Rozdział 83 ( Dla naszych idoli :))

     Siedziałam przed komputerem i przeglądałam meble ogrodowe. Nic mi nie wpadło w oko. Marzył mi się hamak, ale nie było na czym go zawiesić. Przed oknami mieliśmy tylko trawnik i mur…  Harry siedział zamknięty w studiu. Nagrywał jakąś piosenkę, a Darcy była u Nialla. Wrzuciłam w wyszukiwarkę „Architekci ogrodu”. Wyskoczyło mi masę różnych reklam. Na końcu dopisałam więc: „W Chicago”. Reklam zrobiło się troszkę mniej.  Pokazało się około pięćdziesięciu reklam. Postanowiłam, że muszę jednak pogadać z Harrym na ten temat. Poszłam do niego do studia.             O dziwo drzwi były uchylone.

 -  Harry, siedzę i szukam jakiejś firmy, która by nam zagospodarowała ogród -  powiedziałam, gdy wracał z łazienki.

 -  A co? Nic nie znalazłaś? -  Zapytał.

 -  Nic ciekawego nie ma. Jestem zniechęcona. Poza tym myślałam o jakimś hamaku, o jakiś fajnych meblach, ale tutaj, nic mi się nie podoba.

 -  To trzeba wyszukać jakiegoś architekta.

- Ale w Chicago jest ponad pięćdziesięciu. Nie znamy ich, nie wiemy jacy są. Wyrzucić pieniądze i być niezadowolonym… Wiem. Zadzwonię do Dużego Bo. Może on nam kogoś poleci… Długo jeszcze będziesz siedział?

 -  Już kończę. Zaraz przyjdę.

 -  Napijemy się czegoś?

 -  A co masz na myśli? -  Zapytał na moje pytanie.

 -  Nie wiem. Herbaty, kawy.

 -  A… Myślałem, że coś mocniejszego.

 -  Przecież wiesz, że nie mogę.

 -  Dobrze. To już nie będę pił.         

-  Ale przecież możesz. Jak chcesz, ja ci przecież nie zakazuję.

-  Ale będzie ci przykro. 

 -  To ja sobie postawię wodę w szklance. Mogę ją zabarwić nawet herbatą.

 -  Nie musisz się, aż tak zamartwiać -  powiedział Harry.

 -  Jutro, pamiętasz, że idziemy do doktora Jana.

 -  Pamiętam, pamiętam. Już zaraz zejdę.

 -  Dobrze. Zrobić ci herbaty? Kawy?

 -  Kawy.

Zeszłam na dół i nastawiłam wodę w czajniku. Przygotowałam kawę, sobie herbatkę i czekałam aż zagotuje się woda. Gdy woda się zagotowała, zalałam napoje i zaniosłam je do salonu. Prezenty ślubne dotarły jeszcze przed naszym przylotem. Zostały postawione na środku holu i jak przyjechaliśmy, musieliśmy czym prędzej je rozpakować, żeby się o nie, nie potykać. Wszystkie prezenty były wspaniałe. Wreszcie byłam szczęśliwa, że mam już w czym gotować i na czym podawać. Mam obrusy, serwetki, szklanki, filiżanki, łyżeczki, widelczyki, wszystko. Spakowaliśmy pożyczone rzeczy od Kazika i Harry oddał je.

Gdy przylecieliśmy, okazało się, że wszyscy już zamieszkali na Wiśniowej, co było super niespodzianką.  Wróciliśmy dwa dni temu i dzisiaj byliśmy zaproszeni na drugą parapetówę. Tym razem do Danielle i do Liama. Z zamyślenia wyrwał mnie Harry, który podszedł do mnie tak cicho, że gdy mnie dotknął, poskoczyłam, jakbym zobaczyła zjawę.

- Coś się tak wystraszyła? -  Zapytał zaciekawiony.

- Żeś mnie zaskoczył -  odpowiedziałam -  myślałam o parapetówach. Myślisz, że prezent dla Danielle i Li będzie im się podobał?

 -  Na pewno będą zachwyceni -  odpowiedział siadając wygodnie w fotelu naprzeciwko mnie.

 -  Miejmy nadzieję -  powiedziałam -  ja bym była. Jak tam twoja nowa piosenka -  zapytałam.

 -  Mnie się podoba -  powiedział.

 -  To świetnie, że ci się podoba. A zaśpiewasz mi ją?

 -  Musimy pójść na górę -  w tym momencie zadzwonił  dzwonek do drzwi.

Gdy otworzyłam zobaczyłam Nialla.

 -  Cześć Niall, a gdzie Darcy? -  Zapytałam.

 -  Poszła do Danielle.

 -  Daj spokój. Przecież ona tylko będzie jej przeszkadzać.

