Rozdział ósmy

Na następny dzień rano obudziłam się z potwornym bólem głowy. Nie chciało mi się wstawać, ale musiałam iść do toalety. Po cichutku wyszłam z pokoju. W domu panowała przerażająca cisza. Postanowiłam, że wrócę do pokoju. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

  Ktoś tarmosił mnie za ramię.

- Megan! Megan? Żyjesz? Coś ci się stało? Jest trzynasta! - budził mnie Liam.

  Wyskoczyłam na równe nogi.

- A ty co tu robisz? - zaatakowałam.

- Postanowiłem sprawdzić, czy nic ci nie jest. Pukałem, stukałem, a ty nic. Chwyciłem za klamkę i okazało się, że drzwi są otwarte. Wszedłem do środka zobaczyć, czy żyjesz. Harry się niepokoi, dlatego przyszedłem. Jak się czujesz?

- Jakby mi słoń nadepnął na głowę.

- Ha… może pocieszy cię to, że nie jesteś sama. Niall leży z okładem na czole, Zayn zaszył się w pokoju i płacze, dziewczyny do tej pory się nie odezwały i nie odbierają komórek. Biedny Harry siedzi w salonie i wysłuchuje pretensji Max’ a, a Louis jeszcze śpi. Max mnie obudził o dziewiątej. Niech mu do cholery zdejmą ten gips!

    Zeszliśmy na dół, a w oczach Harry’ ego pojawiła się wdzięczność. Max nabierał już powietrza, aby ze mną porozmawiać (a raczej nawrzeszczeć), ale zaatakowałam pierwsza.

- Czemu nie jesteś u mamy?

Max’ a zatkało.

-  Myślałam, że będziesz u mamy.

- No troszkę się posprzeczaliśmy - przyznał się po chwili.

- Jak mogłeś? Przecież ona tam leży sama! - wypadłam z salonu i pobiegłam z płaczem na górę.

   Padłam na  łóżko i zaczęłam szlochać w poduszkę. Usłyszałam skrzypnięcie drzwi. Ktoś podszedł do mojego łóżka i usiadł na skrawku.

- Idź stąd Max! Nie chcę cię więcej znać! - krzyknęłam.

- Ale o co chodzi? - usłyszałam głos  Hazzy.

- Jak on mógł to zrobić? - szlochałam.

  Nagle poczułam, że Harry pogłaskał mnie po ramieniu. Usiadłam na łóżku, a on mnie mocno przytulił. Jak dobrze było się znaleźć w jego ramionach. Było mi tak dobrze.

- Uspokój się - powiedział z troską w głosie.

- Dzięki, że chociaż ty mnie rozumiesz.

- To ja dziękuje, że mnie wyzwoliłaś od Max’ a.

Wtuliłam się jeszcze bardziej w niego, a on zaczął mnie głaskać po głowie. Powoli się uspokajałam.   Do pokoju wszedł Liam i chrząknął.

- O co chodzi? - zapytał Harry.

- Zejdziecie na śniadanie? A raczej obiad?

  Podziękowaliśmy. W ogóle, przez tego całego Max’ a, nie chciało mi się jeść.

- Chodź, gdzieś pójdziemy, bo w domu jest nieznośna atmosfera. Max zatruwa wszystkim życie. Niewdzięcznik… Idź się ubierz i spotkamy się pod domem, bo nie wytrzymam ani minuty dłużej z nim w salonie.

   Poszłam do łazienki. Umyłam się, ubrałam i cichutko zeszłam na dół. Przemknęłam obok salonu i wyszłam z domu.

- Jest taka piękna pogoda! Może byśmy pojechali nad wodę?

- Nad wodę, to możemy pojechać tylko nad Wisłę - powiedziałam smutno.

- No to jedziemy - powiedział Harry.

Im bardziej się oddalaliśmy od domu, robiło nam się coraz lepiej. Dojechaliśmy na miejsce. Zostawiliśmy samochód na parkingu i zeszliśmy na bulwar nad Wisłą.

- Jak tu miło! - powiedział Harry.

Wziął mnie za rękę i poszliśmy prosto przed siebie. Humor znacznie mu się poprawił, bo zaczął dowcipkować. Opowiadał różne śmieszne rzeczy, które im się przytrafiają, a ja zaśmiewałam się do łez.

