Rozdział 80

- Tak. Psieplosię- powiedział.

- Dobra, chłopaki. To co zabieracie stąd do zabawy?- zapytałam.

- Piśtolet.

- Pistoletu nie zabieramy. Może jakąś waszą ulubioną grę?

- Chińcika.

- To co? Ja tu sam będę siedział?- zapytał Kazik.

- Jak chcesz, to jedź z nami- powiedział Harry.                

- Okej. Bardzo chętnie. Wreszcie zobaczę ten wasz dom-powiedział z uśmiechem Kazik.

- Kazik, a czy mógłbyś nam pożyczyć jedną patelnie? Mamy meble, ale nie mamy wyposażenia. Chcieliśmy kupować dzisiaj, ale powstrzymano mnie, bo powiedzieli, że na parapetówkę przyszli bez prezentów i że teraz będą wiedzieli, co nam kupić- powiedziałam.

 Harry gdzieś zniknął.

- Chodź. Powiesz mi czego ci brakuje.

- My ci to wszystko później oddamy, ale to po sobocie, bo w sobotę mają być poprawiny.

- A powiedz, co masz.

- To co nam dałeś w koszach. Dziewięć kubków, dwanaście widelców, noży i łyżeczek, talerzy jest sześć i jeden duży gar po spaghetti…

- Biedactwo! Nie masz w czym gotować!

- A i czajnik mam jeszcze- przypomniałam sobie - Wszystko ci później oddam, tylko muszę skompletować wyposażenie.

- Nie przejmuj się. Tego tyle jest tutaj, że wystarczy. To co potrzebujesz? Filiżanki, szklanki?

- No…. My nic nie mamy.

- Dobrze. To idę szybko spakować.

Wróciłam do salonu. Chłopców nie było.

- Harry!- krzyknęłam.

- Co się stało?- usłyszałam głos Hazzy z góry.

- Gdzie są chłopcy?

- Myślałem, że są z tobą- odkrzyknął.

- Indyk myślał…- powiedziałam po polsku.

- Co ciocia powiedziałaś?- usłyszałam głos Tommiego za sobą.

- A gdzie żeście byli?- zapytałam.

- Zia fotelem- powiedział Jimmie.

- Bądźcie grzeczni, bo was nie zabiorę- pogroziłam im palcem- zostaniecie tutaj sami.

- Hulla!- krzyknęli obydwaj.

- Każdy zamknięty na klucz w swoim pokoju.

„Hura” znów zamarło na ustach.

- To jak będzie? Będziecie grzeczni, czy nie?

- Będziemy- powiedział Tommie z rezygnacją w oczach.

- I rozumiem, że przeprosicie Darcy.

- Tak- powiedział Jimmie.

- Gdzie macie zabawki, które chcecie zabrać?

- Tu- pokazali na pistolety.

- Mówiłam, że pistoletów nie zabieramy.

- To nić.

- Mieliście wziąć jakąś grę.

- Gly sią nudne.

- To chodźcie. Zobaczymy, co tam macie.

Weszłam z nimi na górę. To, co zobaczyłam, co się działo u nich w pokoju, przechodziło ludzkie pojęcie. Zupełnie, jakby złodzieje przeczesali pokój. Wszystko było wyrzucone z szaf. WSZYSTKO.

- A kto tu zrobił taki bałagan?

- Ja- powiedział Tommie dumny.

- A co na to powie mama?

- Mama będzie ksicieć.

- Ażebyś wiedział. Ja też bym krzyczała, jakbym była waszą mamą…

- Ale nie ksiciś.

- Jak będziecie niegrzeczni, to będę krzyczeć. Szybko. Jest was dwóch. Poukładajcie wszystko na swoje miejsce.

Przyglądałam się rzeczom, które chowali. Po dziesięciu minutach był już porządek.

- Gdzie macie gry. Pokażcie.

Pokazali mi.

- Którą najbardziej lubicie?

- Ja ziadnej- powiedział Tommie.

- Ja tę- powiedział Jimmie.

- Nie „tę”, tylko „tą” i którą.

