Rozdział czternasty



Obudził mnie znów ból bębenków.

- Ale słodko spałaś.- powiedział Duży Bo.- Już lądujemy. Zapiąłem cię w pasy. Nawet nie poczułaś.

Podniosłam fotel. Przede mną fotele były już podniesione.

- Jak się dzidzi spało?- Spytał Nath.- Przespałaś całą podróż!

- Wybaczcie ale nie mogłam spać poprzedniej nocy.

- Ale masz wypieki!- powiedział Jay.

- A skąd wiesz?- Spytałam.

- Mam swoje tajemnicze sposoby.

I pokazał mi lusterko.

Samolot kołował już do terminala. Dziewczyny zaczęły zbierać swoje pakunki, a Duży Bo im pomagał.

   W pewnym momencie, chciałam wyciągnąć swoje rzeczy ze skrytki i poczułam, że mój plecak wyślizguje mi się z ręki. Nathan odsunął się gwałtownie i dzięki temu uniknął nie miłego spotkania twarzą w twarz z moim plecakiem.

Duży Bo podskoczył i zaczął robić mi wymówki:

- Przecież bym wszystko wyjął!

- Ale dzięki temu nic się niestało. Przepraszam.

- Ale mogło się stać.

Kiedy samolot się zatrzymał, zaczęliśmy się kierować ku wyjściu. Musiałam przejść już tylko  odprawę paszportową i zobaczę Harry’ ego.- pomyślałam.

Duży Bo zdecydował, że stoimy wszyscy razem do odprawy. Chłopaki poszli do innej odprawy krzycząc, że jeszcze się spotkamy. Ellie poszła pierwsza, ja druga, a Danielle i Bo za mną. Celnik spytał mnie o cel podróży. W moim paszporcie była wklejona roczna wiza do Stanów Zjednoczonych.

- Przyjechałam w celach turystycznych.- powiedziałam.- Poza tym, tu jest moje zaproszenie.- dodałam.

Celnik dokładnie przeczytał moje dokumenty i pozwolił mi przejść.

Zostało mi już tylko odnalezienie Harry’ ego.

Ellie stała bezradnie rozglądając się za Louisem.

- Gdzie oni są?- Zapytała zdenerwowana.- Znowu się spóźnili!- Krzyknęła.

Poczułam się zawiedziona. Za chwilę do nas dołączyli Duży Bo i Danielle.

- Co oni sobie myślą?!- Nadawała dalej Ellie.

- Gdzie mamy ich szukać?- Zapytałam.

 Duży Bo odebrał nasze bagaże i podjechał dużym wózkiem.

   W pewnym momencie w oczy rzucił mi się transparent z napisem: ONE DIRECTION

Trzymał go mężczyzna wyglądający na kierowcę. Obok niego stał drugi.

Pokazałam Dużemu Bo transparent. Ten rzucił:

- Zaczekajcie tu na mnie. Zaraz wrócę.- I poszedł do mężczyzny.

Zamienił z nim kilka zdań i wrócił.

- Idziemy.- powiedział.- Chłopcy czekają na zewnątrz.  W środku gotowałam się ze wściekłości. Ja tu specjalnie dla niego przylatuję, a jego nie ma na lotnisku! A obiecał!

Mężczyzna podszedł do limuzyny i wskazał na Ellie i Dan oraz Dużego Bo.

- Państwo tutaj.- Powiedział szofer.- A pani pójdzie ze mną.- dodał.

 Duży Bo zaniepokoił się.

- Ja jej samej nie puszczę!- Powiedział.

- To proszę pójść z nami.- Odpowiedział stanowczo mężczyzna.

Podeszliśmy do Mercedesa z przyciemnianymi szybami. Duży Bo otworzył drzwi i zajrzał do środka. Coś mruknął pod nosem i się wycofał.

- Megan, możesz wsiadać. – Powiedział i oddalił się.

Wsiadłam do samochodu i znalazłam się w objęciach Harry’ ego.

- Hazziątko!- Powiedziałam i zaczęłam płakać.

- No takiego powitania to się nie spodziewałem.

   Samochód ruszył, a Harry zaczął scałowywać z moich policzków łzy.

- Witaj moje królewno.- Powiedział.

Było mi tak miło w jego objęciach Harry’ ego, że nie zauważyłam, kiedy stanęliśmy.

   W domu było  już głośno. Widać, że limuzyna już dojechała.

Duży Bo wyskoczył z domu i zabrał moje bagaże.

Dom był duży i bardzo nowoczesny. Weszliśmy do środka, a chłopaki się na mnie rzucili, żeby się przywitać.

- Doszliśmy do wniosku, że wszyscy się nie zmieścimy w tej limuzynie, więc zostawiliśmy wam możliwość intymnego przywitania się.

- Jesteście pewnie bardzo zmęczone.- Powiedział Liam.- Ale zjecie z nami kolacje, prawda? Chudy Su stanął na głowie, żeby was przywitać.

- Macie pozdrowienia od mamy, Michała i Małego Joe. Nawet mu się spodobało w Polsce. Powiedział, że on chyba tam zostanie.- Powiedziałam.

- Idźcie do łazienki i się trochę ogarnijcie, a potem przyjdźcie na kolacje.- Powiedział Li.

Harry cały czas trzymał mnie w pasie i poprowadził na górę.

- Tylko nie siedźcie tam za długo, bo jestem głodny.- Powiedział Niall.

Pokój do którego wprowadził mnie Hazzie był przeszklony. Do pokoju przylegała łazienka z jacuzzi i kabiną prysznicową.  Wyposażenie było super luksusowe. Z pokoju rozciągał się przepiękny widok na Chicago.