- Jesteś niesamowity Harry. Wiem, że mówię to po raz któryś, ale nie mam innego określenia na ciebie. Nikt nie potrafi mnie rozśmieszyć, tak jak robisz to ty!

- Ty też poprawiasz mi nastrój – powiedział - Chyba coś w tym jest - dodał.

- Co masz na myśli? - spytałam.

- Hmm… Rozumiem, że ty nie masz chłopaka, a ja nie mam dziewczyny. To może zostalibyśmy parą? - spytał.

 Jego mina była bezcenna. Myślałam, że wybuchnę śmiechem.  Zrobiłam się lekko naburmuszona.

- Pewnie w każdym mieście, gdzie przyjeżdżacie, masz dziewczynę!

- I właśnie się bałem, że tak sobie pomyślisz. Zayn tak robi. Dziwię się, że tutaj sobie nie znalazł. Mam nadzieję, że Max nie zraził cię do wszystkich mężczyzn.

- Do ciebie nie - powiedziałam cichutko i spuściłam głowę. Wziął moją twarz w swoje dłonie, po czym pocałował.  Spuściłam głowę, bo zaczęłam się rumienić (znowu).

- Czy to oznacza tak? – zapytał - Nie długo wyjeżdżamy, ale mam nadzieję, że nie znajdziesz sobie żadnego chłopaka, w między czasie, ale niebawem przyjedziemy na Euro, więc postaram się przyjechać wcześniej. Mamy zakontraktowane koncerty i musimy się wywiązać z obowiązków. Chyba to rozumiesz?

- Rozumiem, ale bardzo bym chciała, żebyś nie wyjeżdżał. Czy pogodziłeś się już z Niall’ em?

- Y… Ajć… M… Hm… Mieliśmy poważną rozmowę, w której uczestniczył Liam. Niall mnie przeprosił i obiecał, że nie będzie już więcej robił do ciebie podchodów. Jednak muszę go jeszcze sprawdzić i przekonać się, że cię nie podrywa.

- Zauważyłam, że Niall ostatnio mnie omija i zaczęłam się nawet zastanawiać czy się obraził.

- Ale ja muszę go jeszcze pilnować - odparł.

- Nie ufasz mi? - spytałam, udając nadąsaną.

- No, ufam - przyznał szczerze.

   Przechodziliśmy obok małej kawiarenki, go której wstąpiliśmy z przyjemnością, aby się napić czegoś zimnego. Harry postawił mi lody i wodę cytrynową. Widać było, że spadł mu kamień z serca.

- Może pojedziemy do twojej mamy? - zaproponował.

   Wróciliśmy do samochodu i pojechaliśmy do mamy. Mama bardzo się ucieszyła, gdy zobaczyła nas razem.

- Co u was słychać? - zapytała.

- Wszystko jest już dobrze, mamo.

- Co to znaczy już dobrze?

   Opowiedziałam o wczorajszych i dzisiejszych wydarzeniach.

- To moja wina – powiedziała - Wczoraj po twoim wyjściu, przyjechał Max. Pokłóciliśmy się i powiedziałam mu, że nie chcę go znać. Nie ma prawa ingerować się w twoje, ani w moje życie.

- A w moje? - zapytał Harry.

- W twoje tym bardziej - powiedziała stanowczo mama

- Ale dlaczego mówisz, że w twoje życie, Harry?

- Bo mi zabronił wychodzić sam na sam z Megan.

Mama zrobiła się czerwona ze złości.

- Mamo, nie denerwuj się. Damy sobie radę jakoś z nim. Za dwa dni zdejmują mu gips. Chłopcy postarają się go wyprosić.

Niech sobie jedzie do tych rybek. Ledwo udało mi się udobruchać mamę. Do pokoju ktoś zapukał. Drzwi się otworzyły i nie było nikogo prócz kosza kwiatów.  Harry przyniósł kosz i postawił na stoliku, czytając małą karteczkę załączoną do kwiatów:

- Wybacz mi za moje wczorajsze zachowanie.

                                                      Podpisano: M

Mama była jeszcze wściekła i nie chciała mu wybaczyć.

- Mam dość jego zazdrości! – krzyknęła - Już tyle razy rozmawiałam z nim na ten temat! I co? I NIC! To nie ma sensu. On się już nie zmieni.

