Rozdział dwudziesty pierwszy
    Obudziło mnie słońce, które świeciło mi w twarz. Harry leżał i przyglądał mi się. Gdy zobaczył, że mam otwarte oczy, uśmiechnął się i powiedział:

- Dzień dobry! Wiesz, która jest godzina? Wpół do pierwszej.

- Dawno się obudziłeś? - zapytałam, wtulając się w niego.

- Niedawno – powiedział - Tak słodko spałaś, że nie chciałem cię budzić, ale teraz muszę szybko wstawać.

- A dlaczego?

- Bo muszę iść tam, gdzie król chodzi piechotą.

- To szybko - powiedziałam.

   Wstał i pobiegł do łazienki. Zakryłam się cała kołdrą. Usłyszałam trzaśnięcie drzwi od łazienki i poczułam, że Harry siada na łóżku.

- No co jest?! Oddaj mi trochę kołdry.

 Udawałam, że mnie nie ma. Szarpnął za kołdrę, tak mocno, że zabrał mi ją całą.

- Miałaś iść do ubikacji.

- Ja?

- Nie. Krasnoludki.

- To niech sobie idą.

  Zaczął mnie podnosić z łóżka, ale udało mi się wyrwać. Już miałam złapać za kołdrę, kiedy wylądowała daleko na ziemi.  Położyłam się na łóżku i udawałam, że śpię. Harry zaczął mnie łaskotać i nie mogłam już dłużej wytrzymać. Jak zaraz nie pójdę do łazienki, to łóżko będzie mokre.

 Pobiegłam szybko do łazienki i za chwilę wróciłam. Na moim łóżku leżała mumia z kołdry, która się lekko poruszyła. Skoczyłam na nią i usłyszałam z pod kołdry:

- Ałła !

 Harry wyskoczył spod kołdry, złapał mnie, przewrócił i zaczął namiętnie całować.

Na tarasie zaczęło się coś dziać. Harry nacisnął pilota i zasłony zaczęły się zasłaniać, ktoś zapukał do tarasowych drzwi.

- Czy my do jasnej cholery, nie możemy mieć chwili spokoju?

Wstał wściekły i podszedł do drzwi.

- Zayn czego, chcesz? - warknął.

- Zatrzasnęły mi się drzwi od tarasu i nie mogę wejść do środka. Wydawało mi się, że nie śpicie.

- No już nie - oznajmił.

- Cześć   Megan! Mogę przejść przez twój pokój?

- Tak, oczywiście.

- To przyjdę za dziesięć minut, jak się umyjesz - rzucił Harry.

Kiedy chłopcy wyszli z pokoju, zrobiłam porządek i poszłam się myć. Wyszłam z łazienki, a Harry już siedział na łóżku.

- Minęło już dziesięć minut? - zdziwiłam się.

- Nawet pół godziny - Harry był już ubrany - Czekam, aby pomóc ci się ubrać.

Wyciągnęłam z szafy bieliznę, krótkie spodenki i niebieski top. Pobiegłam z bielizną do łazienki. Szybko zrzuciłam dół od piżamy i naciągnęłam majtki i gdy już zdejmowałam górę, zaplątałam się w piżamę. Zaczęłam się szamotać, ale nic nie pomagało. Na to wszystko wszedł Harry. Gdy mnie zobaczył, usiadł na ziemi i zaczął się pokładać ze śmiechu.

- No dzięki. Ale jesteś miły.  Haroldzie, może zechciałbyś mi pomóc, a nie wierzgasz nogami.

Harry trzęsąc się ze śmiechu podszedł do mnie i zaczął mnie wyzwalać z piżamy.

- Mmm… Masz ładne piersi - powiedział.

Byłam coraz bardziej wciekła. Wreszcie udało mu się zdjąć tą cholerną piżamę i nim zdążyłam się odwrócić, pochylił się szybko i pocałował mnie w prawą pierś.

- Ale całuśnik z ciebie - powiedziałam.

- Musiałem powiedzieć „Dzień dobry”.

