Rozdział Pięćdziesiąty Szósty Dla Ccookie ee :)

     Płyta okazała się wielkim przebojem. Była grana na wszystkich stacjach, a chłopcy odnosili sukcesy na trasie w kolejnych państwach.

Zawołałam Ellie, żeby przyszła do mnie do pokoju. Znalazłam stronę z dziecięcymi akcesoriami. Było tam wszystko dla niemowlaków. Ellie usiadła koło mnie.

- Jakie słodkie!- krzyknęła.

- To od czego zaczynamy? - zapytałam.

- Od łóżeczka.

Kliknęłam w zakładkę „Łóżeczka” i wyświetliło nam się około dziewięćdziesięciu propozycji. Oglądałyśmy uważnie i czytałyśmy opisy. Ellie spodobało się jedno z łóżeczek.

- Jakie słodkie! Dla chłopca jest idealne! - powiedziała.

Kliknęłam „Dodaj do listy” i zaczęłam szukać czegoś dla siebie. Ellie pokazała palcem na kosz wiklinowy. Powiększyłam zdjęcie i bardzo jej się spodobał. Widziałam, że jest zdecydowana, więc kliknęłam „Dodaj do koszyka”.

- Dwa razy? - zapytałam.

- Tak.

 Ja się zachwyciłam również koszem wiklinowym, tylko był w inny sposób ozdobiony. Miał baldachim i nóżki na kółkach. Poza tym pasował do naszego pokoju. Łóżeczko nazywało się „Wesoły tygrysek”, więc jeszcze bardziej zyskało w moich oczach. Dodałam do koszyka, a Ellie powiedziała:

- To teraz pościel trzeba wybrać.

Kliknęłam w zakładkę „pościel” i ogarnęło nas szaleństwo. Wybrałyśmy bawełnianą pościel, która gwarantowała, że nie będzie powodowała odparzeń i żadnych podrażnień. Wybrałyśmy w pastelowych kolorach różne pościele, a następnie zabrałyśmy się za akcesoria. Dodałyśmy do koszyka dwie wanienki, trzy termometry do kąpieli, dwie maty regulujące temperaturę wody. Wzięłyśmy jeszcze jakieś zabawki do kąpieli, butelki z „Kubusiem Puchatkiem i Tygryskiem” w różnych rozmiarach. Zamówiłyśmy dwa podgrzewacze do mleka, dwa przewijaki, różne ceratki i trzy leżaczki- bujaczki. Ellie niebieski i zielony, a ja różowy.

Jechałyśmy po kolei po liście, aż dotarłyśmy do odzieży. Rzuciła mi się w oczy bluzeczka z misiem w paseczki. Pokazałam ją Ellie, a ona kazała mi dodać do koszyka.

- Szkoda, tylko, że w jednym kolorze - powiedziałam.

Wybrałyśmy parę śpiochów. Zauroczyła mnie jedna sukienka, czapeczki na głowę i buciki oraz skarpetki.

Miałyśmy już zamawiać, gdy przypomniałam sobie o ręcznikach.

- Przecież musimy jeszcze kupić szlafroczki i ręczniki.

Wróciłyśmy do sklepu. Bogactwo było olbrzymie. Zamówiłyśmy jeszcze komody. Każda miała po osiem szuflad. W  pewnym momencie pomyślałam.

- Słuchaj, przecież my musimy przygotować pokoje dla dzieciaków… Wpadłam na pomysł, że można by było przystosować na pokoje dziecięce pokój Louisa i Harryego. Co o tym sądzisz?

- Wiesz, to jest niezły pomysł. U nas to są nawet drzwi między pokojami.

- Wewnętrzne? - zdziwiłam się.

- Tak. One są teraz zastawione szafą. Na początku ich używaliśmy. Nikt o nich nie wie, poza nami. Odkryliśmy je przypadkiem.

- Dobra,  ale kiedy się zabieramy za ten remont?

- Jak najszybciej. Musimy pogadać z Dużym Bo - powiedziała Ellie.

- Tak. I nic nie mówić chłopakom. Niech to będzie dla nich niespodzianka.

Byłyśmy jak w transie. Każda miała swoją wizję i pełno pomysłów w głowie. Wzięłam kartkę i zaczęłam rozrysowywać plan pokoi, kiedy skończyłam, poszłyśmy do Dużego Bo. Przedstawiłyśmy swoje postanowienia, a Duży Bo odparł:

- Nie ma problemu. Mam brata tutaj, który ma firmę budowlaną.

