On The Way To Happiness: Rozdział 84

* Oto ląduje kolejny rozdział na blogu :) Tak, jak obiecywałam na Twitterze :) Życzę Wam miłego czytania xx

~Meg

- Szukam cię i szukam. Nigdzie nie mogłem cie znaleźć. Gdzieś mi zniknęłaś.

- No, nie pojechałam z Johnem - odpowiedziałam.

Harry na mnie dziwnie popatrzył.

- No, co? O co ci chodzi? - Zapytałam.

- Martwię się.

- Po prostu jestem zmęczona.

- To prześpij się.

- Muszę jeszcze przygotować prezent dla Gabi i Jay’ a.

- To leż, a ja przygotuję, a gdzie jest ten prezent?

- No widzisz? Ty nic nie wiesz - powiedziałam.

- Jak to nic nie wiem?! - Obruszył się Hazzie - nie wiem, gdzie ty go postawiłaś.

- Jest na górnej półce w garderobie.

Harry wyciągnął z garderoby pudełko.

- A papier, gdzie jest?

- Cholera! Muszę wstać! - Rzuciłam po polsku. Zaczęłam się gramolić, ale Harry złapał mnie,

przytrzymał na łóżku i powiedział:

- Powiedz tylko, gdzie jest papier.

- Nie wiem, czy znajdziesz.

- Pozwól mi spróbować - powiedział poważnie.

- W bibliotece. W szafie w szufladzie tej od okna - powiedziałam.

- Zaraz przyjdę - rzucił pospiesznie wychodząc.

Po krótkim czasie przyszedł z powrotem i przyniósł papier oraz wstążki.

- Dobrze, że przyniosłem wstążki?

- No przecież trzeba czymś zawiązać.

- Też tak myślałem.

- No nie wygłupiaj się - powiedziałam - nie rób z siebie takiego kretyna.

- Co ty taka podenerwowana jesteś? - Zapytał spokojnie.

- Chyba jestem po prostu zmęczona. Gdyby ta parapetówa nie była u Gabi i Jay’ a, to bym pewnie

nie poszła…

- Chyba za ostre tempo żeśmy przyjęli z tymi parapetówami - zaczął się zastanawiać- Codziennie

jakieś przyjęcie… Człowiek niebędący w ciąży też ma dosyć.

Zaczęłam się śmiać.

- Biedny człowiek niebędący w ciąży. Zmęczyłeś się już?

- No, troszkę się zmęczyłem. Ile można pić? Wiesz, co? Ja się położę koło ciebie - powiedział, gdy

skończył pakować prezent.

- Nikt ci nie zabrania - powiedziałam.

Harry się położył. Wtuliłam się w niego i chwilę potem już zasnęłam.

Po pewnym czasie poczułam, że Harry próbuje wstać. Otworzyłam oczy.

- Śpij jeszcze, ja pójdę się umyć i przebrać.

- A która jest godzina? - Zapytałam.

- Jeszcze masz chwilkę czasu. Zdążysz. A może chcesz zostać w domu?

- Przecież nie zrobię tego Gabrieli.

Harry poszedł do łazienki i chyba musiał myć głowę, bo za chwilę usłyszałam wrzask. Zwlekłam się łóżka i weszłam do łazienki.

- Coś ci pomóc? - Zapytałam.

- Nie, już sobie dałem radę. A może chcesz się przyłączyć?

- Wiesz, jak ściągnąć kobietę do łazienki - odparłam śmiejąc się.

- Rzadko mamy okazje teraz brać wspólne prysznice…

- Trudno, żeby Darcy zdybała nas pod prysznicem! - Skomentowałam.

- A co by się stało? - Zapytał.

- Może umyć ci oczy?

- Już sobie umyłem. Dziękuje.

- Na pewno nie?

- Bo zaraz ja ci umyję.

- Tylko spróbuj.

Harry mnie pocałował. Spod prysznica nie chciało nam się wychodzić, ale pora była najwyższa, żeby

pójść się ubierać.

- Pamiętasz, że mamy dzisiaj wolny wieczór? - Powiedział Harry.

- Pamiętam - odpowiedziałam.

Zadzwonił telefon. Odebrałam.

- Cześć słoneczko.

- Cześć mamo.

- Co porabiacie?

- Przygotowujemy się na parapetówę u Gabrieli.

- A o której ją macie?

- Za piętnaście minut.

- Oj, to zadzwonię później.

