotu. Możemy posadzić jakieś krzaczki, jeśli będzie ci to przeszkadzało. Dobrze, ale teraz cisza, bo podjeżdżamy pod dom.

- Który?

- Nasz obecny.

Podjechaliśmy pod dom. Harry wysiadł z samochodu. Rozpiął mnie, wziął na ręce i zaczął nieść mnie do domu. Drzwi się nagle otworzyły.

- Co się stało?!- zobaczyłam zaniepokojonego Louisa.

- Dzięki za otwarcie drzwi. Meg zemdlała. Muszę ją zanieść na górę.

- Może ci jakoś pomóc?

- Nie, dam radę- odparł Harry- byliśmy na Wiśniowej- rzucił tylko.

Lou pobiegł za Harrym, który wniósł mnie za górę.

- Czemu nic nie powiedziałeś, że tam jedziesz? Niall tam pojechał.

- Wiem. Dzięki niemu moja żona żyje.

- Jak to?!

- Tak to przeżyła, że zemdlała, a Niall ją złapał w ostatnim momencie, bo by rąbnęła głową o płyty…

- No, to dzięki Bogu- odparł Louis.

- Musicie powiedzieć swoim dziewczynom, bo ubłagałem Megan, żeby nic im nie mówiła.

- Ale one są niewykończone!

- Daj im coś zrobić. Urządzisz nie według myśli Ellie  i będziesz miał problemy- powiedział Harry.

Było to rozsądne z jego strony. W między czasie położył mnie na łóżku.

- Louis, myślę, że można to załatwić, przez Simona. Powiedzmy, że jedziemy zobaczyć nowy dom Simona. Pojedziemy wszyscy. Obejrzymy dom Simona, a potem zaprowadzisz Ellie do waszego domu, a Liam  zaprowadzi ich do ich domu, a Zayn i Niall będą wam asystować, gdyby któraś mdlała. Meg już nie będzie. Prawda kochanie?

- Trzeba będzie to jakoś zorganizować jutro. Idę pogadać z Simonem- powiedział Lou i wyszedł.

- Słońce, jak się czujesz?- zapytał z troską w głosie Harry.

Usiadł przy mnie na łóżku.

- Nie myślałem, że tak zareagujesz.

- Za dużo wrażeń na jeden dzień- powiedziałam.

- Podobał ci się nasz dom?

- Jest wspaniały.

- Mamy w planie zrobić jeszcze bramę wjazdową na naszą ulicę, żeby nam się nikt nie proszony nie plątał.

- Wiesz, to jest super pomysł- powiedziałam- czy ja mogę wstać?

- Nie. słyszałaś Michała. Doktor Jan już jedzie.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę- powiedział Harry.

W drzwiach pojawił się doktor.

- Czy moja ulubiona pacjentka to musi takie numery wywijać za każdym razem, kiedy jest w ciąży?- zapytał.

Za nim wszedł Michał.

- O, już przyjechaliście?

- Tak. Spotkaliśmy się pod domem.

- A gdzie jest Darcy?

- Z mamą na dole.

- Ile trwało omdlenie?- zapytał doktor Jan.

- Z tego co mówił Niall i Harry, to około pięciu minut.

Doktor pokręcił głową.

- To niedobrze. Trzeba będzie zrobić badania.

- Słuchaj Jasiu. To było ze wzruszenia.

- A byłeś tam?

- Sam się wzruszyłem- powiedział Michał- ale to ci później opowiem.

- Coś jej podałeś?

- Sole trzeźwiące.

- A skąd ty miałeś ocet?!- zaczął się śmiać doktor Jan.

- Niall jest w trakcie sprzątania chałupy i tylko ocet u niego stoi, jako, że jedzenie u niego nie przetrwa ani chwili.

  Doktor Jan zmierzył mi ciśnienie, puls, pomacał mnie po brzuchu.

- Czy panowie możecie wyjść?- poprosił- muszę zbadać pacjentkę.

Gdy wyszli powiedział:

- Proszę się rozebrać. Muszę sprawdzić, czy wszystko jest w porządku z ciążą.

Zbadał mnie i odetchnął z ulgą.

- Dzięki Bogu wszystko jest okej- powiedział- może się pani już ubrać. Proszę się tak nie wzruszać.

