100!!!!!!!!!!!!!! (WOOOOHOOOO)

*** PO PRZECZYTANIU ROZDZIAŁU, PRZECZYTAJ MÓJ KOMENTARZ!***

 - Halo? Udało się? Naprawdę?! Jesteś cudowna! Jestem twoim dłużnikiem do końca życia! Masz          u mnie wielką kolację.

 -  Ze śniadaniem? -  Zapytałam niewinnie.

Niall się zmieszał. Gdyby wzrok Harryego zabijał, leżałabym trupem na naszym futrzanym dywanie. Cóż… Przynajmniej byłoby mi miękko…

 -  Nawet ze śniadaniem! -  Powiedział szczęśliwy Niall.

Ryknęliśmy wszyscy śmiechem, a Niall się speszył.

 -  No, no -  powiedziałam.

 -  Nie kpijcie sobie ze mnie.

 -  Nie kpimy, tylko śmiesznie to wyszło.

 -  Wiem -  powiedział -  to musimy to oblać.

Harry poszedł do barku, nalał dwie szklaneczki whiskey, a sobie przyniósł sok. Wszyscy się już przyzwyczaili, że Harry spełniał toasty sokiem i nikomu to nie przeszkadzało. Wypiliśmy za wolność Nialla, a on sam zaczął biegać po wszystkich i chwalić się wesołą nowiną. Spontanicznie została urządzona impreza i wszyscy byli bardzo szczęśliwi. Dominika miała wrócić pojutrze. Gdy Niall wybiegł, zadzwoniła moja komórka. Dzwoniła mama.

 -  Dominika już do ciebie dzwoniła?!

 -  Nie, ale dzwoniła do Nialla, który u nas był.

 -  No właśnie do mnie zadzwoniła i powiedziała, że wracają z Kasią od niej, że wszystko się udało załatwić. Dobrze. Nie będę ci blokować telefonu, bo może Dominika do ciebie zadzwoni -  powiedziała i się rozłączyła.

- Co? Dominika dzwoniła? -  Zapytał Harry.

 -  Nie, mama, a czemu pytasz?

 -  Myślałem, że Dominika. Coś już wiadomo?

 -  No przecież wiesz, że wiadomo.

 -  No wiem, ale chciałem potwierdzenia od Dominiki.

 -  Jak zadzwoni, to ci dam znać.

 -  Nie złość się za te krokiety. Zależało mi na czasie -  zaczął się tłumaczyć.

 -  Rozumiem, że jutro gotujesz obiad.

 -  No, dobrze. Niech będzie.

 -  Za karę kładziesz Tonia kłaść.

 -  Ciężka kara -  mruknął idąc na górę.

Jeszcze nie wiesz, jak ciężka… Dominika zadzwoniła, kiedy Harry był na górze.

 -  Dopiero mam chwilę spokoju. Nie dzwoniłam do ciebie wcześniej, bo wiedziałam, że Niall będzie      u ciebie.

 -  Tak? A skąd?

 -  Rozmawiałam z Niallem wcześniej -  trochę się zmieszała.

 -  Doma, czy ja coś powinnam wiedzieć? -  Zapytałam.

 -  O czym mówisz? -  Zapytała niewinnie.

 -  Czy ja mam się szykować na następny ślub?

 -  No coś ty! -  Prawie się obraziła.

 -  Powiedz mi. Jak ci się podoba?

 -  Nie jest zły.

 -  Yhm… To już wszystko wiem.

- Co wiesz?

 -  Nic, nic.

 -  Czy ty wiesz coś więcej niż ja? -  Zapytała Dominika.

 -  Prawdopodobnie nie. Tyle samo, co ty.

 -  No nie bądź taka. Powiedz mi co wiesz.

 -  Hmm… Dodałam sobie dwa do dwóch i wyszło mi cztery. Wyszło mi, że będzie z was para.

 -  Na głowę upadłaś! -  Zdenerwowała się. Wyglądało na to, że na serio  -  No dobrze. Powiem ci -  powiedziała.

 -  Wreszcie -  westchnęłam.

 -  Niall zaproponował mi, żebyśmy byli parą…

 -  No i co? I co?

 -  No i… -  urwała.

 -  Zgodziłaś się, prawda? -  Zdenerwowałam się.

 -  No… Tak…

 -  To nie można było tak od razu?!

 -  No, nie wypadało, żeby jeszcze przed zakończeniem sprawy z Eweliną.

 -  Rozumiem, że zmieniasz niedługo adres.

 -  Czy ty musisz być taka dosadna? -  Westchnęła.