- Wiesz, co, zadzwonię do ciebie jutro. Czy coś się stało?

- Nie, chciałam tak po prostu pogadać.

- To zadzwonię jutro.

- Kto dzwonił? - Zapytał Harry, gdy skończyłyśmy rozmawiać.

- Mama. Masz ucałowania.

- A ucałowałaś ją ode mnie?

- No pewnie - odpowiedziałam malując się - Jutro do niej zadzwonię i pogadamy - poinformowałam go.

Wieczór był bardzo sympatyczny. Jay wystawił jakieś skrzynie do ogrodu, przywiózł grilla. Niall robił tego grilla, jako specjalista. Nawet wszyscy się najedli. Następnego dnia miała być impreza u Eleanor i Louisa.

W pewnym momencie Liam zapytał:

- Słuchajcie. Czy nie moglibyśmy zrobić z tygodnia przerwy w tych imprezach?

W duchu czekałam, żeby wszyscy się zgodzili.

- Wiecie, chciałam was o to prosić, ale nie wypadało mi, jako gospodyni…

- Liam! Ty tatusiu nasz kochany! Masz rację. Chyba za duże tempo narzuciliśmy - powiedział Lou.

- Weźcie pod uwagę, że my mamy w towarzystwie przyszłe matki - rzekł Li.

- Ty też Danielle? - Zapytałam.

- No… ledwo wyrabiam ….

- Ja też - przyznałam.

- Jestem zmordowana. Nie chciało mi się przychodzić, ale nie chciałam wam zrobić przykrości - rzuciła Dan.

- To kto jest „za” przeniesienie parapetów na przyszły tydzień? - Zapytał Lou.

„Za” byli wszyscy.

- To ustalone. Przenosimy parapetówy na następne tygodnie.

- Byle byście zdążyły wszystkie parapetówy obskoczyć - powiedział Zayn z przekąsem.

Dominika coś do niego warknęła. Zayn się zmieszał i zaczął nas przepraszać. Do domu wróciliśmy koło

jedenastej. Widziałam, że Harry już też był zmęczony, a to, że byłam w ciąży, było tylko pretekstem,

aby wrócić do domu. Miałam nadzieję, że Gabriela się na mnie nie pogniewała, bo byliśmy pierwsi,

którzy od nich wyszli. Gdy wróciliśmy do domu zrobiłam herbatę i usiedliśmy przy kominku. Wieczory

były już chłodne. Harry rozpalił kominek i zrobiło się jakoś bardzo przytulnie.

- A co myślisz o panu architekcie? - Zapytał mnie.

- Co ja mogę myśleć? Zobaczymy, co nam pokaże - odpowiedziałam.

- A przystojniak z niego, co?

- Mam jednego przystojniaka. Wystarczy mi jeden - powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego słodko.

- A czemu się do niego tak słodko uśmiechałaś?

- Bo chciałam być miła - odpowiedziałam - trzeba być miłym dla ludzi.

- No dobrze, dobrze. Już się nie denerwuj, ale wrażenie na was zrobił.

- Wy na nim też - odpowiedziałam dopijając herbatę - to ja idę do łóżka.

- Tak sama?

- Mam nadzieję, że nie.

Wstałam i w tym momencie zakręciło mi się w głowie.

- Kurczę. Znowu mam te zawroty głowy? Co jest? - Jęknęłam.

- No przecież byłaś dzisiaj u doktora i nic nie stwierdził - zdenerwował się Hazzie.

- Zobaczymy. Jakie będą wyniki badań. Może się jednak coś okaże, że czegoś mi brakuje np. żelaza, czy innych witamin.

- To jutro chyba pojadę do szpitala i poproszę doktora o wyniki.

- A po co masz jechać? Przecież doktor może nam je przesłać.

- Jak chcesz - powiedział.

- Fajny był dzisiaj ten grill. Nieźle urządzony - zmieniłam temat - moglibyśmy mieć takiego grilla.

- To pewnie Kazik go będzie obsługiwać…

- No właśnie. Kazik będzie miał do niego pierwszeństwo, a my nic. Niczego się nie nauczymy - zaczęłam się buntować.

- Co ty taka bojowa się stałaś? Może cię trochę uspokoić?

Popatrzyłam na Hazzę. Znowu miał te iskierki w oczach.

- A co masz na myśli? - Zapytałam.

- No, jak to co? Jesteśmy w domu sami…

- A co byś proponował?

