Rozdział Pięćdziesiąty Pierwszy

Dni mijały, a my nadal leżałyśmy w swoich łóżkach. Czułam się, jakbym była przybita do tego łóżka… Głowa mnie mniej bolała i regularnie miałam zmieniany opatrunek. Miałam nadzieję, że włosy odrosły, no w każdym bądź razie odrastają. Ellie nadal była podłączona do kroplówki,  ale wyglądała trochę lepiej i nawet nabrała kolorów. Duży Bo czuwał nad nami najlepiej jak mógł i siedział bez przerwy w swoim fotelu. Chłopcy nadal nic nie wiedzieli, gdzie my się znajdujemy. Całe szczęście! Jutro mieli jechać do Townswille.

Otworzyły się drzwi. Do pokoju wszedł Duży Bo.

- Przywiozłem wam kogoś.

- Co, Kazik przyjechał - zapytałam.

- Cześć słoneczko! - usłyszałam

- Skąd ty się tu wzięłaś? - zapytałam, gdy weszła.

- Nie mogłam wcześniej przylecieć, bo nie było biletów. Przyleciałam najwcześniejszym lotem, jaki udało mi się załatwić. Jak się czujecie?

- Ellie dzisiaj chyba wyjdzie ze szpitala, a ja nie wiem, ile czasu mnie tu będą trzymać...

-Duży Bo odebrał mnie z lotniska i od razu przyjechaliśmy tutaj - powiedziała mama i dała mi siarczystego buziaka.

- A ja nie dostanę? - zapytała Ellie.

- Dostaniesz - powiedziała mama i podeszła do niej - Świetnie wyglądasz!

- I tak też się czuje - odpowiedziała.

Do pokoju wpadła pielęgniarka.

- Jak tam dziewczyny? O, widzę że macie gościa.

- To moja mama - powiedziałam.

- Czy będę mogła porozmawiać z doktorem Janem?

- Tak, oczywiście. Może pani pójść ze mną?

 Wyszły.

- Bo, nic mi nie powiedziałeś, że mama przylatuje. Masz u mnie minusa - zaczęłam się śmiać.

- Dopiero wczoraj się dowiedziałem. Mama zadzwoniła do mnie z lotniska i prosiła, żebym po nią przyjechał.

- Z Chicago!?

- Nie z Chopina. Posłusznie pojechałem i dostarczyłem na miejsce. W którym pokoju możemy zakwaterować mamę? - zapytał.

- Obecnie jest wolny pokój Harryego. Możesz zakwaterować tam.

Po pewnym czasie przyszła mama. Była już w całkiem dobrym humorze.

- Co mówił lekarz? - zapytałam.

- Ellie będzie mogła dzisiaj wyjść, a ty Megan jutro.

- Ja bez Megan nigdzie nie idę!

 W tym momencie wszedł doktor Jan.

- Czy ja dobrze słyszę? Tak pani dobrze u nas?

Ellie się zarumieniła.

- Przyszłyśmy tutaj razem, położył nas pan razem to i wyjdziemy razem -  powiedziała Ellie.

- Musimy przeprowadzić jeszcze badania. Niestety w tubie…- powiedział uśmiechając się do mnie - żeby sprawdzić, czy jest wszystko w porządku. Nie powinno się  pani już kręcić w głowie. Mam nadzieję, że pani nie będzie tak emocjonalnie podchodziła do tego badania.

Parsknęłam śmiechem i wydusiłam:

- No, już chyba nie…

- Widzę, że pani koniecznie chce dzisiaj wyjść - powiedział do mnie - zaraz zadzwonię i dowiem się czy nie mają wolnego miejsca na badania, bo bez tego ani rusz.

Wyszedł.

- To co to się działo z tym badaniem? - zapytała mama.

- Znowu dostałam ataku histerii.

Wszyscy wybuchli śmiechem. Wpadła siostra i powiedziała:

- Jedziemy.

Zabrała mnie do tej przeklętej tuby. Przeniesiono mnie z łóżka na łóżko rezonansu i zaczęły się badania. O dziwo nie zemdlałam i nie czułam się sparaliżowana. Gdy skończyło się badanie, przewieziono mnie z powrotem do pokoju.