Jimmie pokazał jedną z gier, więc wyciągnęłam ją i powiedziałam:

- Zabierz.

Rzuciłam jeszcze raz okiem na pokój. Był względnie czysty.

- No to idziemy- powiedziałam- Harry, gdzie jesteś?- zawołałam.

- Szukam!

- Czego?

- Niespodzianki!

- To może Kazik wie, gdzie ją położyłeś?

-Ja ją zostawiłem na dole.

-Zapytaj Kazika- poradziłam.

Zeszłam z chłopcami na dół. Kazik kręcił się po kuchni.

- To co? Jedziemy?

- Jeszcze chwileczkę!- powiedział Kazik.

Na dole również zjawił się Harry.

- Kazik, zostawiłem tutaj na dole paczkę. Rzuciłem ją na kanapę, a potem pojechałem na Wiśniową i zupełnie o niej zapomniałem. Nie widziałeś jej?

- A coś widziałem, ale nie ruszałem tego.

- Gdzie to może być?- zaczął głośno myśleć.

Tommie z Jimmiem zaczęli sobie coś szeptać do ucha.

- Co tam szepczecie?- zapytałam.

- Nić- powiedział rezolutnie Tommie.

- No widzę, że coś sobie szepczecie. To co tam?

- A jak wyglądała ta paćka?- zapytali mnie.

- Nie wiem. Zapytajcie wujka Harry’ ego.

Harry powiedział:

- Paczka była nieduża w kolorze granatowym.

- To była twoja paćka?- zapytał Tommie.

- Moja, a co? Widziałeś ją?

- Tak. Nawet ją wziąłem.

- I co z nią zrobiłeś?

- Otwoziłem.

- A kto ci pozwolił otworzyć?

- Siam siobie poźwoliłem.

- I co z tym zrobiłeś?- zapytał zdenerwowany Hazza.                     

- Powąchałem- odparł Tommie.

- I co dalej?

- Nie podobało mi się.

- I co dalej?

- Wziąłem i wylałem.

- GDZIE?!

- U wujka Zayna w pokoju.

Harry pobiegł na górę i po chwili wrócił do salonu.

- Jedziemy- powiedział wściekły- jedziemy szybko, bo jeśli Zayn tu wróci, to zabije ich- powiedział do mnie.

- Dlaciego?- zapytał nie wiedząc, o co chodzi Tommie.

- Co to było?- zapytałam.

- Powiem ci później- powiedział Hazzie- otworzyłem tylko okno u Zayna…

Wsiedliśmy do samochodu. Chłopcy zostali przypięci przeze mnie w fotelikach i siedzieli cicho jak myszy.  Zapakowaliśmy się z Kazikiem i odjechaliśmy. Harry się nic nie odzywał. Widziałam, że jest wściekły. Poznałam po tym, bo ruszała mu się nerwowo żuchwa. Do domu dojechaliśmy w półgodziny. Weszliśmy do domu. Harry poszedł gdzieś na górę i usłyszałam trzaśnięcie drzwiami.

- Kazik rozgość się. Proszę cię bardzo. Już ci wszystko pokazuję- oprowadziłam Kazika po domu, trzymając chłopców za ręce.

Dom wywarł wielkie wrażenie na Kaziku. Największe kuchnia.

- Super masz tą kuchnię- powiedział.

- Już robię kawę albo herbatę. Czego się napijesz?- zapytałam.

- To może ja zrobię?

- Nie, ty jesteś gościem. Pozwól, że ja cię ugoszczę.

Wstawiłam wodę. Chłopcom postanowiłam, że dam soczki.

- To, co Kazik się napijesz?- zapytałam.

- To jeżeli można, to kawę poproszę.

- Harry!- zawołałam, ale nie usłyszałam odpowiedzi- przepraszam, Kazik. Czy możesz się zająć przez chwilę chłopcami? Skoczę na chwilę na górę.

- Naturalnie.

Poszłam na górę, ale na pierwszym piętrze go nie było. Krzyknęłam jeszcze raz:

- Harry!- ale panowała cisza.                    

Poszłam do studia, które było zamknięte, ale usłyszałam, że coś się w nim dzieje.

