Rozdział szósty

Pojechaliśmy do mnie do domu, aby sprawdzić czy jest wszystko w porządku. Podlaliśmy kwiaty i mieliśmy już wychodzić, kiedy Hazza pocałował mnie w policzek. Poczułam, że robię się czerwona i po chwili zapytałam:

-  A to za co?

- Za całokształt - odparł.  Humor poprawił mi się .

- Wiesz jak mi poprawić samopoczucie. Po chwili zauważyłam, że na Harry’ ego policzkach widnieją czerwone rumieńce. Roześmialiśmy się obydwoje, po czym zamknęliśmy drzwi i poszliśmy do sklepu.   Gdy byliśmy pod sklepem, Harry powiedział:

- Ja to miejsce już znam! Zdaje mi się, że doszło tu do jakiegoś wypadku. Do jakiegoś zderzenia? - roześmialiśmy się równocześnie.

   Weszliśmy do sklepu i zaczęliśmy robić zakupy. Koszyk był pełen.

- Zaczęłam się zastanawiać czy to wszystko zmieści się w wozie - powiedziałam do Hazzy. Zobaczyłam iskierki w jego oczach i wiedziałam, że zaraz coś wykombinuje.

- Weźmiemy wózek. Przywiążemy sznurkiem do zderzaka i tak pojedziemy! Co ty na to?

 Dostałam ataku śmiechu, bo wyobraziłam sobie, jak za tym pięknym BMW jedzie zwykły sklepowy wózek.  Zapłaciliśmy za zakupy i poszliśmy pakować się. Wszystkiego było bardzo dużo. Bagażnik ledwo się domknął. Pojechaliśmy do domu, gdzie na szczęście zastaliśmy większą ilość osób.

- My dziś zrobiliśmy zakupy, to mamy wolne od gotowania. Liam dzisiaj robi obiad.

- Dlaczego ja? - spytał.

- Dlatego, że podobno świetnie gotujesz - odpowiedziałam.

  Harry szepnął mi do ucha:

- To gdzie jedziemy?

Odszepnęłam:

- Może do Wilanowa?

- To my wychodzimy! Zjedzcie obiad bez nas! - i czym prędzej zamknęliśmy za sobą drzwi, zanim ktokolwiek zapytał. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy.

- A co to jest Wilanów?- spytał Hazza.

- Na pewno nie ma tam pawi. Możesz być spokojny.

Opowiedziałam mu o historii Wilanowa i zanim skończyłam już tam byliśmy. Pogoda była piękna. Świeciło słońce i  niebo było rozjaśnione. Wysiedliśmy z BMW i ruszyliśmy spacerkiem do parku. W pewnym momencie zapytałam się, czy wie co to jest gra w „berka”.

   W odpowiedzi usłyszałam głośne „berek”. Gdy się odwróciłam, już był daleko. Musiałam mocno się wysilić, żeby go złapać. Gdy w końcu mi się udało, role się odwróciły. Biegłam przed siebie i skręciłam w jakąś alejkę. Okazało się, że weszłam do roślinnego labiryntu. Miałam dwie możliwości. Pójść w prawo lub w lewo. Stanęłam i zaczęłam się zastanawiać. Zdecydowałam, że skręcę w lewo i z całej siły pobiegłam przed siebie. Zorientowałam się, że to ślepa uliczka. Chwilę potem poczułam rękę na swoim ramieniu i gdy się odwróciłam byłam już w objęciach Hazzy’ ego.   Spojrzał mi głęboko w oczy. Jego zielone oczy zrobiły się jeszcze bardziej zielone. Pochylił się nade mną i nieśmiało pocałował. Zrobiło mi się gorąco. Za naszymi plecami usłyszeliśmy płacz. Odwróciliśmy się i zobaczyliśmy trzyletnie dziecko, które zanosiło się płaczem. Podbiegłam do niego i zapytałam:

- Chłopczyku? Gdzie twoja mamusia?

Chłopiec płakał dalej. Przytuliłam go do siebie i zapytałam:

- Jak masz na imię?