 -  Sama Danielle zaproponowała, żeby do niej Darcy wpadła.

 -  Aha, no dobrze. Napijesz się czegoś?

 -  Chętnie. Kawę w takim razie poproszę.

Gorącą wodę miałam w czajniku, więc szybko zaparzyłam kawę i zaniosłam do salonu. Niall rozsiadł się już w fotelu i z Harrym dyskutowali.

 -  Słyszałem, że chcesz wynająć architekta do ogrodu -  powiedział.

 -  Chciałabym, bo już nie mam siły latać po tych wszystkich centrach handlowych… Po za tym nic mi się nie podoba.

 -  Tobie się nic nie podoba?! -  Zdziwił się Niall.

 -  No widzisz. Nie podoba mi się i koniec -  powiedziałam popijając herbatę -  rozumiem, że architekt przedstawi mi swoje projekty, które będę mogła zaakceptować, albo i nie. Nie znasz jakiegoś dobrego?

 -  A skąd ja mam znać? Może Simon zna.

 -  Dobrze. Gadajcie sobie, a ja spróbuję zadzwonić do Dużego Bo -  wstałam i przeszłam do kuchni. Usiadłam sobie na krzesełku i wybrałam numer naszego ochroniarza.

 -  Cześć Duży Bo. Tu Megan. Czy nie znasz jakiegoś architekta od ogrodów?

 -  Zorientuję się. Znam jednego, ale on jest strasznie humorzasty. Pogadam z Grubym Gregiem.  Zadzwonię do ciebie, jak się dowiem.

 -  Okej.

Za chwilę zadzwonił mój telefon. Odebrałam.

 -   Cześć słodka! -  Powiedział jakiś głos po drugiej stronie.

 -  Przepraszam, z kim rozmawiam? -  Zapytałam.

 -  A kto ci robił remont?

 -  Greg? -  Zdziwiłam się.

 -  Słyszałem, że szukasz architekta ogrodów.

 -  Już nie mam siły. Urządziłam całą chałupę, ale już nie mam siły na ogród.

 -  Mam jednego fachowca. Jak chcesz, to cię z nim umówię.

 -  Super -  odpowiedziałam.

 -  To co? Jutro może być?

 -  Chyba, że po południu, bo jutro idę do lekarza.

 -  Na którą was umawiać?

 -  Może tak na szesnastą.

Do Gabrieli i Jay’ a byliśmy zaproszeni na dziewiętnastą. Doszłam do wniosku, że na pewno wystarczy tyle czasu na omówienie spraw dotyczących ogrodu. Chłopaki sobie rozmawiali w najlepsze, więc postanowiłam wpaść do Gabi.  Zadzwoniłam dzwonkiem. Chwilę poczekałam i otworzyła mi Gabriela.

 -  Witaj, nie przeszkadzam?

 -  Nie, jestem sama.

 -  A Dominika? -  Zaniepokoiłam się.       

 -  Dominika, wyszła gdzieś z Zayn’ em. Wejdziesz do środka?

 -  No po to przyszłam! -  Uśmiechnęłam się do niej  -  po pierwsze przyszłam się zapytać, co potrzebujecie do domu.

 -  No, my nic prawie nie mamy. Wy to jesteście już po ślubach…

 -  Powiedz, co potrzebujesz -  nalegałam -  masz robot?

 -  Nie mam.

- Co poza tym potrzebujesz?

- Co ty na przeszpiegi przyszłaś? -  Zapytała żartobliwie.

 -  No, coś w tym rodzaju, a co chcesz pięć robotów kuchennych dostać?

 -  No, lepiej nie -  zaczęła się śmiać.

 -  No, właśnie. To gadaj co chcesz, bo zostałam wydelegowana przez wszystkie twoje sąsiadki, prócz jednej. No i przez sąsiadów.

-  Ale nie wydawajcie pieniędzy. Dajcie spokój. Przyjdźcie sami.

 -  To dostaniesz pięć robotów.

 -  No dobrze. Niech ci będzie. Jakieś garnki, patelnie, serwis, szkło, obrusy, szmatki do kuchni, ręczniki.

 -  Widzę, że rzeczywiście jesteście biedni…

 -  No nie kupowałam, bo później byłoby tak, jak z wami.

 -  No i dzięki Bogu już wiemy, co wam kupić. Najwyżej, jak czegoś nie dostaniecie to sobie po prostu

dokupicie.  Mam takie pytanie. Czy ty masz jakąś wizję na ogród?

 -  Nie, a co?

 -  Strasznie tu pusto przed naszymi oknami, nie uważasz?

 -  No, właśnie. Też o tym myślałam.

 -  Zdecydowałam, że zatrudnię architekta ogrodu.