Ucieszyłyśmy się jak dzieci.

- Bo, ale musimy zacząć ten remont, jak najszybciej i nie mów nic chłopakom. Obiecujesz?

- Obiecuję - Duży Bo był rozbawiony - zaraz zadzwonię do Grubego Grega - powiedział i rzucił się na telefon. Kiedy skończył rozmawiać powiedział:

- Gruby Greg przyjedzie dzisiaj, żeby obejrzeć pomieszczenia i co trzeba zrobić.

Byłyśmy bardzo podekscytowane. Zadzwoniłam do mamy i wszystko jej opowiedziałam, zaznaczając, że niewolno jej nic nikomu mówić.

- A który pokój będzie dziecinny?

- No, ten w którym mieszkałaś - powiedziałam.   

- A macie jakieś jeszcze gościnne?

- No, przecież jeszcze jest pokój Liama i jeden wolny.

- A, no tak. Zapomniałam - powiedziała mama - A kupiłyście już wszystko?

- Jeszcze nie. Będziemy kupować, jak remont będzie się zbliżać do końca - odpowiedziałam.

 Pogadałam jeszcze chwilę z mamą i rozłączyłyśmy się.

O siedemnastej przyjechał Gruby Greg. Wbrew przewidywaniom był chudy i wysoki. Wyglądał na młodszego od Dużego Bo. Był bardzo miły.

- Miło mi panie poznać. Tyle o paniach słyszałem - powiedział, wchodząc do środka.

- Mam nadzieję, że dobrych rzeczy - powiedziała Ellie.

- Tylko dobrych - odpowiedział Gruby Greg.

- Panie wiją gniazdko. Gniazdka nawet - powiedział Duży Bo.

Zaprowadziliśmy Grubego Grega do pokoju Ellie.

- Tu, za tą szafą są drzwi. Chciałabym je wykorzystać. Otworzyć, aby było wejście do sąsiedniego pokoju, bo w sąsiednim pokoju chcę urządzić pokój dziecinny. Weszliśmy do starego pokoju Lou. Panował tam porządek. Pewnie Ellie zdążyła zrobić go przed przyjazdem Grubego Grega. Uśmiechnęłam się pod nosem.

- Trzeba by było tutaj, to obmalować - powiedziała Ellie - No i przestawić te meble tak, aby można było otworzyć drzwi.

Ledwo się odwróciłyśmy, a regał był już przesunięty i patrzyliśmy na stare, drewniane drzwi.

- Wypadałoby, aby wymienić te drzwi - powiedział Gruby Greg.

- Oczywiście - zgodziła się Ellie.

- A na jaki kolor chciałaby pani mieć pomalowany ten pokój? - zapytał Greg.

- Spodziewam się dwóch chłopców, więc muszę zachować tonację niebiesko zieloną. Co pan proponuje?

- Może żółty?

- Dobrze. To teraz pójdziemy do dwóch następnych pokoi.

- Czy pani pokój ma także być odnowiony?

- No, może byłoby wskazane - odpowiedziała Eleanor.

Weszliśmy do naszego pokoju.

- Przypuszczam, że za tym regalem, mogą być także drzwi - powiedział Gruby Greg - Bo, pomóż mi. Przesunęli regał i się okazało, że rzeczywiście jest przejście. Brakowało drzwi, a przejście było zamurowane.

- Ciekawe - wymsknęło mi się - A kto tu wcześniej mieszkał? - zaczęłam się zastanawiać.

- Nie wiem. To Peter załatwiał. Kupił ten dom i on go urządzał. Kiedy przyjechaliśmy, wszytko było gotowe - oznajmiła Ellie.

- Dobrze. To już mniej więcej wszystko wiem. U pani też ma być odnowione?

- Tak. Poproszę.

- Jaki ma być kolor ścian?

- Biały, a ile to będzie trwało?

- Akurat jutro kończymy prace. Możemy przyjść do pań pojutrze. Wyniesiemy wszystko, pomalujemy. Najlepiej by było, żeby panie się wyniosły z domu.

- Nie możemy się wynieść z domu. Musicie to tak zorganizować, żeby panie tu były - powiedział Duży Bo.

- No, ale panie nie mogą mieszkać w tych pokojach - powiedział GG.