- Może jacuzzi?

- A wiesz, że to niezły pomysł? Posiedziałabym w jacuzzi.

- To idę nastawić - powiedział i poszedł na górę.

Zrobiłam porządek w salonie, pogasiłam światła i poszłam na górę. Przy schodach zobaczyłam, że

czeka na mnie… NAGO.

- Miałem już schodzić na dół, zobaczyć, co się z tobą dzieje.

- No, nie mów, że siedziałeś już w jacuzzi.

- Musiałem sprawdzić, czy dobra woda i czy wszystko jest dobrze. No, to chodź. Idziemy - powiedział.

- No poczekaj, muszę się rozebrać.

- Pomóc ci?

- Jak chcesz - powiedziałam.

Złapał mnie na ręce i zaniósł do łazienki. Gdy postawił koło jacuzzi, sukienka ze mnie spadła.

- Jak to zrobiłeś?! - Zdziwiłam się.

- Ma się te swoje metody. Przecież wiesz, że mam.

- No, wiem.

Na następny dzień rano, obudziłam się bardzo późno. W łóżku byłam sama, ale usłyszałam, że coś się dzieje pod drzwiami. Popatrzyłam na zegar. Godzina wpół do jedenastej. Rany… tyle spałam?! Taki ze mnie śpioch?! Usiadłam na łóżku i nawet nie zakręciło mi się w głowie. CUD. Zaczęłam nadsłuchiwać, co się dzieje pod drzwiami. Usłyszałam Darcy i Hazzę.

- Ja cię do mamusi!

- Nie możesz, bo mama śpi, a poza tym, wczoraj źle się czuła.

- Ale cię!!!

- Niech mama się wyśpi, bo jak wstanie w złym humorze, to wiesz co będzie - zaczęłam się

zastanawiać, co ja takiego robię, jak jestem w złym humorze. W każdym bądź razie zostałam

postrachem dla własnego dziecka. Wstałam z łóżka i podeszłam do drzwi.

- Ten potwór mama już wstał - powiedziałam otwierając drzwi.

- Mamusia! - Wrzasnęła Darcy i rzuciła się na mnie.

- Dawno wstałaś? - Zapytałam.

- Dawno - odparła.

- A od dawna jesteś w domu?

- Nie. Dopielo psiśłam.

- A co porabiałaś z Kazikiem?

- Śpałam.

- Jak to spałaś? Z Kazikiem?

- Z Kazikiem w pokoju.

- A chłopcy?

- Teź.

- Czyli wszyscy razem spaliście.

- Tak.

- A bardzo ci dokuczali?

- Nie. Juś mi nie dokuciają.

- No to super - powiedziałam.

Harry gdzieś zniknął, a Darcy powiedziała:

- Idź do łóżka.

- Czemu?

- Bo ja ci dam śniadanie. Jeśteś chola, to ja ci źlobię śniadanie.

- Ale, kochanie. Ja jestem zdrowa.

- Tata mówił, że jeśteś chola.

- A gdzie tatuś?

- Nie wiem. Gdzieś posiedł.

Zadzwoniła moja komórka.

- Halo.

Po drugiej stronie usłyszałam:

- Witam moją ulubioną pacjentkę.

- Witam panie doktorze.

- Jak się pani miewa?

- Jakaś osłabiona.

- Tak mi się jakoś wydawało. Z wyników, które mam przed nosem wychodzi, że ma pani anemię. Może się pani czuć bezsilna.

- No właśnie się tak czuję - odparłam.

- Zastanawiałem się, czy mam do pani przyjechać, czy mąż przyjedzie po recepty. Niech pani teraz trochę poleży. Proszę się nie męczyć.

- To poproszę męża, żeby przyjechał do pana.

- Dobrze. Ja jestem dziś na dyżurze. Może przyjechać, o której mu wygodnie, ale najlepiej by było, żeby jak najszybciej, żeby pani zaczęła brać leki.

- Panie doktorze. Czy ja mogłabym napić się czerwonego wina?

- Tylko czerwonego wytrawnego.

- No trudno… A może być półwytrawne? - Zaczęłam się wykłócać z nim.

- No, ostatecznie może być.

- Dobrze.

- Porozmawiam jeszcze z pani mężem. Powiem mu, co pani może, a czego nie.

- Oczywiście - rozłączyliśmy się i powiedziałam do Darcy:

- Idź do tatusia i powiedz, że mama ma leżeć w łóżku.

