Rozdział Pięćdziesiąty Dziewiąty

Pobiegłam do łazienki i się przebrałam. Czułam się świetnie,  ale nie mogłam się zobaczyć, bo na dole w łazience było małe lustro. Gdy wyszłam, rozmowy zamilkły. Zobaczyłam podziw w oczach chłopaków, a Harryego aż zatkało.

- Mówiłam, że będziesz dobrze wyglądać w tych spodniach - zaczęła Ellie.

- Gruba, zamknij się - powiedział Louis.

- No, nic nie powiecie?!- zapytałam.

- No, bo wszystkim mowę odjęło. Wyglądasz fantastycznie - powiedziała Danielle.

- Ale miałeś oko - powiedział Louis.

- Resztę rzeczy moja żona będzie przymierzać tylko w mojej obecności - powiedział Harry.

- Nieeeeeeeeeeeee- wymiękł Niall.

- Pewnie i tak zobaczysz mnie w tych rzeczach - odpowiedziałam.

Harry zaczął rozpakowywać drugie pudło.

- A, tu są rzeczy z Londynu i częściowo z Paryża. Od Dominiki i Geffa. To kupiłem w Londynie, a reszta od mamy. O, jeszcze z Madrytu. To kupiłem.

Ellie zazdrośnie patrzyła na wszystko,  ale Louis powiedział:

- Twoje pudło jest na górze,  ale tylko jedno, bo kupowałem sam.

Ellie pobiegła na górę jak na skrzydłach. Louis pobiegł za nią, a ja zaczęłam wkładać z powrotem wszystkie rzeczy do pudeł. Podeszłam do Harryego i go pocałowałam.

- Dziękuję - powiedziałam.

- I tak ma być - powiedział Liam.

Parsknęłam śmiechem. Harry też.

- To zabrać to na górę? - zapytał Duży Bo.

- Jeżeli możesz…

Złapał jedno pudło i poszedł na górę. Harry złapał drugie i poszedł za nim.

- Muszę iść i zrobić porządek - powiedziałam i ruszyłam za nimi.

Oczywiście oba pudła wylądowały w pokoju Lucy. Harry stał i zastanawiał się, gdzie to upchnąć.

- Może ja będę wyjmował, a ty będziesz rozkładać? - zaproponował.

- Sukienki do garderoby - Każda była na wieszaczku, więc nie było problemu z powieszeniem ich.

- A śpiochy gdzie?

- Śpiochy do komody - zdecydowałam.

Rozpakowanie pudeł zajęło nam około dwóch godzin. Byłam już bardzo zmęczona.

- Muszę się trochę położyć - powiedziałam do Harry'ego.

- Pozwolisz, że się koło ciebie wyciągnę? - zapytał.

- Przecież to też twoje łóżko. Co się głupio pytasz?

Położyłam się, a Harry poszedł do łazienki. Po krótkiej chwili przyszedł i położył się obok. Przytuliłam się do niego i powiedziałam jeszcze raz:

- Dziękuję.

Właściwie nie było już nic do kupowania… Wszystko dostaliśmy, albo kupił  Harry.

- Czemu mi kupiłeś te spodnie? Były strasznie drogie…

- Wszystko, co najlepsze to dla ciebie - powiedział.

Skóra mi ścierpła. Dla mnie te wszystkie rzeczy, które przywiózł, kosztowały majątek. Leżałam przytulona do Harryego, gdy poczułam, że Lucy mocno kopnęła.

- Co to było? - zapytał Harry i popatrzył na mój brzuch.

- Pewnie dzidzia chciała się przywitać - powiedziałam.

Harry przyłożył twarz do mojego brzucha i dostał w policzek kopniaka. Zaczęłam się śmiać.

- No, co tatusia będziesz bić? - zapytał.

Dostałam ataku śmiechu.

- To pewnie za to, że cię tyle czasu nie było - powiedziałam - Jakiś obcy facet leży obok mamusi.

- Jaki obcy?! Przecież to tatuś - zdziwił się.

Popukał mnie w brzuch i powiedział:

- Halo, Hermiono to nie żaden obcy facet, tylko tatuś. Więcej szacunku dla tatusia - powiedział poważnie - A to cię nie boli, jak ona tak kopie? - zapytał Harry.

- Nie, nie boli – powiedziałam - Ona wzięła odwet za swój pokój.