- I co, znowu miałaś histerię?

- Nie. Tym razem nie.

Po krótkim czasie przyszedł doktor Jan.

- Badania wyszły świetnie! Po zakrzepie nie ma ani śladu – powiedział - spróbujemy panią postawić na nogi.

Nacisnął guzik przy moim łóżku i poczułam, że siadam. Gdy byłam w pozycji siedzącej doktor zapytał:

- Nie kręci się pani w głowie?

- Nie.

- To niech pani sobie chwilę posiedzi i za chwilę postawimy panią na nogi.

Popatrzył na Ellie kartę.

- Tu jest wspaniale - powiedział - może się pani zbierać.

Zobaczyłam, że Bo łapie za telefon.

- Kazyk? Szykuj się. Na pewno Ellie przyjeżdża do domu. Tego nie wiem. Okaże się.

I się rozłączył. Po pięciu minutach siedzenia doktor powiedział:

- Proszę teraz przesunąć nogi nad ziemię.

Wykonałam polecenie.

- I wstajemy - wziął mnie na ręce, zsunęłam się z łóżka i stanęłam twardo na nogach - Jak się pani czuje?

- Świetnie.

- Nie kręci się pani w głowie?

- Nie.

- Proszę się przejść.

Niepewnie postawiłam pierwszy krok wsłuchując się w swoje ciało. Stwierdziłam, że wszystko jest w porządku, więc przeszłam dalej nie zastanawiając się nad niczym.

- No, więc właśnie. Tak miało być - powiedział doktor - pani też może się pakować. Idę wypełnić formularze wypisu i jak będą gotowe, będziecie panie mogły pojechać do domu.

- A co z tą kukłą na głowie? - zapytałam.

- Zrobimy mały opatrunek, żeby nie było widać, a jutro przyjadę do pani, aby zmienić opatrunek.

Wyszedł znowu. Mama zaczęła nas pakować.  Ellie była już prawie spakowana.

- Ubierajcie się - powiedziała.

Duży Bo wyszedł z pokoju, a my się w tym czasie przebrałyśmy.

Kiedy byłyśmy już gotowe, przyszedł doktor z formularzami. Wręczył nam je i życzył szerokiej drogi.

- Macie do mnie telefon. Gdyby coś się działo, to dzwońcie o każdej porze. Jutro będę u was koło dziewiątej - i wyszedł.

Duży Bo złapał nasze bagaże i poszliśmy do samochodu. Do domu dojechaliśmy w ciągu pół godziny. W drzwiach powitał nas Kazik.

- No, wreszcie! Poszły na badania i zostały dwa tygodnie - powiedział z wyrzutem.

Zaczęłyśmy się śmiać.

- Czy mam was zanieść na piętro? - zapytał Duży Bo.

- Czy mam cię strzelić? - zapytała Ellie.

Weszłyśmy same i poszłyśmy do naszych pokoi. Troszkę się zmęczyłam tym spacerkiem po schodach, więc usiadłam na łóżko. Popatrzyłam w lustro. Fryzura była dosyć dziwna. Miałam jakiś płaski placek na środku głowy.  Co z tym fantem zrobić?! Przecież nie mogę się tak pokazać Harryemu… zaczesałam włosy do tyłu. Podtapirowałam je trochę i było znacznie lepiej. Weszłam na Skype, ale Harryego nie było. Może mają koncert? - pomyślałam.

Do pokoju weszła mama z moją torbą. Zaczęłyśmy rozpakowywać moje rzeczy. Poustawiałam wszystko na swoim miejscu.

- Bardzo widać? - zapytałam.

- Co?

- Że mam wygoloną głowę…

- W tym uczesaniu nie widać - powiedziała mama.

Trochę mnie to ucieszyło.