 -  Epicki pomysł! Może zaprojektuje też dla nas. Już wiem! Zrobię Jay’ owi niespodziankę z tym

ogrodem.

 -  Okej. To wpadnij do nas jutro o szesnastej. Będzie wtedy pan architekt.

 -  Powiedz Harry’ emu, żeby milczał na temat architekta, bo Jay się zapali i będzie chciał też wziąć.  Za tydzień wyjeżdża w miesięczną trasę koncertową po Stanach, a w tym czasie będziemy mogły to załatwić.

 -  Muszę jeszcze pogadać z Danielle. Chciałam to zrobić na spotkaniu, ale widzę, że nie będę mogła poruszyć tego tematu ze względu na Jay’ a.

 -  Będę wdzięczna -  powiedziała Gabriela.

 -  Dobra. Lecę do Nialla. Muszę mu wszystko powiedzieć. Do zobaczenia wieczorem!

Szybkim krokiem poszłam do Danielle zahaczając o dom i tłumacząc chłopakom, że nie wolno im pisnąć słówka na temat ogrodu Jay’ owi.

- Ale ja też będę chciał…. -  Powiedział smutno Niall.

 -  Dobrze. Załatwię wszystko tak, żeby było okej.

 -  A wiesz, że już mamy wyznaczoną datę ślubu?

 -  NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE?! CCO?! 

 -  No  -  powiedział dumnie.                                    Musiałam aż usiąść z wrażenia, bo myślałam, że upadnę.

 -  Kiedy?!

 -  Na święta. Ale mam nadzieję, że nikomu nic powiesz.

 -  No wiesz, co! -  Prawie się obraziłam -  gdzie?

 -  Ewelina przyjedzie za miesiąc i wtedy będziemy oficjalnie wszystkich zapraszać.

 -  A sama przyjedzie?

 -  Nie, z Kasią.

 - EEEEEEEEEE....-  zapanowało ciche pomrukiwanie w naszym salonie.

Wycałowałam Nialla, gratulując mu z całego serca.

 -  Dobra. Muszę lecieć do Danielle, aby się dowiedzieć, czy nie będzie chciała skorzystać z architekta -  wyszłam z domu.

Zadzwoniłam do domu obok. Otworzył mi Liam.

 -  Czy mogę wam w czymś pomóc? -  Powiedziałam.

 -  No, chodź, chodź. Danielle z twoją córką robią jakieś cuda.

 -  A gdzie są?

 -  No w kuchni -  odparł Liam.

Poszłam do nich do kuchni i zobaczyłam moją córkę siedzącą przy stole i przybierającą kanapki.

 -  Jak ty pięknie to robisz -  powiedziałam.

 -  A po cio psiśłaś?

 -  Chciałam się dowiedzieć, czy wam w czymś nie pomóc i czy nie przeszkadzasz.

 -  JA?!

 -  Widzę, że sobie świetnie radzisz -  Darcy siedziała prosto i dumnie.

 -  Oj, chyba będzie z ciebie kucharz -  zaczęłam się śmiać.

 -  Mozie -  skomentowała Darcy.

 -  W czymś wam pomóc? -  Zapytałam.

 -  Damy sobie radę -  odpowiedziała Danielle.

 -  Czy jutro masz zajętą godzinę szesnastą? -  Zapytałam.

 -  Nie, a co się stało?

 -  Chciałabym, żebyś wpadła do nas. Później ci powiem.

 -  A cio powieś? -  Zapytała zaciekawiona Darcy.

 -  Mam z ciocią do omówienia pewną rzecz. I tylko z ciocią.

 -  A dlaciego?

 -  Bo to są sprawy dla dorosłych.

 -  Jak będę duzia to teź nie będę tobie nić mówiła -  obraziła się Darcy.

Wyjrzałam przez okno kuchni. U nich był najgorszy widok. Z dwóch stron mur i tylko trawnik…

 -  Zarezerwuj sobie czas na szesnastą -  powiedziałam do Danielle  -  to w czym ci pomóc?

 -  Już kończymy. Już wszystko gotowe -  odpowiedziała Danielle.

 -  No to idziemy w takim razie Darcy do domu -  powiedziałam do małej.

 -  A ja nie mogę ziośtać?

 -  Przyjdziemy później.

Darcy zrezygnowana wstała i poszła za mną.

 -  Dlaciego musiałam pójść?

 -  No, bo ciocia musi się przebrać. Wujek też. Muszą się przygotować, tak, jak ty. Tak na przyjęcie to

 nie można iść w takich ciuchach.

 -  Dobzie -  odpowiedziała zdecydowanym tonem Darcy.

