Rozdział Czterdziesty Ósmy

* Mój komentarz na początek dla Was: Czytajcie ten rozdział dokładnie i ze zrozumieniem :D Jestem bardzo ciekawa, jak na niego zareagujecie :) Życzę miłej zabawy! :D

- Harry, co się z nimi dzieje?! - zdenerwowałam się - Może zadzwoń na komórkę?

Harry wybrał numer do Liama.  Liam odezwał się zaspany.

- Śpicie?

- No, bo u nas jest przecież druga w nocy… A czy coś się stało?

- Dobra śpij, to wejdź rano na Skype, albo odbierz pocztę. Miłych snów ci życzę.

Tak jak przypuszczałam za chwilę Liam pojawił się na Skype.

- CO SIĘ STAŁO?! JAK JUŻ DZWONICIE, TO ZNACZY, ŻE COŚ SIĘ STAŁO - zdenerwował się Liam.

- Przepraszam. Zapomniałam o przesunięciu czasu,  ale wczoraj wysłałam wam wiadomość i nie odpowiedzieliście. Zaczęłam się trochę denerwować. Zmieniają nam się trochę plany.

- Mów. Co odwołano nam tourne?

Opowiedziałam o nowych planach.

- To tak źle jest z Ellie?

- Lou, nie chce ryzykować takiego długiego przelotu. W ogóle chciał zrezygnować z trasy, więc wybiłam mu to z głowy i ja zostanę z Ellie, a wy lecicie dalej.

- Przylatujemy dwudziestego dziewiątego do Warszawy, więc zdążymy wszystko obgadać - powiedział Liam.

- No to idź już spać - powiedziałam kończąc rozmowę i wyłączyłam komputer.

- To, co wracamy do łóżka? - zaproponował Harry.

- No, o tej porze trzeba się po prostu opalać.

- Już i tak i tak jesteś jak murzyn - zaśmiał się Harry.

- Poczekaj, muszę tylko załatwić jedną rzecz.

Włączyłam komputer.

- Co znowu!?

- Muszę odwołać hotele w trasie.

- Jak to?! To gdzie my będziemy spać?

- Nie przeszkadzaj. Możesz spać z Louisem? Albo będziecie spali w czwórkę z Niall'em i Zayn'em.

- W łóżku?! - krzyknął Harry.

- Do tej pory spaliście w piątkę w jednym pokoju i jakoś wam to nie przeszkadzało. Były zarezerwowane po cztery pokoje dla nas i po dwa pokoje do zespołu i Dużego Bo. Jeżeli my z Ellie nie jedziemy, to nie potrzebne są dwa pokoje. Wy we czwórkę możecie spać w jednym.

- A jak będę chciał sobie wziąć jakąś panienkę na noc? - zapytał Harry.

- Chcesz w łeb? Chcesz się lać?

- Rozważę propozycję…

- Musimy trochę oszczędzać, bo niedługo staniecie się biedakami, większymi niż byliście przed waszą karierą.

- Okej. Zgadzam się na wszystko - powiedział potulnie Harry.

- Teraz to już chyba wszystko - powiedziałam, kiedy skończyłam pracę z komputerem.

- To idziesz do tego łóżka?

- To idziemy na obiad - zarządziłam.

- A obiad nie może do nas przyjechać? - popatrzył na mnie błagalnie.

- Jak chcesz - poddałam się.

- No przecież nie będziemy się widzieć przez cały miesiąc. Wiesz jak ja będę cierpiał?!

- No, przecież chciałeś brać panienki na noc.

Harry złapał mnie wpół, przełożył przez kolano i przylał mi mocnego klapsa.

- I kto tu powinien komu dać takiego klapsa? - zaczęłam rozcierać sobie pupę.

- No dobrze - powiedział Harry. Wypiął się na łóżku i powiedział:

- WAL.

- A coś przeskrobałeś? - zapytałam.

- Kiedy? - zapytał zdziwiony.

- Chyba, że mam ci wybić te głupie myśli.

Ściągnęłam mu kąpielówki i dałam porządnego klapsa w tyłek. Klaśnięcie było głośne.