- Nieźle mnie wystraszyłaś. Michała też… kiedy się dowiedzieliśmy, co się z tobą dzieje, Michał powiedział, że mam natychmiast lecieć. Dzięki Bogu wszystko jest już w porządku. Doktor Jan powiedział, że skrzep, który trafił do twojej głowy musiał się zrobić dużo wcześniej i miałaś wyjątkowe szczęście, że nic się nie wydarzyło na Seszelach.

- No… Pierwsze objawy były już na Seszelach - powiedziałam.

Przytuliłam się do mamy. Na korytarzu usłyszałyśmy:

- Obiad!

Zeszłyśmy na dół i zasiedliśmy do stołu. Z niedowierzaniem popatrzyłam na talerz zupy. TO BOTWINKA!!! Botwinka!

- Skąd to? - zdziwiłam się.

- Sprowadziłem z Polski - powiedział dumny Kazik.

- Jesteś wielki!

- Ale to ja jestem DUŻY - powiedział Duży Bo.

- Jeszcze mam jedną niespodziankę,  ale o niej nie powiem.

Zjadłam z apetytem botwinkę. Ellie przyglądała się jej nieufnie.

- Spróbuj! To jest moja ukochana zupa! Są w niej ogórki!

Ellie spróbowała i widziałam, że jej smakuje.

- Taką zupę, to ja mogę jeść! - powiedziała.

Kazik pozbierał talerze i zaczął wnosić drugie danie. Stanął przede mną talerz z kotletem schabowym, kapustą zasmażaną i ziemniakami.

- Zupełnie jak w domu! - powiedziałam.

Wszystko było pyszne. Ellie też smakowało.

- To teraz idziecie się położyć - zarządził Duży Bo.

Posłusznie pomaszerowałyśmy na górę. Położyłam się i włączyłam komputer. Połączyłam się z Harrym, który pojawił się na ekranie.

- Widzę, że macie wreszcie naprawione komputery. Wreszcie! - powiedział.

Uśmiechnęłam się szeroko.

- Co porabiacie? - zapytałam.

- Jesteśmy już w Townswille. Za trzy dni mamy koncert. Możemy sobie odpocząć. Jutro zwiedzamy okolicę, a potem z górki.

- Super! Nie długo się zobaczymy!

- NO…

Pogadaliśmy. Harry opowiedział dokładnie, co się u niego działo, a ja pilnowałam tylko, żeby nie zapytał co u mnie… na szczęście oto nie zapytał.

- Zmieniłaś fryzurę? - zauważył Harry.

- A… Jakoś tak - stwierdziłam, że jest bardzo spostrzegawczy.

- Całkiem nieźle - przyznał.

- Dzięki - odburknęłam.

Roześmiał się. Pożartowaliśmy trochę i zapytałam:

- A jak tam  Louis z porządkami?

- Ellie go pilnuje – powiedział - Jak się łączy z Lou, to każe sobie pokazywać cały pokój.

Wytrzeszczyłam oczy.

- Co ty powiesz?!

- Nie wiem, co zrobiła,  ale Louis twardo się trzyma i nawet nie robi bałaganu.

- Hardcore – odpowiedziałam - A jak pozostali?

- Niall skacze śmiejąc się, a Zayn się przegląda w lusterku.

- A… to sobie znalazł?

- Kupił nowe. Widocznie jakaś fanka mu ukradła…- zaczął się śmiać - A jak ty się czujesz?

- Dobrze. Jeszcze żyję - zażartowałam.

- A jak potomek?

- Nie daje się we znaki. Kazik o nas bardzo dba. Wyobraź sobie, że dzisiaj zrobił schabowego z kapustką zasmażaną! I moją ukochaną zupę, której na pewno nie znasz.

- A jaką?

- Botwinkę.

- Bo… co?

- Botwinkę.

- A jak to wygląda?

- Jak wrócisz, to może poproszę Kazika, żeby zrobił. A jak tam koncerty?

- Są okej. Napisaliśmy parę nowych piosenek i nie możemy się doczekać, kiedy wejdziemy do studia.

- To cieszę się bardzo i chętnie ich posłucham.

- To jak wrócimy - powiedział Harry.

- Okej. Jesteśmy umówieni - zaczęłam się śmiać.