Gdy wróciłyśmy do domu, Nialla już nie było. Darcy pobiegła na górę, a ja za nią. Musiałam sprawdzić, w co chce się ubrać, bo znając ją mogła wyglądać dosyć dziwacznie. Kiedy wpadłam do niej do pokoju, siedziała w garderobie i przeglądała swoją odzież.

 -  Ja nie mam w cio się ublać! -  Podsumowała.

 -  A w co chciałabyś się ubrać? -  Zapytałam powstrzymując się od śmiechu.

 -  W długą siukienkę -  zdecydowała.

Rzeczywiście poprzedniego dnia wszystkie panie były w długich sukniach, oczywiście po za Darcy. Ale przecież ona, to nie pani… Wyciągnęłam z szafy różową sukienkę w białe paski, którą dostała od Lou i zaproponowałam:

 -  Może ta?

- Ale w tej byłam psiecieś na Wigilię -  odparła rezolutnie.

 -  Myślę, że nic się nie stanie, jak pójdziesz w tej sukience -  odpowiedziałam także rezolutnie.

 -  Nie mogę być w takiej siamej siukieńce.

 -  Możesz. Jeszcze nie jesteś gwiazdą.  Teraz idź się umyć. Potem cię ubiorę i uczeszę -  powiedziałam i wyszłam z pokoju.

Poszłam do nas. Harry okupywał łazienkę, więc zajrzałam do garderoby. Postanowiłam ubrać się w sukienkę, którą przywiozłam z Warszawy, w której jeszcze nikt mnie nie widział. Była koktajlowa koloru fioletowego bzu. Do tego swoje ulubione czarne sandałki i czarną kopertówkę. Zajrzałam do łazienki. Harry właśnie się golił.

 -  Czy mogę skorzystać z prysznica? -  Zapytałam.

 -  Czekałem na ciebie bardzo długo, więc postanowiłem, że wezmę sam prysznic i tak zrobiłem.

 -  No cóż… -  westchnęłam zalotnie i wlazłam pod prysznic.

Wzięłam szybki prysznic i gdy spod niego wychodziłam, zobaczyłam, że Harry mi się przygląda.

 -  Czemu mi się przyglądasz?

 -  Tak lubię na ciebie patrzeć.                 

 -  Spadaj -  odpowiedziałam zawijając się w ręcznik.

Harry się uśmiechnął i wyszedł. Wysuszyłam włosy, narzuciłam na siebie szlafrok, wyszłam z łazienki  

i poszłam do Darcy. Darcy stała na środku pokoju z sukienką założoną na głowie. Zaplątała się.

 -  Poczekaj, nie rzucaj się, przecież mówiłam  ci, że przyjdę ci pomogę.

 -  Ja siama! -  Warknęła.

Podeszłam do niej i wyplątałam ją z sukienki.

 -  Podnieś rączki i zaraz założymy sukienkę -  powiedziałam.

Darcy posłusznie wyciągnęła ręce do góry i za chwilę była już ubrana.

 -  Teraz załóż buciki.

 -  A jakie? -  Zapytała.

 -  Myślę, że sandałki będą odpowiednie.

Darcy wyciągnęła najgorsze sandały,  jakie mogła. Były to jej ulubione sandały, ale były tak zdarte i zniszczone, że nadawały się po prostu do wyrzucenia. Parę razy próbowałam to zrobić, ale niestety nie udawało mi się…

 -  Darcy. W tych sandałkach nie możesz iść. Zobacz, jakie one są zniszczone.

 -  Mamusiu, ale ja je kocham!

 -  Trudno. Będziesz musiała przeżyć bez nich. Może uda się kupić podobne -  powiedziałam.

- Ale ja cię te.

 -  Nie cię, tylko chcę. Po drugie w tych sandałach nie możesz iść -  odpowiedziałam stanowczo.

Wyciągnęłam jej różowe sandałki i postawiłam przed nią.

 -  Załóż -  powiedziałam.

 -  Nie. Ja w tych nie pójdę.

 -  To nie pójdziesz w ogóle -  powiedziałam zdecydowanym głosem. Darcy zaczęła płakać.

 -  Nie płacz. Już ci powiedziałam. Albo te, albo nie idziesz. Jak się zdecydujesz, to przyjdziesz do mnie i cię uczeszę -  powiedziałam wychodząc. Wróciłam do pokoju i usiadłam przed toaletką.

 -  Czemu jesteś taka zła? -  Zapytał Harry.

 -  Darcy znowu zaczyna gwiazdorzyć.

 -  Jak to?

 -  Właśnie przed chwilą powiedziała mi, że musi mieć długą suknię.

Harry dostał ataku śmiechu.

 -  To cwaniara -  wydusił z siebie.

 -  A o sandałach już nie wspomnę.