Do pokoju wpadła siostra i oznajmiła, że musi zabrać mamę na badania. Wyszliśmy obiecując, że wrócimy jeszcze dzisiaj. Siostra zapomniała zlecenia na badania, więc szybko pobiegła do dyżurki.  Podeszłam do mamy, aby dać jej buziaka i szepnęłam na ucho:

- Harry poprosił, żebym z nim chodziła.

Mama nagle spoważniała i powiedziała:

- Megan! Musimy porozmawiać.

Siostra przybiegła i zabrała mamę.

- Jesteś głodna Megan? - spytał po chwili Harry.

- Nie, a ty?

- Jakoś wytrzymam - odpowiedział.

- A może pojedziemy na Stare Miasto? - spytałam.

- Gdzie chcesz!

Zaczęliśmy się śmiać obydwoje.

- Na Starówkę wolałbym nie, ale jak sobie życzysz.

- Wiesz, mam lepszy pomysł. Może podjedziemy do mnie do domu?

 Hazzie ruszył spod szpitala. Wydawało mi się, że minęliśmy samochód, w który, widziałam Max’ a. Podjechaliśmy pod mój dom. Gdy otworzyłam drzwi, buchnęła para, aż mnie odrzuciło na Hazzie’ ego. O mało żeśmy się nie przewrócili.

- Co się stało? - spytał Hazzie.

- Nie wiem. Straszna para bucha z środka. Nie wiem jak tam wejść.

- Poczekaj, może ja spróbuje.

 Harry nacisnął klamkę, ale także odskoczył jak oparzony.

- Co się mogło stać? - zaczęłam się zastanawiać.

- Miałem już taki przypadek. Prawdopodobnie pękł kaloryfer albo rura z gorącą wodą. Nie wiesz, gdzie są zawory od wody?

Zrobiło mi się głupio , po czym szepnęłam:

- Nie… Jeszcze nie było mi to potrzebne. Myślisz, że mama będzie wiedziała gdzie są?

- Może lepiej jej nie denerwować. Chyba trzeba będzie wezwać straż pożarną. Albo pogotowie wodociągowe… czy Max z wami mieszkał?

- Nie. On na pewno nie pomoże - odparłam.

- Trzeba gdzieś zadzwonić. Decyduj, oni na pewno będą wiedzieć co zrobić.

Wpisałam na komórce numer:

998

Ale rozmyśliłam się i zadzwoniłam pod

112

Odezwała się bardzo miła pani.

- W czym mogę pomóc? - zapytała.

Powiedziałam, że nie mogę wejść do domu. Spytała, czy się nie poparzyłam i gdy zaprzeczyłam, powiedziała, że zaraz przyśle straż pożarną. Po krótkim czasie usłyszeliśmy sygnał. Podjechali strażacy.

- Proszę się odsunąć od drzwi! - krzyczeli i zaczęli wyciągać sprzęt.

Wyobraziłam sobie, że zaraz puszczą wodę do środka, a wody to jest pod dostatkiem.

- Tam się nic nie pali! - krzyknęłam z przerażeniem.

- A skąd wiesz? - powiedział jeden ze strażaków.

- Bo otworzyłam drzwi i buchnęła na mnie para. Dymu nie było.

- A gdzie są zawory od wody? - zapytał strażak.

- Nie wiem - odparłam robiąc słodką minę - Mieszkałyśmy w tym domu od niedawna i jeszcze do niczego nie było nam to potrzebne.

   Strażacy zaczęli obchodzić cały dom. Coś do siebie mówili przez krótkofalówki, ale nie rozumiałam co. Jeden ze strażaków otworzył drzwi i odskoczył jak oparzony.

   Para buchała z domu jak z lokomotywy. Z domu wydobywał się także jakiś dziwny syk.

- To woda! - krzyknął ucieszony, jakby odkrył Amerykę.

Tyle to też wiedzieliśmy. Stałam bezradnie i zastanawiałam się co teraz będzie.  W pewnym momencie przestało syczeć. Strażacy ostrożnie weszli do środka. Zaczęły się otwierać wszystkie okna. Po jakimś czasie wyszli strażacy. Jeden z nich do mnie podszedł.

- Pękła rura z gorącą wodą w piwnicy. Cała piwnica jest zalana i nie można na razie do niej wchodzić.  Jak wrócą rodzice, będą wiedzieli, co mają zrobić.

- Ale mama jest w szpitalu, a tata nie żyje.

- Ale chyba ktoś dorosły się tobą opiekuje.

 Harry przysłuchiwał się rozmowie, Nie rozumiejąc ani słowa.