- Aua - powiedział- To bolało…

- No, miałam ci wybić z głowy - powiedziałam niewinnie.

- Zaraz się z tobą policzę - powiedział.

Zaczęłam się bronić, ale złapał mnie w pół.

- Uspokój się, bo zaraz ci założę kajdanki - zagroził.

Śmiałam się i rzucałam coraz bardziej. W pewnym momencie poczułam, że Harry złapał moją rękę. Puścił mnie,  ale poczułam na ręku, że coś się zatrzasnęło.

- Harry! Uspokój się!- wykrztusiłam śmiejąc się.

Z opresji wybawiło mnie stukanie do drzwi.

- Chwileczkę! - krzyknął.

Założył bokserki i rzucił na mnie koc. I otworzył drzwi. Słyszałam, jak wwozi wózek do środka i zamknął drzwi. Jeszcze wcześniej powiedział „dziękuję”.

Nastąpiła dziwna cisza. Poczułam, że koc zjeżdża ze mnie.

- Jesteś tam? - zapytał.

- Nie, nie ma mnie. Rozpłynęłam się.

Doszły do mnie jakieś smakowite zapachy i poczułam, że jestem głodna. Wyskoczyłam z łóżka.

- To jemy teraz? - zapytał Harry.

- Jemy – powiedziałam - Zdejmij mi to!- wskazałam na kajdanki.

- Nie. Nie będzie ci w niczym przeszkadzało.

Miałam te kajdanki na lewej ręce, więc potraktowałam to jako bransoletkę.  Harry złapał drugą część kajdanków  i przypiął mnie do stolika.

- Żebyś nie uciekła.

- Jak mam jeść?!

- Ja cię nakarmię.

- Żarty sobie stroisz?!

- Nie… Jesteś dzisiaj moim więźniem.

Zaczął mnie karmić.

- Będę mógł powiedzieć, że żona mi je z ręki - zaczął się śmiać.

Gdy skończyliśmy jeść, chciał mnie wziąć na ręce,  ale okazało się to kłopotliwe, więc odpiął kajdanki od stolika i na chwilę postawił na ziemi. Uciekłam do łazienki, gdzie się zamknęłam.

- Wychodź - usłyszałam stanowcze stwierdzenie.

- Nie wyjdę, bo nie wiem, co chcesz ze mną zrobić.

- Wychodź, to się okaże - powiedział.

- Najpierw kluczyk. Proszę pod drzwiami.

- A jest do nich jakiś kluczyk?

Zdenerwowałam się.

- No przecież musi być do tego jakiś kluczyk! Nie będę w tym wracać do Polski! Musi gdzieś być! Poszukaj!

- Ale ja nie widziałem żadnego kluczyka do tych kajdanek!

 Zdenerwowałam się jeszcze bardziej i wyszłam z łazienki.

Harry tylko na to czekał. Złapał mnie i rzucił na łóżko.

- To nie fair!- powiedziałam,  ale zamknął mi usta pocałunkiem.

- Szkoda, że nie mam takich drugich kajdanek - powiedział.

Parsknęłam śmiechem. Przypiął kajdanki do łóżka.

- To, żebyś mi znowu nie uciekła - powiedział.

Kochaliśmy się bardzo długo i bardzo namiętnie.

Wreszcie zostałam wyzwolona z kajdanek i rzuciłam się  do łazienki.

  Pozostałe dni spędziliśmy podobnie. Ostatniego dnia musieliśmy się spakować, co zajęło nam większość dnia. Na następny dzień, wcześnie rano mieliśmy samolot. Byliśmy w większości spakowani. Zostało nam dopakować rzeczy, które będą nam potrzebne do rana. Bagaże podróżne mieliśmy także spakowane. Laptop też był spakowany. Poszliśmy na pożegnalną kolacje. Większość personelu chciała się z nami pożegnać.  Dostaliśmy nawet od hotelu prezent. Było to tygodniowy voucher do wykorzystania przez rok.