W pewnym momencie zobaczyłam Louisa, który był jakiś smutny.

- Co się stało Louis’ owi? - zapytałam.

- Chyba tak na niego działa Ellie. Stracił poczucie humoru…

- O matko! To będzie nie do zniesienia…

- Przyznaję, że jest ostatnio  bardzo spokojny.

- Zawołaj go tutaj - powiedziałam- Cześć Lou! Jak się miewasz?

- A… Tak sobie.

- No, co się z tobą dzieje?

- Nic - odpowiedział wymijająco.

Postanowiłam pogadać z Ellie.

- A co taki smutny jesteś?

Louis na siłę się uśmiechnął.

- Jak będziesz  chciał, to pamiętaj, że zawsze możesz ze mną pogadać.

- To… Może później - powiedział i gdzieś poszedł.

- Harry, zrób coś, żeby odzyskać dawnego Louisa.

- Robiłem co mogłem,  ale nic.

- Niech on do mnie zadzwoni. Martwię się o Lou. Dobrze, że ty nie straciłeś humoru.

- Straciłem. Bo nie ma cię koło mnie - westchnął ciężko i zrobił smutną minę.

- Przestań! Nie rób miny przydeptanego jamnika - zdenerwowałam się.

- A co? Nie podoba ci się?

- Nie - warknęłam.

- No, już dobrze.

Pogadaliśmy jeszcze z godzinę i Harry musiał się rozłączyć, bo szli na wywiad do radia.  Postanowiłam pójść do Ellie. Zapukałam do drzwi i usłyszałam:

- PROSZĘ!

- Śpisz?

- Nie, nie śpię.

- Słuchaj, co się dzieje z Louisem?

- A co ma się dziać?

- Jest strasznie smutny. Harry narzeka, że całkowicie stracił humor. Wiesz coś na ten temat?

- Ścięliśmy się trochę. Taki bałagan robi, a zresztą wiesz. Powiedziałam mu, że ma spoważnieć, bo jak  nie, to się z nim rozwiodę.

- Ellie! Co ty wyprawiasz?! - zdenerwowałam się.

- To co powinnam. On musi się nauczyć porządku!

- No, ale nie w ten sposób. Wszyscy z tego powodu cierpią, że spoważniał…

- Jak to?

- Harry mówi, że w ogóle się nie uśmiecha, nie robi żartów. Jak nie on. Zrobił się właściwie nudny… Tego chcesz?

Eleanor się zawahała.

- No,  ale sama mówiłaś, że jest to uciążliwe, że jest bałaganiarzem.

- Bałagan, bałaganem,  ale przecież za to go kochamy. Za humor i za głupie dowcipy. Nikt nie jest idealny. Zadzwoń do niego.

- Dobra. Zaraz zadzwonię - powiedziała.

Wyszłam z pokoju i poszłam do siebie. Położyłam się. Za chwilę wpadła Ellie.

- Nie odbiera. Nie wiesz, co się dzieje?!

- A… Zapomniałam ci powiedzieć. Pojechali do radia. Spróbuj później.

Wypadła z pokoju, prawie zderzając się  z mamą.

- Co? Źle się czujesz? - zapytała mama.

- Nie, wszystko w porządku - odpowiedziałam.

- A jak głowa?

- W porządku, mamo. Harry zauważył, że zmieniłam fryzurę.

- A to nic mu nie powiedziałaś?

- A co miałam mu mówić? Jeszcze by przyjechał i przerwał tourne…

- No może i masz rację - powiedziała mama - chcesz pewnie się przespać?

- Jakoś właśnie zachciało mi się spać.

- To prześpij się - powiedziała wychodząc - zawołam cię na kolację - dodała.

Zasnęłam. Obudził mnie mamy głos.

- Słońce! Kolacja!

- Boże! Tyle czasu spałam?!

- Troszkę sobie pospałaś.

Wstałam jak pijana.

- Co, znowu masz zawroty głowy?!

- Nie. Dobrze mi się spało - powiedziałam, idąc za mamą.