- Harry- zaczęłam pukać do drzwi.

Harry nie odpowiadał. Zeszłam na dół. Woda się zagotowała. Przygotowałam kawę dla Kazika, dla siebie herbatę. Wyjęłam soczki dla chłopców i z bólem serca wszystko postawiłam na stoliku.

- Nie masz żadnych serwetek?- zapytał Kazik.

Przypomniałam sobie, że po parapetówie zostało parę papierowych serwetek. Wyciągnęłam je i rozłożyłam na stoliczku.

- Proszę. Tu jest kawa, a tu są dla was soczki- powiedziałam rozdając napoje.

- Ja nie chcię- powiedział Tommie- ja nie będę tego pił.

- Dlaczego?

- Bo ja chcię kawę.

- Dzieci nie mogą pić kawy- wyjaśniłam.

- Dlaciego?- padło sakramentalne pytanie.

- Bo chcesz być na pewno duży, a po kawie nie urośniesz.                

- Dlaciego?- zapytał Jimmie.

- Bo tak jest. Pamiętacie, co mi przyrzekliście, tak?

- Tak.

- No to się bardzo cieszę.

Rzeczywiście siedzieli grzecznie w fotelach. Jimmie wypił cały sok, a Tommie był lekko nadąsany.

-Tommie, wypij soczek.

- Nie będę pił.

- To nie pij wcale- powiedziałam i postawiłam na stole ciasteczka, mówiąc: To do soczku lub herbaty.

Tommie chciał sięgnąć, ale rzekłam:

- To tylko dla tych, którzy piją kawę, herbatę, albo soczek.

Tommie złapał swój soczek i szybko go wypił.

- A telaz mogę?

- Możesz- odpowiedziałam.

Wziął ciasteczko i zaczął jeść.

Ktoś zadzwonił do drzwi. Poszłam otworzyć. Za drzwiami stali rodzice z Darcy. Zaprosiłam ich do salonu i zaproponowałam coś do picia. Darcy rzuciła mi się na szyję, gdy tylko otworzyłam drzwi  zaczęła opowiadać, co było w zoo. Zamilkła, gdy zobaczyła chłopców.

- Ciemu oni tu są?- zapytała.

- Mają ci coś do powiedzenia- powiedziałam- Tommie, Jimmie, mieliście coś powiedzieć Darcy.

Chłopcy się nic nie odezwali.

- Halo! Proszę panów- powiedziałam.

Jimmie się podniósł i podszedł do Darcy i powiedział:

- Psieplaszam. Juś więciej nie będę.

Do następnego razu…

Darcy była trochę nadąsana, ale szepnęłam jej do ucha:

- Nie denerwuj się tak. Oni chcą cię przeprosić.

Rozchmurzyła się i zaproponowałam, żeby poszli do niej do pokoju. Wyciągnęłam grę, którą zabraliśmy, posadziłam ich przy stoliczku, rozłożyłam grę i zaczęli w nią grać.

- Siedźcie tu cicho i bądźcie grzeczni, bo ja muszę zejść na dół.

Gdy zeszłam na dół, mama już szykowała dla nich herbatę i jak mnie zobaczyła samą, zapytała:

- A gdzie oni są?

- Na górze z Darcy.

- I tak ich zostawiłaś samych?!- wpadła w panikę.

- Poradzą sobie.

Mama chciała pójść na górę, ale zatrzymałam ją.

- Zaraz. Oni się tam bawią. Jeśli coś się będzie działo, to na pewno to usłyszymy- powiedziałam.

- A gdzie Harry?- zapytał Michał.

- Zamknął się w studiu i nie chce wyjść.

- Znów się pokłóciliście?- zdziwił się.

- Nie. Myśmy się nie pokłócili- odpowiedziałam.

Wzięłam komórkę i zadzwoniłam do Hazzy, ale nie odebrał.

- Poczekaj. Ja zadzwonię- powiedział Michał i złapał za komórkę- Cześć Harry. To ja. Nie, nic się nie stało. Nie. Czy możesz zejść na dół?

Kazik zaczął się kręcić nerwowo.

