Rozdział Sześćdziesiąty Trzeci

Wylądowałyśmy w Warszawie. Dzieci były grzeczne przez całą podróż. Stewardessy bardzo nam pomogły, a właściwie mnie, bo Ellie spała całą drogę. Spakowałam już nasze podręczne bagaże, gdy kołowaliśmy do rękawa. Stewardessa wyprowadziła nas jako pierwsze. Za rękawem czekał już Michał z wózkiem dla Ellie.

- Cześć Michał.

Posadził Ellie na wózku. Ellie trzymała Tommiego, ja Darcy, a stewardessa Jima. Posadziła go na kolanach Ellie, obok Tommiego i powiedziała:

- Zaraz przyniosę resztę rzeczy -  i poszła w kierunku samolotu.

- Zabierzcie ode mnie te bachory! - krzyczała Eleanor.

Michał wziął Tommiego i podał go stojącemu obok mężczyźnie. Okazało się, że to sanitariusz z karetki pogotowia.

- No, trzech krzesełek nie mam w samochodzie - powiedział Michał - Będziemy mieli problem.

- To jedźmy karetką - powiedział sanitariusz - podjedziemy pod pana dom, zostawimy dzieciaki i pojedziemy do szpitala, a potem podrzucę pana po samochód.

- Musimy jeszcze odebrać bagaże, bo dla dzieciaków trzeba było wszystko spakować - powiedziałam.

Odebraliśmy bagaże i poszliśmy w kierunku wyjścia.

- Boże cztery walizy! Co wy tu macie! - jęknął Michał.

- No rzeczy Ellie, rzeczy moje i rzeczy dzieciaków - odpowiedziałam.

Załadowaliśmy to wszystko do karetki. Ellie się położyła na noszach. Koło niej zostały położone dzieci.

- Ja nie chcę! Nigdy więcej dzieci! - zaczęła wrzeszczeć.

Michał wziął Jima.

- Dasz sobie radę z dwójką? - zapytał.

- Czemu  mam nie dać?

 Posadził mi go na kolanach koło Darcy. Sam wziął Tommiego i usiadł koło mnie.

- To rzeczywiście pojedziemy najpierw do domu, zostawię was i pojadę z Ellie do szpitala. Nie zauważyliście wcześniej, że ona ma takie objawy?

- Nasiliło się to w Budapeszcie i to mocno - powiedziałam.

Ellie wcześniej dostała zastrzyk uspakajający i zasnęła.

- Widzę, że jest ciężki stan… - powiedział Michał - nie wiem, czy w dwa tygodnie to się wyprowadzi.

- Wiesz, lepiej żeby była pod twoją kontrolą, niż pod opieką w Budapeszcie, gdzie nikogo nie znamy…

- Bardzo słuszne posunięcie – powiedział - A i ja będę mógł się  nacieszyć przybraną wnuczką.

- I przyszywanymi wnukami - zaczęłam się śmiać.

- No, jakoś to się załatwi - powiedział Michał.

Dojechaliśmy właśnie pod dom.

Z domu wybiegła mama.

- Witajcie! Gdzie jest moja wnuczka?!

Podałam jej Darcy i sama zaczęłam się gramolić z Jimem z karetki.

- Poczekaj. Oddaj mi Jima, wysiądź z karetki, a potem ja ci go oddam - powiedział Michał.

Rzeczywiście bez Jima łatwiej było wysiąść z karetki. Zabrałam Jima od Michała i poczułam, że ktoś mnie puka w ramię.

- Dzień dobry. Podasz mi to maleństwo? - obejrzałam się, a za mną stał Mały Joe.

Po chwili znikł w domu i ponownie wybiegł. Sanitariusz zaczął wystawiać bagaże. Ja zabrałam Tommiego od Michała i poszłam do domu.  Sanitariusz z Małym Joe wnosili bagaże. Szybko się z tym uporali. Sanitariusz pożegnał się z nami i pojechali dalej.  Zostaliśmy w trójkę z trójką dzieci i bagażami na środku salonu.