Wcale nie byłam głodna i nie miałam na nic ochoty. Weszłam do jadalni. Usiadłam na swoim miejscu i zobaczyłam śledzie w śmietanie.

- Kazik! Skąd ty to wziąłeś?!

- To nie ja. To twoja mama.

Popatrzyłam na mamę pytająco, która odpowiedziała mi uśmiechem.

- Kiedy Kazik dzwonił po botwinę, powiedział, że marzysz o śledziach. Jakichś specjalnych i pomyślałam, że myślisz tylko o tych. Miałam rację?

- Pewnie, że miałaś rację.

Wszyscy wybuchli śmiechem. Nałożyłam sobie solidną porcje i zaczęłam jeść.  To było to, czego mi trzeba było. Mniam!

- Dasz spróbować tych śledzi? - powiedziała Ellie - Tyle czasu gadasz o nich.

- No, przecież są. Stoją. Proszę - odpowiedziałam.

- Nakładajcie sobie szybko, bo zaraz ich nie będzie…- powiedziała mama.

Ellie spróbowała i się uśmiechnęła.

- Rzeczywiście wspaniałe! - powiedziała.

Duży Bo nic nie powiedział, ale widać było, że mu smakowały. I to bardzo. Przy stole zapanowała cisza. Wszyscy zachwycali się śledziami. Zobaczyłam jeszcze półmisek z wędlinami.

- Mamo?! Przywiozłaś litewską?!

- Przywiozłam. Wiem, że to twoja ulubiona.

- Bosko! A tatara przywiozłaś?

- Nie dostałam - powiedziała smutno.

- Nie szkodzi!

Okazało się, że mama przywiozła całą szynkę.

- Dobrze, że mnie nie złapali na granicy.

- Dlaczego?

- A to nie wiesz, że do Stanów, nie wolno wwozić jedzenia?

 Zdziwiłam się.

- Widać dużo rzeczy jeszcze nie wiem - skwitowałam. Wszyscy zachwycali się  śledziami i szynką.

- Polacy mają bardzo dużo potraw - powiedział Kazik.

- Których jeszcze nie jedliście - dodałam.

- A dlaczego my tego w Polsce nie jedliśmy?!

- Już ci mówiłam. Przecież kucharzem w Polsce był Mały Joe. Gotował jak potrafił.

- A no tak… To następnym razem będzie gotować Kazyk.

- Nie wiem, czy Mały Joe się nie obrazi…

- Schabowego też jadłam po raz pierwszy.

- Harry jadł schabowego i bardzo mu smakował. No i sławne pierogi, które jedliście regularnie przez Nialla…

Wszyscy zaczęli się  śmiać, bo Ellie przypomniała Nialla i Zayna siedzących na pierogu wiśniowym. Po kolacji wzięłam herbatę i poszłam na górę. Wreszcie mogłam wziąć długi prysznic i spokojnie pomyśleć. Pogłaskałam się po brzuchu.

- Halo! Jesteś tam? - powiedziałam,  ale nie było odpowiedzi.

Okazało się, że Ellie kończy trzeci miesiąc ciąży, a ja jestem w połowie drugiego miesiąca…

Włączyłam komputer,  ale Harryego nie było. Położyłam się do łóżka, poczytałam trochę książkę i zasnęłam. Coś mi się śniło,  ale wiem, że gdzieś  uciekałam. Nie wiem przed czym, przed kim i dlaczego, ale to straszne wrażenie, że coś mnie goni mnie obudziło. Poczułam, że ktoś leży obok mnie. Prawie krzyknęłam,  ale nie mogłam, bo ktoś zaczął mnie całować. Co jest? - pomyślałam i otworzyłam oczy. Zobaczyłam, że jest jasno i zobaczyłam twarz Harryego.

- C… C…. Co ty tu robisz?! - wydusiłam z siebie.

- Leżę i całuję moją żonę.

- Przecież powinieneś być w Australii!

- Za bardzo się stęskniłem.

- Kiedy przyleciałeś?!

- Jakąś godzinę temu.

- Czemu mnie od razu nie obudziłeś?

- Bo tak smacznie spałaś i nie chciałem cię budzić.