Poszliśmy na długi spacer plażą. Lot mieliśmy o siódmej rano, więc na lotnisku musieliśmy być o piątej. Nastawiłam budzik i poszliśmy spać. Miałam trudności z obudzeniem Harry'ego rano, a właściwie w nocy, jak to określił…, ale w końcu udało mi się go postawić do pionu. Było wpół do czwartej. Szybko się umyłam, ubrałam i zrobiłam makijaż.

O czwartej przyszedł bagażowy po bagaże. Wyszliśmy z domku. Spojrzałam jeszcze raz na ocean i poszliśmy do czekającej na nas limuzyny. Na lotnisko zajechaliśmy bez problemu. Przeszliśmy odprawę i Harry powiedział:

- Poszedłbym coś zjeść… A na pewno napić się kawy…

Zgodziłam się z nim i przez większość czasu przesiedzieliśmy w kawiarence.

Pół godziny przed odlotem, dałam tabletkę Harry'emu, którą posłusznie wziął. Wsiedliśmy do samolotu i jeszcze przed odlotem Hazzie zasnął.

Obudził mnie ból bębenków. Czyżbym przespała znów całą podróż?!

Gdy wylądowaliśmy, obudziłam Harryego, którego pierwsze pytanie brzmiało:

- Czy już wystartowaliśmy?

- Nawet wylądowaliśmy - odpowiedziałam.

- Jak to?! Gdzie?!

- W Warszawie.

- To przespałem cały lot?!- zdziwił się.

- Na to wychodzi…

- Dobre te tabletki. Chyba się nauczę z nimi latać.

Wysiedliśmy i poszliśmy odebrać bagaże.  Gdy weszliśmy do hali przylotów, zobaczyłam Nialla.

- Już się zastanawiałem, którędy wyjdziecie - rzucił, gdy nas zobaczył.

- No, faktycznie. Mogliśmy wyjść do taksówek - powiedziałam i rzuciłam mu się na szyję.

- To byście mi zrobili numer! Zayn się gdzieś tu kręci… Tylko nie wiem, gdzie…

Nagle znalazł się Zayn.

Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do domu. W domu czekała na nas mama i Mały Joe, który przygotował wspaniałe śniadanie.

- Bardzo jesteście zmęczeni? - zapytała mama - Chłopcy nie chcieli mnie zabrać, bo powiedzieli, że będzie za mało miejsca - zaczęła się tłumaczyć.  Nagle coś zaczęło się ocierać o moje nogi. Zajrzałam pod stół i zobaczyłam jakieś wielkie, białe zwierzę.

- ZUTEK! Czy to ty?! - zdziwiłam się i wzięłam go na ręce. Był strasznie ciężki.

- Mały Joe! Coś ty z nim zrobił?!

- No… Był taki samotny - zaczął się tłumaczyć.

- Chyba będziesz musiał przejść na dietę - powiedziałam.

Zutek mocno miauknął, po czym wskoczył na Harry'ego. Przywitanie było bardzo miłe.

- No widzisz Mozarcie, znowu będę musiał wyjechać…, ale zostanie już z tobą mama i Michał.

- Ale że nas poznał? Po miesiącu czasu?

- Tłumaczyłem mu, że przyjeżdżacie - powiedział Mały Joe.

- Ale w stosunku do nas nie był taki ufny, jak tutaj - powiedziała mama.

- No wreszcie, to kot Harolda, mamo – powiedziałam - Haroldzie, masz jakieś zacne plany na dziś? - zakpiłam sobie.

Harry popatrzył na mnie z iskierką w oku, więc zaczęłam czym prędzej wymieniać, co musimy zrobić.

- Rozpakować się, zrobić pranie, wyprasować, spakować na następną podróż no i poplotkować ze wszystkimi - uśmiechnęłam się szyderczo do Hazzy, który pogroził mi palcem. Po posiłku przeszliśmy do salonu. Rzuciłam się na torbę, gdzie mieliśmy prezenty dla wszystkich.

- A teraz wszyscy siadacie.