- A ten pan, to nie mówi? - zapytał strażak, patrząc na Hazzę.

Zastanawiałam się czy Harry się nie odezwie, bo korciło mnie aby powiedzieć: „NIE”. Zadzwoniła komórka Hazzy.

- Hello? - powiedział do telefonu i rozpoczął rozmowę. Usłyszałam, że mówi : „Nie mogę teraz. Jak tylko będę mógł to przyjadę”.

   Strażacy zaczęli się powoli zbierać, pokazali gdzie jest zawór i kazali zadzwonić po hydraulika. Następnie odjechali. Wzięłam głęboki oddech i postanowiłam wejść do budynku. Harry się pospiesznie rozłączył.  W domu panowała koszmarna atmosfera. Było upiornie gorąco i nie ziemsko duszno. Trzeba było zawezwać hydraulika. Podeszłam do telefonu, gdzie leżał notes. Niestety był on cały mokry, a wszystkie numery się rozmazały.

Hmm… skąd wziąć teraz numer do hydraulika? - pomyślałam.

Gdy tak stałam i zastanawiałam się, ktoś zapukał do drzwi.  Była to nasza sąsiadka Gabriela. Pani  Gabriela była przemiłą osobą. Znała bardzo dużo ludzi.

- Co się stało Megan? Jak zobaczyłam straż pod waszym domem, to myślałam, że zejdę na zawał.

- Pękła rura w piwnicy - odpowiedziałam - Muszę wezwać hydraulika, tylko nie mam żadnego numeru, bo notes został zalany…

- To poczekaj chwilę. Wezwę pana Ziutka. On wszystko naprawi.

 Pani Gabriela zniknęła w drzwiach. Harry przyszedł z drugiego pokoju i zapytał:

- Co to jest ”DZUTEK”?

- Co mówisz? - zapytałam nie rozumiejąc o co chodzi.

- DZUTEK…

Zrobiłam wielkie oczy.

- O czym ty mówisz?! - zapytałam.

- Jak rozmawiałaś z tą panią… To ona coś mówiła jakiś… hm… DZUTEK… ZUTEK?

- A! Mówisz o ZIUTKU! -  wybuchnęłam śmiechem. Ziutek to jest pan Złota Rączka. Potrafi wszystko naprawić.

  Wybrałam numer do Max’ a i opowiedziałam co się stało.

- Zaraz przyjadę! - krzyknął.

Ktoś zapukał do drzwi. Za drzwiami stała pani Gabriela.

- Złotko! Pan Ziutek przyjedzie za chwilę.

- Zutek - Powtórzył Harry .

Pani Gabriela dopiero go zauważyła.

- A kto to jest? - zapytała.

- A to mój kolega Harry. Nie rozumie po polsku.

- No… Przystojny koleś! - powiedziała.

   Przed domem zatrzymały się dwa samochody.  Harry wyjrzał przez otwarte okno i wrzasnął

- DZUTEK!!!!

   Z samochodu zaczęli wychodzić Niall, Liam i Zayn, a z drugiego Louis, Max oraz nieznany mi mężczyzna. Kiedy Harry zobaczył tego mężczyznę, wymknęło mu się „SHIT”. Byłam zdziwiona jego reakcją.

- Co ci się stało? - zapytałam zaniepokojona. Ale nie zdążył odpowiedzieć, bo do domu zaczęli wchodzić Max i pozostali.

- Przybyliśmy z odsieczą! -  krzyknął Niall, ale humory mieli nie najlepsze.

   Zanim zdążyli cokolwiek popsuć (a zwłaszcza Zayn i Niall), zadzwonił do furtki mały mężczyzna.

- Zutek? - zapytał się Harry.

- Tak, pan Ziutek, poczekaj tu i uspokój się. Ja idę otworzyć furtkę.

- ZUTEK!!!!!!! - krzyknął Hazza rozradowany.

   Chłopcy popatrzyli na niego zdziwieni. Pobiegłam do furtki.

- Miałem się tu stawić, bo rura podobno pękła - powiedział pan Ziutek.

-  Jak dobrze, że pan tak szybko przyjechał. Rura pękła w piwnicy. Strażacy zamknęli wodę i wypompowali ją. Teraz czekamy, aż się ochłodzi.

- Pozwoli pani, że to obejrzę - powiedział i poszedł w kierunku domu.