- Coś się wymyśli - powiedziałam.

Zdecydowałyśmy się, że możemy zająć gościnny pokój i pokój Liama, który stał obecnie pusty.

Po wyjściu GG - tak zaczęłyśmy go nazywać- zaczęłyśmy się zastanawiać, czy nie byłoby wskazane, czy nie odnowić całej chałupy, ale Duży Bo wybił nam to z głowy. Dobrze, że chociaż on trzeźwo myślał.

- Wiesz, jak uprzątnie się te wszystkie graty z pokoi dziecinnych, to wtedy będziemy mogły się zdecydować na zakup mebli i będziemy wiedziały co możemy kupić - powiedziałam do Ellie.

- Masz racje. To nie kupujmy dzisiaj. Poprosimy, żeby nam odmierzyli i wtedy wszystko się załatwi. Teraz to jest graciarnia i nic nie można zrobić…- powiedziała Ellie.

Sprawdziłyśmy jak długi jest czas oczekiwania. Okazało się, że przesyłkę, mogą dostarczyć na następny dzień. Byłyśmy podekscytowane.

- Trzeba ci kupić ciuchy. Ciążowe - powiedziałam.

- No właśnie przestaję się mieścić w swoje - odpowiedziała.

Poszłyśmy do jej komputera. Ellie zaczęła szukać ciuchów ciążowych. Znalazła sklep z ubraniami i zaczęłyśmy  przeglądać.

- Tobie też się przydadzą - powiedziała.

- Ale jeszcze się mieszczę w swoje - odpowiedziałam.

- Ale zaraz się przestaniesz mieścić. Zobacz jakie to fajne - pokazała na spodnium. Faktycznie mi się podobało.

- Rozmiar dla ciebie może 36/ 37 będzie dobry - powiedziała Ellie.

Zaczęłyśmy się obmierzać. Okazało się, że ja zmieniłam numeracje na 39… Co mnie z lekka przeraziło, a Ellie na 40.

- Chyba zacznę się odchudzać - powiedziała Ellie.

- No, czyś ty na głowę upadła?! Po ciąży się będziesz odchudzać - powiedziałam oburzona.

Wybuchłyśmy głośnym śmiechem. Komputer Ellie dał znać, że ktoś jest na Skype.

- Cześć grubasie - usłyszałam.

- Tak się zwracasz do swojej żony? - powiedziała Ellie.

Chciałam wyjść,  ale Ellie mnie zatrzymała.

- Co porabiasz?

- Właśnie kupujemy ciuchy.

- Znowu?!

- No, już się nie mieszczę w te co miałam…

- A, to przepraszam - powiedział Lou - Jutro lecimy do Warszawy. Będziemy tam trzy dni. Niall się spotyka z Kasią i Eweliną, Zayn pewnie z panienką, a reszta będzie robić, co będzie chciała. Ja pewnie się wyśpię.

- A gdzie teraz jesteście? - zapytała Eleanor.

- No, jeszcze w Paryżu.

- A potem?

- No, potem jedziemy do Warszawy.

- No, wiem, ale potem.

- Do Berlina. A gdzie ty jesteś?

- U siebie w pokoju.

- Gdybyś była u siebie w pokoju, to byś miała rozpiskę przed nosem. Znowu jesteś w szpitalu?! - powiedział zdenerwowany.

- NIE! Jestem w domu. Mam ci pokazać?!

- Pokaż.

Ellie przekręciła komputer i pokazała cały pokój.

- No, dobrze, a Megan jest?

- Jestem - pokazałam się w okienku.

- No, to jeszcze lepiej. Dzisiaj idziemy na kolację do Dominiki i Geffa.

- Zapytaj się jak jej mulle smakowały, że bardzo chcę wiedzieć. Niech się do mnie odezwie - powiedziałam.

- Dobrze, powtórzę jej wszystko.

Louis przesłał nam całuski i się rozłączył.

- Chyba muszę iść do swojego komputera, bo pewnie Hazza do mnie dzwoni. To poszukaj jakiś ciuchów, a ja zaraz przyjdę.

Wyszłam i pobiegłam do pokoju. Nie myliłam się. Na ekranie zobaczyłam Harryego, który z kimś rozmawiał.

- Cześć Hazzie!

- Właśnie Louis mi mówił, że siedzisz u Ellie.

- Tak, bo wybieramy stroje ciążowe.