Odwrócił mnie do siebie.

- Ale z drugą też muszę się przywitać - I pocałował mnie w lewą.

Zadzwonił telefon. Założyłam szybko stanik i wybiegłam bez zapinania.

- Halo?

- Cześć słoneczko - usłyszałam głos mamy - Co tam u was słychać? Jak tam twoja ręka? I oczywiście, jak tam mój przyszły zięć się miewa?

  Zasypała mnie pytaniami. Poczułam, że Harry stoi za mną i próbuje zapiąć mi stanik.

- Wszystko w porządku mamo. Ręka już mnie nie boli. Z Ellie i Danielle założyłyśmy spółkę.

- Jaką spółkę?

- A… Długa historia. Opowiem ci jak wrócę do domu.

Harry popchnął mnie, żebym usiadła. Kiedy usiadłam, Harry zaczął zakładać mi spodenki. Gdy już miałam obydwie nogi w obydwu nogawkach, Harry pomógł mi wstać, podciągnął mi spodenki i zapiął.

- A co u was? - Zapytałam mamę - Jak się miewasz? Co u was słychać?

W tym czasie Hazza założył mi na rękę z gipsem top.

- Jest wspaniale. Czuję się co raz lepiej. Michał jest cudownym rehabilitantem.

- A jak Mały Joe się sprawuje? - zawołał Harry do słuchawki.

- O! Słyszę, że Harry jest obok - odpowiedziała mama - Cześć Harry. Mały Joe jest w swoim żywiole. Tak wspaniale gotuje, że chyba spasie nas jak prosiaczki.

  Poczułam, że jestem strasznie głodna.

- Możliwe, że będę musiała szybko kończyć, bo Michał przyjeżdża po mnie i zawozi mnie na gimnastykę. Powiedz coś jeszcze słoneczko do mnie.

Powiedziałam po polsku:

- Kocham cię mamo. 

- No właśnie. Michał wszedł do pokoju i pozdrawia  was.

- Ucałuj go od nas - powiedziałam i rozłączyłyśmy się.

Harry wreszcie mógł mnie ubrać do końca. Dostałam słodkiego buziaka i szepnął:

- Nie jesteś głodna?

- Jak wilk.

- To idziemy na obiad.

 Zeszliśmy na dół, a nikogo nie było. Nawet Niall’ a.

- O no wjeście ktoś przyszedł. Co podać śniadanie czy obiad?

- No już o tej porze, to chyba obiad.

- Zajaz przyniosę.

  Usiedliśmy przy stole, a Chudy Su przyniósł przystawki.

- Tjudno, żeby to się zmajnowało - powiedział- Zjobiłem to na śniadanie, ale nikt nie jaczył przyjść - Dodał lekko urażonym tonem.

- Nie martw się na nas możesz liczyć. Jesteśmy głodni jak wilki - powiedział Hazzie.

- To świetnie, bo przygotowałem pieczajki zapiekane z sejem  i sałatkę z pomidojów z jukolą.

- Mniam. A co będzie na deser? - zapytał Harry.

- Na desej będzie jabajbaj w cieście.

Uwielbiałam słuchać Chudego Su, kiedy nie wymawiał „R”.

- Dzień dobry - powiedział Lou wchodząc do jadalni - Ale sobie pospałem. Ellie zaraz zejdzie.

- Jak wam się spało? Czy Ellie przeszła już złość na nas? - zapytał Harry.

- No… Jakoś udało mi się ją udobruchać. A jak wam się spało?

- Też całkiem nieźle - powiedział Hazzie.

Do jadalni wpadła Ellie.

- Dzień dobry! Ale jestem głodna. Dawno wstaliście? No… Jak widzę nie jestem ostatnia. Jeszcze kilu osób brakuje.

- Sami byliśmy zdziwieni, że byliśmy pierwsi.

   Chudy Su przyniósł następne przystawki, uszczęśliwiony, że ktoś będzie jadł.

- Nie martw  się Chudy Su. Wszyscy zaraz na pewno zejdą.

Do jadalni zajrzał Duży Bo.