- Tak tatusia traktować - powiedział Harry - Nie ładnie…

Mała się uspokoiła.

- Działasz na nią pozytywnie - powiedziałam.

- To idziemy spać? - zapytał Harry - Trzeba wziąć jakiś prysznic… Co ty na to? - zaproponował.

- No, faktycznie… Dawno mi nikt pleców nie mył - zaśmiałam się.

Poszliśmy do łazienki i weszliśmy pod prysznic.

Na następny dzień obudziłam się, a Harryego nie było. Zobaczyłam, że drzwi do pokoju dziecięcego są otwarte. Wstałam i podeszłam do drzwi. Harry stał nad kołyską i się jej przyglądał.

- Czy ta kołyska to wytrzyma ciężar dziecka? - zapytał zaniepokojony.

- Przecież maleństwo nie będzie ważyło pięćdziesięciu kilogramów - zaczęłam się śmiać.

- A ile waży takie maleństwo?

- Od trzech do sześciu kilogramów.

- No to sześciu nie wytrzyma ta kołyska…

- Wytrzyma - powiedziałam.

- Strasznie dużo zabawek - powiedział.

- Właśnie myślałam, że trzeba będzie kupić skrzynię na zabawki.

- Chłopaki mnie pytali, co chcemy dostać. Powiedziałem, że muszę to uzgodnić z tobą.

- To może niech kupią taką skrzynię na zabawki.

- Dobrze, pogadam z nimi.

  Otworzyłam szafę. Czegoś mi brakowało.

- Harry! Przecież my nie mamy pieluch!

- A po co pieluchy! Kupi się nakładkę i będzie chodziła na sedes.

- Harry! Halo! To może za rok, albo i dłużej!

- A skąd wiesz?

- Poczytałam sobie parę książek - oznajmiłam.

- To ja też muszę przeczytać te książki…

- A tamtą broszurkę przeczytałeś? Tą, którą dał ci doktor?

- Znam ją prawie na pamięć - odpowiedział Harry.

- No, to dostaniesz ode mnie książkę i sobie przeczytasz.

Weszłam do naszego pokoju, wyciągnęłam książkę i wręczyłam Harryemu. Harry otworzył książkę i zaczął ją studiować. Poszłam do łazienki umyć się. Wysuszyłam głowę. Gdy wyszłam z łazienki, Hazzie był bardzo pochłonięty czytaniem.

- Harry, ty nie idziesz do łazienki?

- Za chwilę.

Byłam ciekawa co czyta, więc zerknęłam przez ramię,  ale zaczął czytać książkę od początku.

- To ja idę na śniadanie - powiedziałam.

- Mhm - usłyszałam w odpowiedzi. Był pochłonięty lekturą. Weszłam do jadalni. Spotkałam tam Kazika.

- Już podaję śniadanie.

- Ale ja chcę dzisiaj lody.

Kazik dziwnie na mnie popatrzył.

- Może coś konkretnego zjesz?

- Nie. Ja chcę lody - uparłam się.

Kazik zniknął w kuchni.

Usiadłam do stołu i czekałam na swoją porcję lodów. Marzył mi się wielki puchar lodów o rożnych smakach z dużą ilością owoców i na wierzchu bita śmietana. Po chwili przyszedł Kazik z małą miseczką lodów.

- I ja mam się tym najeść?!- zapytałam zaskoczona.

- No, przecież ci proponowałem, żebyś zjadła coś konkretnego.

- Ale JA CHCĘ DUŻY PUCHAR LODÓW O RÓŻNYCH SMAKACH Z OWOCAMI I BITĄ ŚMIETANĄ!!!- powiedziałam.

 Kazik dziwnie na mnie popatrzył.

- Zaraz przyjdę - powiedział i zniknął z miseczką.

Harry nie schodził na dół. Siedziałam sama w jadalni, a w domu ogółem było bardzo cicho. No pięknie wszyscy sobie jeszcze smacznie śpią - pomyślałam.

Usłyszałam czyjeś kroki. Byłam pewna, że to Kazik, ale do jadalni wszedł Niall.

- Cześć, nie śpisz już? - zapytał.

- Jak widzisz.

- Co dzisiaj na śniadanie? - popatrzył na stół.

Na stole stały różne przysmaki

- A czemu nie jesz?

- Bo dostanę swoje śniadanie - odpowiedziałam.