 -  Znasz mnie.

 -  No, dobrze. Niech ci będzie. Znam cię.

 -  Dominika, ale wy wcześniej nie…

 -  No coś ty! -  Urwała mi.

 -  Dobra, jak przyjdzie Harry, to zmienimy temat, dobrze?

 -  A co?

 -  Bo on wie od Nialla, a ja od ciebie.

 -  A gdzie Harry?

 -  Kąpie Tosia.

 -  Cóż zawinił?

 -  Dziś jego kolej.

 -  Kasia jest zrozpaczona. Dobrze, że ma Marcela. On jest taki słodki.

 -  Dominika! Ty i dzieci?! Nie poznaję cię.

 -  No, przekonałam się, że twoje też nie gryzą.

- Coś jednak czuję, że ten ślub będzie bardzo szybko. Nawet chyba szybciej niż Gabi.

Dominika zaczęła chichotać.

 -  Byłoby śmiesznie, co?

 -  No.

Usłyszałam kroki na schodach, więc zmieniłam temat.

 -  I co? Mały Joe wychodzi ze skóry, żeby ci dogodzić?

 -  O, zmieniłaś temat. To znaczy, że Harry jest w pobliżu.

 -  Tak.

- Ale rozmawiamy po polsku.

 -  No to co?

 -  Myślisz, że rozumie?

 -  Myślę, że tak.

 -  A skąd te przypuszczenia?

 -  Nie mogę ci powiedzieć.

 -  A, bo jest?

 -  No.

Harry usiadł naprzeciwko na fotelu.

 -  Pozdrów go ode mnie.

 -  No chyba nie teraz. Jak wrócisz, to załatwimy tą sprawę.

 -  Jaką sprawę?

 -  Dobrze, to słuchaj. Tak.  Kocham cię. Całuję mocno i pozdrawiam.

 -  Taaak… Ja też cię kocham -  odpowiedziała Dominika i wybuchła śmiechem. Ponieważ nie mogłam zrobić tego samego, myślałam, że się uduszę, a ją na pewno.

Rozłączyłyśmy się.

 -  Z kim rozmawiałaś? -  Powiedział Harry i popatrzył na mnie uważnie.

 -  Z mamą.

 -  Wydawało mi się, że z Dominiką.

 -  Tylko ci się wydawało.

 -  Dominika nie dzwoniła?

 -  Nie.

Pomyślałam sobie, że muszę go załatwić. Doskonale rozumiał skubaniec po polsku, tylko się nie zdradzał… Widocznie chciał wiedzieć, o czym rozmawiamy, ale ja się tak łatwo nie poddam…

 -  Idę spać -  stwierdziłam.

 -  Ja też -  powiedział nadal się na mnie gapiąc.

Wstałam i poszłam na górę. Harry poszedł za mną. Poszłam do łazienki. Gdy weszłam pod prysznic, poczułam się, jak za naszych narzeczeńskich czasów, albo krótko po ślubie.

 -  Przecież kiedyś ci zakazałem się myć samej.

 -  A to było tak dawno…

 -  To może przypomnimy sobie, jak to było? -  Zaproponował.

 -  CHOLERA -  powiedziałam po polsku na cały głos.

- Co powiedziałaś?

 -  To co słyszałeś.

 -  A co to znaczy?

 -  Nic.

Na razie nie wychodził z roli. Był całkiem niezły, ale postanowiłam, że go jakoś podejdę.

 -  Czy możesz mi umyć plecy? -  Zapytałam.

Harry zaczął robić to bardzo dokładnie, a ja w pewnym momencie powiedziałam:

 -  Niżej -  po polsku.

Harry zjechał ręką na dół, ale zorientował się, że go podpuściłam i wrócił do wcześniej mytego odcinka.

 -  Dosyć tego Harry. Wiem, że rozumiesz -  powiedziałam po polsku.

- Co mówisz? -  Zapytał po angielsku.

 -  Nie udawaj kretyna -  powiedziałam.

 -  Ja? -  Zapytał.

 -  Tak, ty. Przecież się zorientowałam, że wszystko doskonale rozumiesz. Przecież dwa tygodnie leżałeś w polskim szpitalu, gdzie miałeś zajęcia z grupą, ja z mamą, Darcy i bliźniaczkami rozmawiamy po polsku. Przecież jesteś inteligentny facet.

 -  Nic nie rozumiem.

 -  Nie zgrywaj kretyna -  odpowiedziałam.

Harry się zaparł.

 -  Nie lubię, jak ktoś ze mnie robi kretynkę -  powiedziałam po polsku.