- A kto cię wpuścił?

- Duży Bo.

- Która jest godzina?

- Wpół do ósmej. Jeszcze jakieś pytania?

 Pocałował mnie i zauważył opatrunek.

- Co się stało z twoją głową?

 Usiadłam poprawiając fryzurę.

- Nic - powiedziałam.

- No, jak to nic? Przecież masz opatrunek! Co? Uderzyłaś się? Przewróciłaś się?

- Nie. Zrobili mi operację…

- JAK TO?!- usiadł obok mnie.

- Wylądowałyśmy z Ellie w szpitalu.

- JAK TO?! CO SIĘ STAŁO?!

- Dasz mi powiedzieć? Już teraz ci wszystko powiem. No, więc z Ellie wylądowałyśmy obydwie w szpitalu. Ellie leżała pod kroplówką, a ja musiałam mieć zrobione badania, bo wyniki, które były zrobione w Polsce, były niejednoznaczne i popuchły mi nogi. Wsadzili mnie do tuby. To znaczy zrobili mi rezonans magnetyczny. Miałam znowu takie przeżycia jak z rekinami. Doktor zaczął coś podejrzewać. Dał mi środki na uspokojenie i znowu wsadzili mnie do tuby. Okazało się, że mam skrzep w mózgu i potrzebna była natychmiastowa operacja. Zrobili mi małą dziurę w głowie, wyjęli skrzep, a wcześniej musieli mi wygolić kawałek włosów - powiedziałam z rozpaczą.

- To dlatego zmieniłaś fryzurę?

- Nie chciałam ci nic mówić, bo wiedziałam, że byś przerwał tourne.

- Słońce, powinnaś mi o tym powiedzieć. Przyjechałbym do ciebie.

- No, właśnie chodziło oto żebyś nie przerywał tourne. Teraz jest już wszystko w porządku i doktor dzisiaj przyjeżdża, żeby sprawdzić, czy wszystko jest okej.

Harry był bardzo zdenerwowany.

- Nie możesz przede mną ukrywać takich rzeczy! Przecież trudno, żeby tobą się opiekował Duży Bo!

- Stanął na wysokości zadania. Poza tym przyleciała mama.

- A gdzie jest?!

- Pewnie śpi w twoim byłym pokoju.

Harry się trochę uspokoił, na wieść, że przyjechała mama.

- To co, komputery nie były zepsute, prawda?

- Nie…, ale nie chciałyśmy was martwić. Wiedziałam, że jak ty się dowiesz, albo Lou to przerwiecie tourne i przyjedziecie.

Harry mnie przytulił.

- Cały czas mówiłem, że nie zasługuję na ciebie - powiedział.

- Coś przeskrobałeś? - zapytałam.

- No, wiesz co?! Strasznie się tylko denerwowałem, że nie mogę cię widzieć. Gdy się okazało, że mamy dwa dni wolne, postanowiłem, że przylecę do ciebie. Louis zresztą też tak zdecydował.

- To Lou też tu jest?

- Tak. Poszedł do Ellie.

- Zmęczony jesteś? O której wyleciałeś?

- Około pierwszej, obecnego czasu - powiedział.

- Biedaku. Połóż się i prześpij.

- Nie będę sam spał - powiedział.

- To kładź się.

Położył się. Przytuliłam się do niego. Było mi tak dobrze, że chciało mi się krzyczeć z radości. Harry zaczął mnie całować.

- A czy możemy…? - zapytał.

- Doktor nie mówił, że są jakieś przeciwwskazania - powiedziałam i zaczęłam się cicho śmiać.

* Cześć i czołem! Co tam u Was słychać? :) U mnie świetnie ;) W zasadzie chcę już święta :O a zresztą... Pewnie, jak każda z Was ;D Dziś spędziłam całe popołudnie na zakupach świątecznych z mamą xdd Stwierdzam, że NIGDY WIĘCEJ :D Cieszę się, że Wam się podoba i że co raz więcej ludzi czyta bloga :D DZIĘKI :**
                                                                                                                                                                                                  ~Meg