- Czy na dzisiaj są jakieś plany? - zapytał.

- Jeszcze nic nie zaplanowaliśmy – odpowiedziałam - chyba, że chłopaki.

- A co się stało? - zapytał Harry.

- Przyjechała moja mama do Chicago i chciałbym się z nią spotkać. Jeżeli nigdzie nie będziecie wychodzić, to mógłbym pójść.

- Idź koniecznie - powiedział Lou - Dziś musimy zrobić sobie dzień wolny.

  Gdy zjedliśmy już obiad do jadalni przyszedł Zayn, Danielle i Liam. Niall’ a nigdzie nie było.

- Co się dzieje z Niall’ em? Ktoś wie? - zapytał Zayn.

 Nikt nie widział Niall’ a, więc Liam pobiegł na górę, żeby sprawdzić co z nim jest.

Chudy Su zaczął wnosić deser.

- Desej, palce lizać.

- Widziałeś Niall’ a? - zapytał Zayn.

- Nie.

Liam wrócił i powiedział:

- Śpi jak zabity. Może wstanie jak poczuje jedzonko.

 Złapał talerz od Chudego Su i poszedł na górę.

  Z zaciekawieniem poszliśmy za nim. Drzwi do pokoju Niall’ a były otwarte, a Liam stał nad nim i podsuwał mu talerz. Usłyszeliśmy głośne burknięcie w brzuchu. Niall zaczął się oblizywać przez sen. Przewrócił się na drugi bok i zaczął coś mruczeć pod nosem. Liam przeszedł na drugą stronę łóżka i znowu podsunął talerz z jedzeniem. Tym razem Niall się obudził.

- Mmm… śniadanko do łóżka? - powiedział.

  Wybuchnęliśmy wszyscy głośnym śmiechem. Dopiero teraz nas zobaczył.

- Chyba nie jesteś takim obżartuchem, za jakiego się podajesz – powiedziałam - spałeś dzisiaj z nas najdłużej  - dodałam.

- No to dla tego, że w nocy opróżniał lodówkę, a teraz udaje niewiniątko - powiedział Louis.

- A skąd wiedziałeś? - zapytał zdziwiony Niall. 

- Jakbym cię nie znał.

- No fakt. Będziecie tu tak stali w pokoju? Zaraz przyjdę.

Zeszliśmy do jadalni.

- I co z Niall’ em?

- Zaraz zejdzie - powiedziałam.

- A taki piękny pojanek był.

- Rozumiem, że nie ma zmian w naszej umowie - powiedziała Ellie.

- No przecież wiesz, że jesteśmy honojowe chłopaki. Tfu! Honorowe chłopaki.

W drzwiach pojawił się Niall.

- Jedzonko!!!!!!!!!!!!!!! - I rzucił się do stołu - Co dzisiaj robimy? - Zapytał między jednym przełknięciem kęsa, a drugim.

- Dzisiaj siedzimy w domu  – powiedział Harry - zwolniliśmy Dużego Bo…

- Jak to go zwolniliście?

- Dzisiaj, bo przyjechała jego mama i chciał wziąć wolne - oświadczył Louis.

- Wieczorem możemy zrobić sobie grilla - powiedział Zayn.

- To dobry pomysł - odparł Niall.

Zayn dodał:

- Napisałem wczoraj piosenkę.

- Jaką? Dawaj!

  Zayn zaśpiewał. Piosenka nie za bardzo mi się spodobała.

- Stać cię chyba na więcej - powiedziałam.

 Zayn poczuł się urażony i wyszedł majestatycznie z pokoju.

- Ta piosenka wcale nie była dobra - powiedziałam- przecież nie będziemy promować jakiegoś kitu.

- Czy wszyscy zjedli? Musimy podpisać kontrakt.

Wszyscy zjedli i przeszliśmy do salonu.

* :> Hejka ;) Macie kolejny rozdział :D Kto oglądał otwarcie olimpiady? Niall na pewno ;) Ucieszył się, kiedy śpiewał Paul McCartney :>