- Jasiu - odpowiedział niepewnie.

- Gdzie twoja mama?

  Mały wychlipał, że nie wie. W oddali słychać było krzyki:

- Jasiu! Jasiu! Gdzie jesteś?

   Wzięłam Jasia za rękę i wyprowadziłam na główną ścieżkę. Podbiegła do nas bardzo zdenerwowana kobieta.

- Jasiu, gdzieś ty się podziewał? - zapytała.

- Spotkaliśmy go w labiryncie – odpowiedziałam - I wyprowadziliśmy go tutaj.

- Bardzo państwu dziękuję - wzięła chłopca za rękę i poszli w stronę wyjścia.

   Popatrzyłam na zegarek. Była godzina 14.10

- Nie jesteś głodny? - zapytałam Harry’ ego - tutaj możemy iść do restauracji na jakiś obiad - zaproponowałam.

- Z całą przyjemnością - odpowiedział.

Wyszliśmy z parku. Po prawej stronie była bardzo fajna knajpa. Usiedliśmy naprzeciwko siebie i czekaliśmy, aż przyjdzie kelner. Kelner przyniósł nam menu.

- Ale jestem głodny - powiedział Harry - Co polecasz? - dodał po chwili.

- A na co masz ochotę? Na słodko na słono? - spytałam.

  Harry zaczął się zastanawiać.

- No coś konkretnego.

- To w takim razie polecam schabowego.

- A ty co będziesz jadła? - zapytał.

- Ja wezmę pierogi z serem.

   Po pewnym czasie kelner przyniósł nam dwa duże półmiski.  Na jednym leżał olbrzymi kotlet schabowy z młodymi ziemniaczkami i młodą kapustą zasmażaną. Na drugim półmisku leżało dwanaście pierogów.

- Ja to mam zjeść? - zapytał Hazza.

- A co ja mam powiedzieć?

   Spróbowaliśmy swoich dań i stwierdziliśmy, że są przepyszne. Kiedy zjadłam połowę miałam już dość.

   Harry zapytał:

- Czemu nie jesz?

- Bo jestem już prze-żar- ta. Poproszę kelnera, żeby mi zapakował na wynos - odpowiedziałam. Harry jednak zmógł kotleta. Widać było, że mu bardzo smakowało.

- Chyba się będę toczył…

- To, to jakoś musimy się wytoczyć do samochodu - zażartowałam.

  Gdy wyszliśmy z restauracji, gwałtownie zaczął padać deszcz. Biegiem dopadliśmy do samochodu.

- Jestem cały mokry. Jak szczur! - powiedział.

- Tak. Nie dość, że włosy ci się wyprostowały, to faktycznie wyglądasz jak szczur - zażartowałam.

- Ha, ha, ha. Bardzo śmieszne - odpowiedział lekko nadąsany - Jedźmy do domu.

   Kiedy przyjechaliśmy do domu, byli wszyscy. Dziewczyny też.

- Zastanawialiśmy się, gdzie was wywiało - Powiedziała Danielle - Odkryłyśmy super miejsce, ale nie wiemy, czy dobre dla chłopaków, bo strasznie dużo tam młodzieży.

- A jakie to miejsce? - zapytał Zayn.

- W samym centrum Warszawy. To co  myślicie? - zapytała Eleanor.                                        

Pomyślałam, że muszę jechać do mamy.

- To jedźcie sobie sami, bo ja muszę pojechać do szpitala. Dołączę do was potem.                                 Po Harry’ m było widać, że miotają nim sprzeczne uczucia.

- Harry, dojadę do was. Nie przejmuj się.

   Załadowaliśmy się do samochodów, po czym wysiadłam na Barskiej i pobiegłam do szpitala, a reszta pojechała dalej.

   Mama była sama.  Przytuliłam się do niej, ale było to trudne przez gips.

- Bardzo cię boli? - zapytałam.

- Nie słoneczko, ale jest mi niewygodnie w tym pancerzu.