Wyszłam z łazienki i poszłam do łóżka. Harry za chwilę był koło mnie.

 -  Czemu się dąsasz? -  Zapytał.

 -  A czemu robisz ze mnie kretynkę?

 -  Ja?

 -  Ty.

 -  Przecież nie robię -  udawał zdziwionego.

 -  Przecież doskonale wiem, że rozumiesz po polsku.

 -  No i co? -  Powiedział.

 -  No i to, że nie chcesz się przyznać.

- Ale to było tak słodko wiedzieć, o czym rozmawiacie.

 -  To jest podsłuchiwanie. Halo! Jeśli rozmawiamy po polsku, to znaczy, że nie chcemy, żebyś wiedział o czym.

 -  No właśnie, a ja chyba mam prawo wiedzieć, o czym rozmawiacie. To niegrzecznie rozmawiać          w obcym języku, jeśli jest w towarzystwie osoba nierozumiejąca tego języka.

 -  Wiem -  przytaknęłam- Ale nieraz są sprawy o których nie musisz wiedzieć. Nie wiesz, że baby muszą mieć jakieś tajemnice, a ty gorzej jak baba…

Prawie się obruszył.

 -  Baba? Ja ci zaraz dam babę…

Rzeczywiście w zdenerwowaniu mówiłam po polsku. Harry nie zorientował się, kiedy przeszedł na polski.

 -  Całkiem nieźle ci idzie po tym polsku -  powiedziałam.

Harryego zatkało.

 -  Jednak jesteś wariatka. Zmusiłaś mnie do mówienia po polsku -  odwrócił się plecami do mnie.

 -  Wcale cię nie zmuszałam -  powiedziałam słodko.

 -  Nie… nawet się kłócić z tobą muszę po polsku.

 -  Wcale nie musisz. W ogóle nie musisz.

Harry się odwrócił.

 -  Czy mam zastosować piórka?

 -  Zdaje się, że ja miałam dzisiaj stosować piórka. A co wiesz o planach Nialla?

 -  Nic nie mogę ci powiedzieć.

 -  I tak już wiem.

 -  No wiem… Wygadałem się.

 -  No właśnie. Pamiętasz, że nie mieliśmy mieć przed sobą żadnych tajemnic?

 -  Pamiętam, ale to są tajemnice Nialla -  próbował się bronić.

 -  Przecież wiesz, że Niall i tak mi wszystko powie.

 -  Niestety -  westchnął głęboko.

 -  Ja ci dam niestety... -  Powiedziałam i zaczęłam łaskotać Hazzę w jego czułe miejsce.

 -  Przestań -  zaczął się śmiać.

 -  Nie przestanę -  zaparłam się.

Złapał mnie mocno za ręce i role się niestety odwróciły…  Zaczęłam mu się wywijać, ale trzymał mnie mocno i zaczął mnie namiętnie całować.

Na następny dzień rano, obudziliśmy się równocześnie, a właściwie obudziła nas Darcy.

 -  Mamusiu, ja się spóźnię do przedszkola!

 -  Która jest godzina? -  Popatrzyłam na zegarek.

Było wpół do dziesiątej.

 -  Ty się już spóźniłaś do przedszkola -  powiedziałam do niej.

Popatrzyłam na kalendarz i uświadomiłam sobie, że dziś jest sobota.

 -  Kochanie. Dzisiaj jest sobota. Dziś nie idziesz do przedszkola.

 -  Jak to nie idę do przedszkola?! Ja muszę iść do przedszkola! Ja się umówiłam z Patrykiem…

 -  A nie Johnem?

 -  Nie.

 -  Dlaczego?

 -  Bo on jest be.

 -  Jak to jest be?

 -  Bo on mnie wykorzystywał.

 -  A Patryk cię nie wykorzystuje?

 -  Nie. On robi wszystko za mnie.

 -  Ty go wykorzystujesz? -  Zapytałam.

 -  Tak.

Harry aż usiadł.

 -  Jak to go wykorzystujesz? -  Zapytał.

Zobaczyłam nagie pośladki Harryego. Czym prędzej go przykryłam. Sama się zakryłam po nos.

 -  Wróć do łóżeczka i idź jeszcze spać.

- Ale ja muszę iść do przedszkola!

- Ale w przedszkolu nikogo nie ma -  tłumaczyłam spokojnie Darcy.

Za chwilę obudził się Toni.

 -  No i widzisz co narobiłaś?! -  Powiedział Harry.

Darcy buzia zaczęła się układać w podkówkę.