- Co z sandałami?

Opowiedziałam mu naszą rozmowę. Był bardzo ubawiony.

 -  To ci mała gwiazdka -  zaczął się śmiać.

Zaczęłam się malować. Harry już był gotowy. Oczywiście w marynarce i trampkach.

 -  Czy mogę cię poprosić, abyś poszedł do Darcy zobaczyć, co z nią? Przemów jej do rozumu jako tatuś.

Harry wyszedł. Skończyłam się malować, przeczesałam włosy, poperfumowałam i ubrałam. Byłam już gotowa, a on nie wracał. Przygotowałam sobie kopertówkę, a Harry jakoś dziwnie nie wracał. Rzuciłam ostatni raz okiem w lustro. Z efektu byłam bardzo zadowolona. Miałam właśnie iść do pokoju obok, gdy przyszedł Harry.

 -  Zacięła się na mur beton.

 -  Jak to?!

- Że nie pójdzie, bo w tych sandałach nie chce iść.

 -  Rozmawiałeś z nią? -  Zapytałam.

 -  Nic nie pomaga.

Zdenerwowałam się.

 -  Zaraz pójdę i zrobię z nią porządek!       

 -  Uspokój się. Dałem jej jeszcze pięć minut na zastanowienie się.

Wyciągnęłam prezent dla Danielle i Liama. Zeszłam na dół i postawiłam razem z torebką przy wyjściu. Usiadłam w fotelu ze szklanką wody i zaczęłam liczyć do stu, aby się uspokoić.  Po dziesięciu minutach powędrowałam na górę do pokoju Darcy.

 -  Czy ja mam ci wkropić?! -  Huknęłam -  zakładaj te sandały i idziemy!

 -  Nie pójdę! -  Zaczęła wrzeszczeć.

To przelało czarę goryczy… Dopadłam do niej i strzeliłam ją w tyłek.

 -  Uspokój się -  powiedział Harry.

 -  To ty zostajesz, tak? -  Powiedziałam do niego.

Hazzie miał głupią minę.

 -  To w takim razie życzę wam udanego wieczoru -  wyszłam trzaskając, jak nigdy drzwiami.

Zeszłam na dół, złapałam prezenty i wyszłam z domu. Popatrzyłam na zegarek. Było za piętnaście

czwarta. Za wcześnie…

Wróciłam się więc z powrotem. Weszłam do salonu i usiadłam w fotelu. Wstałam i poszłam jeszcze

po wodę. Byłam wściekła i kręciłam się jak wesz. Ta mała modelka chciała nam popsuć wieczór.

 Humor to już mi popsuła. Gdybym była na górze, to bym ją sprała na kwaśne jabłko. Wypiłam wodę  

 i stwierdziłam, że muszę iść do toalety. Gdy wyszłam z toalety, Harry stał na dole z Darcy, która była

 ubrana w różowe sandałki. Zignorowałam ją. Wzięłam szklankę ze stolika i zaniosłam do kuchni.

 Wsadziłam do zmywarki. Kiedy wyszłam z kuchni, Darcy stała naprzeciwko wyjścia i powiedziała:

 -  Psieplasiam.

Zignorowałam ją znów i rzuciłam:

 -  Idziemy.

 -  Mamusiu, psieplaszam.

 -  Nie mamy czasu teraz na rozmowę, bo nie wolno się spóźniać. Porozmawiamy po powrocie -  

Powiedziałam sucho -  masz się grzecznie zachowywać, bo więcej nigdzie z nami nie pójdziesz.

Była minuta po czwartej, gdy zadzwoniliśmy do drzwi Dan i Li. Za nami już stali Jay i Gabriela oraz Lou

 i Ellie z bliźniakami. Drzwi otworzył Liam, za którym stała Danielle. Wyglądali bardzo elegancko.

 -  Wchodźcie, wchodźcie -  zaprosili nas.

 -  O i jest moja pomocnica -  powiedziała Dan do Darcy, która nic nie odpowiedziała.

Liam miał zamykać drzwi, gdy usłyszeliśmy od furtki:

 -  Jeszcze ja!

Za chwile w holu pojawił się Niall. Przywitaliśmy się, jakbyśmy się nie widzieli całe wieki. Wręczyliśmy

 prezenty i Danielle zaprosiła nas do salonu, gdzie zaczęła rozpakowywać prezenty.

 -  Super! Zobacz, co dostaliśmy! -  Zaczęła pokazywać je Liam’ owi.

Po piętnastu minutach zadzwonił dzwonek drzwi. Liam poszedł otworzyć i po chwili wrócił z

 Simonem.

 -  A gdzie Dominika? -  Zapytałam po polsku.