Niall usiadł koło mnie.

- Nie widzę Kazika… Napiłbym się kawy…

- Pewnie robi moje śniadanie.

- Pójdę zobaczyć, czy jest kawa - powiedział. Wstał i poszedł do kuchni.

- Co ty sobie zażyczyłaś na śniadanie? Bo Kazika nie ma.. - powiedział wracając z kawą.

- Coś dobrego. Mam nadzieję, że wreszcie się doczekam - powiedziałam.

Po pewnym czasie, kiedy Niall już spałaszował większość śniadania, usłyszałam, że trzasnęły drzwi wejściowe.

- O, pewnie Kazik wrócił - powiedziałam.

Minęło jeszcze jakieś dziesięć minut, gdy do pokoju wkroczył Kazik z wielkim pucharem lodów. Niall się zakrztusił i zaczął mocno kasłać. Kazik postawił puchar przede mną.

- Proszę - powiedział.

- Dziękuję - odpowiedziałam i zaczęłam pałaszować lody.

- Dobre śniadanko - powiedział Niall.

- A co na śniadanko? - usłyszeliśmy głos Louisa, który wszedł do jadalni. Popatrzył na stół.

- Ty to zjesz? Wszystko?! Przecież to jest porcja na dwie osoby!

- Przecież jest nas dwie - odpowiedziałam.

- No tak… Ellie dostanie większe lody?! - wpadł w panikę.

- Ellie dostaje słój ogórków - powiedział Kazik - kiszonych.

Zaczęliśmy się śmiać. Louis usiadł z nami i zabrał się za śniadanie.

- Ale zrobiłaś nam niespodziankę – powiedział - Wiem, że to ty wymyśliłaś pokoje. Był to super pomysł.

- A nie gniewasz się, że zabrałam ci pokój?

- Skąd! I tak i tak prawie nie korzystałem z niego.

- Martwiłam się, czy nie będziesz miał do mnie pretensji.

- Ja skąd! Do ciebie?! Nigdy w życiu! A gdzie Hazza?

- Czyta książkę - skomentowałam.

- Co go tak zafascynowało? - zapytał Niall.

- Dziewięć miesięcy - odpowiedziałam.

- A co to jest?

- Długość trwania ciąży, idioto – powiedział Harry, który wszedł do jadalni.

- O! Przeczytałeś już książkę?

Harry popatrzył na mnie i zauważył puchar stojący przede mną.

- Czy ty nie przesadzasz? - zapytał.

- Nie…- powiedziałam niewinnie.

- Zjadłaś coś konkretnego?

- Nie, to jest moje śniadanie - odpowiedziałam dumnie.

Do pokoju wszedł Kazik, który wniósł kawę.

- Proponowałem, żeby zjadła coś konkretnego,  ale gdy przyniosłem miseczkę lodów, zaczęła na mnie krzyczeć - zaczął się tłumaczyć.

- Kazik, nie tłumacz się. To jest sprawa między nami – powiedziałam - boskie są te lody- dodałam.

Kazik poszedł do kuchni.

- To nie za zdrowo, żebyś jadła lody…

- Pierwszy raz mi się zachciało, żebym jadła lody na śniadanie. Odczepcie się i pozwólcie zjeść spokojnie człowiekowi.

- To niech człowiek spokojnie je - powiedział Louis.

 Niall przyglądał się lodom.

- Niall, nie dam ci. Ani łyżeczki.

- Zastanawiam się ile zjesz -  powiedział z łobuzerskim uśmiechem.

- Wszystko! - powiedziałam.

- Na pewno nie zjesz wszystkiego! Nie zmieścisz! Albo cię zemdli - nawijał dalej Niall.

Ja jadłam spokojnie swoje lody. Harry usiadł koło mnie i chłopcy zaczęli mnie obserwować.

- Czy wy musicie się tak na mnie patrzyć? - zapytałam.

Trochę się opanowali, ale widziałam, że nadal mnie obserwują kontem oka. O, nie, nie dam się sprowokować - pomyślałam.

- Harry, zakładasz się, że ona nie zje tego wszystkiego? - zapytał Niall.

- Ja mówię, że zje. To są tak zwane zachciewajki - oznajmił Harry.

- Widzę, że już przestudiowałeś część podręcznika - powiedziałam.

- Ciekawie jest napisany  - powiedział.