  Weszliśmy do budynku i wskazałam, gdzie jest wejście do piwnicy. Pani Gabriela pomachała do pana Ziutka i szepnęła mi na ucho:

- Zaraz przyjdę! - i wyszła.

Max próbował się zachowywać jak pan domu. Gadał bez końca do pana Ziutka, aż ten miał go dosyć. Pan Ziutek podszedł do mnie i powiedział, że musi pójść i kupić nową rurę i będzie za dwie godziny. Max zaoferował, że pojedzie z nim, ale pan Ziutek bardzo podziękował i dodał, że woli jechać sam.   Pomyślałam sobie, że byłoby dobrze żeby Max gdzieś zniknął.  Ponieważ w domu nie dało się wytrzymać, postanowiłam podzielić towarzystwo. Max miał siedzieć na ławce przed domem i pilnować furtki. Żeby nie był samotny dla towarzystwa zaoferowałam mu tajemniczego mężczyznę  (Jak się potem okazało to był Peter). Ponieważ byli w podobnym wieku, Peter się zgodził. Ja z chłopakami poszłam na tyły domu do ogrodu.

- Uuu! - usłyszałam zza ogrodzenia - Złotko! Choć tutaj na chwilę!

Podeszłam do pani Gabrieli.

- A gdzie są ci dwaj starsi panowie? - zapytała szeptem. Na tacy, którą trzymała miała różne rodzaje ciastek.

- Ktoś musi pilnować furtki, więc siedzą na ławeczce przed domem.

- Mam tu dla was trochę ciasteczek.  Zaraz wam przyniosę.

- A co to jest CZAS… TYCZKO? –  zapytał Niall.

- ZUTEK!!! - zawołał Harry.

  Musiałam ich uspokoić.

- Masz coś do picia? - zapytał Liam.

- Niestety nie…

  Liam poszedł do samochodu. Po chwili wrócił ze zgrzewką coli.

- Chyba przyszedł hydraulik - powiedział siadając.

- ZUTEK!!! - krzyczał jak opętany, Harry.

- Brawo Liam…. Widzisz co zrobiłeś?

- Przepraszam. Harry i Niall! Uspokójcie się!

 Nic… nadal wrzeszczeli jak niewiadomo co.

- Uspokójcie się!!! - wrzasnęłam i pobiegłam na drugą stronę.

   Pan Ziutek targał długą rurę. Max jedną ręką trzymał furtkę, a Peter chciał pomóc panu Ziutkowi.

Pan Ziutek oganiał się od Petera jak od upartej muchy.

- Nie! Nie! Nie! - krzyczał do Petera.

Zawołałam Petera i wreszcie pan Ziutek mógł wejść do środka. Pani Gabriela szepnęła mi do ucha:

- Podoba mi się ten Peter.

Uśmiechnęłam się tajemniczo.

- To menager zespołu – powiedziałam - Może go pani zatrzymać na tej herbatce?

- Ależ z całą przyjemnością! - krzyknęła z zachwytu, po czym dodała - Ale potrzebny jest mi tłumacz!

- Max może pani tłumaczyć, bo zna bardzo dobrze angielski.

Pobiegłam za panem Ziutkiem.

- Niech się panienka nie boi. Wszystko będzie dobrze, tylko trzeba będzie tą chałupę porządnie wywietrzyć. A dawno to się stało?

- Nie wiem. Dopiero przyjechałam i nie mogłam wejść do środka.

- Dobrze, że nie pękła rura gdzieś na górze. Dzięki temu straty są o wiele mniejsze. Trzeba teraz dobrze wietrzyć dom, żeby nie wdała się wilgoć.

   Pomyślałam, że chyba zostawię tutaj Max’ a i Petera samych. Pobiegłam do chłopaków i zdradziłam im swój plan. Wszyscy byli za.

- Który z was porozmawia z Peterem, aby został z Max’ em? Lou, może ty?

- Hah…  no dobra. Niech stracę.

  Poszłam na drugą stronę. Powiedziałam  Max’ owi, że dobrze by było, żeby został, bo trzeba wietrzyć budynek.

- Ja sama tu nie zostanę.

- No absolutnie! - zgodził się.

- A tobie przyda się pomoc, więc proponuje, żeby został z tobą Peter. Pani Gabriela o was zadba, prawda?

- Ależ oczywiście! - odparła zadowolona pani Gabriela.