- To może ja… może przygotujemy coś na obiad? Pójdę po naczynia do samochodu- wyszedł z domu.

Za chwilę na dół zszedł Harry, który miał strasznie czerwone oczy.

- CO SIĘ STAŁO?!- zapytaliśmy prawie wszyscy.                    

- Megan, ja cię strasznie przepraszam. To jest tylko i wyłącznie moja wina…

- Ale o co chodzi?- zapytałam.

- Kupiłem ci perfumy IMPERIAL MAJESTY CLIVE’A CHRISTANA,  a te demony wylali całe w pokoju Zayna. Została tylko sama buteleczka.

Nogi się pode mną ugięły.

- Jak to?! Kupiłeś mi najdroższe perfumy świata?!?!- krzyknęłam.

- Dla takiej żony to najdroższe perfumy świata się należą- powiedział smutno- ale niestety mogę ci tylko dać flakonik, bo tylko to ocalało…

Zrobiło mi się żal Harry’ ego. Podeszłam do niego i go pocałowałam. Odezwała się moja komórka.

Usłyszałam głos Ellie.

- Dowiedziałam się od Liama, że chłopcy są u was. Nie wiesz, co się stało w pokoju Zayna? Bo tam tak śmierdzi, że się w głowie nie mieści…

- Po pierwsze, nie śmierdzi, tylko pachnie- powiedziałam.

- A skąd wiesz?

- To już porozmawiaj z chłopcami- powiedziałam.

Zapanowała cisza w słuchawce i po chwili usłyszałam pytanie:

- To Tommie i Jimmie maczali w tym palce?

-Nawet nie wiesz, jak bardzo…

- To już po nich jedziemy.

- Jak chcesz.

Rozłączyłyśmy się.

- Lou i Eleanor wpadną po chłopców- poinformowałam.

- Dzięki Bogu- powiedziała mama.                                          

Z tego wszystkiego zapomniałam, że Kazik buszuje po MOJEJ kuchni. Ocknęłam się, gdy zaczął podawać do stołu.  Zdążyliśmy zjeść obiad. Wszyscy. Włącznie z dzieciakami, gdy do drzwi zadzwonił dzwonek. Za drzwiami stali Ellie, Lou, Zayn i Niall.

- A gdzie Dominika?- zapytałam.

- Przekazałem ją Gabrieli i Jay’ owi. Pewnie zaraz przyjadą- powiedział Zayn.

- I co? Załatwiliście coś?- zapytał Harry.

- Wszystko! Ale powiedzcie o co chodzi. Skąd ten smród w moim pokoju.

- To zapytaj chłopców- palnęła mama.

Popatrzyłam na nią groźnie.

- No to słucham- powiedziała Ellie zwracając się do chłopców.

Darcy była już na rączkach u wujka Nialla, a chłopcy  się w ogóle nie odzywali, jakby ich nie było.

- No słucham- powiedziała ostro Ellie- dlaczego u wujka Zayna tak strasznie śmierdzi.

- Może nie mów, że śmierdzi, bo to najdroższe perfumy świata- powiedziałam.

Ellie wybałuszyła oczy i wydukała:

- IMPERIAL MAJESTY CLIVE’A CHRISTIANA?!                       

- Zgadza się- powiedziałam.

- A co chłopcy mają z tymi perfumami wspólnego?- zapytał Louis.

- Meg, nie mów tak. To moja wina. Zostawiłem je na wierzchu- powiedział Harry- nie powinienem ich tak rzucać, gdzie popadnie…

- BOŻE… Ty kupiłeś te perfumy dla Megan?!- zdenerwował się Louis.

- Kupiłem… Przyjechałem z nimi do domu i dowiedziałem się, że Megan się przeprowadziła. Położyłem je na kanapie, bo chciałem je dać mojej żonie, ale gdy się dowiedziałem, że jej nie ma, wypadłem z domu i przyjechałem tutaj. Co dalej się z nimi działo, nie wiem. Wiem tylko tyle, że zostały wylane całe u Zayna w pokoju, co stwierdziłem naocznie. Otworzyłem czym prędzej okno, bo było zamknięte i miałem nadzieję, że się wywietrzy…

Ellie powiedziała ostro do Lou:

- Zabieramy chłopaków i wychodzimy.