Zaczęłam wyciągać prezenty i rozdawać po kolei. Mamie wręczyłam voucher oraz dwa małe obrazki. Niall dostał od nas figurkę wojownika, Zayn kadzidełka, a Mały Joe magnesy na lodówkę.

- Co ja mam zrobić z tymi kadzidełkami? - zapytał Zayn.

- Jak Niall będzie sadzić bąki, to sobie zapalisz i odświeżysz atmosferę - powiedział Harry.

Wszyscy ryknęli śmiechem, a Niall, który siedział z brzegu spadł na podłogę.

Marysi daliśmy figurkę bożka. Wszyscy byli bardzo ucieszeni, że coś dostali. Marysia z wdzięczności złapała nasze bagaże i pobiegła z nimi do pralni. Usiadłam przy mamie i przytuliłam się do niej.  Chłopcy poszli do studia, Mały Joe do kuchni, a my zostałyśmy same z Zutkiem.

- Widzisz, tobie nic nie przywieźliśmy - powiedziałam. Przypomniałam sobie, że wśród pluszaków jest mała myszka pluszowa. Pobiegłam za Marysią i wyciągnęłam zabawki z walizki. Znalazłam myszkę i pobiegłam na górę. Weszłam do salonu i postawiłam przed Zutkiem myszkę. Nastroszył się cały i miauknął złowieszczo.

- Co? Nie podoba ci się? - poruszyłam myszkę nogą. Zutek odskoczył. Zaczęłyśmy się śmiać.

- Zostaw. Zobaczymy, co zrobi dalej.

Obchodził myszkę z daleka. Po pewnym czasie podszedł i trącił ją łapą. Myszka się przewróciła. Znowu odskoczył. Trwało to jakąś godzinę. Wreszcie zaatakował, złapał ją w pysk i poszedł do kuchni. Nagle drzwi frontowe się otworzyły i do środka zawitali Danielle z Liamem. Rzuciłyśmy się na nich i wycałowałyśmy.

- O której, żeście przylecieli? Chcieliśmy po was pojechać. Myślałam, że przylatujecie wieczorem! - powiedziałam.

- Odwołano nam lot i musieliśmy przylecieć wcześniejszym, bo następny by był dopiero pierwszego - powiedział Liam.

Nasze wrzaski ściągnęły do salonu chłopców i Małego Joe. Wszyscy się na wszystkich rzucali i było bardzo wesoło. Mały Joe zniknął w kuchni, a myśmy zaczęli sobie opowiadać, co się działo w ciągu ostatniego miesiąca. Danielle zaczęła wyciągać prezenty, więc ja rzuciłam się do swoich. Dla Danielle miałam bransoletkę, a dla Liama małą rzeźbę z korala.

- To narażaliście życie, żeby przewieść koral przez granicę?! - zapytał Liam.

- Jak to?! - zdziwiłam się.

- Przecież korala nigdzie nie można przewozić - wytłumaczył Li - Koralowce są pod ścisłą ochroną.

Trochę się zdenerwowałam.

- Nie wiedziałam o tym.

- Dzięki Bogu wam nie zabrali - ucieszył się Liam.

Danielle zaczęła rozdawać ich prezenty. Chłopcy dostali koszule z motywami palm. Każda była w innym kolorze. Harry dostał fioletową, Niall zieloną, a Zayn niebieską. Dla Lou mieli czerwoną. Mama dostała bransoletkę z wysuszonych różnych owoców, a ja dostałam fioletowe korale.

- Słuchajcie, prezenty od nas dostaniecie, gdy wróci Michał z pracy, bo gdzieś je schował, a chciał uczestniczyć w rozdawaniu. Powiedział, że gdyby zostawił na wierzchu, to chyba bym je już rozdała.

- Jak się w ogóle miewacie? Megan, jak się miewasz? Ale z ciebie czarna murzynka!

- MURZYN!! - Wrzasnął Niall.

- Chyba nic nie robiłaś, tylko się opalałaś - powiedział Zayn.

- Zaręczam cię, że robiliśmy wiele innych rzeczy - powiedział Harry.

Wszyscy ryknęli śmiechem. Zayn się trochę zmieszał.