Max nie mógł się już wykręcić. Louis wziął na bok Petera i coś mu tłumaczył. Peter i Max połknęli haczyk.   Po wyjściu pana Ziutka pojechaliśmy do mamy do szpitala. Zrobiliśmy tym razem wielką niespodziankę. Wparowaliśmy wszyscy do pokoiku

- Cześć mamo! Poznaj chłopaków z One Direction!. Harry’ ego już znacz. To jest Niall.

- Pani jedzenie, jest pyszne!!!!!! - powiedział zachwycony Niall.

- To jest Louis, obok Lou stoi Zayn, a dalej stoi Liam zwany „tatusiem”.

- Bardzo mi miło was poznać! - powiedziała mama, ale nawet nie mogę podać wam ręki.

 „Tatuś” zapytał:

- Jak się pani dziś czuje?

-  Znacznie lepiej niż wczoraj, a jutro mają mi zdjąć ten cholerny pancerz.

- Max’ owi jutro też zdejmują - powiedział Harry.

-  No słyszałam, że dał wam się we znaki. Powinien się niedługo od was wyprowadzić, bo wczoraj z nim zerwałam.

    Zrobiłam kwadratowe oczy.

- Jak to? Przecież on nic nam nie powiedział! Zostawiłam go u nas w domu!

- A dlaczego? - zapytała zdziwiona mama.

  Wspólnymi siłami opowiedzieliśmy jej co się wydarzyło.

 Harry krzyknął:

- Zutek!

  Mama popatrzyła na mnie zdezorientowana. Wytłumaczyłam mamie, że chłopcy usłyszeli parę polskich słów, które bardzo im się spodobały i bez przerwy je powtarzają .

   ZUTEK            POCHODZI OD           ZIUTKA

Harry się uśmiechnął.

CZASTYCZKO   POCHODZI OD  CIASTECZKA

- Pani Gabriela zaproponowała pomoc pana Ziutka i przybiegła z ciasteczkami? - domyśliła się mama.

- Good czastyczko - powiedział Niall wyszczerzając aparat.

Mama się zaczęła śmiać. Potem powiedziała do Niall’ a:

- Dobre ciasteczko.

 A Niall na to:

- Dobre czastyczko.

Wybuchnęłyśmy śmiechem. Na to przyszła siostra. Zrobiła surową minę, popatrzyła na drzwi, a chłopcy jak nie pyszni wyszli czym prędzej z pokoju.

- Siostro, chciałam poznać kolegów córki.

- No, sympatyczne chłopaki z nich - uśmiechnęła się do mnie, po czym wyszła.

- Co teraz zrobimy? Max został u nas w domu razem z Peterem i panią Gabrielą. Nie wiedziałam, że zerwałaś z Max’ em.

- Jakoś sobie poradzimy. Jak tam Harry?

- Jest cudowny - odpowiedziałam nieśmiało.

- Liczę na twój rozsądek – powiedziała - Rozmawiałyśmy już na ten temat, że chłopcom w wieku Harry’ ego jest tylko jedno w głowie.

- Ale mamo! On jest inny - powiedziałam patrząc na drzwi.

- Wiesz, że ci ufam i mam nadzieję, że się na tobie nie zawiodę.

Pod drzwiami zrobił się jakiś ruch. Usłyszałam przyciszoną rozmowę. Po paru minutach do pokoju wszedł doktor Michał. O dziwo nie był ubrany w fartuch. Miał na sobie białą koszulę oraz czarne dżiny.

- Witam drogie panie! Jutro wielki dzień! - powiedział. Zauważyłam, że mama się zarumieniła.

- To ja już pójdę - odparłam.

Doktor rozsiadł się na krześle.

- Fajni ci chłopcy - usłyszałam od doktora, gdy wychodziłam.

  Kiedy wyszłam, pod drzwiami siedział Harry i Louis.

- Gdzie reszta? - zapytałam.

-  Poszli szukać czegoś do jedzenia - odparł Lou.

Poczułam, że też jestem głodna.

- Zostało coś jeszcze z obiadu? - Zapytałam Louisa.

- Nie wiele - odpowiedział.

- To chyba musimy iść gdzieś na jedzonko - zdecydował Hazza.- Trzeba to jakoś uczcić, że pozbyliśmy się Max’ a z domu - dodał.

- Jutro zawiozę mu jego rzeczy - powiedział Lou.

- Czy oni poszli na dół? - zapytałam.