- WOW! Interesujące. Co? Poduszki wkładacie sobie pod bluzkę?

 Popatrzyłam na niego z politowaniem.

- No w czymś musimy chodzić.

- Dla mnie możesz chodzić bez niczego.

- No, nie wiem, co byś powiedział, jakbym się zaprezentowała doktorowi Janowi, albo chłopakom nago.

Harry chrząknął.

- No masz racje. To kup sobie coś ode mnie.

- Nie martw się. Kupię sobie. Słyszałam, że jutro lecicie do Warszawy. Pozdrów tam wszystkich i wytarmoś Mozarta ode mnie.

- Chyba będę musiał odwiedzić twoich dziadków.

- A to dlaczego? Coś się stało?

- No, wypadałoby nie?

- Tak bez przyczyny chcesz odwiedzić moich dziadków. Nie sądzisz, że to dziwne?

- No… Rozmawiałem z twoją mamą i coś napomknęła na ten temat, więc chcę ich odwiedzić. Pewnie pojedziemy razem.

- To jak będziesz, to połącz się ze mną na Skype. Będę chciała z nimi pogadać.

- Jasne. Ze mną już nie chcesz rozmawiać.

-  No, przecież rozmawiam. Oni też mają komputer, ale nie potrafią go obsługiwać…

- To ciekawe.

- Może babcia się przekona do komputera…

- Taka zatwardziała jest?

- No… Pod tym względem tak.

- Pokaż dzidzię - poprosił Harry.

Wstałam i odeszłam od komputera. Stanęłam bokiem.

- Nic nie widać - skrzywił się.

 Podniosłam bluzkę.

- O! Jest jakiś brzuszek - ucieszył się - Szkoda, że nie mogę go dotknąć. Powiesz brzuszkowi, że tatuś dzwoni.

- To powiedz mu sam - powiedziałam siadając.

- Hermiono, tatuś dzwoni.

Dostałam ataku śmiechu.

- No, trzeba się zacząć zastanawiać, jak będzie miała na imię – powiedziałam - Tylko wybij sobie z głowy Hermionę.

Harry się zaczął śmiać.

- Muszę kończyć, bo zaraz jedziemy do Dominiki i Geffa, a potem wieczorem mamy koncert.

- Słuchaj, wpadłam na pomysł, czyby nie zatrudnić Geffa jako przedstawiciela na Francję i okolice. Ma dużo znajomych i może wam zorganizować masę koncertów. Pogadaj z chłopakami na ten temat. Będziecie się z nim widzieli i możecie to zrobić od razu.

- Pogadam z nimi zaraz. Dobry pomysł. To ja idę. Całuję moje dziewczyny i do jutra.

Rozłączyliśmy się. Pobiegłam z powrotem do Ellie.

- Znalazłaś coś? - zapytałam, wchodząc.

- Zobacz ile!

Zaczęła mi pokazywać. Wszystkie mi się podobały i zaczęłam się zastanawiać, co wybrać.

- No, wszystkiego to bym nie mogła kupić. Zresztą, to by była głupota kupować ciuchy na trzy, cztery miesiące - powiedziałam.

- No, ale zobacz. Teraz idzie zima. Zobacz jaki fajny ten sweterek jest. A ten kardigan ci się nie podoba?

- Ellie, wszystko mi się podoba, ale mamy remont na głowie i zakupy dla maluchów. Wystarczą mi dwie, trzy pary spodni. Trzy bluzki też mi wystarczą. No i jeden sweter niech będzie.

Ellie popatrzyła na mnie jak na kretyna.

- Ja już sobie wybrałam z trzydzieści ciuchów.

- Ale Ellie, to są ciuchy tylko na trzy miesiące.

- Aż na trzy miesiące - poprawiła mnie.

- No, tak. Zapomniałam, że ty lubisz ciuchy - poprawiłam się - Nic więcej mi nie zamawiaj. Te spodnie. Te  i te. Ta bluzka jest fajna, możesz mi ją zamówić, tą i tą. A i ten sweter.

- A kurtka? Przecież chociaż do ogrodu możesz wyjść - powiedziała.

- To, mogę wziąć kurtkę Harryego. Bieliznę jeszcze trzeba zamówić.

- Ach! Zapomniałam o bieliźnie - zdenerwowała się Eleanor.

Kliknęła w zakładkę „Bielizna” i pojawiły nam się staniki do karmienia.