Darcy wyleciała z pokoju z krzykiem:

- TATO!!! TATO!!!

Po krótkim czasie znalazł się Harry.

- Co się dzieje. Co Darcy mówi, że musisz leżeć w łóżku? - Zapytał zdenerwowany.

- Doktor mi kazał leżeć.

- Jak to?! Kiedy z nim rozmawiałaś?

- Przed chwilą zadzwonił. Powiedział, że mam anemię i powiedział, że masz do niego przyjechać po

recepty.

- Już jadę!

- Poczekaj. Najpierw zjedz śniadanie - powiedziałam spokojnie.

- O Boże! Śniadanie. Darcy! Gdzie jesteś?!

- Pewnie w kuchni - podsunęłam mu - jeżeli ją tam zostawiłeś. Tylko nie krzycz na nią.

Harry wyleciał z pokoju, jak torpeda, a ja zaczęłam się dusić ze śmiechu. Po pewnym czasie drzwi się otworzyły i do pokoju weszła pierwsza Darcy, a za nią Harry. Obydwoje nieśli tace.

- Darcy powiedziała, że będziemy jeść śniadanie razem z tobą, że sama nie będziesz jadła.

- Jakie to słodkie - powiedziałam i ucałowałam Darcy.

Na mojej szafce nocnej stanęła herbata z cytryną, a na specjalnym stoliczku została postawiona jajecznica.

- Darcy robiła sama jajecznicę - powiedział Harry.

Dobrze, że nie spaliła domu…

- Dzięki Bogu, że tam poszedłem, bo jeszcze trochę, a by się przypaliła…

- Wciale nie. Ja ciałam, zieby była dobzie wyśmaziona.

- Kochanie. Jeszcze za wcześnie na smażenie jajecznicy w twoim wykonaniu.

- Wciale nie. Juś tyle lazy ją śmaziłam na niby i telaź umiem.

Harry westchnął i nic się nie odezwał.

- No, jeć.

Wzięłam kęs do buzi i o mało oczy mi nie wyszły na wierzch. Jajecznica była słodko - pieprzna…

- Darcy! Pyszna. Czy możesz mi przynieść z dołu serwetkę?

- Juś, zialaś.

Gdy Darcy wyszła z pokoju, powiedziałam do Hazzy:

- Hazzie…. Zabierz to ode mnie. To jest straszne. Tylko do wyrzucenia się nadaje.

Harry spróbował i wykrzywiło go dosyć mocno.

- Kucharki, to z niej nie będzie.

- Nigdy nie wiadomo. Wszystkiego się można nauczyć - sięgnęłam po szklankę z herbatą i wzięłam łyk.

Od razu pożałowałam tych słów, które powiedziałam… Nie wiem, co było gorsze. Słodko - pieprzna

jajecznica, czy słona herbata… Wykrzywiło mnie chyba totalnie, bo Harry się zapytał:

- Co się stało?

- Spróbuj - podałam mu szklankę.

Wziął spory łyk i zaczął pluć.

- Idź do łazienki i wywal do sedesu - rzuciłam - tylko szybko, zanim wróci.

Harry złapał talerz i szklankę i ruszył biegiem do łazienki. Po chwili wrócił i postawił puste naczynia na

tacy.

- Zaraz coś zrobię, tylko musze się pozbyć Darcy… - powiedział.

Darcy weszła do pokoju.

- Juś źjedliście? - Zdziwiła się.

- A widzisz. Takie było dobre - powiedział Harry.

- To mozie ja dolobię? - Zapytała.

- Nie!!! - Powiedzieliśmy obydwoje.

- Ty tu teraz siedź, a ja pójdę i zrobię coś - Powiedział Harry i wyszedł pośpiesznie - ty pilnuj mamusi,

żeby nie wstawała - rzucił przelotem w drzwiach.

Darcy władowała się do mnie do łóżka i zaczęła mnie głaskać po głowie.

- Biedna mamusia, biedna - mówiła w kółko.

Oj, biedna…. Czułam jeszcze smak soli w ustach i marzyłam tylko o tym, żeby to czymś popić.

Po krótkim czasie usłyszałam głos Harry’ ego:

- Darcy!

- Tata cię woła - powiedziałam do małej.

- Ale nie wśtawaj.

- Nie wstanę.

- Zalaś psijdę - powiedziała i wybiegła z pokoju.