Zajadałam się dalej swoimi lodami.

- To musicie mi pożyczyć - powiedział Louis.

- Najpierw ja - powiedział twardo Harry.

- Stawiam dwadzieścia dolców, że ona tego nie zje - przerwał im Niall.

- Uważaj, bo stracisz dwadzieścia dolców - powiedziałam.

- Przyjmuję zakład - powiedział Harry.

Ja metodycznie pochłaniałam swoje śniadanie. Lody były boskie. Gdy byłam w połowie Niall przyglądał mi się bardzo uważnie. Pomyślałam sobie: Biedny, przegrałeś te dwadzieścia dolców. Czułam potrzebę zjedzenia całości. Do zakładu dołączył Kazik, który stwierdził, że nie zjem.

- I ty Brutusie przeciwko mnie? - zapytałam Kazika.

- Zemdli cię - powiedział.

- To jak wszyscy się zakładają, to ja też - powiedział Lou - Ja twierdzę, że zje.

Było w puli już osiemdziesiąt $.

- O co się zakładacie? - zapytał Zayn.

- Że Megan nie zje całego pucharu lodów.

Popatrzył na puchar stojący przede mną.

- Nie ma takiej możliwości - powiedział i wrzucił dwadzieścia dolarów do słoika, który przyniósł Kazik. Owoce były orzeźwiające. Śmietana była słodka, a lody w różnych smakach. Zjadłam już waniliowe, czekoladowe, śmietankowe i zabierałam się do tiramisu. Do jadalni przyszła Danielle z Eleanor.

- Co tu się  dzieje? - zapytała Danielle.

- Zakład trwa - krzyknął Zayn.

- A o co się założyliście?

- Że Megan nie zje całego pucharu lodów.

Ellie popatrzyła na mnie z niesmakiem i usiadła przy półmisku z ogórkami. Wzięła tost, posmarowała nutellą, a w drugą rękę ogórka.

- Dziewczyny, nie obrzydzajcie jedzenia- powiedział Niall.

- Ja tylko jem śniadanie - powiedziała Ellie.

- Ona tak codziennie?

- Ona ogórkami wszystko zagryza - powiedział Kazik.

- A gdzie Liam?

- Śpi jeszcze.

- Wcale nie - powiedział Liam, wchodzący do jadalni.

Patrzył na stół i oczywiście rzucił mu się w oczy puchar lodów.

- Ty to zamierzasz zjeść? - zapytał.

- Ona już zjadła połowę!- krzyknął Louis- Którą stronę trzymasz? Zje czy nie zje? Zakładasz się?

- Nie zje - powiedział.

- Dawaj dwadzieścia dolców.

Do pokoju zajrzał Duży Bo.

- O! Już wszyscy wstali! Co robicie? Co to za pieniądze?

- Zakładamy się, że Megan nie zje tych lodów - oznajmił Liam.

- Ja się nie zakładam - powiedział.

- Cienias.

- Z zasady się nie zakładam. Przecież wiecie.

Powoli kończyłam lody. Wszyscy zdążyli już zjeść śniadanie,  siedzieli i patrzyli z podziwem na mnie. Zjadłam już kawowe, sorbet cytrynowy i doszłam do sorbetu mango. Harry wziął łyżeczkę i chciał mi trochę zakosić,  ale dostał ode mnie po łapie.

- To jest moje śniadanie. Ja ci śniadania nie wyjadałam - warknęłam.

- Ale się agresywna zrobiła! - powiedział Zayn.

 Wszyscy się na mnie patrzyli, a ja jadłam dalej. Byłam na lodach bananowych i zabajone. Były wyśmienite.  Na dole zostały brzoskwiniowe. Widziałam, że chłopakom, którzy postawili przeciwko mnie, zrzedła mina… Louis i Harry zaczęli:

- Dalej, dalej, dalej!!!!

Gdy skończyłam całe „śniadanie”, zaczęli wiwatować. Poczułam, że mam lodów dosyć. Pieniądze zostały podzielone między Harrym, a Louisem.

- Pamiętajcie, że kobieta w ciąży jest nieobliczalna - powiedziałam do tych, co przegrali zakład. Mieli bardzo głupie miny.

- Przepraszamy bardzo kobietę w ciąży za to, że zwątpiliśmy - powiedział Zayn.