- Co u ciebie? Jak sobie dajesz radę? - zapytała.

- Mieszkam teraz z chłopakami i Max’ em. Bardzo się nami opiekują. Max poczuł się, jak u siebie w domu, a z resztą ja też. Mam swój pokój. Wiesz, dzisiaj rano, kiedy chciałam otworzyć drzwi, kawałek klucza utknął mi w dłoni. Strasznie chciało mi się płakać, bo myślałam, że cię nie zobaczę. Zadzwoniłam do Harry’ ego, którego niestety obudziłam. Chciałam, żeby mi pomógł. Zwlekł się z łóżka i wszystkich obudził. W końcu wezwali ślusarza, który był u nas po godzinie. Kiedy udało mu się otworzyć drzwi wyleciałam do łazienki. Śmieszne prawda? W ciągu tego tygodnia bardzo się z nimi zaprzyjaźniłam, a  szczególnie z Harry’ m. Czuję w nim pokrewną duszę.  Opowiedziałam mamie także o Wilanowie i o Łazienkach. Widziałam, że słucha bardzo uważnie i z każdą dalszą opowieścią na jej twarzy wita coraz szerszy uśmiech.

- Oj, chyba podoba ci się Harry.

    Zarumieniłam się.

- A czy Max był u ciebie? - zmieniłam czym prędzej temat.

- Tak ale był bardzo krótko, bo denerwował się, że wyszłaś sama z Harry’m, ale nie przejmuj się. Zaczyna zachowywać się jak kwoka. Denerwuje się, że nie jest u mnie, a gdy jest u mnie to denerwuje się, co się z tobą dzieje. Jak był u mnie dzisiaj, to chciał ze cztery razy dzwonić do ciebie na komórkę. Chyba jest przewrażliwiony. Powiedziałam Max’ owi, że nie długo doprowadzi do tego, że będę zazdrosna o własną córkę!  Za to się obraził. Nie wiem, co mam o tym myśleć - powiedziała z figlarną iskierką.

- Nie przejmuj się mamo! Wszystko będzie dobrze. A czy Max ci mówił, że większość zespołu już cię poznała?

  Mama wytrzeszczyła oczy i krzyknęła:

-SŁUCHAM?!

- Poznali cię Niall i Liam, bo Harry’ ego już znasz. Czyli trzech z pięciu. To przecież ponad połowa zespołu!

- Ale ja jakoś nie pamiętam…- powiedziała mama.

- Bo byłaś nieprzytomna.

- To byli TUTAJ? Jak to się stało?

 W skrócie opowiedziałam mamie, co się tamtego dnia wydarzyło, nie pomijając przygody Max’ a z różowymi szlafroczkami. Mama zaczęła się głośno śmiać.

- Oj, poprawiłaś mi trochę humor.

-  Tylko trochę?

- No dobrze. Niech będzie o 200 %.

Żeby było mamie jeszcze weselej opowiedziałam historię pierwszej nocy w domu chłopaków.

- Czy Harry’ emu już przeszło?

- Ale o co chodzi? - spytałam.

- No, czy jeszcze boczy się na Niall’ a?

- Nawet nie wiesz jak bardzo.

- Ale zazdrośnik! Uważaj, żeby się przez ciebie zespół nie rozpadł!

- Oj mamo! Nie przesadzaj. Tatuś Liam na pewno na to nie pozwoli! - zaczęłyśmy się śmiać. Na to wszystko wszedł doktor Michał i powiedział:

- Do takiego pokoju się sympatycznie wchodzi. Aniu, jak się czujesz?

- A co mam mówić? W pancerzu duszno…

- No niedługo ci go zdejmiemy.

- A kiedy? Kiedy? - zaczęła się zastanawiać mama.

- No może jeszcze z tydzień go ponosisz.

- A Harry’ ego nie ma? - mrugnął do mnie doktor Michał.

- Chciałam pogadać z mamą sam na sam…

- Dobrze, już sobie idę - powiedział doktor.

