121

- Ale żeście szybko dojechali…- powiedziała mama.

- A udało nam się, bo wpadliśmy na pług, który jechał w waszą stronę i cały czas za nim jechaliśmy - odpowiedział Martin.

Na górze, na dzwonek zrobiło się zamieszanie. Za chwilę zeszła Ellie. Dominika przypomniała swojej mamie Eleanor.

- Tylko nie mów nic Zaynowi. Powiedz, że jest podwieczorek - powiedziała Doma.

Eleanor zniknęła na górze i za chwilę towarzystwo zaczęło się schodzić. Najpierw zeszły dziewczyny     z dzieciakami, a za chwilę wszedł Lou z Liamem, a za nimi Zayn, który niósł Nialla. Gdy byli w połowie schodów, Zayn popatrzył w dół i zamarł.

- Zayn, co się stało? - Zapytał Niall - ciężko ci?

Zayn miał minę, jakby chciał uciec. Niall, więc popatrzył w dół, żeby sprawdzić, czego on się tak wystraszył.

- O! Witamy, witamy! - Powiedział i mocno trzymał Zayna za szyję - Zayn! Tylko mnie nie upuść!

- A co się stało? - Zapytała ciocia Agnieszka.

- Niall miał mały wypadek - powiedziałam.

- Coś narozrabiał?

- Coś w tym stylu…

Zayn nie miał innego wyjścia, jak posadzić Nialla na kanapie i przywitać się z gośćmi. Gdy się wszyscy przywitali, mama zaprosiła do jadalni na podwieczorek. Mały Joe stał w drzwiach i pytał:

- Kawa? Herbata? Kawa? Herbata?

Zastanawiałam się, jak on mógł to wszystko zapamiętać…

Po chwili wszyscy siedzieli już parami przy stole.

- Co żeście tak parami usiedli? - Zdziwiła się mama.

- A tak, będzie wygodnie - rzuciła El.

- Czy to Darcy taka duża? - Rzuciła ciocia Agnieszka do małej.

- Ja jestem Darcy - odpowiedziała.

- A ta panienka, jak ma na imię?

- Jasmine - usłyszeliśmy głosik zza pleców Liama.

- Obydwie jesteście śliczne dziewczynki - powiedziała ciocia Agnieszka - Ale nie chciałam robić takiego zamieszania.

- Akurat siadaliśmy do podwieczorku, jak zadzwoniłaś - powiedziała mama.

Dzieci przyglądały się babeczkom z pożądaniem, ale czekały grzecznie, aż im się nałoży. Nawet Tommy z Jimem byli grzeczni. Przyglądali się Martinowi i wyglądało to tak, jakby się jego bali. Na stole pojawiła się kawa i herbata, a Mały Joe zniknął w kuchni.

- Straszna ta zima - stwierdziła ciocia Agnieszka - już takiej nie pamiętam.

- No właśnie nie możemy przez nią odlecieć - powiedziała Dominika.

- No dzięki temu się spotkałyśmy.

Zayn siedział i nic się nie odzywał. Był całkiem biały i zastanawiałam się, czy w ogóle coś do niego dociera.

- Słyszałam o dobrych nowinach - zaczęła ciocia Agnieszka.

Zayn zaczął się wiercić. Zrobił się zielony. Ciocia Agnieszka mu się przyglądała i zapytała:

- Zayn, źle się czujesz?

- Yyy… nie… y…- zaczął coś dukać.

- Pyszne te babeczki - powiedział Niall.

Tym rozładował całą sytuację.

 - Nie wiedziałem, że są babeczki w domu - rzucił.

- I dzięki Bogu, bo by ich nie było - powiedziałam.

- To, czemu Mały Joe mówił, że nic nie ma w domu?

- Nie znasz Małego Joe? Nie wiesz, że on zawsze musi mieć zapas na czarną godzinę?

- Niall, nie zjadaj wszystkich babeczek - upomniałam go - one nie są tylko dla ciebie.

Niall był niepocieszony.

- Ale one są takie pyszne…- zaczął się rozpływać.

Louis zaczął opowiadać dowcipy i rozluźnił całkowicie atmosferę, ale Zayn dla odmiany zrobił się szary. Nie wiedziałam, co miałam zrobić. Kiwnęłam na mamę, żeby wyszła ze mną. Po chwili znalazłyśmy się w kuchni.

- Co z tym Zaynem? On jest tak ciężko przerażony, że nic go nie rusza - powiedziałam.

- No właśnie widzę. Jak nie on. Co robimy?

- Nie wiem…

- Może zostawmy to Dominice? - Powiedziała mama - może szepnij jej słówko, żeby się zlitowała nad nim.

Gdy weszłyśmy do pokoju, Zayn był sino-niebieski. Podeszłam do Dominiki i szepnęłam:

- Doma, zlituj się nad Zaynem. Zrób coś!