Louis był cały czas blady i wyglądał tak, jakby miał zaraz paść na zawał serca.

- Czy jak tu jesteśmy i tu jest Kazik, to czy moglibyśmy zjeść u was obiad?- zagadnął Niall.   

Kazik rzucił się do kuchni, ale Ellie powiedziała:

- My wychodzimy. Jak chcecie, to wracajcie taksówką.

- My ich zabierzemy- powiedział Michał.

Ellie złapała chłopców i energicznie wyszła. Louis stał jak wryty.

- LOUIS! IDZIEMY!- krzyknęła Ellie od samochodu.

- Harry. Musimy pogadać- powiedział Lou i wyszedł.

Z kuchni wyłonił się Kazik z potrawami i postawił je na stole. Oczywiście Niall był pierwszy przy stole, ale widocznie Zayn z nerwów też postanowił zjeść. Darcy była cała szczęśliwa, że widzi Nialla, więc siedziała obok niego, a my siedzieliśmy w salonie. Było mi strasznie  żal Harry’ ego i Louisa. Gdy chłopaki zjedli, mama zaproponowała, że pojadą do domu. Darcy była lekko zawiedziona, że Niall ją opuszcza, ale Niall powiedział jej, że przyjedzie do niej jutro, więc się rozchmurzyła.

- Nie pobili cię?- zapytała baba przy wyjściu.

- Nie. Byli gziećni- odpowiedziała Darcy.

- Kazik! Idziemy!- powiedziała mama.

- Jeszcze bym posprzątał…

- Kazik! Zostaw! To jest moja kuchnia i ja to zrobię- powiedziałam.

Na następny dzień obudził nas telefon Harry’ ego.

- Halo- powiedział zaspanym głosem- nie wygłupiaj się. Dobrze. To przyjedź. Dobra. Okej. Na razie.

- Kto dzwonił?- zapytałam odwracając się do niego.

Nie spaliśmy przez pół nocy, bo Harry przeżywał zaistniałą sytuację. Wreszcie mu powiedziałam, żeby się uspokoił i może mi dać sam flakon i że jestem bardzo szczęśliwa, nawet bez tych perfum.

- Dzwonił Lou. Będzie tu za półgodziny.

- O Matko Boska!- krzyknęłam i wyskoczyłam z łóżka.

W bardzo szybkim tempie umyłam się, ubrałam i zeszłam na dół. Przygotowałam kawę i śniadanie.

Postanowiłam usmażyć omlety. Popatrzyłam na zegar. Było wpół do ósmej. No tak… O ósmej będzie

 Lou. Postawiłam również nakrycie dla Louisa. Harry zszedł i usiedliśmy do śniadania. Akurat

kończyliśmy, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Słuchajcie. My wam odkupimy te perfumy- powiedział Lou, wchodząc do salonu.

- Ale nie musicie- powiedziałam- napijesz się czegoś? Kawy może?

- Z całą przyjemnością, bo przez całą noc rozmawialiśmy z Ellie. Myślałem, że zabije chłopaków…

- Jadłeś coś?

- Nie. Przyjechałem prosto z wyra.

- To siadaj. Zaraz zrobię śniadanie.

- Ale ja nie mogę tak o………..

- Przestań gadać. Siadaj.

- Ewidentnie jest to moja wina, że zostawiłem je na wierzchu- rzucił Harry.

- Ale oni nie mieli prawa tego brać- odpowiedział mu Lou- widziałem to pudełko. Było pięknie zapakowane. Postawiłem je na kominku, bo nie wiedziałem, czyje to jest, a te gangreny zdjęły je, rozpakowały i wylały… Zaczęli się bić o butelkę, będąc w pokoju Zayna i wylały całą zawartość.

- Dzięki Bogu nie stłukli butelki- powiedziałam stawiając talerz z omletem oraz kawę przed Louisem- z czym sobie życzysz tego omleta? Tu jest dżem, nutella.