 -  Dzwoniła, że się spóźni, bo Zayn gdzieś ją wyciągnął i stoją w korku -  odpowiedziała po angielsku

Gabriela.

 -  UUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU -  przeszedł po salonie głośny pomruk.

 -  Czego się napijecie? -  Zapytał Liam.        

 -  Ja bym się napiła whiskey, ale nie mogę, więc proszę jakiś soczek -  powiedziałam.

Dostałam soczek pomarańczowy, który był znakomity. Wznieśliśmy toast za to, żeby im się dobrze

mieszkało, za to, żeby mieli dobrych sąsiadów i żeby dobrze im się żyło. Zostałam oprowadzona po

 całym domu, który bardzo mi się podobał.  Liam zajmował się pozostałymi gośćmi, a my z Harrym

 zachwycaliśmy się ich domem.

 -  Zobacz, jakie to jest fajne -  powiedziałam.

 -  Nie „to”, ale kwietnik -  powiedziała Danielle.

 -  Super jest ten kwietnik -  powiedziałam -  bardzo mi się podoba. Też będę musiała pomyśleć

 o czymś podobnym.

 -  Założymy sobie dżunglę? -  Zapytał Harry.

 -  Tak. I będę się tam chować, jak Darcy będzie niegrzeczna.

 -  A co zrobiła? -  Zapytała Dan.

 -  Po pierwsze -  stwierdziła, że nie ma się w co ubrać -  Danielle wybuchła śmiechem -  po drugie -  

gdy już przygotowałam jej sukienkę stwierdziła, że jest nieodpowiednia, bo powinna być długa. Po

trzecie -  założyła swoje ulubione sandały, które miały już być od dawna w śmietniku. Po czwarte -  

zrobiła awanturę, że nie pójdzie w innych sandałach, niż w tych, które założyła. Harry był

negocjatorem, bo ja się wkurzyłam i dałam jej w dupsko. Nie wiem, co było dalej, bo czekałam na

nich na dole. Gdyby nie zeszli o wyznaczonym czasie, przyszłabym sama. Mówię ci. Tak gwiazdorzy,

 że obłędu można dostać.

 -  No właśnie widzę -  powiedziała Danielle ocierając z policzków łzy ze śmiechu.

Gdy dotarliśmy do salonu, Darcy siedziała cichutko obok Nialla i nic się nie odzywała.  Udawałam, że

jej nie widzę. Zaczęłam żartować i dobrze się bawić. Przyjęcie było znakomite. Czterdzieści minut

 spóźnienia mieli Dominika z Zayn’ em i gdy przyszli wszyscy byli już w świetnych humorach. Dominika

 była zła, a Zayn zdesperowany. Przepraszał za ich spóźnienie.

 -  Cholery można dostać z tymi chłopami! -  Powiedziała Dominika, a Gabi parsknęła śmiechem -  

Wywiózł mnie na drugi koniec miasta, tylko po to, by kupić prezent dla dzisiejszych gospodarzy. Jakby

w okolicy nie było tutaj sklepów z takimi samymi produktami! -  Wściekała się.

 -  Napij się, to ci przejdzie -  powiedziałam spokojnie.

 -  Nie wiem, czy mi przejdzie! Czterdzieści minut spóźnienia! To jest niewybaczalne! Co wszyscy sobie

 o mnie pomyślą?! -  Mówiła groźnym tonem.

 -  Przecież to nie twoja wina -  rzuciłam.

 -   Głupi Zayn! To wszystko jego wina! Palant!

 -  O co chodzi? -  Zapytał zaciekawiony Zayn.          -  Czy możecie przejść na angielski? Nie znamy jeszcze na tyle polskiego, żeby coś rozumieć -

 Powiedział Harry.

 -  Może i lepiej -  skomentowała Gabi.

Dominika wypiła całego drinka, którego przed chwilą dał jej Liam.

 -  Może ci jeszcze dolać? -  Zaproponował Li.

 -  Chętnie -  rzuciła wymuszając uśmiech.

Po dwóch drinkach, zaczął jej się poprawiać humor. Alkohol lał się po kieliszkach. Soczki również.

Dzieci poszły na trawnik przed dom, a reszta została w salonie. Było bardzo sympatycznie. Ponieważ

 impreza była z dziećmi i skończyła się o ósmej. Pod koniec imprezy Dominika była tak wstawiona, że

 zaczęła śpiewać na cały głos po polsku:

 Gdzie ci mężczyźni? Prawdziwi tacy! Orły, sokoły, herosy. Gdzie ci mężczyźni na miarę czasu, gdzie te

chłopy, gdzie?