- Najlepiej będzie teraz porozstawiać ich w wózki i wsadzić maluchy do nich - powiedziałam.

Tak zrobiliśmy. Mały Joe złapał bagaże.

- Które czyje? - zapytał.

- O Boże. Zabraliście bagaże Ellie…

- To jutro Michał zabierze je.

- Nie wiem, czy ona w tej szpitalnej piżamie będzie szczęśliwa…

- Na razie to ona jest cała nieszczęśliwa - powiedziała mama.

- Czekaj, muszę dać znać chłopakom, że już jesteśmy w domu.

 Wysłałam sms’a do Hazzy i do Lou.

- Powinnam była z tymi bagażami pojechać do szpitala…- powiedziałam.

- Poza tym Ellie chyba nie potrzebuje wszystkich bagaży w szpitalu. Możesz zostawić część rzeczy w domu, które jej się nie przydadzą - podsumowała mama.

- Dobrze. To tą walizkę do pokoju Ellie i Lou, a reszta do mnie - powiedziałam.

- Nie długo przyjadą dziadziusiowie, więc będziesz mogła pojechać do Ellie. Bunia jak się dowiedziała, że przyjeżdżacie i jaka jest sytuacja, stwierdziła, że przyjadą.

Rzeczywiście po krótkim czasie zadzwonił dzwonek do drzwi  i weszli dziadziusiowie.

- Gdzie nasza prawnuczka? - zapytała babcia od wejścia.

- A tu leży - powiedziałam całując dziadka w oba policzki.

Darcy się obudziła i jak mnie zobaczyła, zaczęła się uśmiechać.

- Darcy, kochanie. To jest twoja prababunia - przedstawiłam je obie sobie.

Bunia wzięła ją na ręce, bardzo delikatnie, a Darcy zaczęła się śmiać do buni.

- Jaka ona słodka!

Z jednego z wózków, dobiegał płacz. Podeszłam do Tommiego.

- No, co Tommie? Głodny jesteś?

Wzięłam go na ręce i sprawdziłam pieluchę. Była ciężka jak nie wiem…

- Sama was wszystkich nie wykarmię. Muszę jechać do szpitala.

- A dlaczego one nie są z mamą? - zapytała bunia.

- Bo mama ich nie chce…

- Jak to?!

- Ma depresję poporodową. Nie chce ich widzieć.

 Drzwi się otworzyły i do domu wszedł Michał.

- Jak tam dzieciaki? - zapytał.

- Myślę, że będą niedługo głodne, a nie mam mleka dla wszystkich.

- No właśnie przywiozłem mleko od Ellie. Ściągnięto jej i przywiozłem je. Trochę to chłopców uspokoi, bo dostała środki uspakajające, więc na pewno  w mleku jest trochę.

- A to nic im nie zaszkodzi?

- Nie. Najwyżej będą spać. Trzeba trochę podgrzać mleko.

Zdążyłam już wyjąć podgrzewacz, więc nalałam szybko wody i wstawiłam jedną butelkę do podgrzewacza.

- Gdzie jest ten drugi podgrzewacz? Przecież Ellie ma dwa…

- Megan chce jechać do szpitala, aby zawieźć Ellie rzeczy.

- Nie ma co. Do jutro na pewno będzie spała. Jutro zabiorę je ze sobą i zaniosę jej.

- Michał dziękuję ci za pomoc. Nie wiem, jak byśmy dali sobie radę…- powiedziałam.

Za chwilę obudził się Jimmie i zaczął płakać.

- One tak na zmianę?

- Z tego,  co wiem… To tak.

- Nie ma się, co dziwić, że Ellie w takiej depresji…

- Wyśpi się w szpitalu i zaraz jej przejdzie - zaśmiał się Michał.

Mieliśmy pełno roboty. Rozpakowałam rzeczy dzieciaków, oddzielając rzeczy bliźniaków, od rzeczy Darcy i powiedziałam:

- Muszę sobie dać radę.

- Co mówisz kochanie? - zapytała bunia.

- A to ja powiedziałam  to na głos? - zdziwiłam się.