Wpatrywałam się w drzwi i czekałam, aż przyjdzie Harry. Po piętnastu minutach, które dla mnie były,

jak wieczność, pojawił się Harry.

- Przynieś mi coś do picia, bo umrę! - Wyrzuciłam z siebie.

- Już szykuję.

- Ale przynieś mi coś do picia! Może być nawet kranówa, byle coś mokrego i nie słonego…

Harry dusząc się ze śmiechu wyszedł z pokoju. Nawet wybiegł.

Za chwilę pojawił się z powrotem z butelką wody.

- Trzymaj. Zaraz idę i przygotuję ci prawdziwą jajecznicę - powiedział podając mi butelkę wody.

- A co zrobiłeś z Darcy?

- Zadzwoniłem po Nialla i powiedziałem, żeby przyszedł i ratował nas, bo Darcy uczy się gotowania

i musimy coś konkretnego i zjadliwego zjeść.

Wybuchłam śmiechem.

- No i za chwilę po nią przyszedł i zabrał ją do siebie, co prawda słyszałem, gdy wychodzili, że Darcy

mówiła, że robi świetną jajecznicę. Nie wiem, czy się nie da namówić na tą jej jajecznicę. Idę szybko

zrobić, bo jak się jednak da namówić, to będę musiał ją zabrać i pojadę z nią do doktora, a ty musisz

być już po śniadaniu. Nigdzie się nie ruszaj. Coś ci jeszcze potrzeba?

- Nie. Wszystko już mam.

- Zaraz będę. Herbatkę, rozumiem, że też mam ci zrobić?

- Ale nie słoną - rzuciłam.

Hazzie zniknął za drzwiami, a ja upajałam się wodą mineralną prosto z butelki.

Zadzwoniła komórka.

- Halo?

- Cześć słonko!

- A cześć mamo.

- Miałaś zadzwonić.

- A, nie dawno się obudziłam, a Darcy zrobiła mi, to znaczy nam, śniadanie.

- I co? Dobre śniadanie zrobiła?

- No, coś w rodzaju mojego pierwszego śniadania, tylko jeszcze usmażyła jajecznicę.

- Na gazie?!

- Mamo, przecież my tu nie mamy kuchenki gazowej. Mamy płyty elektryczne.

- No i co? Jak jej wyszła ta jajecznica?

- Po za tym, że pocukrzyła, zamiast posolić była znośna, nie mówiąc już o słonej herbacie…

Po drugiej stronie zapanowała długa cisza.

- To interesujące - powiedziała mama po pewnym czasie.

- Już myślałam, że się rozłączyłaś, a jakie interesujące w smaku….

- No, musi się nauczyć. Ty też od razu nie byłaś najlepszą gospodynią świata.

- No masz rację mamo - powiedziałam do niej.

Do pokoju wpadł Harry z dwoma talerzami. Postawił tacę na moich nogach i powiedział:

- Zaraz przyniosę herbatę.

- Co tam się dzieje? - Zapytała mama.

- Harry przyniósł śniadanie. Zjadliwe chyba…

- To nie będę wam przeszkadzać. Zjedzcie sobie spokojnie.

- Nie da się zjeść spokojnie, bo Niall zabrał Darcy, żebyśmy właśnie mogli zjeść w spokoju śniadanie i

zdaje się, że Darcy będzie chciała smażyć jemu jajecznicę…

- Ale ostrzegliście go? - Zapytała mama.

- Nie było jak… - przyznałam.

- Biedny Niall…

- A my to nie biedni?

Mama zaczęła się śmiać i powiedziała:

- To do zobaczenia. Całuję was mocno i życzę smacznego - i się rozłączyła.

Jajecznica pięknie pachniała i poczułam, że jestem strasznie głodna. Nie czekając na Hazzę zabrałam

się za swoją porcję. Jajecznica była boska! Oj, Harry umiał gotować. Nim się zorientowałam talerz

był pusty. Ten drugi stojący obok tak ładnie wyglądał, a jeszcze ładniej pachniał… Gdy zjadłam,

otworzyły się drzwi i do sypialni wszedł Harry.

- Dobra jajecznica? - Zapytał patrząc uważnie na herbatę, żeby nie wylać.

- Pyszna! - Odpowiedziałam.

Postawił szklankę na moim stoliczku. Poszedł na swoją połowę i zaczął się rozglądać za talerzem ze

swoją jajecznicą…

- Gdzie jest moja jajecznica? - Zapytał zaniepokojony.