- Kto jest w kolejce do pralki? - zapytałam.

Nastąpiła cisza.

- To ja rezerwuję - powiedziałam.

- Chyba trzeba będzie kupić jeszcze ze dwie pralki…- powiedział Niall.

- Wiesz, to nie jest zły pomysł – powiedziałam - Nie długo będziemy miały bardzo dużo prania…

- A propos kupowania. Doszliśmy z Megan do wniosku, że możecie kupić nam skrzynię na zabawki. Widzieliście, ile tego jest - powiedział Harry.

- To jest świetny pomysł. Ja też chcę skrzynię - powiedziała Ellie.

- Tylko skrzynię? - zdziwił się Zayn.

- Dobra. Ja już mam pomysł - powiedział Niall - Ale to już będzie niespodzianka. Narada! Ale bez Harryego i Louisa no i bez grubasów.

Nasza czwórka poszła na górę. Zaczęłam rozpakowywać bagaże Harryego.

- Poczekaj! Zostaw, ja to zrobię - krzyknął.

Wyrzucił na środek pokoju całą zawartość torby i chciał to wszystko złapać i zanieść na dół.

- Chwila! Moment! Trzeba to wszystko posortować! - zatrzymałam go.

- A po co?!

- Żebyś nie chodził w różowych bokserkach.

- Ale różowe bokserki są bardzo sexi - zaczął się śmiać.

Posortowałam rzeczy. Popatrzyłam na ilość i stwierdziłam, że czarne idzie jako pierwsze. Na korytarzu zaczął się ruch. Narada widocznie się skończyła. Wzięłam w pośpiechu rzeczy i pobiegłam na dół. Załadowałam rzeczy do pralki i wstawiłam pranie. Pozostałe rzeczy wsadziłam do kosza, który się nie domykał. Poszłam z powrotem na górę. Doszłam do wniosku, że trzeba przeprać wszystkie rzeczy, które przywiózł Harry, oraz te które zakupiłam sama w sklepie. A w pierwszej kolejności pieluchy, które trzeba będzie wyprasować. Zresztą wszystko trzeba będzie wyprasować… zdenerwowałam się, bo sobie uświadomiłam, że nie kupiłam żelazka. Wpadłam do  pokoju i dopadłam do komputera i powiedziałam:

- Harry! Nie kupiłam żelazka! - powiedziałam z przerażeniem.

- A po co ci żelazko? Przecież jest - powiedział spoglądając zza książki.

- Przecież to wszystko trzeba wyprasować! Nie będę się biła z Ellie o żelazko! - powiedziałam zdenerwowana.

- Dobrze. Zaraz pojadę do sklepu i kupię - powiedział Harry, odkładając niechętnie książkę.

- Poczekaj, można zamówić przez Internet. Przywiozą jutro.

Weszłam na stronę. Harry usiadł koło mnie i przyglądał się co robię. Popatrzyłam na żelazka i na ceny. Wybrałam względnie tanie żelazko.

- Poczekaj, pokaż dalej - powiedział Harry.

- Tamte są za drogie - odpowiedziałam.

- Przecież nas stać.

Zjechałam niechętnie w dół. Harry przyglądał się żelazkom.

- Dalej! Oddawaj myszkę - zdenerwował się. Wyrwał mi mysz z ręki. Skoczył na koniec żelazek i zaczął studiować opisy - Weźmiemy to.

- Ale Har…

- Zdecydowałem - powiedział, przerywając mi i klikając „dodaj do koszyka”- Jeszcze jedna rzecz mnie tu zainteresowała - wszedł w zakładkę „wózki dziecięce”. Zaczął przeglądać.

- To na razie nie jest nam potrzebne.

- Niech czeka - znowu zjechał na sam dół.

- Harry, nie potrzeba nam takiego wózka - powiedziałam przyglądając się, co robi - Druga Ellie, cholera nam się znalazła - powiedziałam.

- A co Ellie?

Opowiedziałam mu, jak kupowałyśmy ciuchy. Harry oglądał wózki. Rzeczywiście były super wypasione, ale uważałam, że jest to lekka przesada i zaczęłam to Harryemu tłumaczyć.           Harry mnie zagiął.

- Jeżeli tatuś jeździ Audi R8, to nasza córka będzie miała najlepszy wózek - nie miałam nic do gadania. Ręce mi opadły.