- Nie martw się. Jakoś sobie poradzimy - powiedziała mama.

Mały Joe zniknął gdzieś na dole. Pewnie poszedł szykować kolację. Włączyłam komputer i na ekranie zobaczyłam Nialla, Lou i Hazzę.

- Powiedz, co się dzieje! - zapytał Lou. W tym czasie usłyszałam jednocześnie: No wreszcie- wypowiedziane, przez Harryego.

- Jak sobie dałaś radę? - zapytał Niall również w tym samym czasie.

- Nie wszyscy równocześnie! Już jest sytuacja lekko opanowana – powiedziałam - nie macie się co martwić. Ellie jest już w szpitalu i śpi spokojnie. Tommie i Jimi właśnie jedzą. Jak chcecie, to zobaczcie - przesunęłam komputer w stronę mamy z Tommim i buni siedzącej z Jimim. 

- Dzielna z ciebie dziewczyna - powiedział Louis - Ale mam wyrzuty, że samą cię puściłem.

- Nie miej wyrzutów, bo nie masz o co. Stewardessy bardzo mi pomogły dałam sobie radę, a na lotnisku czekał na mnie Michał z karetką.

- A jak moja ulubienica? - zapytał Niall.

- Nawet prowadziła samolot - powiedziałam.

- Zdolna bestia - odpowiedział Niall.

- Ujęła kapitana swoim uśmiechem.

Wszyscy zaczęli się śmiać.

- A co u was?

- Jesteśmy już w Wiedniu. Jutro mamy koncert i jakieś spotkanie w telewizji.

- To się wyśpijcie panowie. Macie teraz okazję. Odezwę się do ciebie Harry później.

- Okej.

Zakończyliśmy rozmowę.  Była dwudziesta, więc stwierdziłam, że trzeba będzie wykąpać zaraz dzieciaki i położyć je spać. 

 Mały Joe zaprosił nas na kolację. Dzieciaki były już wykąpane. Położyłam je do wózków  i zaraz odjechały.  Wzięłam „krzykacza” ze sobą i zeszliśmy na dół. Zjedliśmy kolację i Dziadziusiowie zaczęli się żegnać.

- Odwiozę Was – powiedział Michał

- Nie ma mowy my tu mamy świetnie połączenie. Autobus nas dowozi pod sam dom – stwierdziła kategorycznie bunia.

- Wpadniecie jeszcze?

- Jutro przyjadę - powiedziała  bunia wychodząc.

- Super! To do jutra.

 Usiedliśmy w salonie i zaczęłam opowiadać, co się wydarzyło.

- Dzięki Bogu, że pomyślałaś o pójściu do lekarza - powiedział Michał - Jeszcze by sobie coś zrobiła, albo dzieciom… Nie daj Boże!

- Ale pomyślałam i się nic nie stało.

- Może jednego chłopca zabierzemy do nas do pokoju, żeby cię trójka nie budziła? - zaproponowała mama.

- Oni będą spali - powiedział Michał - tylko Darcy może rozrabiać, ale jak rano się obudzą, wyspani i wypoczęci i głodni, to wtedy przyda się pomoc.

- Jakoś dam sobie radę - powiedziałam - najwyżej jutro odeśpię.

- Umowa stoi - zaśmiała się mama.

Wróciłam do pokoju i weszłam na Skype. Było około dziesiątej.

- Cześć słońce! - usłyszałam.

- Jak wam w Wiedniu? - zapytałam.

- Źle - odpowiedział Harry.

- Jak to źle?

- Bo bez was…

- Niedługo się zobaczymy.

-Nie będę miał się do kogo przytulić…

- To przytul się do Nialla.

- Łee… Nie jestem homo!

- Niall też – odpowiedziałam - Ale przytulić cię może. Louis cię przytula.

- Louis poszedł spać, a poza tym ostatnio mnie nie przytula!

- Pilnuj go, żeby sobie czegoś nie zrobił, bo też nie jest w najlepszym stanie…

- Zobaczymy, co będzie jutro.

- To poprzytulaj się z Niallem.