 -  Dobrze. Idź jeszcze do łóżka.

Darcy poszła do siebie. Harry złapał swój szlafrok i poszedł do Antosia. Ja wyskoczyłam z łóżka              i poszłam do łazienki. Szybko się umyłam. Wpadłam do pokoju, ubrałam się i zeszłam na dół, zrobić śniadanie. Zrobiłam gofry. Gdy kończyłam przygotowywać czekoladę i kawę dla nas z góry zszedł Harry z Tosiem.

 -  A Darcy?

 -  Pewnie śpi -  powiedział.

 -  Poczekaj, zajrzę do niej, bo przecież kazaliśmy jej iść do siebie…

Poszłam na górę i zastałam Darcy bawiącą się w swoim pokoju.

 -  Darcy, a dlaczego ty się nie umyłaś?

 -  Bo kazaliście mi iść do siebie do pokoju.

 -  No to chodź, szybko się umyjesz, bo tata zje wszystkie gofry.

Darcy się przejęła i jak strzała poleciała do łazienki. Przygotowałam jej ubranie i gdy wypadła                 z łazienki, szybko ją ubrałam i zeszłyśmy na dół. Na stole leżały dwa gofry.

 -  Kto to był taki głodny? -  Popatrzyłam na Harryego.

 -  Nie patrz tak na mnie. To nie ja -  odpowiedział.

Poszłam do kuchni i upiekłam nowe gofry. Upiekłam cztery gofry i zaniosłam je na stół. Wróciłam do kuchni po kawę i gdy wróciłam na stole nie było ani jednego gofra.

- Ale macie apetyt -  powiedziałam.

Poszłam z powrotem do kuchni i upiekłam dla siebie dwa gofry i wróciłam z nimi. Postawiłam przed sobą.

 -  Już nie będzie? -  Zapytał Harold.

 -  Nie. Macie taki spust, że nie wiem. Dwadzieścia gofrów w przeciągu dziesięciu minut…

 -  To nie ja… To Toni…

Antoś szczerzył się do mnie. Siedział w krzesełku.

 -  Mama -  powiedział.

 -  Tak… Mama najpierw zje, a potem się tobą zajmie -  powiedziałam -  Polak, jak głodny, to zły -  mruknęłam.

- Co powiedziałaś?

 -  Nic. To co słyszałeś.

- Ale nie zrozumiałem…

 -  Takie jest u nas powiedzenie.

- Ale jakie?

Powtórzyłam dla jego wiedzy.

 -  To chyba nie tylko Polak…

- Ale powiedzenie jest polskie.

Usiadłam do stołu i zaczęłam jeść.

 -  Rozumiem, że się najedliście, to możecie zacząć sprzątać.

 -  Poczekamy, aż zjesz -  powiedział Harry. Widziałam w jego oku, że coś iskrzy. Znów coś kombinuje…

 -  Już wszyscy najedzeni? -  Zapytałam.

 -  Ja nie -  odpowiedziała Darcy.

 -  Dwa gofry ci starczą. Możecie iść sprzątać.

Harry sięgnął na sąsiednie krzesło stojące obok i postawił półmisek gofrów na stole.

 -  Nie wiem po co ty piekłaś kolejne, przecież tu są gofry.

Zapomniałam, że na postawiłam dwa półmiski gofrów, a na stole stał jeden…

 -  No… Myślałam, że Nialla zaprosiliście na śniadanie -  skomentowałam.

 -  No przecież go nie ma.

 -  Mógł gdzieś pójść. Na przykład do biblioteki…

 -  To może podgrzej te gofry, to zaprosimy go, bo kto to zje…  -  powiedział.

 -  Tak to jest, jak się kogoś trzymają głupie żarty -  powiedziałam.

Wstałam i poszłam podgrzewać gofry, a Harry zadzwonił do Nialla.

 -  Niall, może wpadniesz na gofry? Co? Obudziłem cię? O, przepraszam… No to przychodź. Nie, nago nie przychodź. W domu są dzieci. Różnej płci…

 -  WUJEK NIALL!!! -  Usłyszeliśmy krzyk Darcy. Niall na pewno to słyszał…

 -  Tylko nie przychodź za późno, bo gofrów nie będzie. Nie, nie musisz się golić. To o której będziesz? Za chwilę? Dobra…

Po tych słowach, dosłownie. Zadzwonił dzwonek do drzwi.

 -  To ty?! -  Zapytał Harry do słuchawki.

 -  Ja -  usłyszeliśmy za drzwiami.

Darcy otworzyła drzwi.