- Tak. Gdzieś na terenie szpitala, podobno jest mały bar.

Zapytałam jakąś pielęgniarkę o drogę do baru. Harry poprosił Louisa, żeby sprowadził chłopaków do samochodów. Gdy Louis poszedł, Harry sposępniał. Spytałam co się stało, a on popatrzył mi prosto w oczy i powiedział:

- Za trzy dni wyjeżdżamy… mieliśmy jechać jutro, ale ubłagałem Petera, żeby to było za trzy. Podobno jesteś już znana w całych Stanach Zjednoczonych.

- Jak to?!

- Ktoś zrobił nam zdjęcie, a wiesz jakie są magazyny plotkarskie…

- Dlatego przyjechał Peter?

- No, coś w tym rodzaju. Dlatego zapraszam dzisiaj wszystkich do restauracji. Musimy im powiedzieć o nas. Louis i tak coś podejrzewa. Przypuszczam, że reszta też.

    Staliśmy pod szpitalem i czekaliśmy na resztę.  Zrobiło mi się strasznie zimno, więc przytuliłam się do Harry’ ego.

- Poczekaj, bo zepsujesz całą niespodziankę. Wsiądź do samochodu. Tam będzie trochę cieplej.

Otworzył mi drzwi. Wsiadłam do środka. Harry wpakował się za mną. Potem opowiedział jak Peter zrobił awanturę chłopakom, że wystąpiliśmy w Złotych Tarasach bez jego „wiedzy”.

- Nie wiedziałam, że jesteście, aż tak uzależnieni od niego - rzekłam.

- No właśnie Liam mu uświadomił, że on jest zależny od nas, a nie my od niego.

   Coś uderzyło w tylną  szybę. Podskoczyłam wystraszona. Okazało się, że to Lou z resztą chłopaków. Lou wsiadł za kierownicę, a pozostali poszli do drugiego samochodu.

- To gdzie jedziemy – zapytał - Niall chce na pierogi do Wilanowa - oznajmił.

Zaczęłam się śmiać i powiedziałam, że w Warszawie są pierogarnie.

- Tylko nie mów o tym Niall’ owi!!! Hmm… Może jedźmy na Krakowskie Przedmieście?

  Właśnie pomyślałam, że jak następnym razem przyjadą, zabiorę ich do Krakowa, a potem do Zakopanego, ale to będzie niespodzianka.

   Dojechaliśmy pod hotel „Wiktoria”. Zaparkowaliśmy i poszliśmy w kierunku „Europejskiego”. Zaczęłam im opowiadać o grobie Nieznanego Żołnierza, o Dziadku Piłsudzkim i o II Wojnie Światowej.

  Tak dotarliśmy do restauracji. Knajpa była wspaniała, zresztą nazwisko GESLER mówiło samo za siebie.

  Kelner poprowadził nas do pokoju VIP- ów.  Było bardzo przytulnie i sympatycznie. Trzech kelnerów obsługiwało naszą szóstkę, a czwarty wszystko nadzorował.  Podano menu. Miałam ochotę na kaczkę z jabłkami. Hazzie także się na nią zdecydował. Louis wziął schabowego z kapustą. Dodatkowo zamówił miskę marchewek. Liam wziął pstrąga z grilla, Zayn zamówił pieczoną gęś, a Niall półmisek pierogów. Gdy kelner powiedział, że są różne rodzaje pierogów, Niall chciał zamówić drugi półmisek. Liam powiedział, żeby zamówił najpierw jeden, a ewentualnie później drugi. Potem zapytał kelnera, czy na półmisku jest tylko jeden rodzaj pierogów. Kelner odparł, że  mogą zrobić mix. Niall się bardzo ucieszył i poprosił. Harry zamówił szampana. Gdy kelnerzy rozlali szampana wstał i powiedział:

- Zdrowie Megan, mojej dziewczyny.

  Wszystkich zatkało. Harry popatrzył na mnie, po czym puścił oko.

Lou się zerwał z miejsca, dopadł do Hazzy, a potem do mnie i złożył nam gratulacje. Zayn miał skwaszoną minę, a Niall siedział jak zamurowany.

