Rozdział Siedemdziesiąty Szósty ( Dla tych, którzy nie traktują życia na poważnie )

  Obudziłam się o szóstej rano. Pierwszą myślą, jaka przyszła mina myśl to: Dzisiaj przywożą meble! 

Harry spał głęboko tyłem do mnie. Ześlizgnęłam się z  łóżka, żeby go nie obudzić i zajrzałam do Darcy. Ona również smacznie spała. Poszłam po cichu do łazienki. Zamknęłam się w niej, umyłam i przebrałam się w wygodny strój. Żeby nie budzić Hazzy przeszłam przez pokój Darcy i wyszłam na korytarz. Cofnęłam się, bo uświadomiłam sobie, że muszę zabrać klucze do domu na Wiśniowej. Zaczęłam się zastanawiać, gdzie są klucze… Przypomniałam sobie w jakiej marynarce Harry był ostatnio na Wiśniowej. Otworzyłam cicho szafę i znalazłam marynarkę. Bingo! Klucze były w kieszonce. Zgarnęłam je. Wzięłam swoje dokumenty oraz torebkę i wyszłam po cichu z pokoju. Weszłam do salonu. Usłyszałam, że w kuchni coś się dzieje. Zajrzałam do niej i zobaczyłam  Kazika przygotowującego śniadanie.

- Dzień dobry- powiedziałam. Chyba go wystraszyłam, bo podskoczył jak oparzony.

- Co ty tak wcześnie wstałaś?- zapytał.

- Przepraszam nie chciałam cię wystraszyć. Dzisiaj przywożą meble do naszego domu i mają przyjechać na ósmą.

- I nie możesz z tego powodu spać?- zaczął się śmiać Kazik.

- No jest za piętnaście siódma. Jak zjem śniadanie będzie siódma. Będę musiała już jechać. Akurat dojadę na czas.

- No masz rację. Co sobie życzysz na śniadanie?- zapytał.

- Na pewno kawę. Może tosta?

- Zaraz się zrobi- powiedział uradowany Kazik wsadzając chleb tostowy do opiekacza.

- A z czym chcesz tego tosta?

- Może być z nutellą.

- Robi się. Zjesz dwa tosty, czy jednego?

- Mogą być dwa.

- Słyszałem, że pokonałeś wczoraj Harrego na korcie.

- Tak się jakoś złożyło…

- Nie bądź taka skromna. Wiem, że jesteś dobra. Mama mi mówiła- powiedział Kazik patrząc na mnie.

Uśmiechnęłam się szeroko. Kawa już się robiła.

- Idź, ja zaraz wszystko przyniosę- powiedział.

Weszłam do jadalni, która była pusta. Usiadłam na krześle. Nie długo po tym usłyszałam kroki. Myślałam, że to Kazik. Musiałam mieć bardzo zaskoczoną minę, gdy w drzwiach pojawiła się Dominika.

- Co tak się dziwisz? Przecież miałyśmy jechać razem- powiedziała siadając koło mnie.

- Zameldowałaś się Kazikowi?

- A to trzeba się meldować?

- No,  bo nie dostaniesz śniadania…

- Widziałem, widziałem- powiedział Kazik wchodząc z dwoma kawami i moją porcją tostów stawiając je przed nami- Co sobie życzysz na  śniadanie?- zapytał Dominikę- Tak jak Megan, czy coś innego?

- Tak samo- odpowiedziała pewnie z uśmiechem na twarzy.

Kazik pomaszerował z powrotem do kuchni.

-Która godzina?- zapytała Dominika.

- Za dziesięć siódma- powiedziałam- proszę. Częstuj się.   

- Ale to są twoje tosty.

- Przecież Kazik przyniesie takie same- powiedziałam- mamy mało czasu, więc już nie będziemy się sprzeczać, czyje tosty.

Wzięłyśmy po toście, a za chwilę na stole pojawiły się następne.

- Fajnie macie z tym Kazikiem- powiedziała.

- No nie zaprzeczę. Jest wspaniały!

Zjadłyśmy śniadanie.

- Musimy się zbierać, bo nie wiadomo jak z tymi korkami będzie. Wczoraj jechaliśmy godzinę…

- A gdzie Harry?

- Śpi.

- Nie obudzisz go?

- Wrócił bardzo późno, więc nie chcę go budzić. Pewnie przyjedzie później.

- Pewnie będzie zły…

- Trudno. Jakoś to przeżyję.

Wyszłyśmy z domu i wsiadłyśmy do BMW.