Za chwilę Mały Joe zaprosił Danielle i Liama do stołu, więc całe towarzystwo przeniosło się do jadalni i potoczyła się wartko rozmowa.  Marysia zabrała bagaże nowo przybyłych i zaniosła je do pralni. Na opowiadaniach spędziliśmy cały dzień.  Michał wrócił pod wieczór. Był bardzo opalony. Mama zresztą też.

- No, możemy zrobić konkurs na opaleniznę. No, dziewczyny rozbierać się! - powiedział.

- Nie ma mowy! - zakwestionował Harry.

- Chłopaki, też się rozbierać! - ciągnął dalej Michał.  Zaczęłyśmy się śmiać.

- Ale zazdrośni! - powiedziałam.

Harry spojrzał na mnie spode łba.

- Nie przeginaj - pogroził palcem.

- No, przecież jesteśmy jak rodzina - zaczęłam się tłumaczyć.

- No to przynoś te prezenty - powiedziała mama. Michał poszedł do pokoju. Za chwilę przyszedł z wielką torbą. Postawił ją na środku i zaczął podawać pakunki mamie. Każdy dostał paczkę. Były w nich figurki aborygeńskie. Naprawdę prześliczne! Wszyscy cieszyli się jak dzieci. Siedzieliśmy do późnego wieczora.  Następnego dnia rano pojechałam z Michałem na czczo  do szpitala. Zaprowadził mnie do laboratorium i zostawił mi zlecenie. Pobrano mi krew. Zrobiło mi się słabo i gdy się obudziłam, stał nade mną Michał, przebrany już w biały garnitur.

- Co ty wyprawiasz?!

Leżałam na leżance.

- Mnie się pytasz? Zakręciło mi się w głowie i straciłam świadomość.

Michał coś powiedział do pielęgniarki, która powiedziała:

- Tak. Wystarczy.

- To ma być na CITO - powiedział Michał - Idziemy dalej – zarządził - Teraz coś zjesz i pójdziesz na następne badania.

- Jakie?! - zapytałam.

- Na przykład do ginekologa - powiedział.

- Ale….

- Żadne, ale - przerwał mi - Jeżeli chcesz lecieć do Chicago, muszę cię przebadać.

- Ale…

- Powiedziałem, żadne, ale. Muszę wiedzieć, co ci jest. Harry na pewno będzie się lepiej czół, jak będzie wiedzieć co ci jest. Mam pewne przypuszczenia.

Wzięłam głęboki oddech i zebrałam się, żeby coś powiedzieć.

- Ale muszę iść do ginekologa?! - szybko z siebie wydusiłam.

- Musisz - odparł krótko.

 Zaprowadził mnie pod jakiś gabinet, gdzie wszedł. Po chwili drzwi się otworzyły i powiedział:

- Zapraszam.

Weszłam do środka i z przerażeniem stwierdziłam, że jest mężczyzną.  MĘŻCZYZNA!!!

- To jest doktor Adam - powiedział Michał - zbada cię. Idź tam za parawan i się rozbierz.

Poszłam niechętnie za parawan,  ale nie było gadania… Musiałam się rozebrać…

- Załóż fartuch i wyjdź- powiedziała pielęgniarka, która była też w gabinecie.

Wykonałam polecenie.

- Wskakuj na fotel - powiedziała.

W gabinecie nie było już Michała, a lekarz siedział przy biurku, tyłem do fotela. Ręce mi się trzęsły.

- Nigdy nie byłaś u ginekologa? - zapytała pielęgniarka.

- Mama chciała mnie kiedyś zabrać,  ale się nie dałam - wytłumaczyłam.

- To nie dobrze.

- Kiedy zaczęłaś współżycie? - zapytał doktor Adam.

- Miesiąc temu - powiedziałam.

Odwrócił się i popatrzył na mnie.

- Czemu się pan tak na mnie patrzy?!- zdenerwowałam się.

- Bo to rzadkość, obecnie…, ale do pochwalenia - powiedział.