- Bo się doigrasz!

- Czego? - zapytałam niewinnie.

- Bo się przytulę do jakiejś fanki.

- Tylko spróbuj – powiedziałam - To się przytul do misiaczka, którego zapomniałam zabrać. Dzięki Bogu Darcy jeszcze nie zdążyła za bardzo się do niego przywiązać.

- Zapomniałaś zabrać pieluch…

- Nie ma problemu. Kupię tutaj. Mam na razie jedną paczkę. Starczą do jutra.

- A jak tam chłopcy, grzeczni?

- Śpią, bo dostali pokarm od Ellie, która była na środkach uspokajających. Michał mówi, że do jutra powinni spać.

- Może i ty się wyśpisz - powiedział Harry - To idź do łóżka i się wyśpij.

- Ty też. Dopóki jesteś sam, możesz się wyspać. Kocham cię.

- Ja ciebie bardziej - uśmiechnął się szeroko.

Życzyliśmy sobie miłych snów i poszliśmy spać. Darcy dzięki Bogu tylko raz się obudziła w nocy. Chłopcy faktycznie przespali całą noc.  Jak wstałam, sprawdziłam czy wszyscy mają sucho. Tommie  miał mokro, więc go przewinęłam. Nawet się nie obudził.  Rano obudził mnie wrzask. To nie był płacz, a wrzask, który postawił chyba całą chałupę na nogi. Zerwałam się z łóżka. Chłopcy się obudzili, budząc oczywiście Darcy. Za chwilę przybiegła do mnie mama.

- Co się dzieje?

- Wyspali się - powiedziałam.

- I są głodni.

W podgrzewaczach stały butelki, więc mama złapała jedną, ja drugą. Dałyśmy chłopcom. Złapali tak szybko w rączki butelki, że doszłam do wniosku, że sami mogą jeść i nie trzeba im ich trzymać. Wzięłam Darcy i również ją nakarmiłam, tylko że z cyca. Zapanował spokój w pokoju.  Gdy Darcy zaczęła się rozglądać dookoła, wiedziałam, że się już najadła.

- No, panienko, to teraz mamusia idzie się myć. Mamo, zostaniesz z nimi?

- Oczywiście. Idź się spokojnie umyć.

Wzięłam sobie długi prysznic, który nie pamiętam, kiedy brałam, ubrałam się. Gdy wyszłam z łazienki i weszłam do pokoju zobaczyłam, że nad wózkami stoi Michał.

- Dzień dobry! Jak spały?

- Tak jak mówiłeś, spały całą noc, ale chyba wrzask postawił was na równe nogi.

- Dzięki Bogu się obudziliśmy wcześniej. Mały Joe poszedł już na zakupy, także nie słyszał wrzasku… - wyjaśniła mama.

- Wczoraj nie widziałam Zutka. Gdzie on jest?

- Pewnie siedzi zamknięty u Małego Joe. Mały Joe boi się, że albo coś im zrobi, albo one jemu…

- Przecież one jeszcze nie chodzą! - zaczęłam się śmiać.

- Niech siedzi w pokoju u Małego Joe. Stał się strasznie zazdrosny, więc mógłby coś zrobić dzieciom.

- Jak maluchy śpią, to przecież może wychodzić. Pokój do mnie się zamknie i będzie miał swobodę ruchu.

- A co tam u chłopaków? - zapytała mama.

- Kazałam im się wyspać. Mam nadzieję, że mnie posłuchali.

Chłopcy zjedli już swoje porcje.

- Ciekawe, kiedy będę mogła odwiedzić Ellie - powiedziałam do mamy.

- To musisz ustalić z Michałem - odpowiedziała.

Postanowiłam wieczorem zapytać Michała. Może będzie już wiadomo, jak długo Eleanor będzie leżeć w tym szpitalu… Ktoś zadzwonił do drzwi. Mama pobiegła otworzyć. Okazało się, że przywieźli ze szpitala pokarm dla chłopaków. Wstawiłam go do lodówki i wróciłam na górę.