Doma popatrzyła na Zayna, który był czerwony. Ponieważ ciocia rozmawiała teraz z mamą, Dominika zaczęła coś szeptać do Zayna, który był żółty. Zayn się chyba trochę opanował, bo zrobił się normalny.

- Chcesz koniaku? - Zapytał Michał.

- Nie, ja nie mogę. Nie piję - powiedział automatycznie.

Martin był pod wrażeniem.

- To, to prawda, że nie pijesz? - Zapytała ciocia Agnieszka.

- Tak. Rzuciłem to świństwo.

- No wreszcie. Tylko cię podziwiać, że ci się udało.

- To tylko dzięki Dominice - odpowiedział Zayn - gdyby nie ona, pewnie bym nie przestał…

Zayn się zaczął rozkręcać. Widać było, że Dominika jest cała szczęśliwa, że Zaynowi przeszło.

- Rozumiem, że po ślubie nie wrócisz do alkoholu? - Powiedziała ciocia.

- Nigdy nie wrócę - powiedział twardo.

Szturchnęłam Nialla, bo jadł kolejną babeczkę.

- No co?

- Nie jedz tyle! Zostaw dla gości.

- A ja nie jestem gościem?

- Nie. Jesteś domownikiem, a nie gościem.

Niall ciężko westchnął.

- No to szkoda…

Darcy popatrzyła do mnie i cichutko zapytała:

- Mamusiu, ja i Antoś zjedliśmy po jednej babeczce, czy możemy zjeść jeszcze po jednej?

Mama to usłyszała i czym prędzej nałożyła im. Atmosfera zrobiła się domowa. Dzieciaki zaczęły się wiercić, więc postanowiliśmy puścić ich do pokoju. W pewnym momencie ciocia popatrzyła na zegarek i powiedziała z przerażeniem:

- Matko Boska?! To już ta godzina?! Musimy wracać!

- No i nie porozmawiałyście sobie. Jeśli macie jeszcze ochotę, to idźcie do mnie do pokoju - zaproponowała mama.

Ciocia szybko się podniosła i dziewczyny również.

- Zayn, idziesz? - Zapytała Dominika.

- Nie, pogadajcie sobie - odpowiedział.

Panie zamknęły się w pokoju rodziców, a Louis z Liamem zaczęli dowcipkować.

- Co, Zayn? Bałeś się spotkania z teściami? A czy my tacy straszni? - Powiedział Martin.

- Nie…- zaczął dukać Zayn.

- To już się nie denerwuj - powiedziała mama.

Rozmowa dziewczyn z ciocią Agnieszką trwała krótko i po kilku minutach goście zaczęli się zbierać.

- Może zostaniecie na kolacji? - Zaproponowała mama.

- Nie, dziękujemy bardzo i tak i tak nadużyliśmy waszej gościnności - powiedziała ciocia.

- Wiecie, gdzie mieszkam. Jak będziecie w Polsce, to nie krępujcie się. Wpadajcie - rzuciła mama.

- Z całą przyjemnością – odpowiedziała ciocia Agnieszka.

Ciocia z Martinem odjechali, a ja wyjrzałam przez okno i zobaczyłam, że śnieg przestał padać.

- Hura! Śnieg przestał padać!

- Juś nie padał, jak byliśmy na dwozie - powiedział stojący za mną Antoś.

- Antosiu, co ty tutaj robisz?

- Myślałem, zie mógłbym jeście jedną babeczkę.

- Myślę, że to już za dużo dla ciebie.

- Ale wujek zjadł bardzo duzio!

- Ale wujek jest duży - wytłumaczyłam.

- Jak ja będę duzi, to teś będę mógł duzio jeść?

- Może będziesz - odpowiedziałam.

Antoś dał się udobruchać. Popatrzyłam na zegarek. Było po dziewiątej.

- Antosiu, idziemy się myć.

- Ale dlaciego ja musię iść się myć?

- Bo idziesz spać.

- Ale ja nie chcię śpać.

Przypomniały mi się dyskusje z Darcy.

- Zobaczysz. Wszyscy pójdą do łóżek.

- Tommy i Jimmie powiedzieli, zie nie pójdą śpać.

- No to zobaczymy…

Ellie za chwilę wprowadziła chłopaków do łazienki.

- No widzisz? Też poszli się myć.

- No dobzie - zgodził się.

Pomogłam mu się umyć i po chwili w łazience była już Darcy.

- Ja sama - mamusiu.

Wyciągnęła szczotkę do zębów i zaczęła szorować zęby.

Weszła szybko pod prysznic. Odkręciłam jej wodę i szybko znalazła się w łóżku.

Mama weszła do pokoju i powiedziała:

- Widzę, że wy jesteście pierwsi.

- Tak! - Powiedział Antoś.