- A…. Y…. Jakby ci to wytłumaczyć…. Twój syn domagał się jeszcze jednej jajecznicy.

- JAK TO ZJADŁAŚ DWA TALERZE JAJECZNICY?! - Krzyknął zdenerwowany.

- Nie - powiedziałam spokojnie - talerzy nie zjadłam. Talerze są tutaj, ale przyznam, że jajecznica

była naprawdę wspaniała!

- Czyżbyś zaczęła mieć zachciewajki?

- No… Chyba tak… Wybacz, ale nie mogłam się opamiętać… Przepraszam - jęknęłam - to ja zrobię ci

tą jajecznicę.

- Nie wstaniesz. Zrobię sobie drugą…

- To znaczy… Trzecią… - poprawiłam go.

- Chcesz jeszcze?

- Nie, już nie.

- Na pewno?

- Na pewno.

- Nie zjesz mi znowu?

- Harry, no wiesz co? - Prawie się obraziłam.

- No, przecież sobie żartuję - rzucił zabierając brudne naczynia.

- A możesz mi jeszcze zrobić herbaty? - Zapytałam.

- Oczywiście - powiedział wychodząc z pokoju.

Po paru minutach przyszedł z dwoma kubkami. I tylko z nimi.

- A gdzie masz jajecznicę? - Zapytałam zdziwiona.

- Zjadłem już - powiedział pośpiesznie.

- Biedny, bałeś się, że ci zjem… Ale masz żonę.

Nachylił się nade mną i mnie pocałował.

- Wspaniałą mam żonę i proszę tu nic złego o niej nie mówić.

Zdążyliśmy wypić herbatę, gdy Harry powiedział, że musi iść po Darcy i jechać do doktora po recepty.

Złapał szklanki i poszedł na dół. Wpadł jeszcze na chwilę, żeby zostawić mi termos z herbatą i

powiedział:

- Idę do Nialla zobaczyć, co się dzieje.

Pożegnaliśmy się i wyszedł. Było mi tak dobrze, że poszłam spać dalej. Obudził mnie telefon.

- Halo? - Powiedziałam do słuchawki.

- Masz bardzo zdolną córkę - usłyszałam z drugiej strony.

- Lou? - Zapytałam.

- No, a kto? Pewnie, że Louis!

- Nie mów, że ci robiła jajecznicę… - powiedziałam z przerażeniem.

- Robiła. Jak wszystkim.

- JAK TO WSZYSTKIM?! Przecież miała być u Nialla…

- No i była. Gdy Niall spróbował jajecznicy, zadzwonił do Zayna i powiedział mu, że Darcy robi

świetną jajecznicę i pójdzie mu zrobić. Zayn się zgodził i mała powędrowała do niego smażyć

jajecznicę. Gdy Zayn spróbował, zadzwonił do Gabrieli i powiedział to samo. Stamtąd przywędrowała

przez Li i Dan do nas, a od nas zabrał już ją Harold.

- To się chyba naszukał…

- Takiej jajecznicy w życiu nie jadłem. Jeszcze czuję jej smak…

- To zjedz coś innego - poradziłam - Herbaty wam nie robiła, dzięki Bogu?

- A co? Zrobiła chłopakom.

- Zabierz im tą herbatę natychmiast! To się nie nadaje do picia…

- A co tam jest takiego, że nie jest do picia?

- Ile słodzisz łyżeczek?

- No… 3.

- To zamiast trzech łyżeczek cukru, masz trzy łyżeczki soli.

- Co?!?!

Zapanowała głucha cisza, którą przerwał krzyk Eleanor:

- LOUIS!!!

- Daj jej coś popić! - Krzyknęłam, gdy się rozłączaliśmy.

Napiłam się herbaty z termosu, zrobionej przez Harry’ ego, gdy znów zadzwonił telefon.

- Halo?

- Czy ty możesz wytłumaczyć swojej córce, żeby nie soliła herbaty? - Usłyszałam Zayna - do tej pory

pluję od momentu, kiedy się jej napiłem, a było to jakieś pół godziny temu…

- Tobie też zrobiła herbatę?

- A co? Tobie też zrobiła?

- No zrobiła, tylko potem Harry zrobił mi świeżej, nie wspominając już o jajecznicy…

- Takiej jajecznicy też nie jadłem.

- A czy Kazik jadł ją?