- Proszę powiedzieć mężowi, żeby mi takich numerów nie wywijał.

- A o co chodzi?- zapytał zaciekawiony doktor.

Opowiedziałam mu całą sytuację.

- Tylko proszę nic nie mówić przy dziewczynach.

- Oczywiście. Czyli pani Danielle też będzie zagrożona wypadkiem?

- Mam nadzieję, że tak nie zareaguje jak ja. Czy ja mogę wstać?

- Do jutra niech pani nie wstaje.

- Ale ja muszę do toalety.

- To pod nadzorem ma pani chodzić. Zaraz poproszę małżonka- wyszedł zostawiając mnie samą w pokoju.

Za moment wpadł Harry.

- Co się stało?!

- Doktor mi powiedział, że mam nie wstawać sama, a muszę iść do toalety…

- Już cię zaniosę- powiedział.

- Sama wstanę, tylko mnie zaprowadź. Doktor powiedział, że z asekuracją mogę chodzić.

- Zaraz się wszystko dowiem od doktora, ale najpierw zaprowadzę cię do tej toalety.

Złapał mnie w pasie i oparłam się o niego. Tak doszliśmy do łazienki. Posadził mnie na sedesie i stał nade mną, dopóki nie skończyłam. Na początku protestowałam, żeby sobie poszedł, ale powiedział, że nie może mnie zostawić samej.

- Jesteś nadopiekuńczy.

- Doktor powiedział, że nie wolno mi cię nigdzie samej zostawiać- powiedział.

Gdy znalazłam się już w łóżku, wyszedł z pokoju i za chwilę przyszła mama.

- Gdzie Darcy?

- Z Niallem- odpowiedziała- rozrabiają jak pijane zające. Będzie najlepiej, jak Darcy będzie spała z nami. Ty się wyśpij dzisiaj.

- A ty jak widzę, wszystko już wiesz.

- Doktor zaczął tłumaczyć Michałowi, a ja wszystko słyszałam.

- Gumowe ucho- rzuciłam.

- Jeżeli chodzi o twoje zdrowie, to muszę wiedzieć- powiedziała mama.

- Jesteś kochana.

- Coś ci przynieść? Pewnie głodna jesteś.

- Powiem szczerze, że jestem.

- To ja idę do Kazika. Leż spokojnie, ale nie wstawaj. Pamiętaj nie wolno.

- Dobrze, wiem.

Mama zniknęła za drzwiami i za chwilę drzwi się znowu uchyliły i do pokoju wszedł Michał.

- Jak tam? Już lepiej? Czy lepiej nie mówić? Ale nas wystraszyłaś! Do jutra masz leżeć, a jutro na powolnych obrotach możesz pochodzić trochę. Oczywiście pod nadzorem.

Westchnęłam ciężko.

- Ale do toalety jutro sama będę chodzić.

- No dobrze. Do toalety możesz sama chodzić.

- To powiedz to Harremu.

- Dobrze powiem, ale to jutro. Dzisiaj musisz jeszcze pod nadzorem Harrego chodzić.

Do pokoju weszła mama z tacą, na której stał obiad.

- Michał, pomóż jej usiąść.

Michał posadził mnie na łóżku. Podłożył poduszkę pod plecy. Mama postawiła tacę na moich kolanach. Zdjęła zupę z tacy i postawiła na stoliczku.

- Zupa jest wiśniowa, więc pewnie zjesz jako deser, co?

- Tak!

 Na drugie danie były dwa gołąbki z ziemniakami.

- Nie chcę ziemniaków- powiedziałam.

- Dobrze, to zjedz same gołąbki- powiedziała mama.

Gołąbki nie były takie jak mojej babci.  Mama ze mną została, a Michał wyszedł.

- Nie są takie, jak babuni…

- Bo babunia dodaje ryż do gołąbków, a Kazik nie.

- Mógłby się nauczyć od babci- rozmarzyłam się.

- Muszę chyba zadzwonić do babuni, żeby mi podała przepis, bo sos pomidorowy to wiem jak, ale gołąbki…

Kończyłam powoli drugiego gołąbka. Ziemniaków oczywiście nie ruszyłam.  Do pokoju wpadł Harry.