 Podano obiad. Porcje były olbrzymie, ale największą porcję dostał Niall. Na jego półmisku leżało chyba pięćdziesiąt pierogów. Oczy mu rozbłysły i poprawił mu się humor. Zabraliśmy się do jedzenia.   Louis chciał połączyć się z Eleanor i opowiedzieć ile straciła ale nie odbierała. Po skończonym obiedzie, kelnerzy wnieśli olbrzymi tort waniliowy. Okazało się, że dzisiaj przypadała 150 rocznica założenia „Europejskiego” i każdy gość dostawał w prezencie taki tort. Złożyliśmy życzenia na ręce kelnerów i zamówiliśmy herbatę. Tort był przepyszny, ale nie mogłam go  całego zjeść. Nawet Niall nie mógł… co skończyło się kpinami ze strony przyjaciół.

- Czy ja mogę wziąć ten tort do domu? - zapytał Niall.

- Oczywiście - odrzekł kelner.

Wszyscy zdecydowali się na to samo. Kelnerzy zabrali tort i po jakimś czasie przynieśli w pudełeczkach. Jeden z kelnerów miał flamaster i podpisywał imionami każde pudełko. Tak zaopatrzeni wyszliśmy na Krakowskie Przedmieście. Harry został zapłacić rachunek, a Lou pobiegł do samochodu po kamerkę.

- Muszę to uwiecznić! - krzyknął w biegu.

Niall wreszcie był najedzony. Do Zayn; a podeszła jakaś dziewczyna i poprosiła go o autograf. Zaczęła gadać jak najęta i popiskiwać. Zauważyłam, że wcisnęła Zayn’ owi do ręki karteczkę. Prawdopodobnie z numerem telefonu. Schował ją szybko do kieszeni, kiedy dziewczyna odeszła. Przybiegł Lou i z daleka zaczął kręcić naszą czwórkę. W tym momencie wyszedł Harry. Podszedł do mnie i objął mnie nieświadomy, że z piosenkarza stał się aktorem. Pocałował mnie w usta, a Louis zaczął krzyczeć:

- Brawo! Brawo! Replay! Mamy To! - Harry zorientował się, że został nagrany, a ja dostałam ataku śmiechu, gdy ujrzałam jego minę. Bezcenna.

 Poszliśmy w kierunku Nowego Światu.

- Co to za pomnik? - Spytał Zayn.

- Mam nadzieję, że znasz Kopernika?

- Głupie pytanie - oburzył się i spojrzał w lusterko. Zaczęłam się śmiać, po czym on także. Skręciliśmy w Świętokrzyską.

- A tam jest ulica Kubusia Puchatka - pokazałam.

Chłopcy bardzo się ucieszyli, że u nas jest on  znany. Przeszliśmy się  jeszcze kawałek. Potem wróciliśmy do samochodów. Wsiedliśmy  i pojechaliśmy szczęśliwi do domu. Wreszcie był święty spokój. Li włączył telewizor. Niall poszedł w pewnym momencie do kuchni. Po dziesięciu minutach wrócił z popcornem i colą. Wszyscy jęknęli z przejedzenia.

  Usiedliśmy wszyscy na kanapie. Oczywiście Hazzy koło mnie. Przytuliłam się do niego. Objął mnie ramieniem i pocałował.  Zaczęliśmy  oglądać jakiś film. Nagle Zayn wyszedł z salonu.

- Zayn pewnie poszedł zadzwonić do dziewczyny.

- Jakiej dziewczyny? - zapytał zdziwiony Harry.

- Lou ma ją na filmie.

Przypomnieliśmy sobie o filmiku .

- Lou, pokaż ten filmik - powiedział Hazza

  Louis podłączył kamerkę do telewizora i zaciekawieniem zaczęliśmy oglądać. Nagle na ekranie pojawiła się dziewczyna.

- Plastik - powiedziałam.

 Chłopcy nie wiedzieli o co chodzi, więc musiałam im przetłumaczyć na angielski… Gdy zrozumieli, zaczęli się panicznie śmiać. Do pokoju wszedł Zayn i oznajmił:

- Mam randkę. Nie czekajcie na mnie.

- UUU…- rozległy się odgłosy.

Uśmiechnął się i wyszedł z domu.

* Witajcie! :) Zauważyłam, że coraz więcej jest Was czytających, co sprawia mi ogromną frajdę i powoduje, że chce mi się dla Was pisać :D Dziękuje za dotychczasowe komentarze i opinie i zachęcam do obserwowania dalej mojego bloga. Dodaję rozdziały tutaj codziennie, więc nie będziecie się nudzić ;)

                                                                                        ~ Meg