- Może chcesz się wykąpać?- zapytał Harry.- Ale zrób to szybko, bo za piętnaście minut przyjdę.

Niechętnie puścił mnie i wyszedł z pokoju. Zamknęłam za nim drzwi i pobiegłam do łazienki. Popatrzyłam w lustro. Boże! Jaka ja byłam szara! I taką mnie widział?!wskoczyłam pod prysznic, umyłam głowę., szybko się namydliłam, spłukałam i wyszłam z kabiny. Na ścianie wisiał cudownie miękki, fioletowy szlafrok z nadrukiem: MEGAN.

Założyłam go na siebie. Wyszłam z łazienki i zaczęłam się zastanawiać, gdzie są moje bagaże. Zajrzałam do szafy, a tam wisiała niebieska sukienka koktajlowa. Założyłam ją ale czegoś mi brakowało.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Kto tam?- Zapytałam.

- Jesteś już gotowa?

Otworzyłam drzwi i zaprosiłam do środka.

- Nie wiem, gdzie są moje bagaże. Zajrzałam do szafy i znalazłam sukienkę, która jest na mnie dobra. Teraz muszę znaleźć Dużego Bo, aby się dowiedzieć, gdzie są moje bagaże.

Harry podszedł do mnie i zamknął mi usta pocałunkiem.

- Ta sukienka jest dla ciebie, a na dole w szafie znajdziesz buty.

- Harry, nie mogę tyle prezentów przyjmować od ciebie.

- A dlaczego?- zapytał zdziwiony.- Przecież jesteś moją dziewczyną.- dodał.

  Podszedł do szafy i wyciągnął pudełko z butami. Poprosił, żebym usiadła i założył mi pantofle na nogi. Leżały świetnie. Jak rękawiczki i były prześliczne.

Nachyliłam się i ucałowałam go. Szepnęłam po chwili do ucha:

- Dziękuje- i pocałowałam czule jeszcze raz.

Do pokoju ktoś zapukał.

- Schodzicie na dół? Kolacja na stole. Ja tu głoduje!- Błagał Niall przez drzwi.- żołądek przykleił mi się do kręgosłupa.

- Już idziemy.- odpowiedziałam- Nie chcę, żeby Niall zszedł z tego świata z mojego powodu. Chodź, idziemy.- Powiedziałam do Harry’ ego.

W jadalni wszyscy już byli.

- No nareszcie!- Krzyknął Niall.

Na stole czekała już wyśmienita kolacja.

- Dzisiaj Chudy Su przeszedł samego siebie. Później go poznasz.- Powiedział Harry.

Na stole stały koszyczki. Dla każdego po jednym. Zdjęłam pokrywkę i zajrzałam do środka. Ujrzałam na dnie leżące pierogi

- A! to dlatego Niall nie mógł się  doczekać!- Powiedziałam.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem.

Pierogi były chińskie, z ciasta ryżowego.

- Niall, to chyba coś dla ciebie. Pamiętasz jak po polsku nazywa się to danie?

- PEROGI!!!- krzyknął szczęśliwy.

- Nie perogi, tylko pierogi. Widzę, że zapomniałeś tego, czego cię uczyłam…

- Ale to nie są takie jak u was.

- A jakie lubisz najbardziej?

- Z mięsem!!! No ale z serem też były dobre. I z kapustą i z grzybami też. I na słodko i na słono były pyszne!

Wszyscy się roześmiali.

Po kolacji Liam zarządził, że idziemy spać, bo jesteśmy zmęczone po podróży.

Rozeszliśmy się do pokoi.

- Bardzo ci się chce spać?- Zapytał Harry.- Moglibyśmy pogadać? Właściwie nie wiem, co się działo u ciebie podczas podróży.

Zaprosiłam go do siebie do pokoju.

- A jak ci się podobał szlafroczek?

- Takiego jeszcze nie miałam. Jest taki mięciutki. Taki jak ty.

- Ja jestem mięciutki?- Zdziwił się  Harry.

- No, przecież nie mówię, że jesteś mięczak ale tak dobrze jest się do ciebie przytulać.

- To jak tam z chłopakami z The Wanted?

- Duży Bo dał Jay’ owi mocno do zrozumienia, że jestem zajęta. Stracił humor na całą podróż. Meksykanin został w Berlinie. Harry, nie obrazisz się, jeżeli zmienię mój aktualny strój na coś wygodniejszego?

- Nie mam nic przeciwko.- Uśmiechnął się tajemniczo.

Gdy byłam sama w pokoju przed kolacją, zauważyłam leżącą na łóżku jedwabną piżamę.

Podeszłam do łóżka, zabrałam piżamę i pobiegłam do łazienki.

Kiedy z niej wyszłam Harry siedział na kanapie i oglądał telewizję.

- Nie zauważyłam wcześniej tego telewizora!

- Bo był schowany głuptasie. Zobacz. Tu jest pilot. Po naciśnięciu tego przycisku telewizor się chowa.

- Pokaż.

  Przycisnęłam guzik i telewizor zaczął jechać do góry. Pomyślałam: Ale ustrojstwo!

- Ładnie ci w tym szlafroczku.- Powiedział Hazza.

Nacisnęłam jeszcze raz. Telewizor wysunął się.  Usiedliśmy na kanapie, a Harry mocno mnie przytulił. Zapytałam go o trasę koncertową i zaczął opowiadać. Oparłam głowę na jego ramieniu i nawet nie wiem, kiedy zasnęłam.

* Witajcie :D Wiem, że zwykle rozdział kończą się w taki sposób: "Zasnęłam", "Film mi się urwał", "Nawet nie wiem, kiedy odjechałam"... Wiem... Strasznie mi się śmiać przez to chce, nie wiem czemu tak jest :D
                                                                                            ~Meg