Przekręciłam kluczyk w stacyjce i wyjechałyśmy. Na Wiśniową dojechałyśmy za pięć ósma. Klęłam równo jak szewc, że jest tak późno, ale zdążyłyśmy jeszcze przed dostawą. Faktycznie o ósmej podjechał samochód ciężarowy. Był olbrzymi.

- Czy ten samochód jest zastawiony meblami tylko dla was?- zapytała Doma.

- Tak może być…- odpowiedziałam.

Z samochodu wysiadło pięciu panów. Otworzyłam drzwi wejściowe i przywitałam się z nimi.   

- Przywieźliśmy mebelki dla pani- powiedział jeden

- Bardzo się cieszę, bo nawet nie mamy na czym usiąść…

- Wszystko się zaraz wniesie.

Za chwilę podjechał jakiś samochód z którego wysiadł przystojny  mężczyzna.

- Szefie? To co? Wnosimy?- zapytał jeden z grupki.

- Pat, poczekaj. Muszę porozmawiać z właścicielem.

Popatrzył na nas.

- A właściciela nie ma?- zdziwił się.

- Jestem współwłaścicielką- odpowiedziałam.

- Mówiono mi, że będzie mężczyzna.

- Ale są dwie kobiety- odpowiedziałam- nazywam się Styles.

Mężczyzna poparzył się w papiery.

- No faktycznie. Zgadza się. Panowie, wnosimy- powiedział.

Robotnicy zabrali się dziarsko do roboty.

- Gdzie jest salon?- zapytał jeden z nich.

- Tutaj, proszę pana- wskazałam na łuk łączący salon z holem.

Robotnicy zaczęli wnosić meble. Postawili pod ścianami.

- Oj… To widzę, że cały dzień się zejdzie- powiedział kierownik.

- No… Pewnie się zejdzie- powiedziałam.

- Biblioteka gdzie ma być?- zapytał szef.

- Naprzeciwko- powiedziałam.

- Ale który pokój?

- Pierwszy, a drugi będzie gabinet- rzuciłam.

- Wszystko wiadomo- odpowiedział.

- Sypialnie na górę?

- Tak.

- Czy może mi pani wskazać?

 Poszliśmy na górę i powiedziałam, gdzie co ma być.

- Łazienki są przy sypialniach?

- Tak, proszę pana.

- Na razie postawimy je tutaj- zdecydował- słyszałem, że pani zależy na czasie.

- Bardzo- odpowiedziałam.

- Postaramy się dzisiaj wszystko złożyć.

- W pięciu?

- Wszystko się uda. Nich pani się nie martwi.

- A czy dwa jakieś miejsca siedzące można by było rozpakować dla nas od razu?

- Się robi- powiedział Pat.

Rozpakowali dwa fotele w bibliotece i ustawili obok siebie.

Usiadłyśmy sobie na nich.

- A gdzie jest kuchnia?- zapytał Bob.

- Za salonem- odpowiedziałam.

- Ciekawe w ile się uwiną- zaczęła się zastanawiać Doma.

- Zobaczymy…

Ciężarówka została rozładowana w całości o wpół do dziesiątej. Następnie Ekipa zabrała się za rozpakowywanie. Dwóch panów poszło do kuchni, a dwóch do salonu. Jeden poszedł do łazienki.

- Która to łazienka miała być?- zapytał Bob- na pewno ta?

 Poszłam sprawdzić.

- Nie. Ta to miała być na górze- powiedziałam z lekkim przerażeniem.

- Tak mi się zdawało, że coś tu nie gra…

-Dobrze, że pan zapytał.

- Czy jest tu gdzieś w pobliżu sklep?- zapytała Dominika.

- Do końca ulicy i za rogiem w prawo- powiedziałam.

- Pójdę po kawę i coś do kawy.

- Przecież ty jesteś moim gościem!

- Ale ty nie możesz nigdzie wyjść. Musisz pilnować, żeby ci przypadkiem kuchni w łazience nie zamontowali- powiedziała po polsku.

- O! Panie są z polski?- powiedział Bob.

- Jak to miło usłyszeć polską mowę i niech pani się nie martwi. Nie zainstalujemy kuchni w łazience- powiedział do Dominiki, która właśnie wychodziła w popłochu. Zaczęłam się śmiać.

- Tak Dominiko. Uważaj, bo tutaj co drugi człowiek to Polak...- rzuciłam do niej jeszcze. Masz tu moją portmonetkę.

- Mam swoje pieniądze - oburzyła się.

- Najlepiej to weź kartę Harrego- powiedziałam.

- Nie. Nie ma mowy. Jeszcze chcesz, żeby mnie wsadzili do pudła?! Nie ma mowy. Veto- wyszła pośpiesznie z domu.