 -  Wujek! -  Wrzasnęła.

 -  Na twoje „wujek”, natychmiast byłem ubrany, ogolony i dostałem kopa z domu -  powiedział.

Przyjrzałam się Niallowi. Widać było, że jest zmordowany.

 -  Czy ty w ogóle dzisiaj spałeś? -  Zapytałam.

 -  Tak… średnio -  odpowiedział.

 -  To zjesz i pójdziesz spać.

- Ale nie mogę -  odpowiedział.

 -  Dlaczego nie możesz?

 -  No, bo nie mogę spać.

- Coś się znajdzie, żebyś mógł zasnąć -  powiedziałam.

 -  W domu mam straszne wspomnienia.

 -  No chyba nie sprzedasz tego domu? -  Zapytał zdenerwowany Harry.

 -  No nie sprzedam.

 -  Musisz popracować nad nowymi wspomnieniami -  powiedziałam znacząco.

Harry popatrzył na mnie jakoś dziwnie.

 -  Jak chcesz, możesz się przespać u nas w gościnnym pokoju.

 -  Ja będę spała z wujkiem- odpowiedziała Darcy.

 -  Nie, wujek sam będzie spał -  powiedział twardo Harry.

 -  Dlaczego?

 -  Bo ty się wyspałaś, a wujek się nie wyspał. Widzisz jaki wujek jest zmęczony… -  kontynuował Harry.

- Ale ja chcę spać z wujkiem!

 -  Nie będziesz spała z wujkiem -  powiedziałam -  wujek będzie spał sam.

- Ale…

 -  Żadne ale.

 -  Wujek, mogę z tobą spać?

Niall był między młotem, a kowadłem.

 -  Wiesz, mama nie pozwala, więc nie możesz -  powiedział Niall.

 -  Głupia jesteś!

 -  Darcy, uspokój się.

 -  Głupia, głupia, głupia!

Tego nie zdzierżył Harry. Wstał, podszedł energicznie do niej, podniósł ją, dał klapa w pupę i posadził z powrotem.

 -  Masz być grzeczna -  powiedział.

Darcy złapała kubek z czekoladą i wylała go na mnie. Tego było za dużo. Harry złapał ją i zaniósł na górę. Ja wpadłam do kuchni, żeby umyć twarz, a gdy to zrobiłam wyszłam i powiedziałam:

 -  Strasznie cię przepraszam… Muszę iść i się przebrać. Możesz zostać chwilkę z Antosiem?

-  Ale ma temperament dziewczyna… -  stwierdził.

 -  Oj, ma.

Poszłam na górę. Z pokoju Darcy dochodziły dzikie wrzaski, jakby ją obdzierali ze skóry.  Po chwili wrzaski ucichły. Usłyszałam trzaśnięcie drzwiami i do sypialni wpadł Harry.

 -  Jak ona się zachowuje?! To jest karygodne.

 -  Mam nadzieję, że jej za bardzo nie skatowałeś…

 -   Dostała chyba z pięć razy w dupę.

-   Ale w pupę, a nie po nerkach?

 -  No coś ty. Przecież nie skatuję dzieciaka.

 -  Idź do Nialla, ja zaraz przyjdę.

 -  Tylko nie chodź tam do niej.

Przebrałam się szybko, przejrzałam w lustrze i stwierdziłam, że mam pełno czekolady we włosach. Jednak rozebrałam się, umyłam głowę, wysuszyłam i ponownie się ubrałam, umalowałam się i zeszłam na dół. Chłopcy siedzieli w salonie i dopijali ostatnie łyki swoich napoi.

*HELLO EVERYONE ;3 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

Dzisiaj 100 rozdział!!! Jeju... To takie straszne, że tyle tego :D Ale z drugiej strony... Dosyć ciekawym przeżyciem było pisanie tego opowiadania przez tyle czasu...

Tak, więc z okazji SETNEGO rozdziału, po pierwsze wrzuciłam dłuższy, mam nadzieję, że podobał Wam się :) A po drugie chciałam BARDZO, ale to BARDZO podziękować wszystkim WAM za bycie ze mną. Dziękuję tym aktywnym, co regularnie komentują, oraz tym, którzy tego nie robią :)
Waszych odwiedzin do tej pory było : 28 642
Nigdy nie przypuszczałabym, że gdy zacznę pisać opowiadanie, to takie coś może się wydarzyć! Matko, jedyna... :D Jestem z Was dumna i bardzo Was kocham i Wam jeszcze raz dziękuje <3
                                                                                                ~Meg