- Pamiętaj o pieluchach - powiedziałam.

Wszedł w zakładkę pieluch.

- Jakie? Pampersy?

- Na początku muszą być tetrowe.

- To ile tych pieluch? Sto?

- No czyś ty na głowę upadł?! Trzydzieści wystarczy.

- A co to są te tetrowe?

- Z materiału - uświadomiłam go.

- A po co prasować, skoro można wyrzucić?!

- Pampersy dopiero można później, żeby się dziecku skóra nie odparzyła - powiedziałam.

- Też wymysły - powiedział Harry.

- Poza tym dla takiego maleństwa nie ma pieluch.

- A założysz się? To ja zamówię pieluchy - oznajmił.

Wszedł na pieluchy jednorazowe i zaczął zamawiać. Od najmniejszych, przez średnie. Gdy był już na całkiem dużych czyli rocznych zatrzymałam go.

- Czy chcesz już kupić zapas na starość?

Harry się zreflektował.

- No nie wiem, jakie to dziecko się urodzi!

- Możesz śmiało zrezygnować z tych rocznych i z tych półrocznych. Zdążymy to wszystko jeszcze zamówić - powiedziałam.

Harry z niechęcią wyrzucił tamte pieluchy.

- A tetrowe zamówiłeś?

- Nie będę zamawiać tetrowych pieluch! - powiedział.

Postanowiłam, że zamówię je sama. Harry kliknął „zamów” i zapłacił kartą.  Odezwał się Skype. Harry kliknął i na ekranie pojawiła się mama.

- O! Widzę, że jesteś w domu. Witaj Harry! - powiedziała i uśmiechnęła się do niego - Jak tam po tourne?

- A w porządku. Wczoraj wróciliśmy.

- A jak tam Megan się miewa? Jak ją odbierasz?

- Megan zrobiła taki numer, że myślałem, że dostanę zawału…

Zaczął opowiadać.

- Wiedziałaś coś mamo? - zapytał.

- Nic! Jestem tak samo zaskoczona, jak ty.

- Mamo, to prawda, że pieluchy tetrowe są potrzebne na początku? - zapytałam.

- No, są bardzo potrzebne, żeby dziecku pupa się nie odparzyła, ale o co chodzi?

- Bo Harry stwierdził, że tetrowych pieluch nie będziemy kupować.

- Harry, przez pierwsze dwa miesiące, dziecko ma tak delikatną skórę, że nie może być w pampersach, rozumiesz?

- To samo mówiła Megan,  ale…

- Chcesz, żeby dziecko darło ci się cały czas? - zapytała z innej beczki mama. Harryemu zrobiło się głupio.

- No, nie! – powiedział - Nasza malutka nie będzie płakać.

- Mhm…- powiedziała mama - Życzę wam tego, żeby dziecko nie płakało.

Pogadaliśmy z mamą jeszcze chwilę. Zapytałam o Michała o Mozarta i Małego Joe. Wszyscy czuli się dobrze. Poprosiłam, żeby pozdrowiła wszystkich i wytarmosiła Zutka. Po rozłączeniu się poszłam do łazienki. Gdy wróciłam, Harry siedział znowu w sklepie internetowym i szukał pieluch tetrowych. Usiadłam na łóżku i zaczęłam mu się przyglądać.                                                                                             - No dobrze. Miałaś rację - powiedział - Zaraz kupię jeszcze pieluchy.                                                             Ale tetrowych pieluch nie było. Wrzucił w Google „pieluchy tetrowe”. Pokazały się w jednym sklepie. Popatrzyłam na cenę i włos mi stanął dęba na głowie.

- Harry, nie zamawiaj - powiedziałam.

- Dlaczego?

- Poproszę mamę, to mama nam przyśle. Przecież oni chcą majątek za te pieluchy. Nie musimy ich kupować tutaj.

- Twoja mama już dosyć pieniędzy na nas wydała - powiedział.

- To poczekaj. Przesuń się.

Wrzuciłam w Google po polsku „pieluchy tetrowe” i wyświetliło mi się strasznie dużo sklepów. Ceny były nie porównywalne, po przeliczeniu za dziesięć pieluch tutaj, mogliśmy kupić dwieście pieluch w Polsce.

- Widzisz?

- No, dobrze. Niech ci będzie.