- Ktoś jeszcze jest z panów z Polski?- zapytałam.

- Nie, tylko ja. Dlatego mówię, że miło usłyszeć.

Kuchnia została bardzo szybko ustawiona. Zostało tylko podłączenie kuchenki, ale tym miał się zająć gazownik, który miał przyjść o jedenastej. Elektryk był umówiony na dwunastą. Panowie się zwijali jak w ukropie. Dominika wróciła z kawą, wodą mineralną i jakimiś ciastkami.

- Ile jestem ci winna?- zapytałam.

- Nic. Przestań. Jestem na waszym utrzymaniu, to chociaż taki będę miała wkład- powiedziała przedrzeźniając mnie.

- Wiesz, co? To nie był najlepszy pomysł… Bo nie mamy w czym tego zrobić….

- Która jest godzina?

- Dziesiąta. 

- Poczekaj. Zadzwonię do Kazika, że gdyby Harry się wybierał do domu, to żeby zabrał parę rzeczy- powiedziałam.

Wybrałam numer Kazika.

- Cześć Kazik- powiedziałam, gdy się odezwał- czy Harry już się pojawił?

- Nie wiem, czy cię nie zabije. Jest wściekły jak nigdy.

- Zjadł śniadanie?

- Nie chce jeść śniadania.

- Daj mi go natychmiast do telefonu.

Nastąpiło przekazanie słuchawki.

- Halo?- usłyszałam wściekły głos Harrego.

- Wyspałeś się?- zapytałam niewinnie.

- Gdzie ty jesteś?!- niemal, że krzyknął.

- Na Wiśniowej- powiedziałam spokojnie- mam do ciebie prośbę.

- Zaraz przyjeżdżam.

- Poczekaj! Przywieź ze trzy kubki. Może być więcej, czajnik, łyżeczkę. Chociaż jedną i cukier ze śmietanką, ale masz zjeść najpierw śniadanie, bo tutaj na  prawdę nie ma gdzie, a potem będziesz się wściekał na wszystkich…

- Dlaczego mnie nie obudziłaś?!

- Pogadamy później. Daj mi jeszcze Kazika. Kazik. Nie wypuszczaj jego bez śniadania. Przygotuj mu dziewięć kubków, albo szklanek, czajnik elektryczny może być, ale chcę tylko pożyczyć. Jakieś łyżeczki i cukier, bo kawę już mamy.

- Dobrze. Wszystko przygotuję.

- I jakieś talerzyki- zdążyłam jeszcze dopowiedzieć. Kazik się rozłączył. Pewnie pobiegł do kuchni przygotować to, o co prosiłam.

- Miałaś rację. Harry jest wściekły- powiedziałam spokojnie do Dominiki.

- I co będzie?- zapytała.

- Nic. Będę musiała jakoś go rozładować. Najwyżej dostanę klapsa.

- On ciebie też bije?

- Nie. To takie klapnięcie w pupę. W jego wykonaniu bardzo delikatne.

Ktoś zapukał do drzwi. Poszłam otworzyć. Za drzwiami stał jakiś mężczyzna.

- Dzień dobry. Jestem gazownikiem. Miałem być o jedenastej. Trochę przyszedłem za wcześnie…

- Nie ma problemu. Zapraszam.

- Cześć chłopaki!- powiedział wchodząc do środka.

- Już jesteś? Masz szczęście, bo niedawno skończyliśmy kuchnię.

Wszyscy pracowali jak małe samochodziki. Parter został zrobiony jeszcze przed przyjazdem Harrego. W pewnym momencie wyrzucono nas z biblioteki i kazano nam przejść do salonu. Gdy weszłyśmy, wszystko było już na miejscu. W oknach wisiały firanki. Lampy stały na swoim miejscu. Została tylko lampa do powieszenia. O wpół do dwunastej przyjechał Harry. Zaczął wypakowywać coś z samochodu. Poznałam koszyk Kazika i pomyślałam sobie:

Po co taki wielki koszyk?!

Harry wszedł do domu i zaniósł kosz prosto do kuchni.

- Dzień dobry wszystkim- powiedział- a z tobą się policzę wieczorem.       

- Już się boję…- odpowiedziałam.

- Super wyszedł ten salon. Kuchnia też nie najgorzej- powiedział.

- Co tak dużo przywiozłeś?

- Cały obiad dla nas wszystkich- odparł.

Zajrzałyśmy z Domą do kosza i rzeczywiście. Była tam zastawa oraz jedzenie w garnkach.

- Dlatego tyle czasu straciłem, bo Kazik jeszcze ostatnie rzeczy przygotowywał i nie chciał mnie wypuścić…

- No i dobrze- powiedziałam.