Z Gabrielą o mało nie zeszłyśmy z tego świata ze śmiechu. Pijany Zayn chciał zabrać Dominikę do

 siebie, ale Gabriela na to nie pozwoliła. Razem z Jay’ em zabrali ją do siebie. Towarzystwo zaczęło się

 powoli rozchodzić.

 Na następny dzień w naszym salonie za pięć szesnasta siedzieli wszyscy po za Jay’ em i Dominiką,

która leczyła kaca. Za chwilę miał się zjawić architekt.

- Co zrobiłaś z Jay’ em? -  Zapytałam Gabi.

 -  Pojechał na próbę. Powiedział, że przed dziewiętnastą będzie -  odpowiedziała.

 -   Możemy przełożyć na dwudziestą, jak chcesz -  powiedziała Ellie.

 -  Nie, zostańmy już przy tej godzinie, która jest -  zdecydowała Gabriela.

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Za nimi stał bardzo przystojny mężczyzna podobny do  Pierce’a

Brosnana. Był ubrany w jasny garnitur sportowy.

 -  Dzień dobry. Jestem John Spencer. Zostałem tu przysłany przez Grubego Grega. Podobno

 poszukujecie państwo architekta ogrodów.

 -  No… Nie tylko nam jest potrzebny. Jak pan widzi jest to osiedle domków jednorodzinnych i wszyscy

jesteśmy zainteresowani stworzeniem jednego wielkiego ogrodu -  powiedziałam i uśmiechnęłam się

 bardzo uroczo. W tym momencie poczułam, że ktoś za mną stoi. Odwróciłam się i zobaczyłam

Harry’ ego  -  a to mój mąż. Harry, to pan John Spencer. Zapraszam. Proszę do salonu – i

 uśmiechnęłam się równie ślicznie, co zauważył Harry. Weszłam do salonu, a panowie weszli za mną.

 -  Jak pan widzi, jest nas trochę. Wszyscy jesteśmy zainteresowani, tak jak mówiłam,

zagospodarowaniem naszych ogrodów.

W oczach wszystkich dziewczyn zobaczyłam podziw i zachwyt.  Zaproponowałam coś do picia i z zamówieniami poszłam do kuchni. Wstawiłam wodę, wyciągnęłam z lodówki piwo dla Nialla, Zayna. Lou razem z Li zażyczyli sobie whiskey. Byłam zaskoczona.

 -  A może pan się napije jakiegoś alkoholu? -  Zapytałam.

 -  Nie, dziękuje. Jestem samochodem. Panowie chyba tworzycie zespół -  zaczął się zastanawiać.

 -  Tak. Tworzą zespół -  powiedziałyśmy we trzy. Ja, Ellie i Danielle. Zobaczyłam morderczy wzrok Harry’ ego, ale się tym nie przejęłam.

Poszłam do kuchni zaparzyć dalszą kawę i herbatę. Gdy weszłam do salonu panie obsiadły Johna, a panowie wściekli popijali alkohole nic się nie odzywając. Louis próbował żartować, ale nikt z chłopaków nie podjął pałeczki rzuconej przez niego.

 -  A coś może pan nam o sobie opowie -  powiedział Harry -  bo już pan wie, kim my jesteśmy, a my wiemy tylko tyle, że jest pan architektem.

 -  A to nie wystarczy? -  Zapytał John.

 -  Nam wystarczy -  powiedziałyśmy chórkiem.

John się roześmiał. Lou próbował też rozkręcić atmosferę, ale na nic.

 -  Może przejdźmy do naszego ogrodu. To znaczy obecnie trawnika, żeby pan zobaczył, o co nam chodzi -  zaproponowałam.

Wszystkie dziewczyny się poderwały. Chłopcy zerwali się i poszli za nami. My szłyśmy przodem, a oni za nami.

 -  Jak pan widzi, mamy dookoła mur i tylko trawniki. Przydałoby się jakoś zagospodarować to miejsce, tym bardziej, że są tu małe dzieci oraz następne w drodze -  powiedziałam.

 -  A w jakim wieku są dzieci? -  Zapytał John.

 -  Jest trójka urwisów. W tym dwóch chłopców i jedna dziewczynka -  odpowiedział Louis.

 -  Chcielibyśmy mieć jakieś miejsce na grilla, może jakiś basen zewnętrzny, kort tenisowy  -  rzucił Liam.

 -  Chcielibyśmy mieć także trochę drzew -  rzucił Zayn.

 -  Żonie się marzy hamak, ale nie ma go na czym zawiesić -  powiedział Harry.

Harry objął mnie mocno i przytulił.

 -  Prawda kochanie?       

 -  Prawda -  powiedziałam.

Gdy się rozejrzałam, wszyscy panowie obściskiwali swoje żony zaznaczając, która jest jego. Tylko Gabi stała sama. Zayn z Niallem stali z drugiej strony.