Był miły dla mnie, więc się odprężyłam. Delikatnie mnie zbadał i powiedział, że mogę się ubrać. Zrobiłam to z całą przyjemnością. Wyszłam z gabinetu, gdzie czekał na mnie Michał.

- Czy coś mówił Adam?

- Nie, nic.

Wszedł do gabinetu i po paru minutach wyszedł.

- Pan doktor cię zaprasza - powiedział Michał.

Weszłam z powrotem do środka.

- Mogę pani tylko pogratulować - powiedział.

- Czego? - zdziwiłam się.

- Jest pani w ciąży. Musi się pani teraz oszczędzać.

Zrobiło mi się słabo…

- Tylko nie mdlej - powiedział Michał.

- No, dobra,  ale do Chicago mogę polecieć?

- Jeżeli nie będziesz nic dźwigać, to możesz. Jeśli by się coś działo, to podam ci telefon do mojego przyjaciela, który jest ginekologiem w Chicago i pracuje w bardzo dobrej klinice - powiedział doktor Adam.

Pomyślałam o Ellie.

- Tak się składa, że jadę do Chicago, by pobyć z przyjaciółką, która także jest w ciąży. Była w podróży poślubnej w Peru i było z nią coraz gorzej, dlatego nie mogła przylecieć do Warszawy i poleciała do Chicago.

- Dobrze. Ja zaraz zadzwonię do przyjaciela i załatwię wam wizytę.

Wciąż nie mogłam uwierzyć, w to co przed chwilą usłyszałam.

- Tak przypuszczałem - powiedział Michał, kiedy wyszliśmy z gabinetu.

- Nic nie powiedziałeś o swoich przypuszczeniach - powiedziałam lekko obrażona.

- Nie chciałem wam psuć miesiąca miodowego - powiedział śmiejąc się.

Doktor Adam mi wytłumaczył różne rzeczy, przepisał leki i dał recepty Michałowi. Założył mi kartę ciążową. Trochę go ubawiłam pytaniem:

- Ale myśmy uprawiali seks jeszcze później…

Powiedział, że można uprawiać nawet do końca. Zdziwiło mnie to trochę. Dał mi jakieś książki i powiedział, żebym je przeczytała.

- Daj mi te recepty, to pójdę do apteki i wykupię leki.

- Wszystko załatwię sam - powiedział Michał - możesz zadzwonić po Harry'ego, żeby po ciebie przyjechał… Jeśli chcesz.

Wyciągnęłam z kieszeni komórkę i wybrałam numer Hazzy.

- Harry, możesz po mnie przyjechać? - zapytałam.

- Zaraz będę - odpowiedział.

Popatrzyłam na zegarek. Było po dziesiątej. Pożegnałam się z Michałem i wyszłam przed szpital. Wzięłam książkę i zaczęłam ją czytać. Była ogólnie o ciąży i o przygotowaniach do roli matki. Opisywała wszystko, co się dzieje w trakcie poszczególnych miesięcy  z matką i z dzieckiem. Nagle podjechał samochód z piskiem opon.

- Jak tam badania?

- Nic, nie wiem - odpowiedziałam, trochę kłamiąc,  ale dla naszego dobra.

Schowałam w pośpiechu książkę i wsiadłam do auta.

- Michał ma przywieść po południu wyniki badań - powiedziałam nie mijając się tu z prawdą.

Pojechaliśmy do domu. Pobiegłam na górę. Harry przyszedł za mną. Wyciągnęłam grzechotkę i zaczęłam grzechotać, patrząc mu prosto w oczy.

- Lepiej usiądź - powiedziałam.

- Co się stało? - zdziwił się.

Usiadłam obok niego i powiedziałam:

- Za osiem miesięcy będziemy mieli dzidziusia.

Harry siedział, jakby nic nie zrozumiał.

- No przecież wiem, że Ellie urodzi - powiedział.

- Harry, ja powiedziałam, że my będziemy mieli.

Harry'ego jakby piorun trafił.

- Czy ja dobrze z usłyszałem?

- Dobrze usłyszałeś – powiedziałam - zostaniesz tatusiem.

Złapał mnie i zaczął ze mną tańczyć. Wziął mnie na ręce i położył na łóżku.