- Przepraszam szefowo. Czy można panią poprosić na górę?- usłyszałam głos Boba.

- Co on mówi?- zapytał Harry.

- Prosi mnie, abym do niego przyszła.

- To może ja pójdę?

- Ja już pójdę. Ty obejrzyj, co tu jest zrobione.

Weszłam na górę i zastałam Boba w naszej sypialni.

- Jestem- powiedziałam.

- Czy tak ma być ustawione?- zapytał.

- Super- powiedziałam- jest idealnie.

- A jak z łazienką? Jacuzzi ma być gdzie?

- Myślałam, że jacuzzi będzie stało w tym miejscu- wskazałam kont po prawej stronie od wejścia.

- Zaraz się to załatwi. Czyli tu. A kabina prysznicowa?

- Po lewej. Szafki przy umywalce. Lustro nad umywalką.

- Robi się- powiedział Bob- za chwilę jeszcze zawieszę firanki i zasłony. Proszę się zastanowić, gdzie ma być światło.

Postanowiłam, że muszę zapytać o to Harrego. Zawołałam go. Za chwilę był na górze.

- Pan się pyta, gdzie chcemy kinkiety.

- Ale mamy super sypialnię- powiedział Harry- nie myślałem, że tak świetnie wyjdzie. Myślę, że nad łóżkiem, prawda?

- O czym mówisz?

- O kinkietach.

- No najlepiej będzie nad łóżkiem. Elektryk ma przyjść o dwunastej.

- To niedługo.

- Pewnie za chwilę.

- Mogę?- usłyszałam głos Dominiki.

- No pewnie, że możesz. Wchodź.

- Ale fajnie wyszło. Epicko!

Za chwilę  z drugiego pokoju wyszedł Stef i zaprosił nas, żebyśmy przyszli zobaczyć. Był to pokój Darcy. Wyszedł lepiej niż w sklepie. Byłam zachwycona.

- Myślę, że Darcy się spodoba- powiedziałam.

- Spróbowałaby powiedzieć „nie”. Jest super ten pokój- powiedział Harry.

- A jak łazienka?- zapytał Stef.

 Doszliśmy do łazienki i stanęłam zauroczona.

- Myślę, że Darcy będzie się bardzo podobało- powiedziałam do Hazzy.

Na górze zostały do zrobienia jeszcze dwie sypialnie. Harry latał z jednego pomieszczenia do drugiego jak oszalały.

- Uważaj, bo dostaniesz zadyszki- zaczęła się śmiać Dominika.

- Już prawie dostałem- rzucił wchodząc do gościnnego.

O drugiej przygotowałam obiad. Podgrzałam go na kuchence i powykładałam na talerze i zaprosiłam wszystkich do stołu, który stał już w kuchni. Panowie przerwali na obiad pracę. Zjedli bardzo szybko i poszli kończyć. O szesnastej zaczęli się pakować. Wszystko było już gotowe, więc prosili żebyśmy odebrali robotę. Harry sprawdził wszystko i stwierdził, że jest okej. Zwinęli się w ciągu piętnastu minut i odjechali. Zostaliśmy we trójkę.

- Wyszło super- powiedziała zachwycona Dominika.

- Mi się też podoba. Wiesz czego nie kupiliśmy?- zapytałam Harrego.

- Czego?!- zdenerwował się.

- Mebli ogrodowych…

- No tak.  Zdążymy to jeszcze nadrobić.

- Zobacz jak fajnie by było, gdybyśmy mogli teraz usiąść w ogrodzie. Jest ciepło i ładnie.

- Co? Chcesz jechać do sklepu?

- I tak i tak musimy jechać, bo nie mamy żadnej zastawy- westchnęłam.

- Zdążymy to kupić. Nie przejmuj się. Zdaje się, że żeśmy już kupowali takie rzeczy o ile mnie pamięć nie myli- powiedział Harry i przytulił mnie do siebie.

- To kwestia tylko spakowania się i przewiezienia naszych rzeczy- powiedziałam.

- To kiedy to zrobimy?

- Może jutro?

- Wszystkie potrzebne rzeczy można załatwić przez Internet.

- Masz rację- powiedziałam- to może usiądźmy w salonie i wypijmy kawę?- zaproponowałam.

- Z miłą chęcią- powiedziała Doma.

Poszłam do kuchni. Mojej kuchni. Wstawiłam wodę w czajniku pożyczonym od Kazika i postawiłam na gazie nakładając wcześniej gwizdek. Przygotowałam kubki wyłożyłam ciasteczka na talerz . Zabrałam ciasteczka do salonu. Harry z Dominiką byli pogrążeni w rozmowie. Zorientowałam się, że Doma mu opowiada o przygodach z Geoffreyem.