- Nie! Nie! - krzyknęłam zmieszana - Już  żeśmy obgadały to co trzeba- dodałam z uśmiechem na twarzy.

- Wpadnę do ciebie później Aniu. Nie będę wam przeszkadzał. Dziś mam dyżur do rana.

Po chwili już go nie było.

- To Michał zna Harry’ ego? - zdziwiła się mama.

- No przecież już ci mówiłam, że ich poznałaś… A raczej oni ciebie.

- No tak…

   Nagle zabrzęczała moja komórka.

- Halo?

- Megan? Jesteśmy w Złotych Tarasach, jakbyś chciała do nas przyjechać - powiedział zdesperowany Hazza – A jak mama się czuje?

- Chcesz porozmawiać?

- No… niekoniecznie – odparł speszony - To co? Przyjedziesz?- zapytał cicho z nutką nadziei w głosie

- Plastiki nie dają mi tu żyć… Ma się tu odbyć koncert jakiejś polskiej grupy - dodał.

- A jaki zespół będzie grać?

- Hmm… PIAJEN.

  Zaczęłam się zastanawiać, co to za zespół. Po chwili krzyknęłam:

- PIN!!! Mój ulubiony polski zespół! Będą grać w Złotych!!!

- Kiedy? - zapytała mama.

- Kiedy, będą grać? - powiedziałam do słuchawki.

- Dzisiaj o dziewiętnastej - usłyszałam w odpowiedzi.

Zerknęłam na zegarek, a była 17.55.

Mama kazała mi jechać i życzyła świetnej zabawy. Powiedziałam Harry’ emu, że przyjadę.

- To gdzie się spotykamy? Może przy scenie?

- Dobrze. Pa.

   Na korytarzu usłyszałam, że jedzie wózek z jedzeniem. Wyszłam, aby odebrać kolację dla mamy i zdążyłam postawić na stoliczku talerz, gdy zadzwonił ponownie telefon.

- Przyjeżdżam po ciebie. Będę za piętnaście minut pod szpitalem - po czym się rozłączył.

  Nakarmiłam mamę.

- To co? Jedziesz na koncert? - spytała mama - O której jest godzinie?

- O dziewiętnastej. Mam jeszcze sporo czasu.

- No jak to? Nie masz za dużo czasu, bo musisz jeszcze dojechać.

- Nie. Dzwonił Harry i powiedział, że po mnie przyjedzie.

- Ale z niego gentelman.

- Czy w czymś mam ci jeszcze pomóc? Nie będziesz się gniewać, jeśli już pójdę? - spytałam z troską.

- Jedź i baw się dobrze. Jak wpadniesz potem, to opowiesz mi co się działo.

     Znowu zadzwonił telefon.

- Jestem pod szpitalem - oznajmił Hazza.

- Dobrze, już idę - rzuciłam w słuchawkę.

 Ucałowałam mamę na dowidzenia i wybiegłam z pokoju. Przed drzwiami szpitala czekał na mnie Hazzie.

- Tu jest zakaz parkowania, więc musiałem stanąć dalej.

    Gdy wsiedliśmy do auta, pod szpital zajechała taksówka. Z taksówki wygramolił się Max i poszedł do budynku.

* Cześć i czołem :) Wyjaśnię parę rzeczy :] To opowiadanie stworzyłam troszkę inaczej, jak jest w realu. Tzn. mam na myśli to, że niektóre postacie mają inny charakter, jak powinien być w rzeczywistości. Jest także tutaj mało opisów, ale daję Wam puścić w wodze wyobraźni. Po prostu chcę, abyście sami sobie niektóre sceny, czy rzeczy sobie wyobrazili :) Niestety smuci mnie jeden fakt. Mianowicie, że jest tak mały ruch na tej stronie.... Wiem. To są początki opowiadania, ale gdy z czasem będę dodawać kolejne rozdziały, początkujący czytelnicy będą mieli spore zaległości. No... Nic. Zobaczę, co będzie później. Dalej zachęcam Was do komentowania, jak i czytania oraz obserwowania.
                                                                                 ~ Meg