- Musimy teraz bardzo uważać - powiedział.

Zaczęłam się śmiać.

- Harry, to nie jest choroba. Ja jestem tylko w ciąży.

Zaczął płakać. Usiadłam koło niego i  przytuliłam go mocno do siebie.

- Czy ja też mam płakać? Nie płacz głuptasie.

- Ale ja płaczę ze szczęścia – wyszlochał - to nie będziesz mogła jechać do Chicago.

- Oczywiście, że będę. Rozmawiałam z doktorem i pozwolił mi. Z resztą na pewno Michał wszystko ci powtórzy.

- Jak to dobrze, że Michał się uparł z tymi badaniami - powiedział Harry ocierając spływające łzy z policzków.

Usłyszałam pukanie do drzwi.

- Proszę! - krzyknęłam.

Do pokoju weszła mama.

- Mogę wam złożyć gratulacje?

- Skąd wiesz? - zapytałam bezmyślnie.

- Michał do mnie zadzwonił z tą dobrą nowiną.

- Jaką nowiną? - usłyszeliśmy głos Nialla, który przechodził przez korytarz.

- Będę tatusiem!- krzyknął Harry.

- Jaja sobie robisz, nie?

- Nie, nie robię - obraził się Harry.

Mama przytuliła mnie do siebie.

- Pamiętaj. Tylko uważaj na siebie. Michał mówił, że dostałaś telefon do dobrego lekarza i że będziesz tam pod jego opieką.

- Nie tylko ja, mamo - powiedziałam.

Niall stał jak wryty.

- To prawda?! - wykrztusił z siebie.

- Prawda kretynie - powiedział Harry.

Do Nialla coś dotarło. Wyleciał z pokoju wrzeszcząc:

- Słuchajcie, słuchajcie! Megan jest w ciąży! Harry będzie tatusiem!

Latał jak opętany. Zaczęły trzaskać drzwi. Po chwili wszyscy byli u nas w pokoju.

- Czy to prawda? - zapytał Liam.

- W 100% - powiedziałam.

- To co my teraz zrobimy?!

- Nic nie zrobimy. Lecimy do Chicago! - zdenerwowałam się.

- A będziesz mogła lecieć? - zapytała Danielle.

- Tak. Mam pozwolenie od lekarza.

Wszyscy skakali z radości, a najbardziej cieszył się Harry.

- Wyobrażacie sobie? Będę tatusiem! - płakał ze szczęścia.

Liam go objął, mrugając do mnie porozumiewawczo. Zabrał Harry'ego i zeszli na dół. Wszyscy chłopcy poszli za nimi. Zostałyśmy same.

- Tak się cieszę!- powiedziała Danielle - prawię ci zazdroszczę. A jak ty sobie dasz radę lecąc?

- Nie martw się. Jakoś do tej pory dałam radę  i dam sobie teraz - zaczęłam się śmiać - Przecież przylecieliśmy z Seszeli. Nic się nie stało i tak samo nic się nie stanie, jak polecę do Chicago.

Po chwili do pokoju wpadł Harry.

- Nie musisz się położyć? – zapytał.

- Nie. Czuję się dobrze.

- To może my sobie już pójdziemy - powiedziały dziewczyny i wyszły.

Zostaliśmy sami.

Harry koniecznie chciał, abym się położyła, więc dla świętego spokoju położyłam się.

- To nie będziemy mogli uprawiać seksu już? - zapytał Harry.

 Zaczęłam się śmiać.

- Dostałam książkę,  ale jest ona po polsku.

- Pokaż.

Sięgnęłam do torby i podałam książkę Harry'emu. Zaczął ją przeglądać.

- Wygląda ciekawie - powiedział- Ale nic z niej nie rozumiem! Będziesz mi musiała przetłumaczyć…

Wybuchłam śmiechem. Wstałam, a Harry podbiegł do mnie i zrobił ruch, jakby chciał mnie podtrzymać. Wyrwałam się i powiedziałam:

- Harry! To nie jest choroba. Już ci mówiłam. Zrozum. To jest tylko ciąża…

- Ale kobietę w ciąży należy traktować tak, jakby była chora.