- Nigdy bym nie przypuszczałbym, że z niego taka szuja- powiedział Harry- wydawał się fajny koleś.

- To kiedy robimy parapetówę?- zapytałam.

- Trudno to będzie nazwać parapetówą- powiedział Harry.

- To najwyżej pójdziemy do twojego studia- odpowiedziałam mu.

- Do mojego studia? Nie wpuszczę.

- Możemy zrobić w piwnicy- rzuciłam.

- Przecież tam jest basen!

- Dobrze. To zrobimy na ulicy- zdecydowałam- Dominika, wiesz, że pokój gościnny jest dla ciebie. Widziałaś go? To może dzisiaj zróbmy tę parapetówę? Zadzwoni się do cateringu i przywiozą wszystko? Co wy na to?

- A wiesz to jest myśl- powiedziała Dominika.

Harry zaczął się zastanawiać.                                                    

- Nie ma co się zastanawiać, tylko trzeba zadzwonić do cateringu. Masz jakiś telefon do jakiejś firmy cateringowej?- zapytałam Harrego.

- Zaraz sprawdzę w komórce- powiedział.

Znalazł i wybrał numer.

- Dzień dobry. Z tej strony Harry Styles. Żona sobie wymyśliła parapetówę. Dzisiaj w naszym nowym domu. Chciałem  zamówić jakieś jedzenie i alkohole. Dacie radę? No mogą być chipsy. Orzeszki również. Tak żelki też mogą być.

- Daj mi ten telefon!- zdenerwowałam się.

Podał mi telefon.

- Dzień dobry. Z tej strony Megan Styles. Co możecie zaoferować?  Na dziewiętnastą. Tak.  Tak? No to super. Bardzo się cieszę, że odwołali. A co macie? To poproszę kanapki. Sałatki, tak. Coś słodkiego? A ciepłe danie. No to super. Czy zastawę też gwarantujecie? Dobrze. Może być. A z alkoholi? Może być wino, piwo i whiskey. Woda mineralna. Niegazowana. Tak. Rozumiem, że to wszystko będzie o dziewiętnastej. Za piętnaście? Jeszcze lepiej. Czy możemy liczyć na jakąś zniżkę? Jako, że ratujemy państwa z opresji. Dziękuje bardzo. Do widzenia- rozłączyłam się.

Harry miał wielkie oczy. Dominika zresztą też.

- Załatwiłaś to wszystko w pięć minut?- zdziwiła się Dominika.

- Co się będę rozdrabniać? Dostaliśmy 30% zniżki.

- Na to bym nie wpadł, żeby prosić o zniżkę- powiedział Harry.

- Ale im się klient rozmyślił, a mieli wszystko przygotowane… I są bardzo szczęśliwi, że żeśmy zamówili. Ponieśliby straty, gdyby nie my.

- Ty masz głowę do interesów. Zawsze miałaś- powiedziała Doma.

- To teraz jedziemy do domu, bo trzeba się przebrać, po całym dniu tyrania tutaj- powiedziałam.

Dominika dostała ataku śmiechu. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam najpierw do mamy.

- Mamo, czy macie jakieś plany na wieczór? Nie? To cudownie. To już macie.

- Co ty kombinujesz?- zapytała mama.

- A… Zapraszamy was na parapetówę. Na dziewiętnastą. Zresztą zaraz się i tak zobaczymy. Tylko nie mów nic nikomu, bo ja zaraz będę dzwonić  po wszystkich- rozłączyłyśmy się.

- Hazzie? Czy możesz powstawiać naczynia do zmywarki? Bo ja muszę zaprosić pozostałych gości- powiedziałam.

- Nie wygłupiaj się. Przecież zaraz tam jedziemy- rzucił.

- Nie wypada tak. Musimy im dać trochę czasu. Przyjedziemy na szóstą, przebierzemy się i wracamy.

 Doma o mało nie spadła z kanapy, gdy zobaczyła minę Harrego.

* HELLO :) JAK TAM PRZED DNIEM DZIECKA, CO? :) DZIŚ WRZUCAM WCZEŚNIEJ :) MAM NADZIEJĘ, ŻE BĘDZIE WIĘCEJ KOMENTARZY, NIŻ POPRZEDNIO. I JAK WAM SIĘ PODOBA DOMINIKA? :) JAK SĄDZICIE? CO BĘDZIE DALEJ? XX Jakby co, mój twitter: @GokaEhlert zapraszam C:

~meg