- Muszę powiedzieć Małemu Joe, że to jest pokarm dla chłopców - powiedziałam, gdy weszłam do pokoju.

- To napisz kartkę i połóż na naczynku - odpowiedziała mama.

Szybko napisałam kartkę i zbiegłam na dół. Mały Joe właśnie wszedł, więc nie musiałam już kłaść  kartki, tylko powiedziałam mu wyraźnie, co to jest i że nie wolno mu tego ruszać.

Włączyłam komputer. Mama poszła do siebie. Na ekranie pojawił się Harry.

- Cześć kochanie. Jak noc? - zapytał.

- Do siódmej było wszystko w porządku. Spali jak zabici.

- Darcy też?

- Nie, Darcy się raz w nocy obudziła. Zmieniłam wszystkim pieluchy,  a chłopcy się nawet nie obudzili, a jak ty spałeś?

- Powiem, że się wyspałem.

- No to dobrze. Masz jeszcze parę nocy, które możesz przespać sam.

- Ale budziłem się w nocy, bo nie miałem się do kogo przytulić. Szukałem cię w nocy po łóżku.

- Popatrz, popatrz! Największy śpioch, który budzi się w nocy. Interesujące - zaczęłam się śmiać.

- A tobie mnie nie brakowało?

- Wiesz co? Ja byłam taka padnięta, że nie wiem kiedy zasnęłam.

Harry poczuł się lekko urażony.

- Zastanowię się, czy mam do ciebie przyjechać…

- A może do Darcy? - zapytałam niewinnie.

- Zastanowię się.

Zapanowała cisza.

- Zastanowiłeś się już? - zapytałam po chwili.

- No, jednak przyjadę. Zdecydowałem.

-  Świetnie! Ale do mnie, czy do niej?

- Do obydwu.

Iskierki w oczach Harryego mocno się zapaliły.

- Co ty masz na myśli? - zapytałam zaniepokojona.

- Nic - odpowiedział niewinnie - A jak tam Mozart?

- Wiesz, że go jeszcze nie widziałam? Mały Joe zamknął go u siebie, bo boi się, że zrobi dzieciakom krzywdę i jeszcze go nie widziałam. Muszę go iść zobaczyć. Powiedz Niallowi, że jego pupilka tęskni za nim.

- A za tatusiem nie?

- To się samo przez się rozumie - powiedziałam.

- Powiedz, że jak nie będzie za tatusiem tęsknić, to nie przyjadę do niej…

- Nie bądź okrutny!

- Przyjadę tylko do ciebie.

- Ale my jesteśmy dwie. Nierozłączne.

- Jakoś was rozłączę…

- Nie wydaje mi się.

- A babcia w domu?

- Nie.

- Gdzieś wyszła, czy wyjechała?

- A czemu pytasz?

- Nic tak sobie… - powiedział tajemniczo.

Darcy zaczęła płakać.

- A co jej się stało?

- Właśnie nie wiem. Może cię usłyszała?

Wzięłam ją na ręce. Sprawdziłam pieluchę. Była sucha. Jeść, dopiero jadła. Usiadłyśmy przed monitorem i pokazałam Harryego.

- Zobacz, tam jest tatuś.

- Darcy, Darcy!

Mała zaczęła kręcić główką.

- Chyba cię szuka - powiedziałam.

- Jeszcze Bratysława i się zobaczymy – powiedział - dzisiaj wieczorem mamy jeden koncert, jutro lecimy do Bratysławy, potem mamy jeden dzień wolny,  następny koncert i lecimy do Warszawy.

- Byłeś już na śniadaniu?

- Jeszcze nie,  ale miałem nadzieję, że cię zobaczę z samego rana.

- Czyżbyś zatęsknił za mną?

- Głupie pytanie - obruszył się - idę na śniadanie. Jestem zły na was. Może mi przejdzie,  ale ty się doigrałaś.

- A czego? - zapytałam podekscytowana.

- Zobaczysz - odpowiedział udając ponurego.

- To życzę ci smacznego. Ja też idę na śniadanie.

- Do zobaczenia - odburknął.