- Nie ma go w domu, bo poszedł na zakupy. Wybacz. Musiałem się pozbyć twojej córki z domu, bo

musiałem się mocno napluć…

- Jak ja cię doskonale rozumiem - powiedziałam współczującym tonem - strasznie cię przepraszam

Zayn, ale mam drugi telefon. Przepraszam cię za moją córkę, ale ona się uczy…

Włączyłam drugą rozmowę.

- Halo?

Z drugiej strony usłyszałam zdenerwowany głos Ellie.

- Wiesz, co twoja córka nawyprawiała?!

- Niestety już wiem… Przepraszam za nią.

- To, to nic. Pamiętasz te kozaki, które przywiozłam sobie z Paryża?

- No pamiętam. Tylko mi nie mów, że ugotowała ci buty! - Zdenerwowałam się.

- No, nie… To akurat sprawka moich.

- A co zrobili?

- Ponieważ Darcy zrobiła im herbatę, a oni nie chcieli jej zrobić przykrości, a herbata im nie

smakowała, wzięli i wlali ją do moich kozaków… - westchnęła ciężko.

- Jezus! Maria!

- No mają dzieciaki pomysły - znów westchnęła - doszłam do wniosku, że będę zamykać garderobę

na klucz. Za wielkie szkody mi robią.

- Czy Darcy we wszystkich domach była? Nie wiesz?

- No, chyba we wszystkich, a czemu pytasz?

- Bo jeszcze nie miałam telefonu od Gabrieli, ani od Dan…

Ellie się roześmiała.

- Słuchaj, muszę kończyć, bo Tommie coś kombinuje…

Postanowiłam schwytać byka za rogi i zadzwoniłam do Gabi.

- Halo? - Usłyszałam z drugiej strony głos Jay’ a.

- Jay! Ja was strasznie przepraszam za moją córkę.

Jay zaczął się panicznie śmiać. Kiedy się opanował, powiedział.

- Witaj piękna - dusząc się jeszcze trochę ze śmiechu.

- Po twojej reakcji wnioskuję, że mieliście dziś wyśmienite śniadanie - powiedziałam w słuchawkę.

Jay dostał ponownego ataku śmiechu, tylko, że ze zwiększoną siłą. Po chwili usłyszałam:

- Halo?

- Witaj Gabi! Jak tam dzisiejsze śniadanko?

Gabriela się zaczęła śmiać.

- Strasznie was przepraszam jeszcze raz.

- Ale za co?

- Za moją córkę.

- No, uczy się - podsumowała Gabi.

- Dobrze, że masz takie podejście, a herbatę też wam robiła?

- Pełen wypas! Kawa też była solona.

- Kawa?! - Wzdrygnęłam się na samą myśl.

- Jay sobie zażyczył kawy.

- Wiesz, dochodzę chyba do wniosku, że Darcy idzie w ślady teściowej…

- Nie martw się. Na pewno się nauczy. A twoje pierwsze potrawy takie były wspaniałe?

- Oj, były, były… - przywróciłam w głowie wspomnienia.

Chwilę jeszcze pogadałyśmy, gdy usłyszałam, że mam rozmowę na drugiej linii.

- Halo? - Przełączyłam się.

- Czy Harry pojechał już do doktora? - Usłyszałam Li.

- Tak, a co się stało?! - Zapytałam przerażona, widząc oczami wyobraźni rodzącą Dani.

- Nic. Chciałem się tylko upewnić, czy duża ilość soli nie zaszkodzi dziecku.

- Jesteś okrutny! Co prawda jesteś ostatni z wszystkich, którym gotowała Darcy! A już myślałam, że coś się stało!

Li wybuchnął śmiechem.

- Nie można się było do ciebie dodzwonić.

- No, tak… U was była, jako przedostatnia… Przepraszam za nią. Już wszystkich przeprosiłam, jeszcze was tylko nie zdążyłam. PRZEPRASZAM, PRZEPRASZAM, PRZEPRASZAM, PRZEPRASZAM - zaczęłam do słuchawki.

- Ale przestań przepraszać. Przecież ona się uczy.

- Robi co może - powiedziałam prawie płacząc - rozumiem, że napoje też wam robiła…

- Też.

- Cóż…. Jak się trochę lepiej poczuję, to rozpocznę kursy gotowania…

- Ale ona była taka słodka, przy tym! A co ci się stało? - Zaniepokoił się Liam, do którego dopiero dotarło, to, co powiedziałam.

- Doktor Jan wykrył u mnie anemię.