- Kto ci tak powiedział? - zdziwiłam się.

- No, obserwowałem, jak inni się zachowują.

- Trzeba ci będzie kupić książkę - powiedziałam zrezygnowana - dowiem się, czy nie mają takiej książki po angielsku. Jest całkiem nieźle napisana.

- Ale jak wy we dwie zostaniecie tam same? Nie wyobrażam sobie tego - powiedział Harry.

- Normalnie. Damy sobie radę. Zaufaj mi - powiedziałam do Harry'ego.

- Będę się strasznie denerwował.

- Nie masz się co denerwować, tylko ciesz się, że zostaniesz tatusiem.

- Bardzo się cieszę - powiedział - nie masz nawet pojęcia jak bardzo!  Zrobiłaś mi niesamowitą niespodziankę!

- Ty mnie też- zaczęłam się śmiać.

- Jak to?

- No przecież sama w ciążę nie zaszłam…

- No, tak…

- Co dalej będzie? - zapytałam Harry'ego.

- Będziemy się musieli ustatkować.

Wyobraziłam sobie ustatkowanego Harry'ego i wybuchłam znowu śmiechem.

- Z czego się  śmiejesz?

- Z ciebie.

- Dlaczego?

- Bo jakoś nie mogę sobie wyobrazić ciebie ustatkowanego…

- No, wiesz co? - Harry się obraził.

- Oh no przestań. Żartowałam.

Trochę się rozchmurzył.

- Ale mówiłem poważnie.

- Jeszcze mamy trochę czasu do ustatkowania - powiedziałam.

Harry był bardzo poważny.

- No, nie bądź taki poważny, bo aż mi się niedobrze robi. Nie za takiego Harry'ego wyszłam za mąż. Proszę jak najdłużej nie statkuj się! – powiedziałam - najlepiej wcale.

- No, ale ja zostanę tatusiem!

- No i co z tego? - powiedziałam.

- Nie cieszysz się? - zapytał.

- Cieszę się. Nie wiesz nawet jak bardzo! Tylko przeżyłam szok, że tak szybko załatwimy sprawę…

- Nie masz pojęcia jak cię bardzo kocham - powiedział Harry.

- No i będziemy się licytować? – zapytałam - Kto kogo bardziej kocha? Głuptasie, pocałuj mnie teraz i przestań być taki poważny!

 Harry bardzo delikatnie mnie pocałował.

- Nie, no konieczna jest ta książka dla ciebie, albo pogadanka z Michałem, albo zaprowadzę cię do ginekologa. Co wybierasz?

- I co będzie mnie badał? Chyba wybiorę pogadankę z Michałem.

- Ale książkę na wszelki wypadek też kupię.

- Byleby była po angielsku, bo z tej polskiej i tak nic nie zrozumiem…

  Zaczęłam się śmiać.

- Jakoś mi tak niezręcznie z  Michałem rozmawiać…

- Ale on jest lekarzem i jak widzisz, postawił diagnozę od razu…

Harry się roześmiał.

-  Piękne masz te dołeczki - powiedziałam - Mam nadzieję, że nasze dziecko odziedziczy je po tobie.

- Tylko to?

- Nie, no coś ty! Nie tylko. Mam wszystko wymieniać, co ma odziedziczyć po tobie?

Harry zaczął się śmiać.

- Może i by było miło…

Wtuliłam się w niego.

- Chyba za dużo by było tego wymieniania.

- Najważniejsze, żeby było zdrowe - powiedział Harry.

- To na pewno.

- Będę za tobą bardzo tęsknić - powiedział.

- Nie tylko za mną - powiedziałam.

- Tak. Za wami - poprawił się Hazzie.

* Okey, a teraz mi powiedzcie, czy się tego spodziewałyście? :D I jak wrażenia? Chciałam Wam podziękować, że komentujecie i wgl. udzielacie się na blogu :D jestem Wam dozgonnie wdzięczna :D

                                                                                                                                  ~Meg