Zostawiłam włączony komputer i zeszłam na śniadanie. Darcy zniosłam na dół. Było bardzo ciepło, więc postanowiłam wystawić ich na dwór w wózkach. Mama jak zobaczyła mnie z Darcy, pobiegła na górę po chłopców. Za chwilę była już cała trójca w wózkach. Ptaszki śpiewały, dzieciaki zamilkły i obserwowały dookoła przyrodę. Postawiliśmy wózki w cieniu, aby się nie poparzyły słońcem.

- Idź na śniadanie. Ja tu zostanę z nimi - powiedziała mama.

Poleciałam na śniadanie. Mały Joe upiekł nawet bułeczki. Zapytałam go co z Zutkiem.

- Nie wypuszczam go dopóki dzieci są na dole, a sam na górę nie wchodzi.

- Muszę go zobaczyć.

- Ale to jak dzieci będą na górze.

Zjadłam trochę twarożku, jedną bułeczkę. Wypiłam słabiutką herbatkę i wyszłam do ogrodu, żeby zmienić mamę. Mama poszła na śniadanie, a ja zostałam z malcami. Darcy zaczęła się śmiać.

- Co ci się tak podoba? - zapytałam.

Zobaczyłam, że patrzy na drzewo. Przyjrzałam się mu. Listki się poruszały delikatnie i prawdopodobnie to jej się tak podobało.  Dzień minął szybko na stałych zajęciach. Po pracy wrócił Michał i zaczął bawić się z chłopcami.

- Ile czasu Ellie będzie w szpitalu? Jak długo przewidujecie jej pobyt? - zapytałam.

- Dzisiaj była w lepszym nastroju jak wczoraj. Po prostu się wyspała. Poza tym dostała leki uspakajające. Myślę, że do przylotu chłopców powinna wyjść ze szpitala. Pojutrze spróbujemy pojechać do niej z chłopcami.

- A pyta się w ogóle o dzieci?

- Nie za bardzo. Właśnie to mnie martwi… Zobaczymy co zrobi, jak przyjedziemy z chłopcami. Od tego wszystko zależy,  ile zostanie jeszcze w szpitalu - powiedział smutno Michał.

Trochę się tym zdenerwowałam.

- A czy ona może w ogóle odrzucić chłopców?

- Jakoś staramy się, żeby ich nie odrzuciła - odpowiedział Michał.

To mnie jeszcze bardziej dobiło.

- To straszne, jak matka tak cierpi.

- No, nieraz się tak zdarza. Ona musi sama chcieć wyzdrowieć.

- A czy ja mogę do niej pojechać?

- Lepiej jeszcze nie. Niech jeszcze nie myśli o niczym. Wygląda na to, że chciała mieć dziewczynkę i chłopca, a urodziły jej się chłopaki. Nie może się z tym pogodzić.

- Mogą przecież próbować dalej. Może następna się urodzi dziewczynka - powiedziałam.

- Byleby nie mieli drużyny piłkarskiej - zaśmiał się Michał - A jak tam moje wnuczka? - zapytał i wziął ją na ręce.

Darcy zaczęła się śmiać.

- Lubi panów. Lubi! – powiedziałam - kokietuje równo!

Michał zaczął się śmiać.

- No, kokietka - powiedział.

Po wieczornym oporządzeniu dzieciaków, poszłam spać. W pewnym momencie poczułam, że coś mi przeszkadza. Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą Harryego.

* Dzień dobry. Jak tam rozdział? Zdecydowałam, że kolejny wrzucę dopiero wtedy, gdy będzie więcej komentarzy, bo co ja widzę? Co raz to ich mniej :( Więc smuci mnie to trochę, że wymagacie ode mnie kolejnych rozdziałów, ale żeby się udzielać to już nie (nie do wszystkich Was). Owszem, są też takie osoby, które regularnie bywają i komentują, za co im dziękuje i właśnie IM dedykuje dzisiejszy rozdział. Także to, kiedy będzie kolejny, decydujecie sami. Z góry dzięki.

                                                                                                                               ~Meg