- Ale fajny - powiedziała Ellie.

- Weź mi dwa takie – powiedziałam - I z pięć par majtek.

- Patrz tu są takie komplety od szóstego do dziewiątego miesiąca, chcesz? - zapytała.

- Dobra. Weź mi taki jeden komplet.

W komplecie było dwanaście par majtek. Ellie zamówiła dla siebie i dla mnie i jak zobaczyłam kwotę rachunku, to zrobiło mi się słabo. 4000$ z jakimś kawałkiem.

- Ellie, strasznie drogo…

Miałam na swoim rachunku 10000 euro.

-  To ja chyba zrezygnuję z jednych spodni i jednej bluzki. Mam jeszcze jakieś bluzki, to  mi wystarczy- powiedziałam - Pokaż. Które to są moje spodnie?

Zobaczyłam, że jedne moje spodnie były w cenie 750 $.

- Zrezygnuję z tych spodni.

- Ale one są super, zobacz!

- Nie. Rezygnuję.

Przyjrzałam się rachunkowi. Moje bluzki były po 10 $, spodnie po 150 $, zestaw majtek 50$ i staniki kosztowały 75$, co dawało 455 $. Na tyle, to sobie mogłam pozwolić. Rachunek się zmniejszył o te 750 $. Ja płaciłam te 455$, a Ellie resztę. Pobiegłam do pokoju, weszłam na swój rachunek i przelałam Ellie pieniądze. Skype mi zadzwonił. Zobaczyłam, że dzwoni Jay. Włączyłam i zobaczyłam go na ekranie.

- Witaj piękna! Powiedz, co mogę kupić dla Gabi… Czy mogę kupić cos takiego? - pokazał mi tunikę w czarnym kolorze ze złotymi haftami. Zorientowałam się, że jest w sklepie.

- Powiedz, gdzie jesteś?

- W Szanghaju. Troszkę się posprzeczałem z nią i wyskoczyłem, żeby jej kupić jakiś prezent. Pomożesz mi?

- Pomogę. Bardzo ładna ta tunika. Tylko to zależy, o co żeście się posprzeczali i jakiej wagi jest ta sprzeczka, bo jeżeli niegroźnie, to możesz kupić tą tunikę, a jeżeli mocniej, to radzę ci, kup coś z biżuterii.

- A mogę kupić jedno i drugie?

- Możesz.

- A propos. Miałem ci właśnie pogratulować. Słyszałem, że się rozrastacie.

- Na razie to ja się rozrastam - zaczęłam się śmiać.

- Nie widać po tobie.

- Jeszcze nie tak bardzo.

Gdzieś szedł z tuniką w garści i zobaczyłam, że wszedł do stoiska z biżuterią.

- A teraz co?

- Zobacz jakie są kolczyki i pokaż mi je.

Jay podszedł do jakiejś gabloty i zobaczyłam na ekranie olbrzymią ilość kolczyków.

- Do tej tuniki to będą pasowały te z rubinami - powiedziałam.

- Które to?!

- Te łezki czerwone. Czerwone. Te w kolorze czerwonego wina.

- Te? - pokazał palcem.

- Te.

Jay poprosił ekspedientkę, aby wyjęła kolczyki. Wziął je w palce i pokazał mi.

- Tak. Te. Są naprawdę piękne.

Poprosił ekspedientkę, aby zapakowała i zapłacił za wszystko razem.

- Piękna muszę kończyć. Dzięki za pomoc. Życzę ci zdrowia.

Wyłączył się. Poszłam do Ellie i powiedziałam, że przelałam jej pieniądze na konto.

- Nie mogłam sobie jeszcze odmówić jednej rzeczy. Pokażę ci - powiedziała.

Pokazała mi futro za następne 4000$...

- Ellie, ty miałaś kupić meble…

- To powiem Louisowi, żeby zapłacił.

* No hej :) W końcu mi się udało dostać do komputera :D W święta mnie nie było, więc nie miałam, jak wrzucić rozdział... No, a teraz to piekło, bo poprawianie ocen itd... Co nie? A u Was, jak tam? :) Ostatnio zauważyłam, że przybyło mi czytelników, z czego bardzo się cieszę :D Oby tak dalej :D  Jeszcze takie pytanie mam. Chcecie dalej ten konkurs? :> Czy może jakiś inny? To piszcie w komentarzach :)

                                                                                                                                            ~Meg