- A czemu nie zjadłaś wszystkiego?- zapytał.

- Nie lubię ziemniaków- powiedziałam.

- Masz zjeść.

- Zostaw ją w spokoju. Nigdy nie jadła ziemniaków, to i tutaj nie będzie jadła- powiedziała łagodnie mama.

Mama zabrała talerz i postawiła na tacy talerz z zupą.

- Uważaj, żebyś się nie zalała.

- Mamo!- powiedziałam.

- Już wychodzę- powiedziała zabierając talerz.

Zupa była bardzo dobra, ale też nie taka jak buni.

- Żeby bunia przyjechała i nauczyła Kazika gotować- westchnęłam.

- Co ty mówisz?! Przecież Kazik świetnie gotuje.

- Ale nie tak jak babcia…

Zjadłam całą zupę i Harry zabrał tacę z pustym talerzem.

- Dobra dziewczynka. Chociaż zupkę zjadła całą- skomentował- Teraz się położymy.

Pomógł mi się położyć i położył się koło mnie.

- A ty już jadłeś?- zapytałam.

-  Nie zostawię cię tu samej. Za dobrze cie znam. Zaraz będziesz tutaj tańczyć kankana.

Prawie dostałam ataku śmiechu.

- Idź zjedz obiad, bo Niall wszystko zje i będziesz głodny i obiecuję, że nie wstanę z łóżka.

- To zrobimy tak. Włączę tu laptopa. Ustawię na przeciwko łóżka, żebym cię widział cały czas. W jadalni też postawię laptopa na odbiór.

- Zgłupiałeś?!

- Nie. Ja cię znam.

- Naprawdę?

- Tak.  Już na tyle cię znam.

- A co jak wstanę sama i gdzieś sobie pójdę?

- Będą bęcki- powiedział.

- Tak na widoku publicznym?!

- Tak.

- To interesujące. Przećwiczę to.

- Chcesz, żeby wszyscy widzieli, jak ci bęcki sadzę?

- Hmm… Rozważę propozycje- powiedziałam z iskierką w oczach.

Harry włączył Skype i zobaczyłam, że na ekranie pojawił się salon. Za chwilę zobaczyłam, że ktoś stoi przed komputerem i gdzieś idzie. Za chwilę usłyszałam:

- Przepraszam, ale ja muszę obserwować moją żonę.

- To inwigilacja!- powiedziałam.

Ktoś się roześmiał przy stole. Komputer wylądował i zobaczyłam siedzącego Harrego przed sobą, a przed nim talerz z gołąbkami.

- Smacznego- powiedziałam.

- Dziękuję- odpowiedział Harry.

Przy stole wybuchła salwa śmiechu.

- Dobre?- zapytałam, gdy wsadził sobie pierwszy kawałek do ust.

Harry pokiwał głową i zaczął przeżuwać.

- Co tak długo żujesz? Przecież on nie jest wcale twardy. Chyba, że twoje gołąbki są twarde. Znowu salwa śmiechu.

- To lepsze niż kabaret- znowu ktoś powiedział.

Harry ukroił sobie kawałek i powiedział:

- Uspokój się.

- Jedz, jedz. Nie przeszkadzaj sobie.

Gdy podnosił widelec, pociągnął kapustę.

- Uważaj, bo się pobrudzisz tą kapustą- powiedziałam.

- No nie mogę, no! Dasz mi spokojnie zjeść?!

- To przestań mnie obserwować!

- Tatusiu, co mama mówi?- zapytała Darcy.

- Nic. Jedz obiad- powiedział spokojnie Harry- pyszny obiadek dzisiaj.

- Tak- powiedziała Darcy.

- Harry przestań się wygłupiać i odstaw  ten komputer- usłyszałam głos mamy.

- Ja ją znam. Jak odstawię komputer, to zacznie łazić po pokoju, a jej nie wolno!- zaczął się tłumaczyć.

- Nie tłumacz się- powiedziałam.

- Megan, uspokój się.

- Ale przecież ja jestem spokojna kochanie.

- Uważaj, bo niestrawności dostaniesz- powiedział Michał do Harrego- to tylko jeden dzień ma zostać w łóżku. Na pewno nie wstanie.

- Jesteś tego pewny?