Zamówiłam czterdzieści pieluch i przesyłkę do Stanów. Był jakiś problem z przesyłką, więc byłam ciekawa, czy przyjęli zamówienie. Weszłam na pocztę i zaczęłam odbierać wiadomości. Dostałam mail ze sklepu, gdzie mnie zapytano czy na pewno chcę przesyłkę do Stanów, bo przesyłka przekroczy wartość zamówienia. Zdenerwowałam się. Połączyłam się z mamą.

- Co jest słoneczko? - zapytała.

- Próbuję zamówić pieluchy tetrowe,  ale tu są strasznie drogie. Weszłam na stronę polskiego sklepu internetowego. Zamówiłam i okazało się, że przesyłka będzie droższa dwukrotnie od moich zakupów. Czy mogę podać twój adres, żeby przywieźli do ciebie?

- Oczywiście, nie ma problemu.

- Ja wszystko zapłacę.

- Nie wygłupiaj się!

- Muszę zapłacić i tak i tak, bo mam już zamówione. Mogę tylko zmienić adres dostawy.

- Dobrze, słonko - powiedziała mama - Niech ci będzie.

- Dziękuję bardzo za przesyłki! Poprzednio zapomniałam ci podziękować. Są prześliczne!

- Tylko wypierz to, pamiętaj.

- Oczywiście, już kupiłam proszek dla niemowląt. Dzisiaj muszę niestety Harryemu wyprać rzeczy i dopuścić do pralki resztę- powiedziałam. Harry popatrzył na mnie, gdy usłyszał swoje imię.

- O czym mówicie? - zapytał.

- O praniu!- odpowiedziałam po angielsku - A propos prania. Muszę lecieć na dół, bo chyba się pierwsze skończyło.

- To do usłyszenia, całuję mocno, pa!

Mama się rozłączyła.   Pobiegłam na dół. Gdy weszłam do pralni, właśnie pranie się kończyło. Przerzuciłam rzeczy do suszarki i wstawiłam następne. Było jakoś mało, więc zastanowiłam się, czy nie mam sama do prania swoich rzeczy. Pobiegłam na górę. Zastałam Hazzę leżącego na łóżku i czytającego książkę. Otworzyłam szafę i zaczęłam przeglądać swoje rzeczy. Znalazłam parę rzeczy, które przydałoby się wyprać, więc złapałam je i pobiegłam na dół. Wstawiłam pranie i wróciłam do pokoju.  Przypomniałam sobie, że mama w domu używała specjalnych chusteczek, które powodowały, że można było prać różne kolory. Byłam ciekawa, czy tutaj jest coś takiego. Postanowiłam się dowiedzieć w sklepie.  Zdecydowałam, że poprzymierzam rzeczy, które przywiózł Harry. Wyjęłam je z szafy i poszłam do łazienki. Za chwilę przyszedł Harry.

- Ja też chcę zobaczyć.

- Nie chcę ci przeszkadzać. Jesteś tak zajęty czytaniem.

- Ale nie musisz się przebierać w łazience.

Złapał rzeczy i poszedł do pokoju. Rzucił wszystko na łóżko i powiedział:

- Tu możesz się przebierać.                                                                                                                                  Zdjęłam z siebie rzeczy, które miałam na sobie i zaczęłam przymierzać nowe. Wszystkie leżały idealnie. Harry przerwał czytanie i przyglądał się jak się rozbieram i ubieram. Gdy skończyłam wszystko przymierzać powiedział:

- Wyglądasz w tym wszystkim super, a bieliznę przymierzysz?

- Nie. W czym ci się najbardziej podobałam?

- We wszystkim mi się podobasz - powiedział i podszedł do mnie. Zaczął mnie całować. 

* Hej Wam :))) Zgodnie z prośbą wrzuciłam pokoje maluchów z tym, że musicie puścić wodze wyobraźni i w tym chłopięcym dodać drugie łóżeczko :D Wybrałam takie, które były najbardziej podobne do tych, które  wyobraziłam sobie w książce : ) Wciąż czekam na Wasze głosy do konkursu. Nie wystarczą mi tylko 3 odpowiedzi...:( Postarajcie się trochę :) To Wy decydujecie, kiedy pojawi się kolejny rozdział ;) Z góry dziękuje wszystkim czytelniczkom :) Mam nadzieję, że wciąż czytacie i nie nudzi Wam się :D 

                                                                                                                                           ~Meg