- Wygraliście dzisiaj - powiedziała.

Zaczęłam się zastanawiać, co wygrali. Okazało się, że mama wymyśliła zabawę, kto pierwszy w łóżku. Ten, co był pierwszy w łóżku, miał prawo wyboru bajki. Ponieważ zwykle dziewczynki były w łóżku pierwsze, chłopcy musieli słuchać bajek dla dziewczynek. Fakt, że usypiali natychmiast, ale stwierdziłam, że to był bardzo dobry pomysł.

- No, jakoś nad nimi musiałam zapanować.

Dziś przypadała kolej Ellie, czytania bajek, więc wycofałyśmy się po ucałowaniu dzieciaków do salonu.

Na środku salonu stał Mały Joe i zastanawiał się, czy ma zrobić kolację.

- Nie, już za późno na kolację - stwierdziłyśmy.

W tym momencie do pokoju wszedł Liam.

- No, to lecimy jutro - powiedział.

- Co? Dowiedziałeś się, czy możemy jutro wylecieć?

- Tak. Nie spodziewają się już takich śnieżyc. Od jutra lotnisko będzie działać normalnie.

- To lecę się pakować - rzuciłam i pobiegłam na górę. Musiałam spakować siebie, Nialla oraz dzieci.

Niall leżał na łóżku.

- Ale się śpieszysz do mnie.

- Nie - odpowiedziałam krótko.

- Jak to nie? - Zapytał zdziwiony.

- Muszę nas spakować.

- Jak to spakować?! - Usiadł zdezorientowany.

- Jutro lecimy.

- GDZIE?!

- Do domu.

- To może ci jakoś pomogę?

- Nie przeszkadzaj - powiedziałam.

Niall się trochę naburmuszył. Otworzyłam walizkę i zaczęłam pakować swoje rzeczy. Jakoś zrobiło się ich więcej. Nie mogłam sobie dać rady. Niall patrzył uważnie i się nic nie odzywał.  Po chwili ktoś zapukał.

- To prawda, że jutro lecimy?! - Rzuciła Ellie, wchodząc do środka.

- Prawda, a ja się nie mogę spakować.

- Poczekaj, zaraz to zrobimy.

Chwila moment i byłam spakowana.

- Ubóstwiam się pakować! - Powiedziała.

- Możesz spakować Nialla? - Zapytałam.

- Chwila moment - powiedziała i rzuciła się na szafę.

- A zostawiłaś coś na jutro? - Zapytał Niall.

- JEZUS MARIA?! - Spanikowałam.

- Co się stało? –  Rzuciła z szafy Elli

- Spakowałaś mi wszystko… W czym ja jutro pojadę?

Ellie popatrzyła na mnie i rzuciła:

- No w tym lepiej, żebyś nie jechała…

Otworzyła szybko walizkę. Coś tam poszperała, wyciągnęła dwie rzeczy i powiedziała:

- Pojedziesz w tym.

Był to t- shirt i sweter.

- Spodnie masz na sobie – powiedziała - poczekaj, jeszcze ci wyciągnę majtki i skarpetki.

Piorunem to zrobiła i jak się okazało byliśmy spakowani.

- Dzieciaki też mam spakować? - Zapytała.

- Robisz to tak świetnie, że grzechem by było nie poprosić cię o to - powiedział Niall.

Ellie zbiegła na dół i w przeciągu półgodziny wszystkie dzieci były spakowane. Gdy Danielle weszła do pokoju, Ellie kończyła pakować Jasmine.

- O, już skończyłaś pakować dzieciaki? - Zapytała zdziwiona.

- Jesteś nieoceniona - powiedziałyśmy niemalże równocześnie.

- Co? Wam też pomóc w pakowaniu? - Zapytała Danielle Elli

- Nie, już się spakowaliśmy.

- No, to super. Okej, to idę pakować Louisa.

Na schodach spotkałyśmy Louisa, który z obłędem w oku czegoś szukał.

- Nie wiesz, gdzie są nasze paszporty?! - Denerwował się.

- Wiem - odparła mu Ellie.

- Dzięki Bogu - odetchnął Lou.

Po jedenastej wszyscy byli już spakowani i umyci. Trzeba było przyznać, że jeśli chodzi o Ellie i o jej organizację, była świetna.

_____________________________________

Happy Halloween Ludzie :) 

Rozdział miał się pojawić tydzień temu, ale przyjechał do mnie kuzyn i nie było jak, przepraszam, moja wina...

Jeśli jesteście zainteresowani, bądź czytacie moje inne opowiadania na wattpad.com to oznajmiam, że niebawem pojawi się kolejne opowiadanie, tym raziem zupełnie inne niż dotychczas :)

Z góry przepraszam za wszelkie błędy, ale wrzucam na szybciocha, żebyście mieli, co czytać :)

                                                                                                                        ~Meg