 -  A mogę zobaczyć z drugiej strony, jak to wygląda? -  Zapytał John.

 -  Oczywiście. Może pan obejrzeć całe nasze osiedle -  rzucił Simon.

Postanowiłam, że pójdę do domu i nie będę już obchodziła całej działki ze wszystkimi. Harry chciał mnie pociągnąć ze sobą, ale powiedziałam:

 -  Harry, zostaw. Muszę iść do domu i usiąść.

 -  A co się stało? -  Trochę się  zdenerwował.

 -  Kręci mi się w głowie -  odparłam.

 -  Mam cię zaprowadzić? -  Zapytał.

 -  Jak chcesz, to idź ze wszystkimi. Ja dojdę do domu -  powiedziałam przekonująco.

Towarzystwo przeszło dalej, a Danielle podeszła do mnie i powiedziała:

 -  Chodź. Idziemy razem.

Weszłyśmy do domu, usiadłyśmy sobie na fotelach, a Dan powiedziała:

- Ale przystojniak z niego, co?

 -  No, a panowie, jacy słodcy się zrobili, zauważyłaś?

 -  No -  zaczęła się śmiać.

 -  Oby był tak dobry, jak przystojny -  powiedziałam.

Dani przytaknęła.

 -  Chociaż Gruby Greg nie poleciłby mi kogoś złego -  rzuciłam.

 -  Dobrze. Niech obejdą, zobaczą co i jak, a potem wrócą -  powiedziała Danielle -  my nie musimy łamać obcasów na trawnikach.
 -  Powiedz. Jak się czujesz? -  Zapytałam Danielle.

 -  Jutro mam wizytę u doktora.

 -  Tak? A ja byłam dzisiaj rano.

 -  I co?

 -  Wszystko w porządku. Dziecko rozwija się prawidłowo i raczej nie powinno być już żadnych „przygód” -  odpowiedziałam.

Do salonu wpadł Harry.

 -  Dobrze się czujesz? Na pewno? -  Zapytał.

 -  Dobrze, a co ci się stało? -  Zapytałam, na jego pytanie.

 -  Byłaś taka blada, że myślałem, że zemdlejesz.

 -  Trochę mi się w głowie zakręciło.

 -  To może pójdziesz się położyć?             

 -  No nie mogę. Mamy przecież pana architekta, którego ściągnęłam.

 -  To ja cię będę reprezentował.

 -  Chcesz mi teraz popsuć najlepszą zabawę? -  Zapytałam.

 -  Nie rozumiem -  rzucił.

 -  Ach. Chłopcy niczego nie zrozumieją -  westchnęła ciężko Danielle.

 -  Jak to nie zrozumiemy? O czym ty mówisz?           -  No właśnie o tym -  odparła.

 -  To uświadom mnie.

 -  Chodzi o to, że mamy jakieś wizje, co do ogrodu, a ty chcesz położyć Meg i popsuć jej najlepszą zabawę w urządzaniu go. Ja wiem, że on przyniesie plany i wszystko przedstawi, ale możemy mu zasugerować niektóre rzeczy -  rzekła Dani.

Pod naszymi drzwiami zrobiło się jakoś głośno.

 -  O, chyba towarzystwo wraca -  powiedziałam.

 - Już wszystko widziałem i wszystko wiem -  usłyszeliśmy za drzwiami -  mam pewną wizję, którą

zaprojektuję i przedstawię państwu do zatwierdzenia. Jest tu wiele, do popisu. Dla pani ma być

 hamak? Dobrze pamiętam?

 -  No chociaż miejsce, gdzie ten hamak będzie można zawiesić -  odpowiedziałam.

 -  Czy w przyszłym tygodniu możemy się jakoś umówić? Przywiozę plany i zaprezentuję.

 -  Za tydzień w środę -  rzucił Harry.

 -  A to się nawet dobrze składa, bo Jay ma występy w Waszyngtonie -  powiedziała Gabriela.

Pożegnaliśmy się z Johnem i wszyscy pobiegli do swoich domów, przebrać się na parapetówę. Darcy miała nocować z chłopakami u Kazika. Była godzina 17.30, więc postanowiłam się jeszcze położyć. Poszłam na górę i zdjęłam sukienkę i się położyłam.  Po pewnym czasie do pokoju wpadł Harry.

* Witajcie :) Tak, jak obiecałam, wrzucam kolejny dłuższy rozdział :) Cóż mogę powiedzieć... Jak zawsze mam nadzieje, że Wam się podobał :D 

Jakbyście chciały, abym Was informowała o nowych rozdziałach, piszcie do mnie na TT @Chanelle310797 :) Serdecznie zapraszam xx

~Meg