- Dwóch lekarzy jej to powiedziało, poza tym nie będzie narażać zdrowia dziecka- usłyszałam.

Tak… To był bat na mnie.

Harry skończył w między czasie pierwszego gołąbka.

- A ziemniaczków nie jesz?- zapytałam niewinnie.

- Co, nie jesz ziemniaków?- usłyszałam pytanie Nialla.

- Nie je!- krzyknęłam.

- To oddaj!- powiedział Niall.

- Zjem. Zostawiam je do sosu, a z tobą policzę się później- powiedział do komputera, czyli do mnie.

- No gada sam do siebie…

- Co się stało, że Megan zemdlała?- usłyszałam pytanie Ellie.

- A… Zemdlała.

- W zoo?!- zdziwiła się- to co tam się działo?!

-  Wiele by gadać- powiedziałam- Harry, bródkę sobie sosem zalałeś. Weź serwetkę i  wytrzyj brodę. Jakbyś nie wiedział, to zapytaj Darcy, gdzie masz brodę.

- Tu!- zobaczyłam rączkę Darcy, która dotknęła brody Hazzy.

- Darcy jedz swoje jedzonko- powiedział wkładając sobie następny kęs do buzi.

- O, coś ci spadło. Nie wiem gdzie. Czy na spodnie, czy na talerz. Nie przyuważyłam…

Harry zerknął na spodnie.

- Na talerz- odpowiedział mi.

Zobaczyłam w jego oczach iskierki, które dawały bardzo dużo do myślenia. Rozgniótł ziemniaki na talerzu i wymieszał je z sosem.

- O, jeszcze tu, tu, tu trochę ci sosu zostało- powiedziałam.

- Co ciocia mówi?

- Nic. Zajmij się swoim talerzem- usłyszałam rozbawiony głos Ellie- wujek Harry jest uparty.

Położyłam się na boku i wypięłam się na komputer, czyli na Harrego. Widziałam, że Harry już kończy drugie danie. Pozostała mu jeszcze zupa.

- Uważaj, bo plamy z wiśni nie schodzą…

Harry tego nie wytrzymał. Złapał komputer i wyłączył go. Postanowiłam, że się prześpię. Zamknęłam oczy. Musiałam się przygotować na ewentualność przyjścia Harrego. Po jakiś dziesięciu minutach usłyszałam, że drzwi się  otwierają.

Oo…- pomyślałam- ciekawa jestem co zrobi…

Harry podszedł do łóżka, ale podszedł nie od mojej strony.  Leżałam na boku i nie mogłam go obserwować. Za chwilę się cofnął, podszedł do drzwi i zamknął je na klucz. Wyłączył nasz komputer i znowu wrócił do łóżka. Poczułam, że kładzie się na łóżku. Kurcze! Przecież jestem na niego wypięta!- pomyślałam panikując- Nie panikuj, nie panikuj!- myślałam dalej. Harry się przytulił do mnie i pocałował mnie w szyje.

- Wiem, że nie śpisz- powiedział- co ja mam z tobą zrobić?

- Przecież leżałam grzecznie w łóżku- nie wytrzymałam.

- Grzecznie, jak grzecznie- odpowiedział- pomyślmy i podsumujmy. Leżeć leżałaś, ale kto tak dogadywał? Miałem chęć popatrzeć na żonę, a ty co?

- Ja? Nic. Byłam przecież grzeczna- powiedziałam niewinnie.

- No nie wiem, czy taka grzeczna byłaś…

- Mówiłeś, że mam nie wstawać. Nie wstawałam, czyli byłam grzeczna.

- Powinienem cię zakneblować!

-Jeszcze tego by brakowało.

- Byłby spokój przy obiedzie.

- To dawaj tą karę i miejmy to za sobą- rzuciłam.

- A kto powiedział, że będzie kara?

- Powiedziałeś, że się ze mną policzysz…

- Wiesz co? Za bardzo cię kocham, żeby dawać ci jakieś kary- powiedział i zaczął mnie całować.

 Jakie to słodkie- pomyślałam, bo nie dało się tego powiedzieć.

 

* Tak, obiecałam, że będę częściej zaglądać :) Ale w zamian proszę powyżej 10 komentarzy :)) 

                                                                                                                                            ~Meg