Louis złapał nutellę, posmarował nią omleta i zaczął jeść.

- Zdecydowaliśmy się z Ellie, że odkupimy wam te perfumy.

-Po pierwsze, nie nam, tylko Megan, a po drugie pewnie nie macie pieniędzy, więc darujcie sobie- powiedział Harry.

- Słyszałem w ogóle, że tego dnia rozrabiali jak pijane zające- rzucił Lou- zapamiętają ten dzień do końca życia.

- Louis! Co ty im zrobiłeś?!- zapytałam przerażona.

- Ja nic, ale Ellie… Wyszła z siebie.                               

- I co się stało?

- Nie, już wam nie będę mówił.

- Co? Dostali w tyłek?

- I to pasem. Już wiedzą, że nie mają prawa otwierać prezentów, jeżeli nie są dla nich.

- A kiedy wam meble przywożą?- zapytałam zmieniając temat.

- Część dzisiaj, a część jutro. Zresztą wszystkim w ten sposób. Będę pewnie musiał niedługo pójść do nas do domu, bo o dziewiątej mają przywieźć meble.

Wyjrzałam przez okno i zobaczyłam, że zrobił się jakiś tłok na naszej ulicy.

- Wycieczki turystyczne się zaczęły- powiedziałam.

Chłopcy momentalnie znaleźli się obok i patrzyli przez szybę. Akurat pod dom Louisów podjechała ciężarówka. Lou wyskoczył od nas i pobiegł do siebie.

Przez trzy dni na Wiśniowej panował chaos. Gdy przywieziono już ostatnie meble, zakończono także

 prace nad bramą. Brama była bardzo solidna z domofonami oraz ze skrzynkami listowymi. Czwartego

 dnia była ogólna parapetówa. Była to sobota i zaczynaliśmy parapetówę u nas. Zaprosiłam

 wszystkich na osiemnastą. Ellie od razu powiedziała, że nie przyjdzie, bo zostanie z potworami.

O osiemnastej wszyscy się stawili i dostaliśmy zaległe prezenty. Przygotowałam szwedzki stół. Harry

 zajął się alkoholami, a Darcy okupowała Gabrielę. Przyjęcie się bardzo udało, a po przyjęciu goście

 zapraszali, abyśmy zobaczyli ich nowe domy. Przeprowadzka miała trwać od poniedziałku.  Razem z

Hazzą przyznaliśmy, że pozostali świetnie się urządzili. Każdy dom był inny i pasował do właściciela.

 Najbardziej, jednak zaskoczył mnie Niall. Łóżko w kształcie hamburgera, ściany z żelków i podłoga z

 cukierków. To się nazywa bycie ORYGINALNYM. Ciekawe, co na to powie Ewelina… Ale to już ich

 sprawa. Najbardziej okazała była rezydencja Simona. Udało nam się sprzedać nasz wspólny dom i to

 za całkiem niezłą kwotę. Wpadłam na pewien pomysł. Powiedziałam Harry’ emu, że wychodzę do

 sklepu, a tak naprawdę udałam  się do Nialla. Zapukałam do drzwi.

- Niall, jutro lecą moi rodzice do domu i pomyślałam, że dobrze by było, żebym pojechała po prezenty

ślubne razem z nimi. Chcę zrobić niespodziankę Hazzie, bo jakoś po tej aferze z perfumami nie może

 dojść do siebie. Może chciałbyś polecieć z nami?

Niallerowi rozbłysły oczy. 

- Pewnie, że lecę! O której ten lot?                                   

- Akurat mają trzy miejsca wolne, bo już sprawdzałam. Tylko buzia na kłódkę i masz nic nie mówić Harry’ emu. Wyskoczymy na dwa tygodnie i odpoczniemy od wszystkiego i od wszystkich. Lot jest o trzynastej, czyli musimy wyjechać o dziesiątej. 

*HELLO WAM :D I co tam u Was? :) Miałam w tym tygodniu zawirowanie, a w dodatku nie miałam neta O.o lol... Na szeczęscie wszystko jest już w jak najlepszym porządku :)

Oto Imperial Majesty Clive'a Christiana: